Ένα Τραγούδι Μπαινο-Βιέννη

Και φτάνουμε αισίως στην ωραιότερη εποχή του χρόνου.

Στην εποχή που θα επιλέξουμε τραγούδι για τη Βιέννη.

Τα έξι τραγούδια που θα διαγωνιστούν την Κυριακή στον τελικό, είναι όλα από μέτρια έως αδιάφορα. Ουδέν αποτελεί πρόταση, με την έννοια ότι προτείνει κάτι που δεν ξανακούσαμε, ή είδαμε στη Γιουροβίζιον. Θέλω να πω, ο συνδυασμός χιπ-χοπ με ζεϊμπέκικο του Γιώρκα, ήταν κάτι πρωτοποριακό. Το ποπ συνδυασμένο με τη κρητική λύρα της Παπαρίζου επίσης. Ε, εμείς δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτε που δεν ξαναείδαμε τόσα χρόνια. Δηλαδή είχαμε, ένα ωραιότατο ρεμπέτικο τραγούδι και μία πολύ παράξενη μπαλάντα από τον Πιέρο Κέζου, αλλά τα σαΐνια της επιτροπής δεν τα πέρασαν στον τελικό. Κι ας καμώνονται ότι ξέρουν από Γιουροβίζιον. Την τύφλα τους ξέρουν, κατ’ εμέ.

Δεν φταίνε αυτοί, φυσικά. Το ΡΙΚ φταίει που με μηδενικό μπάτζετ θέλει να φτιάξει εκπομπή στα πρότυπα του The Voice. Άμα δεν βρίσκεις πραγματικούς σταρ και ειδήμονες να διαλέξουν τα τραγούδια, επιστρατεύεις δευτέρας και τρίτης διαλογής αστέρες να σου κάνουν τη δουλειά δωρεάν. Και τους ξεπληρώνεις με δωρεάν διαφημίσεις των άλλων τους δουλειών στα διαφημιστικά διαλείμματα.

Ο Άλεξ Παναγή, για παράδειγμα, έχει αναμφισβήτητα σεβαστές μουσικές γνώσεις. Μα, για τη Γιουροβίζιον δεν κάνει. Ελπίζω να μην αυτοκτονήσει αν το διαβάσει αυτό κάποτε. Ήρθε 9^ος το 1995 και μπράβο του. Μας χάρισε μία από τις πιο μνημειώδεις εμφανίσεις με τη «Φωτιά». Έπρεπε να σταματήσει εκεί όμως. Έκτοτε το γάμησε. Δοκίμασε άλλες 3-4 φορές να μας εκπροσωπήσει και δεν τα κατάφερε (τη μία φορά μάλιστα έχασε από τον ανεκδιήγητο Λίλυγκριν, Θεέ μου!), ενώ ας μη ξεχνάμε και την καρακιτς εμφάνιση στο ‘Νόμιζα’ το 2000, με τη φούστα και τις ασημένιες ανταύγειες που πραγματικά δεν ξέρω αν θέλει να τη θυμάται κανένας. Το 2000 κατέληξε 21^ος στους 24. Με αυτά και μ’ αυτά δεν ξέρω με ποια δικαιολογία αποτελεί μέλος της κριτικής επιτροπής. Επειδή πάει κάθε χρόνο ως coach άλλων αποστολών; Σιγά το κατόρθωμα. Τελευταία η Μάλτα το 2006, αποκλεισμένη η Λευκορωσία το 2012. Για να γράφει πάντως μιούζικαλ για παιδιά, τύπου ‘Γουρουνιάσματα,’ είναι εξαιρετικός.

