Grande Μαλακία

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω!

Ποιος φταίει που έχασε η Ιταλία;

Μα είναι πολύ απλή η απάντηση: Η RAI φταίει.

Η RAI, που είναι πιο μαλακισμένο κανάλι κι από το ΡΙΚ και την ΕΡΤ μαζί. Η RAI δεν αγαπά την Γιουροβίζιον. Απουσίαζε από τον διαγωνισμό 13 συναπτά έτη και όταν επέστρεψε μετά από χίλια παρακάλια και χίλιους τεμενάδες, είχε και υφάκι. Έστελνε τους νικητές του Σαν Ρέμο να διαγωνιστούν, αλλά κρατούσε και μια πισινή, τύπου «αν δεν το θελήσουν οι νικητές να συμμετάσχουν, θα δούμε τι θα κάνουμε». Επίσης, φέτος οι Ιταλοί έκαναν ένα "μεγάλο" φάουλ. Κέρδισαν την Junior Eurovision τον περασμένο Νοέμβρη στη Μάλτα, και αρνήθηκαν να τη διοργανώσουν του χρόνου στην έδρα τους με τη δικαιολογία ότι το συγκεκριμένο σόου δεν έχει υψηλή τηλεθέαση και δεν τους συμφέρει, ούτε τους αφορά ιδιαίτερα. Έστειλαν εν τέλει τους Il Volo να διαγωνιστούν στη Βιέννη χωρίς να ενδιαφερθούν διόλου για το στήσιμό τους και με μηδέν προώθηση, ε, δεν θέλει και πολύ όλος αυτός ο σνομπισμός να λειτουργήσει εναντίον τους. Ειδικά όταν ο απέναντι επιστρατεύει ολόκληρες οθόνες με γραφικά για να υποστηρίξει τη συμμετοχή του.

Οι Σουηδοί και το κανάλι τους, το SVT, ζουν για τη Γιουροβίζιον. Το κανάλι αγκαλιάζει τον διαγωνισμό κάθε χρόνο με τεράστιο ζήλο, διοργανώνει το Melodifestivalen, που είναι ένας μαραθώνιος προκριματικός που διαρκεί ολόκληρη τη χειμερινή σεζόν με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας της χώρας να συμμετέχουν, εκμεταλλεύεται τα σουξέ που βγάζει ο διαγωνισμός, και οι djs τα παίζουν στα κλαμπ. Χτυπά τηλεθέαση στα μηχανάκια της αντίστοιχης AGB γύρω στο 70-80%. Με λίγα λόγια η Σουηδία εξαργυρώνει πάραυτα τη συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον και ως εκ τούτων, δικαιούται ένα ελαφρύ σπρώξιμο από την EBU ως επιβράβευση. Οι Ιταλοί της RAI από την άλλη, δεν καλλιέργησαν καθόλου τη γιουροβιζιονική κουλτούρα στο ευρύ κοινό. Δεν την βλέπουν καν. Να φανταστείς τη μεταδίδουν μέσω της RAI2, σαν να είναι κάτι παρακατιανό. Γιατί να τους δουν ευνοϊκά οι Ευρωπαίοι;

Η Ιταλία έχει την ίδια αντιμετώπιση που είχε η Ελλάδα περί το 2001. Όταν έστειλαν τους Antique και τους κατέταξαν τρίτους, ενώ οι φήμες ήθελαν να είχαν κερδίσει το televoting. Ήταν όμως απροετοίμαστη η ΕΡΤ, ολίγον τι στον πούτσο της, οπότε το έδωσαν στην Εσθονία το πρωτείο. Μια Εσθονία που επιζητούσε διακαώς ευρωπαϊκή αναγνώριση τον καιρό εκείνο, δεδομένης και της επικείμενης εισόδου της στην ΕΕ το 2004. Αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας βεβαίως, βεβαίως, που ακούγονται στους διαδρόμους των σκληροπυρηνικών φαν, αλλά για μένα βγάζουν νόημα 100%. Όταν και εφόσον η RAI πάψει να είναι ένα μπουρδέλο (δεν το λέω εγώ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας το δήλωσε πρόσφατα στον Economist), και όταν επιπλέον λύσει τα οικονομικά της, που σε σχέση με τα οικονομικά της Σουηδίας τα κλαιν οι ρέγγες, τότε ίσως και η EBU αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Εύχομαι η Ιταλία να πεισμώσει, και του χρόνου να πάρει εκδίκηση, αν και αμφιβάλλω αν θα βρεθεί τραγούδι αντάξιο του φετινού, ώστε η εκδίκηση να είναι σαν πιάτο που να τρώγεται κρύο.

