Υμπύ Τύραννος

Τρίτη θεατρο-ανάρτηση στη σειρά, άντεξε αγαπημένε αναγνώστη.

Το πρόβλημα με το φετινό εγχείρημα είναι ότι δεν ξέρω πόσοι θα το κατανοήσουν και πόσοι θα το εκτιμήσουν. Όχι γιατί θα τους πέσει βαρύ, ή γιατί έχει καμιά βαθυστόχαστη υπόθεση. Αλλά επειδή είναι σουρεαλιστικό στον υπέρτατο βαθμό. Είναι ένα έργο στο οποίο τα σκηνικά είμαστε εμείς, τα αντικείμενα είμαστε εμείς, οι ρόλοι είμαστε εμείς, τα πάντα είμαστε εμείς. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα άλλο επί σκηνής. Και αυτό δεν ξέρω αν θα το αντέξουν οι φίλοι και οι γνωστοί που θα έρθουν να μας δουν, και οι οποίοι αλλιώς μας έχουν συνηθίσει. Υπάρχει βέβαια και η άλλη αντιμετώπιση, ήτοι: «να έρθουν να το δουν και αν δεν το καταλάβουν να παν να ανοίξουν κάνα βιβλίο», αλλά όπως πολύ ορθά κατάλαβες, δεν μπορούμε να το πούμε του άλλου αυτό.

Ναι, το έργο είναι κωμωδία, όχι, δεν έχει καμία σχέση με αρχαία τραγωδία και ναι, το «Υμπύ» είναι όνομα, και μάλιστα πολωνικό, γιατί εκεί διαδραματίζεται το έργο. Στην Πολωνία. Γραμμένο όμως από Γάλλο συγγραφέα, τον Ζαρί, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αν και παμπάλαιο, εντούτοις διαθέτει πολλά σύγχρονα στοιχεία, εξ ου και το παίζουμε. Πολλά «κουφά» μαζεμένα, θα μου πεις. Ε, τι να κάνουμε τώρα, εκεί έγκειται όλη η γοητεία του έργου. Οι του χώρου ενθουσιάζονται με την επιλογή μας. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Εγώ πάντως, όταν διάλεξα αυτό το έργο το έκανα επειδή η πρώτη ατάκα του κειμένου ήταν «σκρατά κι απόσκρατα». «Για εμάς είναι γραμμένο αυτό το έργο» σκέφτηκα. Και γι αυτό το πρότεινα.

Κάνουμε μέρα παρά μέρα τέσσερις ώρες πρόβα. Μετά τη δουλειά. Είμαι πτώμα αυτές τις μέρες. Μπαίνω σπίτι μόνο για να κάνω ντους και να κοιμηθώ. Θέλω διακοπές. Μόλις τελειώσουμε και ξεμπερδέψουμε θα κλειστώ στο σπίτι και θα κάνω τρεις μήνες να ξαναβγώ. Θέλω να ηρεμήσω και να επικεντρωθώ σε άλλους στόχους. Θέλω να κάνω παιδί, θέλω να αρχίσω ξανά κολύμπι και Ισπανικά, θέλω να δω όλες τις αμερικάνικες σειρές που εκκρεμούν στα favourites μας, θέλω να λιώσω μπροστά στον υπολογιστή, θέλω να φτιάξω έναν οικογενειακό προγραμματισμό σε βάθος ετών. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν προλαβαίνω πλέον. Στο τρέξιμο και τη ζούλα όλα, δεν συνειδητοποιώ πότε περνά ο καιρός.

Α, βγήκαν χθες και τα αποτελέσματα των αναλύσεών μου. Την έριξα τη χοληστερίνη. Στο 200 πήγα, από 270. Χάνοντας δέκα κιλά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να χαλαρώσω και να το ρίξω πάλι στις πίτσες και τις τυρόπιτες, που ήταν για μένα ο παράδεισος. Αλλά το χάρηκα, γιατί τουλάχιστον ο στόχος επετεύχθη. Να πέσω λίγο κάτω από το 200 θέλω τώρα, και όλα πρίμα. Με δικαίωσε η διαδικασία της δίαιτας, γιατί απέδειξε γι άλλη μια φορά την ορθότητα των πολιτικών μου πεποιθήσεων. Αν μπεις στο μνημόνιο και το εφαρμόσεις, μια χαρά βγαίνεις απ’ αυτό, και αν έχεις το νου σου παραμένεις υγιής για το υπόλοιπο της ζωής σου. Εγώ τα σκάτωσα με τη διατροφή μου, εγώ κάλεσα την τρόικα, εγώ την έδιωξα, και εγώ κάνω φρέσκο ξεκίνημα. Γιατί όταν αυτό καλούνται να το εφαρμόσουν οι λαοί γίνονται όλα κώλος και φταίει η κακιά η τρόικα, παρά ο κακός μας εαυτός, είναι απορίας άξιον και αποδεικτικό της μαλακίας που μας δέρνει. Η γιαγιά μου, ας πούμε, επιμένει να αποκαλεί τη διαιτολόγο μου "στριμμένη" και "αχάπαρη", επειδή μου έκοψε τα μακαρόνια, τα τυριά και τα τηγανιτά, αλλά ουδόλως της φταίω εγώ που τα χλαπάκιαζα. Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα, πάρε και κατάλαβε. 

Σε άλλα νέα, βγάζει καινούριο δίσκο η Βίσση μου αυτές τις μέρες και είμαι ενθουσιασμένος. Ωραίος θα είναι ο χειμώνας. 

  

Α, ναι, η ανάρτηση αποσκοπούσε στο να σας καλέσω στο θέατρο. Κοπιάστε, τι περιμένετε; Παραστάσεις στις 17,18,23,24 και 25 Οκτωβρίου, στις 8:30, στις Αποθήκες του ΘΟΚ στα Λατσιά (απέναντι από το Super Home Center), και για κρατήσεις στο 99322952. Θα χαρώ να τα πούμε.