Γειτονιά, Ο Δρόμος Σου Στενός...

Δεν βλέπω την ώρα να ξεκουμπιστώ απ’ αυτή την κωλογειτονιά που επίλεξα να ζήσω τους πρώτους μήνες του έγγαμου βίου μου. Μετρώ τις μέρες αντίστροφα να πάρω τα μπογαλάκια μου και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Ομολογώ ότι υπήρξα επιπόλαιος στην επιλογή διαμερίσματος, αλλά είχα ήδη ορίσει ημερομηνία γάμου και έτρεχα να συγκατοικήσω με τη Μπρέντα κακήν κακώς πριν την τελετή, ώστε να δικαιολογήσω το μεγαλεπήβολο βήμα. Δυστυχώς, διάλεξα ένα διαμέρισμα που μας ταλαιπώρησε τόσο με τα τεχνικά του προβλήματα, όσο και με τους ανεκδιήγητους γείτονές του.

Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι από τούδε και στο εξής, όποιος ψάχνει διαμέρισμα, θα πρέπει εκτός από την κλασική, υποτυπώδη έρευνα που διεξάγει σχετικά με τις προδιαγραφές του εκάστοτε διαμερίσματος, να ρωτά και το βιογραφικό των γειτόνων του. Εν ανάγκη να κάνει μια γύρα και να μαθαίνει τι καπνό φουμάρει ο καθένας. Ποιοι είστε εσείς που θα ζείτε κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα στον κώλο μας; Είστε συνεργάσιμοι; Είστε καθαροί; Έχετε ζωή, ή θα ασχολείστε μόνο με τη δική μας;

Η γειτονιά μας έχει μια χαρά ανθρώπους. Τους δίπλα μας και τους από πάνω μας, δόξα τω Θεώ, ούτε που τους ακούμε και τους συμπαθούμε. Αλλά έχει και 2-3, που είναι αρκετοί να αψηφήσεις όλους τους νόμους και να βγεις έξω να τους πυροβολήσεις εξ επαφής.

Κατ’ αρχάς, η σκατόγρια. Έχουμε μια 80χρονη απέναντι, που τυγχάνει να είναι και φίλη με τη γιαγιά μου, η οποία μας κατασκοπεύει κανονικά. Παρακολουθεί το πότε είμαστε σπίτι, πότε φεύγουμε, και αναλόγως δίνει το ρεπόρτο της στα headquarters, δηλαδή στη γιαγιά μου. Η οποία γιαγιά μου σημείωσε ότι ζει στην άλλη άκρη της πόλης, παρόλα αυτά έχει πλήρη γνώση των κινήσεών μας. Πέραν της αναφοράς για το πότε ξεπορτίζουμε και πότε επιστρέφουμε, η γηραιά κατάσκοπος έχει άποψη και για την αρχιτεκτονική διάταξη του διαμερίσματος μας: «Το υπνοδωμάτιο του εγγονού σου δεν έχει παράθυρο, μόνο μπαλκονόπορτα. Δεν ζεσταίνονται το καλοκαίρι χωρίς παράθυρο ή μήπως έχουν συνέχεια αναμμένο το air condition;» ανέφερε τις προάλλες στην έκθεσή πεπραγμένων που εξέδωσε στη γιαγιά μου. Ήμαρτον!

Η συγκεκριμένη γριά έχει και ένα γιο, περί των 50 ετών. Κάθε Κυριακή ψήνει σούβλα στην αυλή του. Βγάζει τη φανέλα του, προτάσσει την κοιλιά του ως προστάζει το τελετουργικό του χωρκάτη ψήστη, κάθεται μπροστά στη φουκού, τσικνίζει όλη τη γειτονιά, και μας παρακολουθεί. Ψήνει και μας κοιτάζει. Βγαίνω στο μπαλκόνι μου λίγο να ανασάνω, ο ανυποψίαστος, και τον τσακώνω που μας καρφώνει με το μάτι. Ο αριστερός βολβός του κοιτάζει τα κοψίδια, ο δεξιός εμάς. Επίτηδες τον καρφώνω κι εγώ με το βλέμμα μου, πειραματικά, για να δω πότε θα ντραπεί και θα κοιτάξει αλλού, μα εις μάτην, το μάτι! Λίγο ακόμα και θα ερωτευτούμε από το πολύ το ‘σε κοιτώ-με κοιτάς’. Μη σχολιάσω το ότι εν έτει 2015 υπάρχει ακόμα κόσμος που ψήνει σούβλα στην αυλή του τις Κυριακές. Ας το ξεπεράσουμε κάποτε σ’ αυτή τη χώρα το κρέας.

