Ένα Σουρεάλ Ντουζ Πουάν

Απόψε έγινε κάτι πολύ σουρεαλιστικό.

Εκεί που ετοιμαζόμασταν με τη Μπρέντα να απλώσουμε στον καναπέ για να παρακολουθήσουμε τον τελικό της Γιουροβίζιον, γύρισα και της είπα για πλάκα: «στείλε ένα τουίτ στον φίλο σου τον Τρύφωνος και πέστου να μας βρει δυο θέσεις για το στούντιο, τζάμπα μετακομίσαμε δυο στενά πιο κάτω από το ΡΙΚ;!»

Ήρθε η Μπρέντα στον καναπέ, έβγαλε και τις παντόφλες, έκατσε σταυροπόδι και του το έγραψε. Μέσα σε πέντε λεπτά της απάντησε: «Ελάτε». Εν τω μεταξύ εγώ το είχα πει γι αστείο. Ούτε που πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί ο Τρύφωνος μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, δέκα λεπτά πριν βγει στον αέρα, σε μια τουϊτερού.

Θα μου πεις, δεν είναι όποια κι όποια τουϊτερού. Θα συμφωνήσω.

Μέσα σε πέντε λεπτά, βγάλαμε πυτζάμες, σβήσαμε κεριά, μαζέψαμε πιάτα, κλείσαμε φώτα, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο ΡΙΚ με ύφος 100 καρδιναλίων. Όλα αυτά, έγιναν μέσα σε 15 λεπτά! Για πότε ήμουν με τις πυτζάμες έχοντας μόλις βγει από το ντουζ και για πότε βρέθηκα να δίνω ντουζ πουάν πρώτο τραπέζι πίστα, ένας Θεός ξέρει! Ήταν σαν να μας ρούφηξε η τηλεόραση, όπως γίνεται στα κινούμενα σχέδια, και μας πήγε στο χώρο της δράσης. Χαχαχαχα μέσα στο στούντιο ήμασταν τα πλέον άσχετα-σχετικά άτομα.

«Τώρα να δεις, που θα βρεθούμε και κατά λάθος πάνω στην πίστα και θα παρουσιάσουμε» της είπα. ΟΚ, το παράχεσα.

Τι να σου πω τώρα για το πρόγραμμα. Αν σου φάνηκε λυπηρό από τηλεόρασης, να ξέρεις ότι από κοντά ήταν εκατό φορές χειρότερο. Έχω παρευρεθεί ξανά σε ζωντανή εκπομπή βεβαίως, βεβαίως και δεν εξεπλάγην. Η μαγεία της τηλεόρασης εξαφανίζεται από κοντά. Το σκηνικό (που ήταν 100% αντιγραφή από αυτό της διοργάνωσης στη Ρίγα το 2003) ήταν ακόμα πιο φτωχικό από κοντά, ενώ τα αστεία των παρουσιαστών/κριτών δεν βοηθούσαν να μειδιάσει ούτε καν το κοινό που ήταν παρόν. Το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι πως η Άντρη Καραντώνη είναι πανέμορφη και από κοντά. Μπορεί να μιλά τα Ελληνικά χειρότερα και από τον Ιταλό καλεσμένο απ’ τη RAI, αλλά είναι μαγευτικό πλάσμα.

Επίσης περιττό να σου πω ότι είχα κι ένα άγχος μην τυχόν και διασταυρωθώ με όλους αυτούς που κράζω κατά καιρούς, μην τυχόν και με αναγνωρίσουν και ζήσω άβολες στιγμές, αλλά ευτυχώς δεν είμαι ακόμα τόσο σελέμπριτι. Πέρασα ξυστά από τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου αλλά ουδέν δράμα ζήσαμε για το όσα έσυρα στον μικρό του αδελφό, που ευτυχώς ήρθε προτελευταίος και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Η βραδιά γενικά ήταν άνευρη, αλλά είχε και μερικά εξαιρετικά highlights:

Έζησα να ξαναδώ την Έλενα Πατρόκλου να τραγουδά ξανά το SOS! Επική στιγμή! Ούτε η ίδια δεν το πίστευε ότι θα ξαναέλεγε το εν λόγω τραγούδι – ύμνος! Επίσης υπέροχο, το ότι ξεκίνησε το medley της με το ‘Μόνο η Αγάπη’ ντυμένη σαν Άννα Βίσση, αποτίοντας φόρο τιμής στην σπουδαιότερη φωνή του κόσμου.

