Πού Πας Ξυπόλυτος στα Δωδεκάρια;!

Να σου πω την αλήθεια δεν έχω πολλά κέφια να σχολιάσω τα της Γιουροβίζιον που είδα χθες βράδυ, γιατί τα είπα όλα στο τουίτερ. Και δεν τα είπα μόνο εγώ, τα είπαν σχεδόν όλοι στο τουίτερ. Χθες συνειδητοποίησα ότι, σκέφτεσαι μια εξυπνακίστικη σαχλαμάρα και την γράφεις στο τουίτερ, νιώθεις σπουδαίος και τρανός που την είπες και ύστερα βλέπεις στο timeline άλλους 100 που είπαν το ίδιο πράγμα και νιώθεις πολύ κοινός θνητός. Γι αυτό σήμερα δεν θα πω πολλά.

Χάρηκα όμως, επειδή χθες είδα καλή τηλεόραση μετά από πολύ καιρό. Έχουμε να δούμε τέτοια από το 2009. Ο Θεός που φώτισε τον Καλημέρη να δώσει στο MAD Tv τη διοργάνωση και επιτέλους απολαύσαμε ένα θέαμα της προκοπής. Με έξυπνα κείμενα από τον Καπουτζίδη, γρήγορη ροή, με σεβασμό προς την ιστορία του διαγωνισμού και χωρίς να διαρκέσει 100 ώρες σαν το ανυπόφορο dancing που κάθε Κυριακή διαρκούσε περισσότερο και από τελετή έναρξης ολυμπιάδας. Το κατά ευχαριστήθηκα! Δύο πράγματα θα πω: Η στιγμή της Βίκυ Λέανδρος ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς. Και η Βανδή πολύ μέτρια στην παρουσίαση, αν και αξίζει συγχαρητήρια καθότι παρουσιάζει πολύ καλύτερα από ό, τι τραγουδά.

Χθες βράδυ, όταν είδα τα τραγούδια στημένα μου άρεσε πιο πολύ η Ηλιάδη (δώστε μπούτι στον λαό) παρά οι Κόζα Μόστρα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι τελευταίοι εκτός από τζερτζελέ δεν προσφέρουν τίποτε άλλο επάνω στη σκηνή και η Γιουροβίζιον έχει απομακρυνθεί από αυτή την τάση τραγουδιών από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Δες τους τελευταίους πέντε νικητές και θα καταλάβεις τι εννοώ. Άρχισε ευτυχώς και πάλι να μετρά το τραγούδι και όχι τόσο η πρωτοτυπία. Επιστρέφουμε σε πιο φεστιβαλικά στιλ γενικώς.

Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί το άκρως φεστιβαλικό δικό μας τραγούδι, που μπορεί να έχει συμπαθητικό ρεφρέν και να το αγκαλιάζει όμορφα η φωνή της Ολυμπίου, παρόλα αυτά είναι τόσο άχρωμο, άοσμο και άγευστο που δεν θα το θυμάται κανείς ως το τέλος της νύχτας. Ο Γιωργαλλής είχε μια καλή στιγμή το 1996 άλλα έκτοτε πέρασαν και τόσα χρόνια και ουδεμία πρόοδος σημειώθηκε στο στιλ του, τον δε στιχουργό εκτός του ότι έγραψε γλυκανάλατους στίχους σε βαθμό εμετού, τον θεωρώ και γρουσούζη αφού την Ιερουσαλήμ του 1999 δεν την ξέχασε κανένας. «Αν με θυμάσαι γίνε αστέρι φωτεινό». Θεέ και Κύριε, τι έμπνευση! Το "Φεγγάρι καλοκαιρινό" από το 1981 και το "Μοιάζουμε σαν δυο στάλες βροχής" από το '85 ακούγονται τόσο προχώ ξαφνικά.  

Γενικότερα το ΡΙΚ δίνει την εντύπωση ότι συμμετέχει απλά για να συμμετέχει και αυτό το κάνει τόσο απροκάλυπτα που προκαλεί εκνευρισμό στους φανς. Καμία σχέση με πέρσι που έδινε την εντύπωση ότι θέλει να παρουσιάσει μια Κύπρο μάχιμη και υπολογίσιμη. Άμα είναι να πληρώνουμε για να «γεμίζουμε» το πρόγραμμα καλύτερα να μην συμμετέχουμε και να γινόμαστε ρεζίλι. Το «μέτριο» δεν αρκεί για τις μικρές χώρες. Εδώ κοτζάμ Ήβη πέρσι που ήταν φαβορί και κατέληξε 16^η. Τι προσδοκίες να έχουμε για φέτος; Να παρακαλάμε να μας αφήσουν να βγούμε στη σκηνή;

Το ΡΙΚ πρέπει να παραδειγματιστεί από την ΕΡΤ και να δώσει σε ιδιωτικό κανάλι τον διαγωνισμό μπας και δούμε άσπρη μέρα. Δεν γίνεται να πηγαίνουμε σας τους φτωχούς συγγενείς, σαν τους πρόσφυγες. (Αυτά δεν γίνονταν ούτε το ’81, θα γίνονται το ’13;) Θα παραδώσει το ΡΙΚ έτσι εύκολα το πιο δυνατό χαρτί του; Ε, μα και που το κρατά είδαμε και πώς το αξιοποιεί. Μια φορά, εγώ την Ολυμπίου λυπάμαι. Την παράτησε ο Χατζηγιάννης, αν δεν γίνει κάποιο θαύμα στο Μάλμε για να τονώσει (όπου τονώσει βάλε ‘νεκραναστήσει’) λίγο την καριέρα της, την βλέπω από χρόνου να διδάσκει πιάνο στα μωρά της γειτονιάς της.