Έξαλλες Βρυξέλλες

Ήμουν στις Βρυξέλλες για ένα συνέδριο την περασμένη εβδομάδα.

Πρέπει να ήμουν ο τελευταίος Κύπριος που δεν είχε πάει ποτέ προηγουμένως στις Βρυξέλλες. Όσοι ξέρω έχουν πάει και μια και δυο φορές για δουλειές και τα τοιαύτα. Γι αυτό και δεν θα σου πω τίποτα για την πόλη, αφού οι περισσότεροι την γνωρίζετε. Δεν μπορώ να πω ότι θα πέταγα και τη σκούφια μου για να ζήσω εκεί, αλλά σίγουρα έχει πολλά θετικά. Μπορεί να μοιάζει με παριζιάνικο περίχωρο, αλλά βρίσκεις ό,τι θέλεις, και όποια ράτσα λαχταράς για να κοινωνικοποιηθείς. Δεν νιώθεις εκτός των νερών σου. Σαν να είσαι στην καφετέρια του πανεπιστημίου σου με τους Erasmus. Και από ελληνομάνι όσο θέλεις ώστε να μην νιώθεις νοσταλγία (αν και πλέον με το ίντερνετ η λέξη νοσταλγία έχασε κάθε σημασία).

Στον ελεύθερο μου χρόνο έκανα πολλά! Κατ’ αρχάς πήγα στο επίσημο κατάστημα των Στρουμφ και του έδωσα και κατάλαβε. Ανανέωσα τη συλλογή μου, αγόρασα όσα μου έλειπαν. Να σου πω ότι το κατάστημα γενικά είναι ολίγον τι απάτη, μιας και στο σάιτ τους φαίνεται αχανές, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα μικρό δωμάτιο. Επίσης, είναι πανάκριβο και τα μισά προϊόντα που πωλούνται εκεί τα βρίσκεις άνετα στο διαδίκτυο φθηνότερα. Απογοητεύτηκα ελαφρώς, μιας και ανέμενα να βρω έναν πακτωλό στρουμφακίων μπροστά μου, αλλά απ’ τα ολότελα…

Δίπλα από το στρουμφοκατάστημα βρίσκεται το Μουσείο Κόμιξ «Μουφ». Όπως ήδη κατάλαβες και εξ ονόματος, πρόκειται για τεράστια μούφα. Έχει μέσα όλα τα κόμιξ, τα μισά εκ των οποίων δυστυχώς, δεν τα γνωρίζουμε. Αν εξαιρέσεις Στρουμφάκια, Αστερίξ και Τεν-Τεν, όλα τα άλλα δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους. Αν βρεθεί στο διάβα σου να πας, αλλιώς μη σκας. Εγώ μπήκα τιμής ένεκεν, άκουσον, άκουσον, επειδή αγόρασα στρουμφάκια άνω των €100 και μου έδωσαν εισιτήριο δωρεάν. Δεν βρίσκουν συχνά τέτοιους ψυχάκηδες.

Πήγα και στο Ατόμιουμ. Εντάξει δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, έκανα και μισή ώρα στην ουρά μέχρι να ανέβω επάνω, αλλά εγώ το βλέπω σαν τον πύργο του Άιφελ. Παπάρα, ξεπαπάρα δεν γίνεται να μην το επισκεφτείς. Είναι το σύμβολο των Βρυξελλών όσο να πεις.

Α, τώρα που είπα «πεις», θυμήθηκα το «Μανεκέν Πις». Θεέ μου, αυτό κι αν είναι απ’ τα ανεξήγητα. Το παιδάκι που κατουράει το σιντριβάνι. Όχι, τους παραδέχομαι! Πώς καταφέρνουν οι ξένοι να μετατρέπουν τις μαλακίες σε αξιοθέατα και να γίνονται σημεία αναφοράς στις πόλεις τους... θέλει μεγάλο ταλέντο. Μόνο εμείς οι βλάχοι έχουμε τόσα αρχαία και τα έχουμε ανεκμετάλλευτα, απεριποίητα και πεταμένα στους πέντε δρόμους. Αυτό το Μανεκέν Πις πωλείται πολύ στα σουβενίρς σε ενοχλητικό βαθμό. Σε καιρούς που η παιδοφιλία στην Ευρώπη αυξάνεται, το να προμοτάρεις ένα παιδάκι με το πουλάκι του έξω ως κάτι το χαριτωμένο, εμένα μου προκαλεί αμηχανία.

Α, να σου πω πού πέρασα ωραία; Στο Mini Europe. Ένα πάρκο με μνημεία μινιατούρες από όλες τις χώρες της ΕΕ. Ολίγον παιδικό, αλλά ξέρεις την αγάπη που τρέφω στην Ευρώπη εξ αιτίας Γιουροβίζιον και Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα, που εκεί μέσα ήμουν στο στοιχείο μου. Διάβαζα στατιστικά, πατούσα τα κουμπιά και άκουγα να παιανίζουν οι εθνικοί ύμνοι της κάθε χώρας, έβγαζα φωτογραφίες. Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα εκεί μέσα, που σε σχέση με το μέγεθος του πάρκου, είναι πολλή.

Ναι, έχει και την Κύπρο βεβαίως, βεβαίως, άμα πατήσεις το κουμπί παίζει ακόμα ευτυχώς ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Για έκθεμα το ωραιότατο Κούριο.

