Στο Φινάλε Του Καλοκαιριού

Το περασμένο τριήμερο το πέρασα στο Λατσί της Πάφου με τους φίλους μου. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το συγκεκριμένο μέρος και ενθουσιάστηκα, παρόλο που το όνομά του κάθε άλλο για ένα πανέμορφο, γραφικό μέρος σε προϊδεάζει. Όπως έχω πει και γράψει πολλάκις, τα μέρη της Κύπρου πρέπει να αλλάξουν όνομα σε πρώτη φάση, αν θέλουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του τουρίστα, και σε δεύτερη φάση, αισθητική. Ε, σ’ αυτή την περίπτωση το όνομα Λατσί, προφανώς και δεν βοηθά. Να το λέγανε Μπέβερλι Χιλς, να πω. Να το λέγανε Μονακό, να πω. Αλλά σε ένα «Λατσί», γιατί να θες να πάεις;

Εν πάση περιπτώσει, παρόλο που μας πήρε 35 χρόνια να το επισκεφθούμε, ήταν υπέροχο το Λατσί. Και ήταν υπέροχο γιατί είναι όσο υπανάπτυχτο χρειάζεται ώστε να αναπολήσεις την Κύπρο του ’80-’90 που τόσο αγάπησες. Χωριάτικο μεν, αυθεντικό δε. Καμία σχέση με τον υπερεκτιμημένο και ξεπερασμένο Πρωταρά. Οι δύο ώρες οδήγησης ήταν μαρτύριο βεβαίως, αλλά ΟΚ, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Σε 35 χρόνια που θα ξαναπάμε, ευελπιστούμε ότι θα κάνουν καλύτερους δρόμους.

Έκανα όλα τα κλισέ, που έκανε και η υπόλοιπη Λευκωσία που συναντήσαμε εκεί, δηλαδή πήγα στο μπλου λαγκούν, πήγα σε ταβέρνα στον Κάθηκα (άλλο όνομα που πρέπει να αλλάξει αμέσως, άκου Κάθηκας, απορώ ποιος τα σκέφτηκε!), μα το κυριότερο: Έπαιξα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα με τους φίλους μου στην πισίνα του σπιτιού που νοικιάζαμε! Ε, δεν μπορούσα να φανταστώ άλλο τρόπο να περάσουν οι μέρες μας. Όταν συνειδητοποίησα ότι θα ήμουν τρεις μέρες στο Λατσί αποκομμένος από τα εγκόσμια, πήγα κατευθείαν στο Jumbo, ξόδεψα μισό μισθό σε φουσκωτά παιχνίδια, μπάλες, κορίνες, σχοινιά, μπαλόνια και ό, τι άλλο μπορείς να φανταστείς και τους χώρισα όλους σε ομάδες.

Την Παρασκευή το απόγευμα διεξήχθησαν τα παιχνίδια στην αυλή μας, και κινηματογραφήθηκαν τόσο μέσω αέρος, όσο και υποβρυχίως. Δικάμερο, όχι αστεία. Κανονικά όλες οι διαδικασίες: με Τζόκερ, με Φιλ Ρουζ, με πίνακες βαθμολογίας… μόνο o Ντενί Πετιό έλειπε. Δεν βλέπω την ώρα τώρα να τα μοντάρω, να τα συμμαζέψω και να παράξω την εκπομπή. Στα παιχνίδια εννοείται ότι η Μπρέντα κι εγώ ήρθαμε τελευταίοι, μα, όπως και η Μπρέντα δήλωσε «είσαι καλός στη σύλληψη της ιδέας, μα όχι να τα παίζεις». Σωστά, αλλά όσο σώννω θα τα παίζω. Δεν μας καλέσανε στα 15 μας που σώναμε, δεν θα τους περάσει τώρα που σακατευτήκαμε. Πάρε μια ιδέα: 

Χουλα χουπς, 150 χρωματιστές μπαλίτσες, νυχτερίδες στο βυθό, σπαθιά, ασπίδες, θρόνοι, και άλλα πολλά που δεν μπορώ δυστυχώς να στα δείξω. 

Πόσο θέλω να είχες όρεξη να σου εξηγήσω τους κανόνες του κάθε Παιχνιδιού, αλλά ξέρω ότι πρόκειται για ανάρτηση που μόνος μου τη χαίρομαι :)

Κατά τα άλλα, κάναμε καλό μπόντινγκ με τους φίλους μου, τους οποίους όσο περνούν τα χρόνια δυστυχώς, βλέπω και αραιότερα. Βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες στην παραλία με την υποβρύχια κάμερα και όπως καταλαβαίνεις από την ώρα που επιστρέψαμε δεν κάνω άλλη δουλειά από το να τις επεξεργάζομαι και να τις αναδεικνύω. Μια χαρά θα μας βγει ο Αύγουστος. Με το καλό να μας μπει ο Σεπτέμβρης να πάει στο καλό το καλοκαίρι, να κάνουμε και καμιά δουλειά της προκοπής στη δροσούλα (όσο δροσερός θεωρείται πλέον ο Σεπτέμβρης, δηλαδή).

Θα το πω, κι ας με χαστουκίσει ο Μπάτμαν: Καλό χειμώνα να ‘χουμε. Και να μας έρθει γρήγορα! 

Au revoir!