Ο Ιταλός μιλούσε αξιοπρεπέστατα ελληνικά, ο Γάλλος τα αποθέωσε πολλάκις δηλώνοντας ότι «δεν μπορώ να μην αγαπώ τραγούδι που έχει ελληνικούς στίχους», μόνον οι δικοί μας οι χωρκάτες τα απαξιώνουν! Κι άμα πεις και τίποτα θεωρείσαι πλέον εθνικιστής. Σκατά να φάτε όλοι όσοι καταντήσατε να μιλάτε ένα κράμα διαλέκτου Τσιάκκα/ Λώρη Λοϊζίδη/ Χριστιάνας Αρτεμίου, Εγγλέζικων τρίτης διαλογής και greeklish του MIRC. Αυτοκτονήστε να καθαρίσει ο τόπος.

Ήμουν από εκείνους τους λίγους θεατές που ψήφισαν τους Minus One. Εξήγησα προηγουμένως το γιατί. Η επιτροπή ευτυχώς τους διέσωσε από τον απόλυτο διασυρμό, μα δεν ήταν αρκετό. Παρόλο που είχαν επιμεληθεί περαιτέρω την σκηνική τους παρουσία, και ντύθηκαν προσεγμένα, εντούτοις δεν έπεισαν. Ούτε το κοινό τους μπήκε στον κόπο να τους υποστηρίξει. Θα μου πεις, το συγκεκριμένο κοινό, το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπε απόψε, ήταν το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Τι να κάνεις…

Είχαν πάντως ενδιαφέρον τα αποτελέσματα. Είχαμε ανατροπή το τελευταίο λεπτό, χρόνια είχαμε να το ζήσουμε.

Πάντως σας διαβεβαιώ ότι στα παρασκήνια επικρατούσε ο πολιτισμός. Ούτε καβγάδες με τα σόγια μεταξύ τους, ούτε βρισιές, ούτε μαλλιοτραβήγματα όπως ακουγόταν πως συνέβαινε παλιότερα. Ούτε καν ένας χαμένος να κλαίει. Όλοι αξιοπρεπείς. Πρόοδος.

Όπως και να ‘χει, η αντρική βερσιόν της Λίσα Αντρέας με τα γυαλιά της Νάνας Μούσχουρη δεν προβλέπω να έχει την τύχη της προκατόχου της. Αυτή είναι η γνώμη μου. Η φόρμα αυτή έχει δοκιμαστεί ήδη στον Διαγωνισμό, και κατ’ εμέ, έχει κουράσει. Τις καλύτερές μας ευχές, όπως και να ‘χει, να πάει καλά. Πληρώνουμε που πληρώνουμε, ας μην πυροβολούμε την αποστολή ακόμα δεν έφτασε στη Βιέννη, που έλεγε και η θεία Μπόκοτα. 

Μπορούμε να την πυροβολήσουμε με την ησυχία μας αφού καταποντιστεί. Μέχρι τότε, au revoir!

ΥΓ: Γι' αυτό παντρεύτηκα αυτό το κορίτσι. Επειδή μαζί της ζω τα πιο αστεία πράγματα του κόσμου, σαν να πρόκειται για τις πιο φυσιολογικές καταστάσεις! Σε κάποια φάση γύρισε και μου είπε: "Αν μέναμε στον καναπέ μας, τώρα θα κοιμόμασταν με την ησυχία μας. Τώρα εδώ, πώς να κλείσεις μάτι; Ντροπή." Την αγαπώ!