Η Επόμενη Κίνηση Ήταν Ματ.

Μπορώ να δηλώσω και επίσημα ότι τα €30 που έσκασα για να απολαύσω την Βίσση με τον Χατζηγιάννη χθες βράδυ στη Σχολή Τυφλών, έβγαλαν τα λεφτά τους και με το παραπάνω, με το που ακούσαμε την «Επόμενη Κίνηση». Για τους άσχετους, «Επόμενη Κίνηση» ήταν ο τίτλος του καλύτερου άλμπουμ που κυκλοφόρησε μες τη δεκαετία του ’80 και πιο συγκεκριμένα το 1986, και περιείχε 10 τραγούδια το ένα καλύτερο απ’ το άλλο. Μα, δυστυχώς, πρόκειται για από εκείνα τα άλμπουμ όπου επικράτησαν να ακούγονται πιο πολύ τα «Πράγματα» και το «Με Αγάπη Από Μένα Για Σένα». Το ομότιτλο παίζει να μην το τραγούδησε ποτέ ζωντανά, και όταν χθες βράδυ επιτέλους το έκανε, κατόπιν προτροπής του Χατζηγιάννη, άνοιξε μία δίνη και με ρούφηξε και με κάθε νότα της ηλεκτρικής κιθάρας εγώ ήμουν αλλού.

Το ξαναείδα σήμερα το βίντεο και δεν ένιωσα τίποτε, να φανταστείς ότι εξεπλάγην που διήρκησε μόνο δύο λεπτά και 40 δεύτερα. Εχθές όλη η συναυλία, για μένα, ήταν η Επόμενη Κίνηση. Που ήταν, όντως, κίνηση ματ. Απορώ γιατί δεν δίνει μεγαλύτερη έμφαση σ’ αυτά τα τραγούδια-διαμάντια των ‘80ς και κολλά σε κάποια άλλα τα οποία τα ψιλοβαρεθήκαμε. Ποιος θέλει να ακούει το μνημόσυνο της Ελένης, ας πούμε; ΟΚ, συγκινητική η ιστορία της, καλό είναι να τη θυμόμαστε από καιρού εις καιρόν, αλλά όταν έχεις να πεις για δεκαετίες το «Μαγικό Χαλί», το «Λονδίνο», το «Όταν Κάνουμε Έρωτα» και το «1988», τι θες και εμμένεις στην Ελένη; 

Ευχάριστη έκπληξη εχθές, ήταν και το επίσης ακριβοθώρητο «Μου Ανήκεις», το σπάνιο «Είμαι Πολύ Καλά» και το κορυφαίο «Κλίμα Τροπικό» που μαύρα μάτια κάνουμε να το δούμε και, εν προκειμένω, να το ακούσουμε. Η προσέγγιση των ‘Υπερβολών’, ως ντουέτο με τον Χατζηγιάννη, επίσης ενδιαφέρουσα.. Γενικά η συναυλία ήταν προσεγμένη, δεν επρόκειτο περί αρπαχτής. Το γεγονός ότι την περισσότερη ώρα εβρίσκοντο και οι δύο επί σκηνής και δεν έκανε ο καθένας το κομμάτι του για μια ώρα με ένα-δυο ντουέτα στο ενδιάμεσο για να δικαιολογηθεί η σύμπραξη, ήταν αναπάντεχα καλό. Γιατί δεν θα άντεχα να ακούω μόνο Χατζηγιάννη για μιάμιση ώρα μέχρι να βγει η Άννα. Και το αντίθετο, φυσικά, για τις φαν του Μιχάλη. Το ότι μπήκαν στον κόπο και έστησαν ολόκληρο πρόγραμμα, έσμιξαν πάρα πολλά τραγούδια τους και κράτησαν 3ωρη συναυλία κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι απορίας άξιο γιατί δεν το συνεχίζουν και τον χειμώνα σε κάποιο κέντρο. Θα έσπαγαν ταμεία.  

Ταίριαξε περισσότερο με τον Χατζηγιάννη παρά με τον Ρέμο; Όχι. Η διαφορά ηλικίας τους ήταν εμφανής και δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στη δημιουργία κάποιας πιο ερωτικής ατμόσφαιρας ενόσω μοιράζονταν τη σκηνή. Με τον Ρέμο έβγαινε κάτι πιο... «μοιραίο», έπειθαν ότι μπορούσαν να απευθύνουν τους στίχους των τραγουδιών τους ο ένας στον άλλον, σαν να ήταν ζευγάρι. Μα, η σύμπραξη με τον Χατζηγιάννη ήταν πιο καλλιτεχνική, πιο μελετημένη, πιο ψαγμένη από πλευράς ρεπερτορίου.

Κατά τα άλλα: 

- Ενδιαφέρουσα η σύμπτυξη του ΄Πάρτυ΄με τα ΄Πράγματα΄.

- Το Άντίδοτο΄το έσκισε και χαίρομαι που το καθιέρωσε και το λέει πάντα, το θεωρώ δικό μου τραγούδι και από τα πιο αδικημένα της.

- Ακούσαμε ένα από τα πιο ωραία ‘γκάζια΄και ‘δεν θέλω να ξέρεις’ των τελευταίων ετών.

- Τα κυπριακά τραγούδια στο τέλος θα τα παρέλειπα, αλλά οκ, υπάρχει ακόμα κόσμος που μαζεύει γιασεμί απ’ την αυλή του για να της το φέρει...

- Το κοινό γενικά ήταν επιεικώς ξενέρωτο και έπρεπε να περάσει το διάλειμμα για να ζεσταθεί. Με το ζόρι να χορέψουν, με το ζόρι να τραγουδήσουν, με το ζόρι να εκτεθούν, τζάμπα το γεμίσαμε το στάδιο.

- Όλοι οι καλοί οι μπλόγγερς παρόντες.

- Άντε να βγει το νέο άλμπουμ, σκάσαμε!