Ομοίως, η Έλενα Πατρόκλου (που είναι και η πιο συμπαθητική κριτής από τους τέσσερεις), πλην της 9^ης θέσης στη Γιουροβίζιον του ’91 με το καλτ πλέον SOS, δεν έχει να επιδείξει κάτι. Ναι, υπήρξε μέλος των Ζιγκ-Ζαγκ για πολλά χρόνια, αλλά αυτό συνέβη όταν το συγκρότημα ήταν στη δύση της καριέρας του και αμφιβάλλω αν το θυμάται κανείς, πλην εμού και της ίδιας. Το 2012 υπήρξε η καθηγήτρια φωνητικής της Ήβης Αδάμου στο Μπακού και μπράβο, αλλά για να γίνει μέλος μιας τέτοιας επιτροπής, δεν πιστεύω ότι έχει τα εχέγγυα.

Ο Τάσος Τρύφωνος έγινε μέλος της επιτροπής υπό την ιδιότητά του ως ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά κυρίως ως Φαν του διαγωνισμού. Δεν έχω ιδιαίτερες ενστάσεις, αν και όλοι γνωρίζουμε ότι με τους μισούς δημιουργούς που υπέβαλαν συμμετοχή στον διαγωνισμό έχει φιλικότατες σχέσεις και ως εκ τούτου δεν θεωρώ πως υπήρξε αντικειμενικός κριτής. Ο Τρύφωνος, όπως όλοι θυμόμαστε, ήταν μάνατζερ του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και της κυπριακής αποστολής το 2005 στο Κίεβο (η οποία πληροφοριακά εκτός του ότι πάτωσε, μας έκανε και διεθνώς ρεζίλι με μια γελοιωδέστατη χορογραφία και άκυρη σκηνική παρουσία), όμως σήμερα καλείται να κρίνει δήθεν αντικειμενικά τη σύνθεσή του ίδιου, με τίτλο: “Magic”. Η οποία σύνθεση ως εκ θαύματος πέρασε στους 6, ασχέτως αν όλοι συμφώνησαν πως πρόκειται για ξεπερασμένο boyband ήχο της δεκαετίας του ’90. Κοροϊδία.

Τι να πεις τώρα για τη Δέσποινα Ολυμπίου. Ό,τι και να πεις είναι λίγο, κυριολεκτικά. Με δισκογραφία πεθαμένη εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, και με μια καριέρα που άνθισε κυρίως λόγω τονωτικών ενέσεων από πλευράς Μιχάλη Χατζηγιάννη, και με μία προτελευταία θέση το 2013 στον ημιτελικό, του Μάλμε, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην επιτροπή, αλλά δεν θα έπρεπε να κάνει καν αυτή τη δουλειά.

Με αυτή τη σύνθεση επιτροπής, λοιπόν, δεν μπορείς να νιώθεις σίγουρος. Καταλήξαμε σε 6 τραγούδια τσίχλες, η πλειοψηφία των οποίων προέρχεται από γνωστούς, ψυχωτικούς με τη Γιουροβίζιον δημιουργούς, που θέλουν κάθε χρόνο να δοκιμάζουν την τύχη τους, έτσι, από βίτσιο, ασχέτως αν οι περισσότεροι απότυχαν όταν τους δόθηκε η ευκαιρία στο παρελθόν.

Ας δούμε όμως ένα, ένα τα τραγούδια, αναλυτικά:

1 – Παναγιώτης Κουφογιάννης: Without Your Love.

Αυτό το τραγούδι είναι πολύ ωραίο. Έχει ατμόσφαιρα, έχει ωραία ερμηνεία, έχει ωραία κορύφωση. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να διακριθεί. Δεν θα το θυμάται κανένας μέσα στις 17 άλλες συμμετοχές του Β’ ημιτελικού. Δεν έχει ταυτότητα, κανένα χαρακτήρα. Ακόμη κι αν οι αντίπαλοι μας φέτος είναι πολύ αδύναμοι και οι συγκυρίες μας βοηθήσουν να προκριθούμε, πολύ χλωμό το βλέπω να ξεφεύγουμε από τις τελευταίες πέντε θέσεις. Ο συνθέτης του τραγουδιού είναι αυτός που έγραψε και το “Life Looks Better In Spring” το οποίο είχε ανάλογη μοίρα το 2010. Προκρίθηκε και μετά κατέληξε 21^ο στα 25.

