Ήταν Πολλές οι Ελληνικές Σημαίες ή μου Φάνηκε;

Μου έχετε πρήξει τα ούμπαλα με το θέμα των ελληνικών σημαιών που κυμάτισαν τις προάλλες στο στάδιο Ελευθερία. Σας κακοφάνηκαν. «Ήταν πολλές». Τι πάει να πει, μάνα μου, «ήταν πολλές;» Άμα σας πείραξε η ποσότητα και η αναλογία γιατί δεν πήγατε και εσείς, οι λάτρεις της κυπριακής, να κυματίσετε την κυπριακή σημαία και να αντισταθμίσετε την κατάσταση; Σας το απαγόρευσε κανένας;

Προβλήματα δεν έχουμε, το ότι είδατε ελληνικές σημαίες σας πείραξε. Τούρκικες να κρατούσαμε, δεν θα το κάνατε τόσο θέμα. Με την ελληνική τη βρίσκουμε κύριος... Κι αν σ’ αρέσει έχει καλώς. Αυτή μας εκφράζει, αυτήν αγαπήσαμε, αυτήν θέλουμε. Και εδώ που τα λέμε, αυτή μας πρόσφερε και τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στη ζωή μας.

ΟΚ, δεν είναι η σημαία του κράτους μας. Ε, και; Τι είδους συγκινήσεις σας προσέφερε αυτό το κράτος και θέλετε να το τιμήσετε; Πότε στάθηκε η Κύπρος αρωγός συγκινήσεων και δεν το πήραμε χαμπάρι; Η Κύπρος το μόνο που κατάφερε με τη σημαία της ήταν να μπει στην ΕΕ. Πέραν τούτου, τι; ΟΚ, είδαμε και τον Παγδατή, τον Κοντίδη και την Πελενδρίτου να την τιμούν. Σας φτάνει;

Βρίσκω γελοίο τώρα να συγκρίνουμε το τι συμβολίζει η γαλανόλευκη και τι η κυπριακή. Μία σημαία που ενέπνευσε τόσους ποιητές και καλλιτέχνες δεν μπορεί να συγκρίνεται με μια σημαία που έχει μόλις 50 χρόνια ιστορία και δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα την χρησιμοποιούμε. Είναι άνισες όπως κι αν τις κρίνεις. Και από πρακτικής απόψεως να το δεις, με μία πιθανή λύση του κυπριακού προβλήματος η σημαία θα αλλάξει πάλι. Θα έχετε απαίτηση να αγαπήσουμε αμέσως την καινούρια; Πρέπει να είσαι μεγάλο ζώον για να αγαπάς εξ ορισμού μία σημαία απλά και μόνο επειδή σου την έχουν επιβάλει. Επειδή σου είπαν «πάρε κι εσύ μια σημαία να πορεύεσαι». Μα, δηλαδή, έλεος. Και νέα γκόμενα να ήταν, δεν θα τολμούσες να την αγαπήσεις απ' την πρώτη μέρα, όταν ειδικά με την πρώην σου έζησες των παθών σου τον τάραχο και ουσιαστικά χώρισες μαζί της με το ζόρι.

Το πραγματικό σας πρόβλημα δεν είναι ότι είδατε πολλές ελληνικές σημαίες. Το πραγματικό σας πρόβλημα είναι ότι νιώθουμε ακόμα Έλληνες. Αυτό σας πονάει. Διότι το να ρίξατε τόση χολή για ένα κομμάτι υφάσματος δεν είναι λογικό. Το πρόβλημά σας, γατάκια, είναι πως δεν καταφέρατε να θάψετε τον Έλληνα μέσα μας και δεν καταφέρατε να εδραιώσετε το νεοκυπριακό σας στάτους.

«Πάνω στην ταυτότητα μου γράφει Κύπριος και όχι Έλληνας» μου είπε ένας «μάγκας» στο τουίτερ. Άκου τώρα επιχείρημα! Λες και η αυτοδιάθεση του ατόμου ή η ψυχή του καθορίζεται από το τι γράφει πάνω σε μια ταυτότητα. Και η δική μου ταυτότητα γράφει πάνω ότι είμαι 32 ετών. Αλλά νιώθω 19. Σ’ αυτό δεν είδα να φέρεις ένσταση. Όπως επίσης, η ταυτότητα κάποιου άλλου μπορεί να γράφει ότι είναι άντρας, αλλά ο ίδιος να αισθάνεται γυναίκα. Δικαίωμά του δεν είναι; Η ταυτότητά μου μπορεί να γράφει ότι είμαι Χριστιανός, αλλά επί της ουσίας να είμαι άθεος και να έχω να πατήσω σε εκκλησία από τότε που μας έπαιρναν με το σχολείο. Πιστεύεις ότι πραγματικά το τι γράφουν πάνω οι ταυτότητες και τα διαβατήρια αντικατοπτρίζουν τη σύνθεση του ατόμου;

Από πότε το τι γράφει ένα κωλοχάρτι καθορίζει το είναι σου;

Βρομοκομμούνια, είστε ο πραγματικός εχθρός της Κύπρου. Κόπτεστε για την ελευθερία της θρησκείας, κόπτεστε για την ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού, για τις ελευθερίες των μειονοτήτων ακόμα και για τα δικαιώματα του Κορμοράνου κόπτεστε, αλλά δεν σας αφορά αν η πλειοψηφία των συμπολιτών σας δεν ενστερνίζεται την «εθνικότητα» που της έχουν επιβάλει. Συγκαλυμμένος φασισμός του χειρίστου είδους! Γι αυτό και αυτός ο "εμφύλιος" μεταξύ μας δεν πρόκειται να λάβει τέλος σύντομα αφού εσείς θεωρείτε την ελληνική σημαία εθνικιστικό σύμβολο αντί εθνικό, και την ελληνικότητά μας σημάδι φασισμού. Ενώ ταυτόχρονα, αν οι κυπριακές σημαίες ήταν η πλειοψηφία στο στάδιο, αυτό δεν θα ήταν ένδειξη εθνικισμού, θα ήταν δήθεν ένδειξη φιλοπατρίας. Η μαλακία στο τετράγωνο!

Τέλος πάντων. Όλα αυτά που έθιξα είναι καθαρά φιλολογικού ενδιαφέροντος. Επί της ουσίας απλά συντηρούν τις κόντρες μας. Γιατί από το 2004 που ανήκουμε στην ΕΕ, η ένωση με την Ελλάδα έχει επιτευχθεί και νομικά. Οπότε το ποιος νιώθει Έλληνας ή Εσθονός δεν παίζει καμία σημασία, εφόσον όποτε το θελήσω μεταναστεύω και υιοθετώ την κουλτούρα που με εκφράζει περισσότερο. Πιο δημοκρατικά δεν γίνεται.

Απλά, δουλειά δεν έχετε, ασχολείστε με το αν στο Ελευθερία οι ελληνικές σημαίες ήταν περισσότερες από τις κυπριακές… Δεν πάτε να πιείτε κανένα καφέ καλύτερα... Της παρηγοριάς ει δυνατόν, κερασμένος από μένα.

Μη Μασσάζ!

