Εξυπηρετείστε Όλοι;

Κοίτα εδώ επαγγελματισμό και εξυπηρέτηση…

Πας στην αντιπροσωπεία του αυτοκινήτου να παραγγείλεις ένα ανταλλακτικό και απουσιάζουν όλοι μέσα από την αίθουσα. Περιπλανιέσαι πάνω κάτω μέσα στο κτήριο ώσπου να βρεις μία ψυχή του Θεού να σε εξυπηρετήσει, μέχρι που τους βρίσκεις όλους μαζεμένους μέσα σε ένα δωμάτιο να τρώνε σουβλάκια! Όχι μόνο τρώνε σουβλάκια, αλλά γενικώς επικρατεί μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, λένε τα χωρατά τους, πίνουν μπίρες, κλάνουν, ρεύονται ανενόχλητοι και νιώθει και ο πελάτης άβολα που θα τους διακόψει. «Μπορεί κάποιος να με εξυπηρετήσει;» «Ναι, βέβαια, περάστε στη ρεσεψιόν και έρχεται κάποιος να σας δει».

Ώσπου να σκουπίσουν τα τζατζίκια και τα γιαούρτια από τα μούτρα τους, περνούν άλλα 5 λεπτά. Έρχεται επιτέλους ένας τύπος, του λέω ότι θέλω να παραγγείλω νέο ανταλλακτικό και μπαίνει στον υπολογιστή να κάνει την παραγγελία. Είναι μαζί μου, μα η ψυχή του λαχταρά την πίτα με τα σουβλάκια και το παρεάκι με τα καλαμπούρια του. Καθώς πληκτρολογεί, βλέπω τα αφτιά του να είναι σηκωμένα και να προσπαθεί να συμμετάσχει εκ του μακρόθεν στη συζήτηση της εκλεκτής ομήγυρης μέσα. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν πριν καν ολοκληρώσει την παραγγελία σηκώθηκε από το γραφείο, με άφησε σύξυλο να περιμένω και πετάχτηκε στο πίσω δωμάτιο να συμπληρώσει ένα αστείο στην παρέα, μην πάει χαμένη η ευκαιρία. «Την επόμενη φορά τζιερνάς εσύ» ή κάτι τέτοιο αν άκουσα καλά.

Επέστρεψε στη ρεσεψιόν, ολοκλήρωσε την παραγγελία, πλήρωσα τα μαλλιοκέφαλά μου, και λίγο έλειψε να ζητήσω συγγνώμη και για την ενόχληση! Και σκέψου ότι αυτά έλαβαν χώρα στην αντιπροσωπεία και όχι σε κανένα γκαράζ δευτέρας διαλογής.

Μετά πήρα τον υπολογιστή για σέρβις. Πριν μια βδομάδα. Έχω 7 μέρες να ακούσω νέα τους. Τους τηλεφώνησα εκατό φορές, κάθε μέρα μου λένε πάρτε αύριο και αύριο. Όταν επιτέλους σήμερα πέτυχα τον τεχνικό στο τηλέφωνο και του είπα ότι δεν δικαιολογείται να μου κρατά τον υπολογιστή μέσα τόσες μέρες και να μην με ενημερώνει για το τι μέλλει γενέσθαι, τι είδους αρρώστια κόλλησε και πόσο θα πάρει μέχρι να φτιαχτεί, άρχισε να δικαιολογείται ασυστόλως: «μα, έλειπα την προηγούμενη βδομάδα (εμένα τι με κόφτει;), και εξάλλου τρεις μέρες μόνο έχει που μας το φέρατε!» Ανακρίβειες. Οχτώ μέρες έχει που σας το έφερα, μην λέμε ό, τι θέλουμε! Έχω την απόδειξη τυπωμένη. Και τι ζήτησα, το κέρατό μου; Μια ένδειξη για το πότε θα το επισκευάσετε, να προγραμματιστώ αναλόγως. Πείτε μου την, να τελειώνουμε!

Τι χαμερπής βαρβαρότις, παντού! Μια χώρα που και με το γυαλόχαρτο να την τρίψεις, δεν πρόκειται να αλλάξει!  

Και θέλετε και έξοδο από το μνημόνιο και ελευθερία, τρομάρα σας… Χα! Γελάσαμε και σήμερα.

Έναν να σας δέρνει και να σας κλωτσά στα σπλάχνα από το πρωί μέχρι το βράδυ χρειάζεστε. Καημένοι! Μόνο και μόνο που σας μιλώ στον πληθυντικό και εξακολουθείτε να με αποκαλείτε «φίλε μου», λες και οι μάνες μας έπλεναν σώβρακα παρέα στην ίδια στάνη, δείχνει και το είδος του τέλους που σας αξίζει: Αργό και βασανιστικό!