10 Χρόνια Θεατρική Φαγούρα - Μέρος Β'

(Συνέχεια από χθες)

2011 – Συμπέθεροι Απ’ Τα Τίρανα.

Οι ‘Συμπέθεροι’ ήταν η πιο άρτια παράσταση που έπαιξα ποτέ. Ήταν κορυφή από κάθε άποψη. Κατ’ αρχάς είχε ένα σενάριο άπιαστο, επική ατάκα, που και άσχημα να την έλεγες, έβγαζε τρομερό γέλιο. Δεύτερον, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ένας κι ένας. Άψογοι στον ρόλο τους, διότι ήταν ραμμένος πάνω τους. Δεν είχαμε ούτε έναν που να τον θεωρούσα «λίγο». Ούτε έναν για τον οποίο να ντρέπομαι, όπως συνέβαινε παλιότερα. Θεωρώ ότι στο είδος του δεν υπάρχει ανώτερη κωμωδία και ματαίως ψάχνουμε σήμερα να βρούμε κάτι καλύτερο ώστε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.

2012 – Δυόμιση Φόνοι Κι ένα Μπουλντόκ.

Αυτή ήταν άλλη μια υπέροχη παράσταση, από τις λίγες που αντέχω σήμερα και παρακολουθώ εξ ολοκλήρου στο βίντεο. Παρόλο που για να ανεβεί πέρασε από σαράντα κύματα, διά μέσου Σκύλας και Χάρυβδης, εντούτοις στο τέλος καταφέραμε και το ανεβάσαμε. Το πρόβλημα ήταν ότι, αρχίσαμε να προβάρουμε το έργο και ξαφνικά μάθαμε ότι ένας επαγγελματικός θίασος θα ανέβαζε το ίδιο έργο, την ίδια περίοδο με εμάς. Λόγω του ότι εμπλέκονται θέματα πνευματικών δικαιωμάτων εμείς θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια και ήταν κρίμα να πάει χαμένος τόσος κόπος μηνών. Αναγκαστήκαμε να παρατείνουμε την πρεμιέρα ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα κι αυτό προκάλεσε επιπλέον άγχος και εκνευρισμό. Στο τέλος όλα καλά, όμως. Έγιναν κι άλλα τότε, εντάσεις και παρεξηγήσεις, αλλά ποιος ασχολείται μετά από τόσο καιρό.

2013 – Ξύπνα Βασίλη.

Μπορεί πολύς θεατρόκοσμος να σνομπάρει τον Ψαθά, αλλά ξέρεις πόσοι ήρθαν να μας πουν ότι ο ‘Βασίλης’ ήταν μια από τις καλύτερές μας παραστάσεις; ΟΚ, ο Φανφάρας ό, τι και να πεις, προκαλεί γέλιο από μόνος του, εγγυημένα. Αλλά, αυτό το έργο με έκανε να αντιληφθώ άλλη μια φορά, πόσο αγαπά ακόμα ο κόσμος τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν και το πρώτο μου σκηνοθετικό εγχείρημα μαζί με τον κουμπάρο μου, που έπαιζε τον Βασίλη. Ο ρόλος του Φανφάρα ήταν μικρός σε έκταση και έτσι βαριόμουν πολύ στα παρασκήνια (έπαιζα μόνο λίγο στην αρχή και λίγο στο τέλος). Παρόλα αυτά, η περούκα και ο μανδύας, τα έβγαλαν τα λεφτά τους σε χάχανα και με το παραπάνω.

2013 – Μικροαστικό Δίκαιο.

Και φτάσαμε αισίως στην τελευταία παράσταση. Αυτήν που βραβεύτηκε από τον ΘΟΚ, ως η καλύτερη παράσταση του φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς. Και η οποία παράσταση ήταν για μένα η χειρότερη εμπειρία απ’ όλες, μιας και η διαδικασία διόλου απολαυστική δεν ήταν, και οι πρόβες είχαν καταντήσει αγγαρεία παρά διασκέδαση. Περασμένα ξεχασμένα που λέει και η Καιτούλα, αλλά να αποδίδουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, βεβαίως, βεβαίως. 

Ποίο ήταν το δικό σου αγαπημένο;