Τα παιδιά με τα οποία έπαιξα θέατρο μου έκαναν δώρο ένα μασσάζ σε γνωστό και μη εξαιρετέο ινστιτούτο, για να με ευχαριστήσουν που σκηνοθέτησα την παράσταση αφιλοκερδώς. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου μασσάζ, και λόγω του ότι το κουπόνι θα έληγε οσονούπω έκλεισα ραντεβού για να πάω το περασμένο σαββατοκύριακο.

Ξέρεις πως είναι αυτά τα μέρη… Με τα κεράκια τους, τη chill out μουσική τους, ατμοσφαιρικά και όμορφα, σαν μπουρδέλα πολυτελείας σε παγόδα της Κίνας. Μπαίνεις μέσα, αποθέτεις, και περιμένεις τον μάστορα. Όπου μάστορας, βλέπε μια συμπαθητική Ρουμάνα που για τις ανάγκες αυτού του κειμένου τη βαφτίζουμε Μάλινα Ολινέσκου.

Σκηνή Πρώτη:

Μπαίνει μέσα η Μάλινα Ολινέσκου. «Γκντυθείτε κύριος». Με βάζει να ξαπλώσω μπρούμυτα, και αρχίζει να πετά πάνω στο σαθρό κορμί μου ζεστά, αχνιστά λάδια. Το μυαλό μου δημιουργεί εικόνες της μάνας μου την ώρα που ρίχνει ωμές πατάτες στο τηγάνι για να τες τηγανίσει και αρχίζω να γελώ. Προσβάλλεται η πρύτανης:

-Γκιατί γκελάτε?

-Τίποτα, τίποτα, απλά… γαργαλιέμαι.

-Γκαργκαλιέστε με λάντι;

-Ναι, από γεννησιμιού μου…

Δεν με πήρε από καλό μάτι.

Στη μία ώρα που διήρκησε το μασσάζ, έγινα μάρτυς, μην σου πω και οσιομάρτυς των παθών της! Μου είπε όλη την ιστορία της ζωής της: Από το ότι κατάγεται από μία πόλη νότια της Ρουμανίας, έχει οκτώ αδελφές (!), μέχρι κι ότι δεν της αρέσουν οι Κύπριοι άντρες επειδή μας βρίσκει, λέει, πολύ μετροσέξουαλ ("Cypriots very soft, very soft"), ενώ ένας πιο βαρβάτος που της γέμισε το μάτι και του την έπεσε, της είπε ότι είναι γκέι. Έκτοτε μας στούμπηξε όλους στη μαύρη λίστα και δεν ξανασχολήθηκε.

Παρεμπιπτόντως, μου είχαν πει ότι στο μασσάζ θα χαλαρώσω και θα αποκοιμηθώ στα χέρια της παλλακίδας μου, αλλά πού; Τέτοιο πράγμα δεν βίωσα, εκτελούσα χρέη Ανδρέα Μικρούτσικου! Εκτός των πιο πάνω γεγονότων, μου αποκάλυψε ότι εκείνη τη μέρα ήταν τα γενέθλιά της, αλλά δεν πήρε τη μέρα off, γιατί είχε ανάγκη τα λεφτά. Καλό το παραμύθι, προφανώς ήταν νύξη για γενναιόδωρο tip στο τέλος.

Σκηνή Δεύτερη:

Καθώς μου εξιστορούσε πόσο δύσκολη είναι η ζωή της και σάρωνε το κορμί μου με τα χέρια της ζουπώντας όποιο ατροφικό μυ καλύπτεται από το δέρμα μου, αναστέναξε βαθιά και με ρώτησε με μία άκρως κοριτσίστικη φωνούλα:

-Do I make you happy?

(άναυδος εγώ) … Ε, ναι, ναι, don’t you worry, I’m feeling fine!

Σε μπουρδέλο ήρθα να μου το θυμηθείς, σκέφτηκα. Όλο αυτό το σουρεάλ σκηνικό με τη Μάλινα Ολινέσκου απ’ τα Καρπάθια που θέλει να με κάνει happy από κάποια κάμερα θα καταγράφεται. Στον αόρατο φακό βρίσκομαι και όπου να’ ναι θα εμφανιστεί ο Φερεντίνος, μην σου πω και ο ίδιος ο Βλάσσης Μπονάτσος βρικολακιασμένος, να κάνουν ντου!

Πέρασε μισή ώρα και αυτή συνέχιζε τη ψυχανάλυση. Καμία χαλάρωση εκ μέρους μου. Και να ήθελα δηλαδή, δεν γινόταν.

-Έκετε σκολίωση.

- Ναι; (κοίτα την Ολινέσκου που μας προέκυψε και ορθοπεδικός)

- Ναι, και όλο το αριστερό πλευρά, πολύ σφικτό, σαν… σαν….

-… (παπάρι;)

- … Σαν βράκο! (βράχο)

- Τι να κάνουμε... Με μαστιγώνουνε τα κύματα της μοίρας κι έσφιξα!

Φινάλε:

Αφού είδα κι απόειδα, πέρασα στην αντεπίθεση. Συζήτηση θες να ανοίξουμε κυρά μου; Τώρα θα δεις!

- Δεν μου λες Μάλινα Ολινέσκου, εδώ που δουλεύεις και τρίβεις κρέατα και άλατα, σου κάνουν κάποιοι ανήθικες προτάσεις;

- (Με απόλυτη φυσικότητα), Όλοι.

- Όλοι;

- Ναι. Όλοι.

- (Μόνο εγώ είμαι ο μαλάκας δηλαδή, που κάθομαι και μου κάνεις διάγνωση αντί να τον πετάξω έξω να δεις τον Χριστό φαντάρο;) Και δεν μου λες, Μάλινα, τι σου λένε δηλαδή; Έρχονται εδώ και στην πέφτουν στα ίσα;

- Μου λένε: “Girl I will make you rich”, “I have extra money for you” κι ένας μια φορά μου είπε να πάω σπίτι του, να μου δείξει τον κήπο του! (μου λέει και το όνομά αυτού και ω, τι έκπληξη πρόκειται για πασίγνωστο Κύπριο επιχειρηματία).

- Τον κήπο του; Ολάνθιστος θα πρέπει να ‘ναι!

- Συγγνώμη;

- Τίποτα, λέω… Εσύ πώς αντιδράς; Πώς τους αντιμετωπίζεις;

- Nothing. I am very diplomat!

- Σιγά μην είσαι και πρέσβης... Όχι, μπράβο! Έτσι πρέπει, να τους κόβεις τη φόρα!

- Ναι, εγκώ ξέρει πως αντιμετωπίσει πελάτη. Κρατώ απόσταση. Μια φορά όμως, μου πρότεινε λεφτά και ένα γκυναίκα!

- Ωωω! (καλά σου είπα εγώ ότι είμαι σε καμουφλαρισμένο μπορντέλλο και δεν το πήρα πρέφα) Και εσύ; Τι έκανες, ενέδωσες;

- Τίποτα. Είμαι ντιπλωμάτης.

- Μωρέ, τι διπλωμάτης; Ολόκληρο Υπουργείο Εξωτερικών είσαι Μάλινα Ολινέσκου μου! Τύφλα να ‘χει η Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή!

Ακολούθησε μια μικρή παύση μισού λεπτού και καθώς μου έτριβε τους κρόταφους αποκρίθηκε:

- OK? Finish now with your curiosity?

Κάγκελο εγώ.