Δεύτερη, που λες, η Ρωσία. Εμετός. Ως πότε θα συγκινείται η ανθρωπότις με τραγούδια του τύπου «λίγη ειρήνη και καλοσύνη»; Έχουμε 2015, ξεπεράστε το, δεν θα φτάσουμε ποτέ τα επιθυμητά ή και ιδανικά επίπεδα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ακόμα και το πιο αισιόδοξο μήνυμα έχει και τα όριά του. Άσε που η Ρωσία είναι η τελευταία που θα έπρεπε να μιλά για παγκόσμια ειρήνη. Όταν η Ουκρανία ακόμα μετρά πληγές και δεν συμμετείχε καν στον διαγωνισμό φέτος εξ αιτίας της πολιτικής κατάστασης, και όταν πέρσι σύσσωμη η αρένα γιούχαρε τις δίδυμες Ρωσίδες για την εισβολή στην Κριμαία, είναι τουλάχιστον γελοίο φέτος να στρώνουν όλοι βάγια για να περάσει η Γκαγκάρα η ξανθιά. Κι ας μιλά Ελληνικά, χεστήκαμε.

Ας έρθουμε, όμως, στα καθ’ ημάς, στο 10αρι που έλαβε η Κύπρος από την Ελλάδα και στο 8άρι που έλαβε η Ελλάδα από την Κύπρο. Ένα θέμα που όπως καταλαβαίνετε θα λάβει διαστάσεις μεγαλύτερες και από τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών της Κύπρου για το ότι «η Ελλάδα δεν ξέρει τι ακριβώς ζητά από το Γιούρογκρουπ». Βρήκε δουλειά ο Λιάγκας για όλη την εβδομάδα!

Ήμουν 100% σίγουρος ότι φέτος θα έσπαζε η συμμαχία. Πρώτον γιατί η Ιταλία μας καταγοήτευσε αμφότερους και άξιζε τον κόπο να θυσιάσουμε ο ένας τον άλλον για να την βγάλουμε πρώτη. Αλλά ούτε αυτό δεν καταφέραμε, δυστυχώς. Μας έμεινε η πισώπλατη μαχαιριά. Εν πάση περιπτώσει, ας παραδεχτούμε ότι εμείς δικαίως δεν λάβαμε το 12άρι, γιατί θα ήταν γελοίο να πάρει ο Καραγιάννης τόσο υψηλή βαθμολογία. Θα ήταν τόσο γραφικό, όσο το 12άρι που πήρε η Ρουμανία από την αδελφή Μολδαβία. Το 8άρι, από την άλλη, προς την Μαρία Έλενα Κυριάκου αν και δίκαιο, ήταν πιο σοκαριστικό και το καταευχαριστήθηκα.