2 – Minus One: Shine.

Στους Minus One αναγνωρίζω κατ’ αρχάς το ότι έρχονται να συμμετάσχουν χωρίς κομπλεξισμό απέναντι στη φήμη του Διαγωνισμού. Προσεγγίζουν τη συμμετοχή τους επαγγελματικά, ξέρουν τι τους γίνεται, και επέλεξαν ένα τραγούδι που ναι μεν ανταποκρίνεται στο στιλ τους, αλλά ακολουθεί και τις μανιέρες του μέσου γιουροβιζιο-τράγουδου. Οι ενστάσεις μου είναι τρεις. Πρώτον, δεν είναι και το καλύτερο τραγούδι του κόσμου, ώστε να πετάξω απ’ τη χαρά μου. Δεύτερον, το κόλπο με το μπαγλαμαδάκι στη γέφυρα του τραγουδιού δεν είναι πια τόσο φρέσκο, ούτε πρωτότυπο. Τρίτον, άπαξ και προκριθούν να μας εκπροσωπήσουν δεν ξέρω τι είδους και πόσοι image makers πρέπει να επιστρατευτούν ώστε να επιμεληθούν την εμφάνισή τους, ώστε αυτή να μην παραπέμπει σε φοιτητικό φεστιβάλ μπίρας στην Αγλαντζιά αλλά σε πραγματική ροκ συναυλία. Θα μου πεις, είχε η Κοντσίτα και ή οι Λόρντι εμφάνιση; Δεν είχαν, αλλά είχαν concept. Αυτοί δεν έχουν τίποτα.  

3 – Χάρις Σάββα, Νέαρχος Ευαγγέλου: Δειλά Δεν Αγαπώ.

Αυτό το τραγούδι δεν άντεξα καμία φορά να το ακούσω ολόκληρο, παρόλο που χαρακτηρίστηκε ως δείγμα «παλιάς καλής Γιουροβίζιον» (αλήθεια ποιας δεκαετίας;). Να πω μόνο ότι την πρώτη φορά που μεταδόθηκε ολόκληρο το άσμα από τηλεοράσεως, είχαμε και μια Γαλλίδα στην παρέα, η οποία ουδόλως αναγνώρισε τη μητρική της γλώσσα στο ρεφραίν του τραγουδιού. Όταν της το υποδείξαμε, ξέσπασε σε γέλια: «Δεν είναι Γαλλικά αυτά!» είπε.

4- Γιάννης Καραγιάννης: One Thing I Should Have Done.

Αυτό είναι ένα επίσης συμπαθητικό τραγουδάκι, το οποίο φυσικά, το έχουμε ξανακούσει εκατό φορές στον Διαγωνισμό. Προέρχεται από τον Μάικ Κονναρή που έγραψε και το “Stronger Every Minute” το οποίο έλαβε την 5^η θέση το 2004 στην Κωνσταντινούπολη, και το οποίο έκτοτε προσπάθησε να αναπαράξει τουλάχιστον άλλες δυο φορές σε κυπριακούς εθνικούς τελικούς χωρίς επιτυχία. Αυτή τη φορά, η κόπια είναι ίσως η πιο επιτυχημένη από όλες, γιατί όντως το τραγούδι είναι καλό. Αναρωτιέμαι όμως κατά πόσο πρέπει να επιστρατεύσουμε μια συνταγή που χρονολογείται εδώ και 11 χρόνια. Επίσης, κατ’ εμέ, το τραγούδι θυμίζει έντονα σαν ατμόσφαιρα και τη συμμετοχή του Βελγίου το 2010, που μπορεί να πήρε την 6^η θέση, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουν όρεξη οι τηλεθεατές για μια απ’ τα ίδια. Λίγη πρωτοτυπία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αλλά ποιος την έχασε για να τη βρούμε εμείς εδώ στην Κύπρο; Η εμφάνιση του Καραγιάννη δε, θέλει κι αυτή σουλούπωμα. Από πότε θεωρείται cool να μοιάζεις με 15χρονο που τραγουδά στεναχωρημένος πίσω από την καντίνα του Γυμνασίου για το μπούλινγκ που δέχεται από τους συμμαθητές του; Γενικά είναι ένα αξιοπρεπές τραγούδι, αλλά ως εκεί.