Κατάλαβες, μάνα μου; Μας την είπε κι από πάνω! Μια ώρα δεν έβγαλε τον σκασμό, άμα τη ρωτήσαμε εμμέσως πλην σαφώς αν του δίνει να καταλάβει μας είπε και περίεργους! Τρίβε μωρή κι ας τη συζήτηση! Ήρθαμε να χαλαρώσουμε σαν άνθρωποι κι ήταν σαν να είδαμε όλα τα best of της Αννίτας Πάνια μέσα σε μισή ώρα!

Τέλος πάντων. Τελείωσε το μασσάζ, ντύθηκα με τα λάδια πάνω μου να αχνίζουν. Ένιωθα σαν να με ξανά βαφτίσανε. Μόνο τα μύρα, ο σκούφος και η λαμπάδα μου έλειπαν. Φόρεσα τα ρούχα μου, βγήκα έξω, της έδωσα φιλοδώρημα €5 και της είπα στεγνά: Ορίστε, happy birthday!

Ευκαριστώ πολύ, μου είπε, και έφυγα δίχως να κοιτάξω πίσω μου.

Απολύμανση

Νιώθω σαν να ήμουν ναυαγός σε ερημικό νήσι, πάλευα πέντε χρόνια για να φάω, να πιω, να επιβιώσω και επιτέλους ήρθε ένα ελικόπτερο και με έσωσε. Νιώθω ότι απόψε θα κοιμηθώ ήσυχος, τουλάχιστον σε ψυχολογικό επίπεδο.  Και αναφέρομαι στο ψυχολογικό του πράγματος διότι επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτα, τουλάχιστον άμεσα. Πάντως, γλιτώσαμε από τις χωρκατόφατσες του ΑΚΕΛ κι αυτό είναι τεράστια νίκη. Αφήνουμε πίσω μας το χωρκατόσογιο Χριστόφια που μας έβγαλε τον καρκίνο πέντε χρόνια τώρα και δεν θα ξαναδούμε σε δημόσια αξιώματα γελοίους τύπους σαν τον Συλικιώτη, τη Μαύρου, τη Σωτηρούλα και την Πραξούλα!

Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει περιθώριο πανηγυρισμού. Απλώς από την κλίμακα του πλην μετακινηθήκαμε στο μηδέν, και υπάρχει ελπίς ότι με λίγο σπρώξιμο μπορεί να περάσουμε και στην κλίμακα του συν.

Το γεγονός ότι μετά από μία καταστροφική πενταετία το ΑΚΕΛ πέτυχε συσπείρωση του 90% και κατάφερε να ανάγει τον Μαλά (ένα ανθρωπάκο που ήρθε τελευταίος στις βουλευτικές εκλογές και έχει σπίτι με κίτρινους τοίχους και κόκκινα έπιπλα) σε δεύτερο τη τάξει υποψήφιο του κράτους μας είναι πέρα για πέρα ανησυχητικό και δεν μου επιτρέπει να πανηγυρίζω.

Το τέρας του ΑΚΕΛ δεν ψόφησε. Απλώς έπεσε να κοιμηθεί για λίγο, ώσπου να μας κατασπαράξει μελλοντικά με την πρώτη ευκαιρία. Τα γαβ, γαβ της Χαραλαμπίδου και οι υστερίες του Άντρου Κυπριανού την περασμένη Κυριακή αντηχούν στ’ αφτιά μου σαν ιαχές πολέμου και τύμπανα ινδιάνων ερυθρόδερμων έτοιμων να κανιβαλίσουν την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Γι αυτό δεν πανηγυρίζω. Αλλά το ότι επιτέλους βλέπω ελληνικές σημαίες παντού και δεν πρόκειται να ξανακούσω το προσβλητικό για τις σπουδές και την παιδεία μου «ο πρόεδρος της δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας» σε κανένα δελτίο ειδήσεων είναι για σήμερα το καλύτερο παυσίπονο.

Ακολουθούν πυροτεχνήματα και ψυχαγωγικό πρόγραμμα: 

Πού Πας Ξυπόλυτος στα Δωδεκάρια;!

Να σου πω την αλήθεια δεν έχω πολλά κέφια να σχολιάσω τα της Γιουροβίζιον που είδα χθες βράδυ, γιατί τα είπα όλα στο τουίτερ. Και δεν τα είπα μόνο εγώ, τα είπαν σχεδόν όλοι στο τουίτερ. Χθες συνειδητοποίησα ότι, σκέφτεσαι μια εξυπνακίστικη σαχλαμάρα και την γράφεις στο τουίτερ, νιώθεις σπουδαίος και τρανός που την είπες και ύστερα βλέπεις στο timeline άλλους 100 που είπαν το ίδιο πράγμα και νιώθεις πολύ κοινός θνητός. Γι αυτό σήμερα δεν θα πω πολλά.

Χάρηκα όμως, επειδή χθες είδα καλή τηλεόραση μετά από πολύ καιρό. Έχουμε να δούμε τέτοια από το 2009. Ο Θεός που φώτισε τον Καλημέρη να δώσει στο MAD Tv τη διοργάνωση και επιτέλους απολαύσαμε ένα θέαμα της προκοπής. Με έξυπνα κείμενα από τον Καπουτζίδη, γρήγορη ροή, με σεβασμό προς την ιστορία του διαγωνισμού και χωρίς να διαρκέσει 100 ώρες σαν το ανυπόφορο dancing που κάθε Κυριακή διαρκούσε περισσότερο και από τελετή έναρξης ολυμπιάδας. Το κατά ευχαριστήθηκα! Δύο πράγματα θα πω: Η στιγμή της Βίκυ Λέανδρος ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς. Και η Βανδή πολύ μέτρια στην παρουσίαση, αν και αξίζει συγχαρητήρια καθότι παρουσιάζει πολύ καλύτερα από ό, τι τραγουδά.

Χθες βράδυ, όταν είδα τα τραγούδια στημένα μου άρεσε πιο πολύ η Ηλιάδη (δώστε μπούτι στον λαό) παρά οι Κόζα Μόστρα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι τελευταίοι εκτός από τζερτζελέ δεν προσφέρουν τίποτε άλλο επάνω στη σκηνή και η Γιουροβίζιον έχει απομακρυνθεί από αυτή την τάση τραγουδιών από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Δες τους τελευταίους πέντε νικητές και θα καταλάβεις τι εννοώ. Άρχισε ευτυχώς και πάλι να μετρά το τραγούδι και όχι τόσο η πρωτοτυπία. Επιστρέφουμε σε πιο φεστιβαλικά στιλ γενικώς.

Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί το άκρως φεστιβαλικό δικό μας τραγούδι, που μπορεί να έχει συμπαθητικό ρεφρέν και να το αγκαλιάζει όμορφα η φωνή της Ολυμπίου, παρόλα αυτά είναι τόσο άχρωμο, άοσμο και άγευστο που δεν θα το θυμάται κανείς ως το τέλος της νύχτας. Ο Γιωργαλλής είχε μια καλή στιγμή το 1996 άλλα έκτοτε πέρασαν και τόσα χρόνια και ουδεμία πρόοδος σημειώθηκε στο στιλ του, τον δε στιχουργό εκτός του ότι έγραψε γλυκανάλατους στίχους σε βαθμό εμετού, τον θεωρώ και γρουσούζη αφού την Ιερουσαλήμ του 1999 δεν την ξέχασε κανένας. «Αν με θυμάσαι γίνε αστέρι φωτεινό». Θεέ και Κύριε, τι έμπνευση! Το "Φεγγάρι καλοκαιρινό" από το 1981 και το "Μοιάζουμε σαν δυο στάλες βροχής" από το '85 ακούγονται τόσο προχώ ξαφνικά.  

Γενικότερα το ΡΙΚ δίνει την εντύπωση ότι συμμετέχει απλά για να συμμετέχει και αυτό το κάνει τόσο απροκάλυπτα που προκαλεί εκνευρισμό στους φανς. Καμία σχέση με πέρσι που έδινε την εντύπωση ότι θέλει να παρουσιάσει μια Κύπρο μάχιμη και υπολογίσιμη. Άμα είναι να πληρώνουμε για να «γεμίζουμε» το πρόγραμμα καλύτερα να μην συμμετέχουμε και να γινόμαστε ρεζίλι. Το «μέτριο» δεν αρκεί για τις μικρές χώρες. Εδώ κοτζάμ Ήβη πέρσι που ήταν φαβορί και κατέληξε 16^η. Τι προσδοκίες να έχουμε για φέτος; Να παρακαλάμε να μας αφήσουν να βγούμε στη σκηνή;

Το ΡΙΚ πρέπει να παραδειγματιστεί από την ΕΡΤ και να δώσει σε ιδιωτικό κανάλι τον διαγωνισμό μπας και δούμε άσπρη μέρα. Δεν γίνεται να πηγαίνουμε σας τους φτωχούς συγγενείς, σαν τους πρόσφυγες. (Αυτά δεν γίνονταν ούτε το ’81, θα γίνονται το ’13;) Θα παραδώσει το ΡΙΚ έτσι εύκολα το πιο δυνατό χαρτί του; Ε, μα και που το κρατά είδαμε και πώς το αξιοποιεί. Μια φορά, εγώ την Ολυμπίου λυπάμαι. Την παράτησε ο Χατζηγιάννης, αν δεν γίνει κάποιο θαύμα στο Μάλμε για να τονώσει (όπου τονώσει βάλε ‘νεκραναστήσει’) λίγο την καριέρα της, την βλέπω από χρόνου να διδάσκει πιάνο στα μωρά της γειτονιάς της.

Sing When You're Winning

Είμαστε νικητές, απόψε κλάψε όσο θες!

Αυτό ήταν το τελικό συμπέρασμα από την πλειοψηφία των κομμάτων μετά τις χθεσινές εκλογές.

Ο Αναστασιάδης βγήκε κερδισμένος γιατί ήρθε πρώτος, παρόλο που περίμενε να πάρει πιο ψηλό ποσοστό. Ο Μαλάς βγήκε κερδισμένος γιατί πέρασε στον δεύτερο γύρο από εκεί που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του και κατόπιν μιας καταστροφικής λαίλαπας που ακούει στο όνομα ‘διακυβέρνηση ΑΚΕΛ’. Ο Λιλλήκας βγήκε κερδισμένος γιατί κατάφερε να συλλέξει ψηφοφόρους από όλους τους κομματικούς χώρους και να βρίσκεται στα πρόθυρα ίδρυσης κόμματος. Η ΕΔΕΚ βγήκε κερδισμένη γιατί υποστήριξε τον Λιλλήκα που μπορεί μεν να μην πέρασε στον 2^ο γύρο, αλλά έκανε την έκπληξη με ένα 25% υπέρ του. Το ΕΛΑΜ βγήκε κερδισμένο γιατί παρόλο που δεν έκανε καμία προεκλογική εκστρατεία ως κόμμα, ο υποψήφιός του ήρθε 4^ος!

Ε, ποιος έχασε ρε παιδιά; Η μόνη που αντικειμενικά έχασε, κι ας μην το παραδέχτηκε, είναι η Πραξούλα μας! Η Πραξούλα είναι η μόνη που δεν το σώζει, όσο κι αν προσπαθήσει. Διότι παρόλα τα ξελαρυγγιάσματα με τον Δάκη, τις πιρουέτες, τα σατιρικά γκεστ και την εμπειρία στο σανίδι, πήρε τον πούλο και ένα 0,5%. Μπορεί βέβαια και ο πούλος να είναι μια νίκη, αφού ό, τι αρπάξει ο κώλος μας σ’ αυτή τη ζωή, καλό είναι. Πάντως, κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά, δεν έφερε την καταξίωση.

Να σου πω την αλήθεια, είμαι πάρα πολύ νευριασμένος. Πότε θα μάθουμε να χάνουμε και να παραδεχόμαστε ήττα; Ο μοναδικός νικητής της χθεσινής αναμέτρησης ήταν ο Αναστασιάδης και δυστυχώς ήταν ο λιγότερο προβληθείς. Όταν τρέχεις σε μία κούρσα με στόχο την πρωτιά, το να έρθεις δεύτερος δεν είναι νίκη επειδή απλά δεν το περίμενες να έρθεις δεύτερος. Έχασες μάνα μου. Να πανηγυρίζεις μόνο όταν έρθεις πρώτος. Αλλά τόσο είναι το κόμπλεξ μας που όλα πρέπει να προβάλλονται ως νίκες για να μην πέσει η μούρη μας! Άει στο διάλο από ‘κει χάμω.

Πρόσεξέ το. Θα δεις ότι αυτή η νοοτροπία κυριαρχεί παντού. Θα ξεχάσω εγώ τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου που πήγε στη Γιουροβίζιον το 2005 με εκείνο το έκτρωμα και όταν πήγε άπατος βγήκε να πει ότι «ήρθαμε 18^οι από τους 43, είναι κι αυτό μια νίκη γιατί περάσαμε περισσότερους από τους μισούς»; Ποια νίκη ρε κακομοίρη; Νίκη επειδή δεν ήρθες τελευταίος; Η Παπαρίζου δηλαδή τι έπρεπε να δηλώσει; Άσε μας κουκλίτσα μου!

The winner takes it all, the losers are standing small!

Εκλογές στο Στρουμφοχωριό

Δεν σου είπανε τα νέα! Εκλογές γίνονται και στο Στρουμφοχωριό! Κοίτα:

Μόνο Εσύ Γεμίζεις Το Κενό...

Το πόσο ξενέρωσα χθες βράδυ στη Μπλίνκερς δεν περιγράφεται. Κλείσαμε τραπέζι πέντε άτομα για να ακούσουμε τη Βίσση. Σκάσαμε €70 έκαστος μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε ότι σ’ αυτό το ποσό δεν συμπεριλαμβανόταν μπουκάλι, ούτε καν ποτό! Εν ολίγοις, πληρώσαμε €70 για είσοδο και για μια καρέκλα να κάτσει ο πισινός μας. Μας λες και κορόιδα, μας λες και μαλάκες. Και καλά εγώ! Εγώ δεν έχω σε πολύ να δώσω και τα διπλάσια για να ακούσω την Άννα, χαλάλι της. Οι υπόλοιποι που κουβαλούσα μαζί μου σε τι έφταιξαν;

Στην Αθήνα η είσοδος στο LAV είχε €15 με ένα ποτό. Στη χωρκατό-Έγκωμη όμως, φαίνεται πως δεν είδαμε ακόμα κρίση. «Κανονικά το εισιτήριο θα ήταν €100, αλλά το βάλαμε €70 λόγω κρίσης» μου είπε η υπεύθυνη στην είσοδο. Κατάλαβες; Μας κάνουνε και χάρη! Να τους πούμε και ευχαριστώ από πάνω. Τέλος πάντων, τι να πεις; Με τούτα και με ‘κείνα, με τα επιπλέον ποτά που ήπιαμε δώσαμε άλλα τόσα στο μαγαζί και επαναλαμβάνω, αν τα λεφτά τα παίρνει η Βίσση χαλάλι, αν τα παίρνει η Μπλίνκερς μη σώσει και τα ξαναπάρει.