Τι άλλα έκανα στις Βρυξέλλες; Πήγα μαγαζιά, έφαγα στην Γκραν Πλας, ήπια ποτάκια στην πλατεία Σαν Ζερί, συνάντησα αγαπημένη συμμαθήτρια που εργάζεται στην Ε. Επιτροπή και συμφάγαμε, όλα τα καλά!

Το ωραιότερο ανέκδοτο όμως, έρχεται τώρα!

Μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Μπροστά μου κάθεται ένας κύριος με τον γκόμενό του. Είχε νεύρα και τρωγόταν με τα ρούχα του. Του έφταιξαν οι υπόλοιποι συνεπιβάτες επειδή περνώντας από δίπλα του, «του έτριβαν τις τσάντες στη μούρη» ή «τον έσπρωχναν και τον ενοχλούσαν». Έκρινε λοιπόν αναγκαίο να παραπονεθεί στην αεροσυνοδό, ενόσω συνεχιζόταν η επιβίβαση.

«Μα κάντε κάτι επιτέλους, οι 9 στους 10 επιβάτες με σπρώχνουν με την τσάντα τους. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Κάντε μια ανακοίνωση να είναι πιο προσεχτικοί, έχει και η αγένεια τα όριά της, απαπαπα…»

Η αεροσυνοδός τον κοίταζε υπομονετικά με ένα βλέμμα το οποίο άνετα μεταφραζόταν σε «δεν πιστεύω αυτά που ακούω». Απτόητος ο κύριος:

«Έλα στη θέση μου. Έλα στη θέση μου! Σ’ αρέσει εσένα να σε σπρώχνουν; Δεν είναι πολιτισμός αυτός. Οι εννιά στους δέκα να ενοχλούν και ούτε μία απολογία ρε παιδί μου…»

Εντός μισού λεπτού εμφανίζεται Κύπριος με μια τσάντα γεμάτη δώρα αεροδρομίου, ο οποίος εντελώς άτσαλα επιχειρεί να τη στοιβάσει στο ντουλαπάκι πάνω από το κεφάλι του παραπονεμένου κύριου. Ωχ, είπα, κοίτα να δεις που είναι θέμα χρόνου να του ρίξει αγκωνιά! Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, του την έφεξε! Ξεσηκώνεται ο κύριος:

«Ε, αμάν πια! Δεν είναι κατάσταση αυτή χρυσό μου, από την ώρα που έκατσα με έσπρωξαν εκατό φορές, τώρα να και μια αγκωνιά στο κεφάλι, δώρο!»

Ο γκόμενος από δίπλα να συμπονά σιωπηρά. Εν τω μεταξύ εγώ να τα βλέπω αυτά και να έχω γίνει κόκκινος από το γέλιο, να σφίγγομαι να μην γελάσω δυνατά και με πάρουν και μένα τα σκάγια. Και μια κυρία πιο μπροστά το ίδιο. Θίχτηκε ο κύριος:

«Γελάτε, γελάτε εσείς, μα για ελάτε στη θέση μου, για ελάτε να δούμε αν σας αρέσει να σας σπρώχνει ο καθένας!»

Πέντε λεπτά μονολογούσε / μας τα έπρηζε, οσονούπω θα έβγαζε και τη βεντάλια να συνέλθει. Έκπληκτος ο Κύπριος που του έδωσε την αγκωνιά παρακολουθούσε το ντελίριο. Αφού τακτοποιήθηκε και έκατσε ψέλλισε ένα ‘συγγνώμη, δεν ήταν επίτηδες’, απορώντας για το πότε θα τελείωνε όλη αυτή η υστερία.

Και τότε, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, βλέπω μπροστά μου μιαν γριά. Μια γριά με μαύρο τσεμπέρι και δυο μπαστούνια ξύλινα για να τη βοηθούν στο περπάτημα να διασχίζει τον διάδρομο και να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. Με ένα πανούργο / σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη έριξε την ατάκα – «Μην τσακώνεστε μάνα μου, να χαρείτε, μην τσακώνεστε!»

Περιττό να σου πω ότι πλάνταξα, τη μισή πτήση την έβγαλα έτσι, να ανακαλώ στη μνήμη μου την γριά που ήθελε να επιβάλει την τάξη και να προσπαθώ να μην με πετάξουν έξω από το πολύ το γέλιο. Δεν ακούγεται αστείο τώρα που σου το περιγράφω, αλλά άμα το ζεις, είναι κορυφαίο. Ο κύριος και ο φίλος του ηρέμησαν στο μεταξύ. Μόνο που όταν φτάσαμε, εκεί στην παραλαβή αποσκευών τον άκουσα να λέει «δεν έχω ξαναδεί πιο αγενή Κύπρια», προφανώς αναφερόμενος στο συμβάν.

Πάει και το Βέλγιο, κυρίες και κύριοι, χαίρομαι που έκλεισα μια τρύπα στον χάρτη μου και όσο πάει ολοκληρώνεται το παζλ. Κρίμα που δεν τα κατάφερα να πεταχτώ στο Λουξεμβούργο, να μην αφήσουμε τρύπα ανοιχτή. Ήμουν τόσο κοντά, αλλά δεν βόλεψε, ένας Θεός ξέρει αν ποτέ θα μου δοθεί το κίνητρο να πάω και εκεί.

Καλή βδομάδα.