Πρώτον επειδή η Ελλάδα μου, η πατρίδα μου, η ψυχή μου, η μάνα μου, κατάντησε να έχει πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Ναι, ναι, μην γελάς, βεβαίως και θα φταίξει ο Τσίπρας.  Ένας Τσίπρας που εχτές τον άκουγα να δίνει μια συνέντευξη στα αγγλικά ΜΜΕ, και αμέσως θυμήθηκα την Σρι-Λανκέζα που έρχεται και μας καθαρίζει, και η οποία ομιλεί την αγγλική πολύ καλύτερα από αυτόν τον καημένο. Επίσης, θυμήθηκα εκείνον τον ωραιοπαθή, τον Βαρουφάκη, που το μόνο που έκανε από τη μέρα που ανέλαβε το Υπουργείο είναι να φωτογραφίζεται σαν κοκότα στα lifestyle γαλλικά περιοδικά και να μετονομάζει την Τρόικα σε Θεσμούς για να καθησυχάζει τους ανόητους που τους ψήφισαν. Και μετά θυμήθηκα και την Μαρία Έλενα, που άφησε τρία παιδιά για να γίνει τραγουδίστρια στα γεράματα και είπα, όχι φίλε μου, ούτε δωδεκάρι φέτος, ούτε δεκάρι. Οχτώ βαθμοί και αυτοί συμβολικοί. Εκατό φορές καλύτερα να παίρνει 12άρι η Διονυσία Καρόκη, παρά αυτό το κατάντημα. 

Θεωρώ πως η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν στην καρτ-ποστάλ που προηγήθηκε της Κύπρου, ανεπαίσθητα φάνηκε για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο η κυπριακή σημαία να κυματίζει πλάι-πλάι στην ελληνική, κάπου στη Λεμεσό. Δεν ξέρω πώς τους γελάσαμε και το πρόβαλαν, αλλά επειδή θεωρώ ότι στη διπλωματία ακόμα και η τελευταία λεπτομέρεια έχει τη σημειολογία της, κατασυγκινήθηκα. Ήταν εξαιρετικό πλάνο. Και έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα με την Ελλάδα και την Κύπρο. Να πηγαίνουν μαζί χέρι-χέρι, από τα πιο σοβαρά πολιτικά, εθνικά ζητήματα, μέχρι τη Γιουροβίζιον, τα καλλιστεία και το τάβλι. Αλλά οκ, έχει και η κατάντια τα όριά της. Θέλετε 12άρι; Να σοβαρευτείτε. Πέντε χρόνια με Χριστόφια είδαμε τα ραδίκια ανάποδα και αντί να παραδειγματιστείτε, πήγατε και ψηφίσατε τα τρισχειρότερα. Οχτάρι κύριοι!

Κι εμείς αντί να αρπάξουμε τη φιλολόγα από το μαλλί και να της πούμε, πάνε κυρία μου στο φροντιστήριο να μάθεις γράμματα στα στραβάδια μας, που δεν ξέρουν τι πάει να πει «κλυδωνίζομαι» και «ψευδαίσθηση», την ψηφίζουμε στα The Voice, να πάει να κάνει καριέρα στα μπουζούκια. Η νοοτροπία της Στάλως Θεοφυλάκτου σε όλο της το μεγαλείο. 

Για να τελειώνουμε, η φετινή Γιουροβίζιον δεν μου άρεσε. Πέραν της ιταλικής αλλά και της νορβηγικής απογοήτευσης, έχω να δηλώσω ότι ήταν μέτρια διοργάνωση από κάθε άποψη. Τρισάθλιες παρουσιάστριες, αδικαιολόγητη υπερπροβολή της Κοντσίτα, κακές συνδέσεις στη βαθμολογία, έλλειψη έκπληξης. Και το σκηνικό, υπερεκτιμημένο. Κρέμασαν εκείνα τα ρομποτικά φώτα από το ταβάνι, τόσος κόπος, και ουδόλως τα αξιοποίησαν. Πέραν του ότι η Κύπρος ξαναείδε τελικό μετά από τρία χρόνια, και πήρε την αξιοπρεπέστατη 6^η θέση στον ημιτελικό της, δεν θα έχω κάτι να θυμάμαι στο μέλλον από την 60^η διοργάνωση.

Τζάμπα τόση αναμονή για το 60th anniversary, μη χέσω, και φυσικά, καμία προσμονή για του χρόνου.