Ήταν Το 1999

Έπεσα για ύπνο στις 12:00 τα μεσάνυχτα, αλλά δεν είχα ύπνο έτσι άνοιξα το κομοδίνο να βρω τίποτα να διαβάσω για να με πάρει πιο γρήγορα ο ύπνος. Βρήκα τα παλιά μου ημερολόγια (που κρατώ ανελλιπώς από το 1995) και είπα να διαβάσω κανένα έτσι στα πεταχτά μπας κι αποκοιμηθώ. Να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια γιατί πρώτον μελαγχολώ, και δεύτερον επειδή θεωρώ ότι με αποτρέπουν από το να ζήσω το σήμερα και να προσδοκώ το αύριο. Όπως και να έχει απόψε δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και διάβασα σχεδόν ολόκληρο το ημερολόγιο που κρατούσα το 1999.

Ήμουν 19 χρονών τότε, είχα μεγάλα κέφια και κατέγραφα τα πάντα. Από το πώς αισθάνομαι, μέχρι το πού βγήκα, με ποιους, το πώς πέρασα, τι ήπια ή έφαγα εκεί που πήγα. Κανονική αναφορά, με το νι και με το σίγμα.

Με αυτά που διάβασα και τα δήθεν προβλήματα που είχα τότε, πλάνταξα τόσο πολύ στα γέλια, που σηκώθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα και πάλι τον υπολογιστή και έστειλα μηνύματα σε όλους όσους πρωταγωνιστούσαν τότε στη ζωή μου για να τους ευχαριστήσω για τις αναμνήσεις. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και μου προκάλεσε ελαφριά θλίψη είναι το ότι παρόλο που 13 χρόνια μετά παραμένουμε όλοι οι ίδιοι χαρακτήρες, και δεν έχουμε αλλάξει καθόλου, και παρόλο που η ίδια μαλακία μας δέρνει και την ίδια χημεία έχουμε μεταξύ μας, γιατί δεν κάνουμε τόση καθημερινή παρέα, όπως παλιά;

Θα σκάσω από το κακό μου! Αφού η ενέργειά μας παραμένει σταθερή, και απλά μεταβάλλεται η ηλικία μας γιατί δεν υπάρχει η ίδια μαγεία; Κινούμαστε –σχεδόν όλοι- στο ίδιο μαγνητικό πεδίο, με την ίδια κατεύθυνση, με την ίδια διάθεση, με τον ίδιο ρυθμό. Τι σκάτωσε; Εντάξει, θα μου πεις, αλλιώς είναι να είσαι 19 και αλλιώς 31. Αλλά μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι όλο αυτό που ζούσαμε τότε και το οποίο είχε όλες τις προδιαγραφές να συντηρηθεί και να συνεχιστεί μέχρι σήμερα, το αφήσαμε στο φλου. Στο «μια φορά τον μήνα».

Απαράδεκτο! Κι ευτυχώς που τα γράφω και τα ανασταίνω που και που, και έχω αδιάσειστες αποδείξεις ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα όλοι μαζί, αποδεικνύοντας έτσι ότι η όποια φθορά επήλθε πάνω μας είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα δικής μας αδιαφορίας ως προς τον αδίστακτο χρόνο.

Δεν θα εγκαταλείψω τα όπλα, κύριοι! Κι ας με πείτε γραφικό. Ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε και ξέρετε ότι θα κάτσω πάνω στα κέρατά σας προκειμένου να επιστρέψουμε στα  περασμένα μεγαλεία!

Που δεν είναι και τόσο παλιά… Για μένα ήταν χθες.