Έχουμε και ένα μαλάκα φοιτητή στη γειτονιά. Που έχει ένα λυκόσκυλο. Λυκόσκυλο μαντρωμένο σε ένα μπαλκονάκι μια σταλιά, τύφλα να ‘χει η καμαρούλα της Χρονοπούλου. Όπως κατάλαβες, ο σκύλος βαριέται όλη μέρα στο μπαλκόνι και γαβγίζει. Γαβγίζει τόσο δυνατά και απελπισμένα, που εύχεσαι να ψοφήσει κι αυτός και ο ιδιοκτήτης του. Από ό, τι κατάλαβα, ο σκύλος ζει σε δύο ξεχωριστά μπαλκόνια – φυλακές. Ένα στο πλάι πολύ μικρό στο οποίο φυλάνε οι ένοικοι τις σκούπες και τις σφουγγαρίστρες της κουζίνας, στο οποίο ο σκύλος για να χωρέσει αναγκάζεται να σταθεί στα δυο πόδια, ακουμπώντας με τα μπροστινά του στο κάγκελο του μπαλκονιού - στην οποία περίπτωση γαβγίζει σαν να τον σφάζουν. Και το δεύτερο μεγάλο μπαλκόνι που κοιτάζει στον δρόμο, στην οποία περίπτωση ο σκύλος γαβγίζει όποτε δει άνθρωπο μπροστά του- δηλαδή συνέχεια.

Είχα γράψει τις προάλλες και στο Facebook, ότι η κατοχή σκύλου θα έπρεπε να διέπεται από τους ίδιους κανόνες και αρχές με την υιοθεσία τέκνου. Πριν εγκριθεί το αίτημα υιοθεσίας κάποιου, να γίνεται έλεγχος, κατά πόσον το κατοικίδιο μπορεί να επιβιώσει υπό τις εκάστοτε συνθήκες. Δεν είναι δυνατόν να έχεις έγκλειστο ένα λυκόσκυλο μέσα σε ένα μικροαστικό μπαλκόνι, και δη αγλαντζιώτικο! Οι λυκόσκυλοι είναι για τους τσομπάνηδες που έχουν πρόβατα! Εσύ εξ όσων γνωρίζω είσαι φοιτητής, τι το θες το κτήνος μέσα στην πόλη; Μη σώσεις και περάσεις μάθημα!

Πέτυχα τον φοιτητή εχθές το απόγευμα να βγάζει το λυκόσκυλο βόλτα. Σκέφτηκα να πάω να του μιλήσω. Πλησίασα με το αυτοκίνητο. Ο τύπος έχει ξυρισμένο περιμετρικά το κεφάλι, ενώ αναφύεται ένα τσουλούφι στην αρχή του μετώπου, το οποίο χτενίζεται προσεχτικά στην αριστερή μεριά του κρανίου του. Έχει μούσι ιερέα, φορά αλυσίδα στο λαιμό και περπατά με τον σκύλο λες και πρόκειται για προέκταση του πέους του. Τι συζήτηση να κάνεις μ’ αυτό τον άνθρωπο; Σκυλόβρισα από μέσα μου και έφυγα.

Έχουμε ακόμα έναν πρήχτη στη γειτονιά. Έναν που κοιμάται και ξυπνά με τον καημό μην τυχόν και του κλέψει κάποιος το πάρκινγκ. Τόσο πολύ, που θεώρησε πρέπον να πάει να αγοράσει μια ταινία, σαν αυτές που έχουν οι αστυνομικοί στις εγκληματικές σκηνές, και να χαράξει την περίμετρο του πάρκινγκ ώστε να αποτρέψει τους πάντες από το να παρκάρουν στη θέση του. Ξύπνησα σήμερα και είδα το πάρκινγκ αποκλεισμένο λες και πέθανε κάποιος, έσπασαν τα νεύρα μου.

Να σηκωθούμε να φύγουμε να ησυχάσουμε. Δεν είμαι εγώ να περιβάλλομαι από αυτόν τον κόσμο. Στην Αγγλία συζούσα σε ένα σπίτι με χίλιες δυο ράτσες και ουδέποτε είχαμε προβλήματα. Άγγλοι, Έλληνες, Κινέζοι, Ταϊλανδοί, Πορτογάλοι, κόσμος απ’ τις Μπαχάμες και τα νησιά Μπαρμπέιντος μες το ίδιο σπίτι, μια χαρά σεβόμασταν τα όρια ο ένας του άλλου. Στην ίδια μας τη χώρα γιατί να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε;

Ρητορικό το ερώτημα.  

Μπρέντα, κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, μια λεμονιά ανθίζει στη γεινονιάααα...