Μην σχολιάσω το γεγονός ότι όλοι κάπνιζαν μέσα στο κέντρο και έγινε ντουμάνι, είχα να δω τέτοιο χάλι από κάτι παρακμιακές παραμονές πρωτοχρονιάς στα τέλη του ’90. Πραγματικά, υπάρχει ακόμα κόσμος που καπνίζει εν έτει 2013; Πόσο πασέ! Να γίνει πιο αυστηρός νόμος άμεσα και δεν με ενδιαφέρει αν βάλετε όλοι σας λουκέτο! Μια φορά τον χρόνο βγαίνω έξω, απαιτώ να μην βρωμώ όταν φεύγω από το υποστατικό σας!

Κατά τα άλλα, το πρόγραμμα ήταν μια περίληψη του Αθηναϊκού στο fast forward. Παραλείφθηκαν πολλά τραγούδια και μερικά απ’ αυτά απλώς «ξεπετάχτηκαν». Δεν μπορώ να πω κακή κουβέντα όμως, γιατί όποτε βγει η Βίσση στη σκηνή η καρδιά μου σφίγγεται, τα μάτια μου υγραίνονται, τα πνευμόνια μου σκίζονται και ο λαιμός μου ματώνει από το πολύ τραγούδι. Ο δε συνδυασμός Βίσσαρου στο πεδίο όρασής μου και Μπρέντας στην αγκαλιά είναι απλά ευλογία.

Πέρασα πάρα πολύ ωραία αν και έχω τερματίσει πλέον το θέμα της Βίσση. Βλέπω τα βιντεάκια από τις λάιβ εμφανίσεις της στο ίντερνετ τόσες πολλές φορές που έχω μάθει τα πάντα για τα προγράμματά της. Ξέρω πότε κάνει παύσεις, ξέρω τι λογοπαίγνια κάνει, τη σειρά των τραγουδιών της, τις κινήσεις της, τα αστεία που κάνει με το κοινό, που πλέον δεν με εντυπωσιάζει σχεδόν τίποτε. Παρόλα αυτά, ως τις 4:10 που φύγαμε ήμουν όρθιος και χόρευα σαν να ήμουν σε πάρτι του Λυκείου.

Δες ένα μικρό βίντεο που κατάφερα να τραβήξω. Με χίλια ζόρια βέβαια, γιατί προτιμούσα να χτυπιούμαι παρά να κινηματογραφώ το πλήθος. Απολογούμαι που είναι στραβό, δεν έχω μάθει να χειρίζομαι ακόμα την κάμερα του κινητού.

Ωωωω! Δεν είναιιι ψέεεεμα! 

The Teenage Lizard

Μισιαρός – (ο)/ αρ. ουσιαστικό, = Η σαύρα, κατά την κυπριακήν.

Παλιός στη μπλογκόσφαιρα, αγαπητός και συμπαθής στην πλειοψηφία της οικογένειας των μπλόγγερς, διαχειρίζεται το «Δουκάτον», που στα κυπριακά σημαίνει 'νόμισμα'. Κάνουμε κουβέντα και μου μαθαίνει πως είναι να είσαι 18άρης εν έτει 2013, σε σχολεία που οι αλλαξοκωλιές πέφτουν σύννεφο και τα ναρκωτικά διακινούνται σαν τις… ‘αφρόζες’ της εποχής μου. Ο Μισιαρός είναι ένας πολυμαθής τύπος, με εσωτερικές αναζητήσεις και θα έλεγα σε μεγάλο βαθμό συνειδητοποιημένος. Σε κάποια σημεία της συνέντευξης μου θύμισε τον εαυτό μου και αυτό είναι ελαφρώς επικίνδυνο για τον ίδιο, παρόλα αυτά, η νεανική αφέλεια ή αν θέλεις, ο ρομαντισμός που διαπνέει την κοσμοθεωρία του μόνο ελπιδοφόρος μπορεί να είναι. Άστα όμως τώρα αυτά, κι ας μιλήσουμε πιο ανάλαφρα, μέρα που ‘ναι!

Στην εποχή μου, μία στις 15 γκόμενες της τάξης μου είχε πηδηχτεί και ήταν η «πουτάνα του σχολείου». Σήμερα τι παίζει στα σχολεία; Κάνετε σεξ; Συχνά; Πηδιέστε στα πάρτι, στις εκδρομές; Πέφτουν πίπες πίσω από την καντίνα, στα αποδυτήρια, στην αίθουσα φυσικής;

Στην εποχή μου, μια στις 15 κοπέλες της τάξης, δεν έχει πηδηχτεί και είναι η «παρθενόπη του σχολείου». Σήμερα στα σχολεία γίνεται της πουτάνας, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ακούγεται ότι κάποιες εξεπαρθενέψαν που το δημοτικό, που τη 1^η γυμνασίου, για παρτούζες, για λεσβιακά, για σπασμένα προφυλακτικά, για πουτάνες. Τα πάντα όλα. Όσον αφορά το σεξ στο σχολικό χώρο, νομίζω εν γίνεται, προτιμούμε πιο ασφαλισμένους τόπους. Γενικά εν υπάρχει πολλής φόβος στο να κάμει κάποια κοπελλούα σεξ (για τα αγόρια ούτε λόγος, εν νομίζω να υπάρχει αγόρι που να φοβάται να κάμει σεξ). Κάποιες νιώθουν ότι έννεν έτοιμες (οι παρθενόπες που λέγαμε). Έσιει που έτσι λαλούν απλά για να μεν χάσουν το στάτους της «καλης κοπελλούας» γιατί θεωρείται ότι κάποια που ακόμα να κάμει σεξ, κρατά ακόμα κάποιες αξίες τζιαι κάποια στάνταρτς. Οι παραπάνω κάμνουν σεξ 1-2 φορές την εβδομάδα, παραπάνω Παρασκευές τζιαι Σάββατα τζιαι κάμνουν απ΄όλα. Εφύαν τα ταμπου.