5- Doody: Magic.

Και φτάσαμε στον αγαπημένο μου. Πες μου εσύ ποιος σώφρων άνθρωπος θέλει να τον αποκαλούν Doody? Μες τες χωματσιές της Γερμασόγειας μεγάλωσες γιε μου, και όχι στο Μπρονξ! Έλεος! Πόσο χωρκάτης είσαι για να σε φωνάζουν Doody? Πόσους πάτσους πρέπει να φάεις για να συνέλθεις από την εφηβεία; Πραγματικά, δεν μπορώ να τον βλέπω. Δεκαπεντάχρονο με κόκκινες μπότες τύπου Sport Billy, που άδει σαν τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου λίγο πριν μπει στους One, συνδυασμός που σκοτώνει. Και μιας και τον αναφέραμε, ο Χριστοφόρου πότε θα πάει σε έναν ψυχολόγο να ξεπεράσει την εμμονή του να στέλνει συμμετοχές στον Διαγωνισμό; Πήγες το 1996 κύριος, και ήσουν αξιοπρεπέστατος. Πήγες το 2002 με τους One και ήσουν ακόμα καλύτερος. Αλλά επιτέλους, λάβε τα σημεία των καιρών. Το 2005 ήσουν άθλιος, το δε 2010 ο κόσμος σε έστειλε σπίτι σου εξ αιτίας εκείνης της συμμετοχής που θύμιζε κακή αντιγραφή από Γιοξίμοβιτς ενδεδυμένη με ολίγη από Φλωρινιώτη (δεν ξεχνώ τα χρυσά σου κοστούμια). Τι θέλεις τώρα και τραβιέσαι με τον αδελφό σου; Στείλτε τον μητσή να σπουδάσει τίποτε μπας και ανοίξει λίγο το μυαλό του. Όχι άλλον Χριστοφόρου στη Γιουροβίζιον. Φτάνει! 

Δυστυχώς, κάτι τέτοια παιδάκια σαν τον Doody έχουν μεγάλη πέραση στα κοριτσάκια του γυμνασίου και φοβάμαι ότι εκείνη τη βραδιά θα κάψουν τις γραμμές όσο και τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Αν τελικά πάμε μ’ αυτό, θα χρειαστούμε πολλά χρόνια για να πετάξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά.  

6 – Hovig: Stone In A River.

Τον Χοβίγκ ανέκαθεν τον θεωρούσα αππωμένο, ενώ το τραγούδι του είναι απλά ένα μπερδεμένο πράμα. Αν τελικά προκριθεί να μας εκπροσωπήσει, το κόβω να καταποντίζεται.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν έχω ιδέα τι θα ψηφίσω. Ίσως τους Minus One μόνο και μόνο για να ενθαρρύνουμε κι άλλους επαγγελματίες να συμμετάσχουν στο μέλλον, με την ελπίδα ότι θα στείλουν κάτι πιο δυνατό. Κατά τα άλλα, θεωρώ την όλη διαδικασία μάταιη μιας και όποιο και να προκριθεί, η οκκά θα παραμείνει τετρακόσια. Τέλος, εύχομαι το ΡΙΚ να συνεχίσει την ίδια διαδικασία και για του χρόνου, με πιο σοβαρή όμως επιτροπή. Δεν παραθέτω κανένα βίντεο από τα τραγούδια γιατί δεν θεωρώ ότι αξίζει να τα ακούσετε. Στο κάτω, κάτω άμα τόσο καίγεστε ψάξτε τα στο Youtube. Παραθέτω μόνο αυτό που σε εμένα άρεσε: