10 Χρόνια Θεατρική Φαγούρα

Πλησιάζει η πρεμιέρα μας στις 17 του Οκτώβρη και εμένα η καθημερινότητά μου μονοπωλείται από πολύωρες πρόβες οι οποίες μπορεί να είναι κουραστικές μεν, μα συντείνουν στην ανάταση της διάθεσής μου, δε. Η κούραση, ο εκνευρισμός και οι πλάκες είναι αυτά που σμιλεύουν τις παρέες και χαίρομαι ιδιαίτερα που γι άλλη μια χρονιά αυτό το σμίλευμα καθιστά τις θεατρικές ομάδες την ουσιαστική μου οικογένεια.

Φέτος κλείνω αισίως δέκα παραστάσεις από τότε που επέστρεψα στην Κύπρο. Εάν ενθυμάσαι, όταν το 2007 η φίλη μου η Μαριλένα μου πρότεινε να παίξω τον ρόλο του Ισπανού στο ‘Μόλις Χώρισα’, μόνο που δεν την είχα βρίσει. Ήμουν μόνιμα νευριασμένος τότε, λόγω του ότι είχα επιστρέψει στην πατρίδα και δεν μπορούσα να χωνέψω πως άφησα πίσω μου τα φοιτητικά μου χρόνια. Το ένα μου βρομούσε, το άλλο μου ξίνιζε. Τόσα χρόνια μετά, βεβαίως, λίγα έχουν αλλάξει. Τελικά πείστηκα να παίξω τον Ισπανό και έκτοτε δεν έλειψα ούτε μια χρονιά. Πολλοί με έχουν ταυτίσει με το ερασιτεχνικό θέατρο, ειδικά οι φίλοι και γνωστοί με τους οποίους σπανίως βρισκόμαστε, και οι οποίοι όποτε βρεθούμε, μόνο γι αυτό με ρωτάνε.

Ας κάνουμε μια αναδρομή, όμως, σ’ όλες αυτές τις παραστάσεις μέσα από φωτογραφίες:

2007 – Μόλις Χώρισα.

Ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Είχα μικρό, αλλά αβανταδόρικο ρόλο. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τη δύναμη της έκθεσης στο κοινό. Μια φορά περπατούσα στη Λάρνακα, στις Φοινικούδες, και με προσέγγισε ένα ζεύγος ηλικιωμένων ενθουσιασμένοι, ρωτώντας με «αν ήμουν εκείνος που έπαιζε τον Ισπανό!» Απίστευτο το τι μπορεί να συγκρατήσει ένας νους. Είχαμε παίξει στο θεατράκι του ΡΙΚ, το οποίο τότε φάνταζε συμπαθητικό, μα όταν βλέπω σήμερα την ταινία, το βρίσκω άθλιο από κάθε άποψη. Υποκριτικά, αν και είχαμε λάβει καλές κριτικές σαν ερασιτέχνες, σήμερα πιστεύω ότι προοδέψαμε όλοι σε αισθητό βαθμό και είμαστε σαφώς σε άλλη κλάση.

2008 – Το Σώσε.

Αυτό ήταν το χειρότερο έργο που έπαιξα ποτέ. Ήταν ο ορισμός του ερασιτεχνισμού με την κακή έννοια. Το έργο ήταν αγγλικό και τόσο το χιούμορ του, όσο και η ατμόσφαιρά του, δεν είχαν αποδοθεί σωστά. Πάνω απ’ όλα όμως, έφταιγε το ότι ο μισός θίασος δεν ταίριαζε με τον υπόλοιπο μισό. Δεν καταφέραμε να γίνουμε φίλοι, δεν «τους πηγαίναμε» (εγώ τουλάχιστον, για να μην μιλώ εξ ονόματος όλων), επίσης δεν κρατήσαμε καμία επαφή μετά την παράσταση και όλη αυτή η αμηχανία ήταν αισθητή και στην συνεργασία. Κλισέ, αλλά ισχύει. Αν η ομάδα δεν είναι αγαπημένη, χέσε μέσα.

2009 – Αναμείνατε Στο Ακουστικό Σας.

Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση με τη θεατρική ομάδα των Δικηγόρων. Ήταν καλή παράσταση κατά γενική ομολογία. Είχε δυο – τρεις δυνατές σκηνές με αποκορύφωμα αυτήν του phone sex, η οποία θα μπορούσε να είχε στηθεί και καλύτερα. Δεν βαριέσαι… Σήμερα θα άλλαζα σίγουρα τα σκηνικά, τα οποία ήταν δανεικά και κατά τη γνώμη μου ακαλαίσθητα. Το 2009 ήταν γενικά μια λυπητερή χρονιά για μένα. Το γεγονός ότι δεν την ενθυμούμαι ευχάριστα, έχει επηρεάσει και τις αναμνήσεις μου απ’ το συγκεκριμένο έργο.

2009 – Τα Μωρά Τα Φέρνει Ο Πελαργός.

Και συνεχίζω: Αυτή η παράσταση ανέβηκε λίγες βδομάδες πριν πάθω το καρδιακό. Ως εκ τούτου, σήμερα δεν θυμάμαι τίποτα απ’ αυτή την παράσταση. Βλέπω τις φωτογραφίες και έχω κενά μνήμης. Δεν μου έμεινε κάποια αίσθηση, ούτε κάποια καλή ή κακή ανάμνηση απ’ αυτό το έργο, του οποίου ανάθεμα κι αν θυμάμαι να σου εξιστορήσω την υπόθεση. Απλά ξέρω ότι συμμετείχα. Πέραν τούτου, τίποτα. Μαύρο. Α, ναι, αυτή η παράσταση διακρίθηκε και στο Φεστιβάλ του ΘΟΚ. Μπήκε, δηλαδή, μέσα στα πέντε πρώτα. Γιατί τότε στο φεστιβάλ του ΘΟΚ δεν υπήρχε νικητής, παρά μόνο διακριθέντες. Μην κοιτάς σήμερα που υπάρχει μέχρι και βραβείο καλύτερου αντρικού και γυναικείου ρόλου και γίναμε σαν την απονομή των όσκαρς…

2010 – Λεφτά Με Τη Σέσουλα.

Αυτή είναι η αγαπημένη μου παράσταση. Γιατί εδώ γνώρισα τη Μπρέντα. Το έργο, σαν έργο, δεν έλεγε και τίποτα. Επρόκειτο για άλλη μια αγγλική σάχλα, απ’ αυτές που ανοίγουν πόρτες, κλείνουν πόρτες και γίνονται μπερδέματα, τύπου παράστασης Τσιβιλίκα στο Δελφινάριο του ‘80. Όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, να φανταστείς, έλεγα ότι ντρέπομαι να καλέσω κόσμο να δει αυτό το πράμα. Εν τέλει, όχι μόνο το αγάπησα, αλλά τολμώ να πω ότι θα το ξανάπαιζα. Τόσο πολύ. Σ’ αυτό το έργο δέθηκε ουσιαστικά η ομάδα των Δικηγόρων. Με αυτό το έργο πήγαμε τουρνέ στη Ρόδο και παίξαμε με τον εκεί θεατρικό Σύλλογο των Δικηγόρων και γενικότερα, επειδή ήταν και πολυπληθές και είχαμε 12 άτομα επί σκηνής, η όλη κατάσταση παρέπεμπε σε σχολική εκδρομή. Λοτς-οφ-φαν!

Τα υπόλοιπα αύριο...