Έχεις δεσμό; Αν ναι, τι αγαπάς πιο πολύ σ’ αυτήν;

Δεν έχω. Αγαπώ την ίδια κοπελλούα εδώ τζιαι δύο χρόνια τζιαι μετανιώνω που ποττέ εν ήβρα το θάρρος να της το πω. Τωρά εν αρκετά αργά γιατί έσιει φίλο, εννα πάω στρατό τζιαι εννα παει να σπουδάσει. Έχω δεσμό στο νου μου, κάμνει; Πολλές φορές κάμνω πράματα απλά για να είμαι μαζίν της ή για να εν ευχαριστημένη τζίνη-άσχετο αν το καταλάβει ή όι. Νομίζω έμαθε το που τρίτους τζιαι ίσως να μου ελάλεν όι αλλά ήταν ναν καθαρή η συνείδησή μου τζιαι τη 2^η φορά που θα πω σε κάποιαν ότι την αγαπώ εννα ήταν πιο εύκολο. Αλλά ένιμπορω, προσπαθώ να τη ξιάσω γιατί ξέρω ότι εν θα φκάλει πούποτε το πράμα, αλλά όποτε μιλούμε ή όποτε σκέφτουμαι πράματα που είπαμε ή πράματα που εκάμαμε μαζί ξαναπιάνει με. Για άλλες κοπέλλες, εν εγνώρισα κάποιαν άλλη τζιαι να δεθούμε αρκετά – είμαι τζιαι κλειστός χαρακτήρας- για να πω ότι είμαι έτοιμος για να κάμω σχέση μαζίν της. Θέλω χρόνο.

Είχες ποτέ ύποπτο νταραβέρι με αναγνώστρια που γνώρισες μέσω των μπλογκς;

Η πρώτη και μοναδική σχέση που είχα ήταν με κοπελλούα μπλόγκερ της ηλικίας μου. Εκράτησε ένα μήνα. Ήταν ωραία εμπειρία, εμιλούσαμε αρκετά, ήταν η πρώτη φορά που εμιλούσα έτσι άνετα με κοπέλλα. Ήμουν 16. Όσον αφορά τα πράματα που εκάμαμε απλά να πω ότι έπρεπε να την παρακαλέσω για να με φιλήσει στη βούκκα. Όσον τα βρίσκαμε, εν με επείραζε, αλλά όταν λλίους μήνες μετά είδα την με άλλο να κάμνει πράματα ενευρίασα.

Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε μια γυναίκα με ωραίο στήθος αλλά άκωλη, και μια γυναίκα με τέλειο κώλο αλλά χωρίς βυζί, ποια θα διάλεγες;

Εν η συζήτηση που έχω με την παρέα μου σε σχεδόν κάθε πάρτυ :P Κάποιος φίλος πολλά σωστά λαλεί ότι άμα μια γυναίκα έσιει ωράιο κώλο σημαίνει έσιει τζιαι ωραίο σώμα, άρα ψηφίζει κώλο. Αλλάααα I can’t resist the βυζί. Βυζί douze points.

Με ποια μπλόγγερ θα ήθελες να ζήσεις ένα κολασμένο σαββατοκύριακο στο σπέρμα βουτηγμένο; Να δικαιολογήσεις την απάντησή σου.

Με την Πελλαμένη γιατί ξέρω ότι εν η μόνη που εν θα παρεξηγήσει :p

Κάποτε έγραψες ότι κάποιοι στο σχολείο σου ανακάλυψαν ότι έχεις μπλογκ. Αντιμετώπισες καχυποψία από τους συμμαθητές σου γι αυτό; Θέλω να πω, ένιωσες να αποτραβιούνται, να στήνονται απέναντί σου ή να σε θεωρούν κάπως φοβούμενοι ότι μπορεί να ξεμπροστιάσεις οτιδήποτε «απαγορευμένο» της σχολικής ζωής στο ίντερνετ;

Καμία απολύτως, ευτυχώς. Εξάλλου εξέραν ότι εν υπήρχε περίπτωση να φκάλω προσωπικά τους θέματα στη φόρα ούτε να τους κατονομάσω. Τζίνο που με επηρέασε εμένα εν ότι κάποια πράματα εν εμπορούσα να τα γράψω, για παράδειγμα πολλά προσωπικές σκέψεις, σκέψεις μου για την παρέα του σχολείου τζιαι πράματα που εν θα έπρεπε να ξέρουν.

Έχεις αντικείμενα φετίχ; Αναφέρομαι στο σεξ. Αν όχι, υπάρχουν αντικείμενα που συλλέγεις και αγαπάς;

Που εννα κάμω να σου πω :p Όσον αφορά αντικείμενα που συλλέγω που αγαπώ εννα έλεγα τα βιβλία μου. Εν μου αρέσκει το συλλέγω, αλλά αγαπώ τα. Έσιει φορές που απλά κάθουμαι τζιαι βλέπω τα τζιαι μόνο που το εξώφυλλο δημιουργούνται μου διαφορετικά αισθήματα που τον τζιαιρό που το θκιέβαζα, τζι’ας μεν θυμούμαι την ιστορία πόξω.

Έχεις δοκιμάσει ναρκωτικά; Μαριχουάνα ή πιο σκληρά πράγματα; Τα πουλάνε και στα σχολεία εύκολα μαζί με τις τυρόπιτες και τα κρουασάν της κυρά Μαρούλλας ή κάνετε αμάν να τα προμηθευτείτε;

Μια φορά χόρτο. Ήσιε τζιαι συγκεκριμένο όνομα αλλά διαφεύγει μου. Με κάποια πράματα έχω έναν κανόνα ο οποίος λέει να κάμνω κάποια πράματα μόνο μια φορά για την εμπειρία. Είχα την εμπειρία, εν υπάρχει λόγος να το ξανακάμω. Τζιαι το τσιγάρο άρεσε μου τη πρώτη φορά που εδοκίμασα πριν 2 χρόνια αλλά μισώ το ότι βρομούν τα ρούχα μου, η αναπνοή μου τζιαι τα σιέρκα μου ύστερα. Πλας το πιο σημαντικό για την υγεία. Όπως πάεις στο Ζορπά τζιαι βρίσκεις φρατζιολάκια; Τόσο εύκολο. Μπορεί να σου κάτσει τζιαι πιο φτηνό καθώς οι παραπάνω λειτουργούν με την πολιτική του μάρκετιγκ ότι you never charge a first time buyer. Ξέρουμε ποιοι έχουν τις διασυνδέσεις τζιαι αν ποττέ χρειαστεί κάποιος, μπορεί να επικοινωνήσει μαζίν τους για να τα κανονίσουν.

Πες μου μια Ελληνίδα και μια ξένη διάσημη που να κυριαρχούσε ή κυριαρχεί στις ερωτικές φαντασιώσεις σου.

