Κάποτε Ζούσα Μόνο Για Να Βλέπω Τηλεόραση Και Ήταν Πιο Ωραία.

Θα σου πω κάτι, που ίσως το βρεις εξαιρετικά λυπηρό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ακολουθεί βαρύγδουπη δήλωση: Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου, ήταν από το 1990 μέχρι το 1996 που ουσιαστικά ζούσα μέσα από τις σειρές της τηλεόρασης.

Απόψε βρήκα στο Youtube ολόκληρες εκπομπές της τότε εποχής και έπαθα ζημιά από τη μελαγχολία. Βασικά, βρήκα κάτι επεισόδια από τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’, αυτούσια, με τους τίτλους, με τον σχολιασμό της Μπόκοτα και έκατσα ένα ολόκληρο δίωρο και τα είδα απνευστί. Όχι μόνο τα είδα απνευστί, αλλά ξέχασα και πού ήμουν, βγήκα από το σώμα μου,  μεταφέρθηκα στο παλιό μας σπίτι, έγινα 14 χρονών, τόσο πολύ που αγχώθηκα ότι αύριο το πρωί θα πάω Γυμνάσιο και θα κάνω πρώτη περίοδο θρησκευτικά με την Παγιάτα.

Είδα όλη την εκπομπή που γυρίστηκε στο Κάρντιφ. Θυμόμουν απ’ έξω και το σκορ, τα παιχνίδια, τα πάντα. Όπως ξέρεις, έζησα στο Κάρντιφ για ένα χρόνο. Έκανα εκεί το δεύτερο μου μεταπτυχιακό. Τώρα που το ξανάβλεπα μέσα από την εκπομπή του 1994 ήταν αλλιώς, αγνώριστο, αλλά σίγουρα έμοιαζε πιο όμορφο και πιο μαγικό από όσο το έζησα εγώ το 2007. Η τηλεόραση δίνει άλλη διάσταση στα πάντα.

Ευχή και κατάρα η τεχνολογία που σώζει τέτοια κειμήλια και σου ξυπνά τα φαντάσματα του παρελθόντος. Παρόλο που στη ζωή μου δεν χωρεί πια η τηλεόραση και δεν βρίσκω τίποτα πια να με ελκύει σ’ αυτήν (πλην της Γιουροβίζιον μια φορά τον χρόνο), εντούτοις θεωρώ ότι η ζωή μου ήταν πιο ωραία τότε, που ο μόνος μου πόνος ήταν τι θέση θα καταλάβει η Ελλάδα στα παιχνίδια και αν θα καταφέρουμε να περάσουμε άλλες ομάδες πλην της Μάλτας και της Ουαλίας.

Η ζωή δεν είναι η τηλεόραση, σύμφωνοι. Αλλά καμιά φορά η ζωή γίνεται τόσο δύσκολη που θα προτιμούσες απλά να ζεις, για να συμπάσχεις με τη Μπόκοτα, τους πρωταγωνιστές των σειρών, των ταινιών και λοιπών εκπομπών. Είχα κάποτε μια θεία, που ο μεγαλύτερος της καημός ήταν ότι θα πεθάνει πριν προλάβει να δει το τέλος της ‘Τόλμης και Γοητείας’. Τελικά πέθανε και δεν έμαθε τίποτε (ούτε εμείς θα μάθουμε βέβαια, αφού η σειρά έχει τον ατελείωτο). Το τι περιπαίξιμο της είχα ρίξει τότε, όταν το άκουσα, δεν περιγράφεται. Στα λόγια της έρχομαι σήμερα, ό, τι κοροϊδεύεις στο τέλος το παθαίνεις.  

Είχα μια φρικτή Κυριακή.    Ξεκίνησε η εβδομάδα μέσα στην απαισιοδοξία. Θέλω να πάω διακοπές και να μην βλέπω άνθρωπο! Βαρέθηκα να λύνω ένα πρόβλημα και να ξεφυτρώνουν άλλα δέκα από το πουθενά.