Αν ασχολούμουν με τους διάσημους ήταν να σου πω :p Εν κυριαρχούν διάσημες στις φαντασιώσεις μου. Που τες λλίες που μπορεί να ξέρω εν η Penny που το Big Bang Theory, τζιαι που τες ελληνίδες…ξέρω γω; Η στικούδη;

Του χρόνου θα στρατευτείς. Έχεις κάποια προτίμηση για το πού θες να υπηρετήσεις, σε ποιο όπλο; Θέλεις να γίνεις βαθμοφόρος; Πώς νιώθεις γενικότερα; Σε αγχώνει, σε φοβίζει, ή είσαι αδιάφορος;

Σκέφτουμαι για ΛΟΚ ή Δόκιμος. ΛΟΚ επειδή αρέσκει μου η γυμναστική τζιαι θέλω στα 2 χρόνια να κάμω κάτι αξιόλογο, για να μεν λαλώ ύστερα ότι έχασα θκυο χρόνια που τη ζωή μου. Έχω φίλους στο πεζικό τζιαι στο πυροβολικό που απλά παίζουν την ούλλη μέρα. Εννα αυτοκτονήσω αν καταντήσω έτσι. Δόκιμος επειδή εννα φκένω σχεδόν καθημερινά τζιαι εννα έχω χρόνο για άλλα πράματα. Κάμνω πολλές σκέψεις όμως γιατί εν υπάρχει περίπτωση να φωνάζω σε άλλο πλάσμα, ή να τον διατάσσω, ειδικά για πράματα στα οποία εν πιστεύκω. Εν μέρος του χαρακτήρα μου να μεν προσπαθώ να επιβληθώ τζιαι να φωνάζω, τζιαι εν θα αντέξω να χάσω τον χαρακτήρα μου. Αγχώνει με σε ένα σημείο γιατί εν ξέρω τι θα αντιμετωπίσω. Εν θέλω να ξαναζήσω στιγμές bullying τζιαι ελπίζω να μείνω τζίνος που είμαι. Φοούμαι επίσης ότι μπορεί να χάσω το ενδιαφέρον μου για θκιέβασμα, μάθηση, ασχολίες, αφού σε περίπτωση που εν περάσω δόκιμος, εν θα έχω το χρόνο. Αλλά αφού πρέπει, τι να κάμουμε;

Πες μου ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ήταν το soundtrack της ζωής σου.

Υπογεία Ρεύματα- Μ’αρέσει να μη λέω πολλά.

Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο λάθος της μέχρι τώρα ζωής σου;

Που εν εξεκίνησα κάποιαν ασχολία όσον ήμουν μικρός, έτσι ώστε να μπορέσω να φτάσω σε ένα ψηλό επίπεδο. Εν ξέρω κάτι τωρά το οποίο μπορεί κάποιος να μου πει «έλα ρε δείξε μας πως γίνεται τούντο πράμα» «έλα ρε εξήγα μας». Είτε τούτο λέγεται γνώση πάνω σε συγκεκριμένο αντικείμενο(π.χ. γλώσσες προγραμματισμού, κάποιο άθλημα, μουσικό όργανο, χορό, γλώσσα). Ξέρω λλίο που ούλλα. Επίεννα λλίο κολύμπι, για αρκετά χρόνια ποδόσφαιρο, μέχρι πριν 2 χρόνια έπαιζα σε ομάδα 4ης κατηγορίας, τζιαι τέννις για αρκετά χρόνια στο οποίο κέρδισα το τουρνουά Στροβόλου μια φορά. Αλλά με τίποτε εν εκατάφερα να καταξιωθώ ή να νιώσω σημαντικός, λόγω διάφορων περιστάσεων, όπως τραυματισμοί, λάθος προπονητές. Βλέπω τη ζωή του ατόμου σαν ένα δοχείο το οποίο πρέπει να γεμίσει με ασχολίες που κάμνει. Ε, άμαν εν κάμνει ασχολίες εν νιώθει  πως εγέμισε τη ζωή του. Ας πούμε θωρώ συμμαθητές μου που παίζουν στην ορχήστρα του σχολείου, στο χορό, που μιλούν πολλά καλά μια γλώσσα, που εφτάσαν ψηλά σε ένα άθλημα, τζιαι νιώθω άχρηστος. Γι’αυτό τζιαι τα τελευταία 2 χρόνια ξεκίνησα όσα πράματα εν έκαμα τα τελευταία 19 χρόνια, «πέρκι τους φτάσω». Χορό, πιάνο, γερμανικά, τούρκικα, δημόσιες σχέσεις, έξτρα Α-levels και το καλύτερο για μένα, δύο Μαραθώνιους Αλλά εν ξέρω κατά πόσο έχω κάποιο περιθώριο. Έννεν τυχαίο που όσοι τωρά εν Μεγάλοι στον τομέα τους, είτε στη μουσική είτε σε κάποιο άθλημα, αρκέψαν να ασχολούνται μαζίν του σε πολλά μικρή ηλικία. Άλλοσπως μαθαίνει ένα μωρό, τζιαι άλλοσπως ένας έφηβος. Πολλές φορές φταίω τους γονείς μου που εν με επήραν να κάμω κάτι. Όσον αφορά λάθος που εκάμαν άλλοι για μένα εν το ότι με επήραν σε ιδιωτικό σχολείο (grammar school).

Ποια η γνώμη σου για τους ομοφυλόφιλους. Έχεις φίλους γκέι; Θεωρείς ότι πρέπει να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά;

Εν σαν να τζιαι ρωτάς με ποια η γνώμη μου για τους ξανθούς τζιαι αν θα έπρεπε να έχουν δικαιώματα. Ποιος είμαι εγώ να πω του καθενού σε ποιαν τρύπαν εννα τον βάλλει ή να του τον βάλλουν, ποιον εννα βάλει στο κρεβάτιν του τζιαι τις επιλογές που έσιει στη ζωήν του;  Αν αγαπά άτομο του ίδου φύλου κάβλα του ρε κουμπάρε. Αφού αγαπά. Αν θέλουν να παντρευτούν ας παντρευτούν τζι’αν θέλουν με οποιοδήποτε τρόπο να έχουν ένα παιδί ας το κάμουν. Εν με νοιάζει ποιος εννα μεγαλώσει ένα μωρό. Νοιαζει με πώς εννα μεγαλώσει. Κάθε προσπάθεια κάποιου να δώσει ένα definition του normality καταλήγει στο κενό. Ότι εν νορμάλ για μένα, έννεν για σένα. Άρα, ας αφήσουμε τα πράματα να τζιλήσουν τζιαι να σταματήσουμε να βάλλουμεν εμπόδια στη ζωή του καθενός. Μπορεί το μοντέλο της οικογένειας να επικράτησε να είναι ένας άντρας μια γυναίκα γαμιούνται τζιαι κάμνουν μωρά αλλά κανένας εν πρέπει να εμποδίζει κάποιον άλλο να κάμει κάτι διαφορετικό.

Θα ψηφίσεις στις επικείμενες προεδρικές εκλογές; Με ποιο κριτήριο έχεις επιλέξει τον υποψήφιο που θα ψηφίσεις;

Δε θα ψηφίσω. .Οχι για τον ηλίθιο λόγω ότι τάχα αντιστέκομαι στο κράτος (μιλούμε πιο παθητικός δε γίνεται) αλλά επειδή δε θέλω να ασχοληθώ με οτιδήποτε έσιει να κάμει με ιδεολογίες, ιδέες τζιαι αθρώπους στους οποίους πρέπει να αφοσιωθώ τζιαι να είμαι υπόλογος κάποιου άλλου. I don’t want to stick σε μιαν ιδεολογία τζιαι αποφεύγω να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου με ιδεολογίες. Μπορεί να είμαι λάθος. Μπορεί κάποτε να αλλάξω, όπως έκαμα τζιαι τα τελευταία χρόνια. Μισώ το γεγονός ότι στις συζητήσεις ο καθένας νομίζει ότι έσιει PhD Law, Economics, Politics, International Relations, and Business Studies. Αν ποττέ ψηφίσω θα το κάμω σίουρο ότι ξέρω πολλά καλά τι λαλεί ο υποψήφιος που θα ψηφίσω τζιαι θα αναλύσω τις θέσεις του εις βάθος τζιαι όι επιφανειακά. Ο μέσος άθρωπος που εν έσιει ιδέα που οικονομικά τζιαι για την κρίση, απλά εν πρέπει να μιλά για το ποιος εννα μας φκάλει που την κρίση. Νεκατσιώ τη ψευκιά τζιαι την υποκρισία που υπάρχει στην πολιτική τζιαι απλά δε θέλω να ασχοληθώ. Προτιμώ να κρατήσω το μυαλό μου ελεύθερο που οτιδήποτε τζιαι αφήννω το να πετάξει ελεύθερο μακριά που πράματα που το κρατούν στο έδαφος. Εντωμεταξύ έστειλα email σχεδόν σε όλους τους υποψήφιους για να τους συναντήσω, έτσι που περιέργεια. Ο Μαλάς είπεν ότι εν έσιει χρόνο, ο Αναστασιάδης δεν απάντησε, ο Λιλλήκας έπιασε με τηλέφωνο, η Μακαρία τζιαι η Πραξούλα εζητήσαν το τηλέφωνό μου αλλά τίποτε τζιαι ο Λουκάς Σταύρου τζιαι ο Λάκης Ιωάννου είπαν μου να περάσω που τα γραφεία τους. Εν ένα που τα όνειρά μου να αλλάξω το σύστημα. Κάποτε. Όπως τζιαι πολλών εφήβων. Όνειρα που τους τα τρώει η ενηλικίωση.

Στα 70 σου, πες μου τρεις στόχους που θα ήθελες να  έχεις πετύχει για να θεωρείς ότι έχεις ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος και σαν προσωπικότητα.

1.       Να έχω γράψει αρκετά βιβλία και έρευνες.

2.       Να διδάσκω ακόμα σε πανεπιστήμιο ψυχολογία ή/και φιλοσοφία

3.       Να κάμω σημαντικές ανακαλύψεις.

Ποια από όλες τις ερωτήσεις που σου έκανα σου άρεσε πιο πολύ;

Με ποια μπλογκερ θα ήθελα να ζήσω ένα κολασμένο Σαββατοκυρίακο στο σπέρμα βουτηγμένο. Εν την επερίμενα με τίποτε.

Chart Show: Ηγέτες σε Κρίση

Καλημέρα σας πρόστυχοι αναγνώστες!

Σήμερα θα γλυκάνουμε τη μέρα μας με ένα διαφορετικό Chart Show. Θα σας παραθέσω τραγούδια που γράφτηκαν για ηγετικές και ιστορικές προσωπικότητες.

Από τα βάθη της ιστορίας ο άνθρωπος ένιωθε την ανάγκη να εξυμνήσει και να θεοποιήσει προσωπικότητες που στάθηκαν αρωγοί στην ιστορική του επιβίωση, αλλά και στην ευρύτερη παγκόσμια κληρονομιά. Είναι να απορείς ποιος μπορεί να ακούει τέτοια τραγούδια τη σήμερον ημέρα και να ταυτίζεται μαζί τους, αλλά τέτοια τραγούδια υπάρχουν, παιανίζουν ανάμεσά μας και ούτε λίγο, ούτε πολύ, όλοι τα έχουμε σιγοτραγουδήσει.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, την αντίστροφη μέτρηση, γιατί αυτό το Chart Show δεν είναι μόνο ψυχαγωγικό, είναι και εκπαιδευτικό και αυτό το μπλογκ πάνω απ’ όλα κόπτεται διά την επιμόρφωσή σας. Έχουμε και λέμε, σε τυχαία σειρά:

Σωκράτης: Έλληνας Φιλόσοφος. Αυτός που ήπιε το κώνειο. Αυτός που είπε το «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Αυτός που έδωσε την έμπνευση στην Ελπίδα, την Πωλίνα και τη Λία Βίσση να φορέσουν χλαμύδα στη Γιουροβίζιον του 1979 και να γράψουν ιστορία στη ποπ μουσική σκηνή του Ισραήλ. Καλτ εμφάνιση που όλοι τη θυμούνται ως τώρα:

 

Εβίτα Περόν: Το γνωστό πουτανάκι της Αργεντινής, που με καπρίτσια, νάζια και λοιπούς πεοθηλασμούς αναρριχήθηκε στην προεδρία του κράτους. Έχτισε σχολεία, νοσοκομεία, έφερε τον ηλεκτρισμό, έκλαψε στο μπαλκόνι του casa rosada και έδωσε λαβή στη Μαντόνα να το παίξει κουλτούρα.

 

Τζένγκινς Χαν: Ο πατέρας του Μογγολικού έθνους. Να μην συγχέεται παρακαλώ με τον πατέρα του Ακελικού έθνους που αν και βέρος Μόγγολος, εκθειάζεται πιο κάτω. Ο Χαν ήταν στρατηγός, αιμοβόρος και εωσφόρος, ένωσε με τη βία πολλές ασιατικές φυλές και δημιούργησε την αυτοκρατορία των Μογγόλων. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το γνωστό σουξεδάκι του πιο κάτω συγκροτήματος, το οποίο με την ευφάνταστη χορογραφία και ενδυμασία του έφερε στη Γερμανία την 4^η θέση το 1979.

 

Ιησούς Χριστός: Ο υιός του Θεού, Αυτός με τα θαύματα. Γνωστός σε όλους, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

 

Γκριγκόρι Ρασπούτιν: Ο μυστικιστής καλόγερος που διείσδυσε με διάφορα κολπάκια στις αριστοκρατικές οικογένειες της Αγ. Πετρούπολης με αποκορύφωμα το ζεύγος των Τσάρων, και τα έκανε όλα γης μαδιάμ. Διαβάζω, μαθαίνω και εκπλήσσομαι πως ανήκε σε μία αίρεση η οποία υποστήριζε τη σεξουαλική εξάντληση ως μέσο εξαγνισμού. Αυτές ήταν εποχές, μάνα μου! Εμείς τον Ρασπούτιν τον γνωρίσαμε μέσω των Boney M, και κυρίως μέσω των κερκίδων του κυπριακού ποδοσφαίρου.

 

Δημήτρης Χριστόφιας: Πάτα play, να χαρείς, και άκου αυτόν τον ύμνο που έγραψαν οι ακελικοί γι αυτή την «ηγετική» φυσιογνωμία (Κλάσανε οι ηγέτες και βγήκε ο Χριστόφιας). Δεν πρόκειται για τους Γιωργαλλέτους, μην μπερδεύεσαι. Για οπαδούς αυτού του πολιτικού εξαμβλώματος πρόκειται, που τα ρήμαξε όλα και φεύγει «με το κεφάλι ψηλά», απαιτώντας να του πούμε κι ευχαριστώ για το «έργο» που επιτέλεσε. Πάτα μάνα μου το play, πάτα να καταλάβεις σε τι χώρα γεννήθηκες! Ακούγοντας αυτό, αντιλαμβάνεσαι γιατί η ευθανασία είναι κάτι που πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα στη χώρα μας.

 

Για να μην σας αποχαιρετίσω με αυτή την πικρή γεύση, σας αφιερώνω το πιο κάτω τραγούδι του Πασχάλη που συνοψίζει πολλούς από τους πιο πάνω εμβληματικούς ηγέτες σε ένα τρίλεπτο, για να πάει καλά η μέρα μας: