Αποκριά κι Αγαπημένοι...

 Έκατσα και ξέθαψα φωτογραφίες από τις απόκριες…

  

Κοίτα εδώ κατάντια! Είμαι δεν είμαι τριών χρονών, με έντυσαν παλιάτσο. Πόσο κοινότοπο! Φαντασία μηδέν! Καθόλου δεν εκπλήσσομαι που έχω ένα τόσο αδιάφορο ύφος στη φωτογραφία. Αν κρίνω από το πώς εξελίχθηκα στη ζωή μου, μάλλον απεχθανόμουν από τότε τέτοιες προβλέψιμες και λαϊκές στολές…

Ένα χρόνο μετά, εικάζω ότι πρέπει να ήταν το 1983 ή το 1984, με έντυσαν μικρό Ινδιανάκι. Και πάλι, καμία πρωτοτυπία! Αν κρίνω κιόλας από το ύφος μου και από τον τρόπο που κρατώ το μαχαίρι (ωσάν να είναι ξέρεις κι εσύ τι), πρέπει να έτυχα τεράστιου ψυχολογικού βιασμού για να δεχτώ να φορέσω αυτό το σίχαμα. Καλά, το φτερό στο κεφάλι που παραπέμπει σε γυναικεία στολή τσάρλεστον, ασχολίαστο!

Α, εδώ μάλιστα! Αυτή τη στολή τη θυμάμαι. Ήταν η αγαπημένη μου. Τη νοικιάζαμε από το Funny Business επί τρία συναπτά έτη. Μάλιστα, μια φορά, ήμουν με τη μάνα μου στο εν λόγω κατάστημα, κι όταν είπα ότι θέλω να ντυθώ διάβολος για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, αυτή άρχισε να φωνάζει ότι "κουράστηκε να ντύνομαι συνέχεια το ίδιο πράγμα" και ότι "όλα τα παιδάκια αλλάζουν ενώ εγώ θέλω συνέχεια τα ίδια" (τι ζόρι τραβούσε, αλήθεια;), όλο αυτό το παραλήρημα μπροστά στον καταστηματάρχη! Ντράπηκα φοβερά, αλλά δεν ενέδωσα, επέμεινα μέχρι που αγοράσαμε τη στολή και τη φορούσα μέρα-νύχτα, ακόμα και εκτός καρναβαλιού. Πώς έκανε κι αυτή έτσι... Λες και ο κλόουν ή το Ινδιανάκι ήταν καλύτερα… 

Εδώ είμαι στο νηπιαγωγείο. Όπως βλέπεις, μεγάλωσα λίγο και δεν χώραγα στη στολή του διαβόλου. Μου έμπηξαν εκεί τη στολή του Πειρατή και ξεμπέρδεψαν. Φαντασία και πάλι, μηδέν! Το τσεμπέρι φέρνει λίγο προς Αράφατ, ο δε κόκκινος φιόγκος του πουκαμίσου παρέπεμπε στο μπαλέτο της Κωνσταντίνας στον Διογένη, τη δεκαετία του ‘80. Το μαχαίρι και πάλι το κρατάω με σχετική σιχαμάρα, ενώ αν κρίνω από το όλο vibe που εκπέμπω πρέπει να πέρασα φρικτά! Θυμάμαι κιόλας ότι στο μπουφέ του νηπιαγωγείου είχε μόνο σάντουιτς με ζαμπόν και χαμ που δεν τα τρώω και όλο το απόγευμα έμεινα νηστικός… Άσε!

 Αυτή είναι η γνωστή φώτο ως στρουμφάκι που σου ξαναέδειξα. Εκ των υστέρων κρίνω τη στολή υπέροχη, τότε όμως δεν την είχα απολαύσει όσο θα έπρεπε. Έχω κι εδώ μία θλίψη στο βλέμμα που δεν μπορώ να την εξηγήσω. Ώρες, ώρες με λυπάμαι. 

Εδώ είμαι στην 4^η Δημοτικού. Δεν ξέρω τι ντύθηκα, κάτι σε action hero μου μοιάζει, και όπως βλέπεις είμαι ολόχαρος καθότι η επιλογή της στολής ήταν καθαρά δική μου. Είχα πάει σε ένα πάρτι κάποιου συμμαθητή μου, το θυμάμαι πολύ καλά, και εκεί ήταν και η Μάρσια, που τότε καθόταν στο διπλανό θρανίο και τη γούσταρα. Της είχα πει ότι η στολή μου είναι ηλεκτροφόρα (τότε δεν ήξερα αυτή τη λέξη, αλλά κάπως έτσι της το περιέγραψα), και της είπα ότι αν με αγγίξει θα πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Αυτή το πίστεψε και σε όλο το πάρτι με απέφευγε για να μην την χτυπήσει το ρεύμα. Από κάτι τέτοια λαμπρά δείγματα φλερτ εξηγείται και η πορεία μου με τις γυναίκες στη μετέπειτα ζωή μου.

 

Α, ναι! Εδώ είμαι στην Έκτη Δημοτικού. Στην πρώτη φωτογραφία είμαι στο πάρτι της Ελεονόρας, στη δεύτερη δεν θυμάμαι. Ήταν τότε που είχα μανία με τα θρίλερ και τα στοιχειωμένα σπίτια. Όπου έβρισκα τρομαχτική μάσκα, πλαστικά ποντίκια, φίδια, αράχνες κτλ, τα αγόραζα.

 Από το Γυμνάσιο μέχρι και το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων, αμφιβάλλω αν ντύθηκα τίποτα. Πέρασα τη φάση που σνόμπαρα τα καρναβάλια ως γιορτή της πλέμπας, του όχλου και ως τη χαρά του χώρκατου. Και σήμερα αυτό πιστεύω, αλλά η ζωή έχει δυσκολέψει τόσο πολύ, που αν δεν ξεδώσεις λίγο τις μοναδικές μέρες του χρόνου που ο Κύπριος αποφασίζει να ξεκολλήσει από το σκαμπό του και να χορέψει, δεν βγάζεις καθαρή τη χρονιά.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχασα αποκριά γι απoκριά, πάμε να δούμε τι πρόοδο είχα:

 Το 2008 ντύθηκα Καρβέλας. Τεράστια επιτυχία η αμφίεση! Νομίζω αποτελεί ορόσημο στη ζωή μου η ώρα και η στιγμή που αποφάσισα ότι αυτή η περούκα από τον γέροντα του Lord of The Rings μπορεί κάλλιστα να ενθουσιάσει ακόμα και την Άννα Βίσση αν χρησιμοποιηθεί με εξυπνάδα και στο κατάλληλο timing. Είναι πλέον ιερή αυτή η περούκα, μια μέρα θα την εκθέσω σε μουσείο.

Το 2009 ντύθηκα αρχαίος φιλόσοφος. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Προφανώς και εκφράζει την τάση μου για αμπελοφιλοσοφία και στοχασμό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ράγισαν και τα πεζοδρόμια όταν κυκλοφόρησα έτσι ντυμένος. 

Το 2010 ανάρρωνα από την εγχείρηση καρδιάς, δεν ντύθηκα τίποτα, παραλίγο να είχα ντυθεί με το σάβανο, οπότε πάλι καλά να λέμε.

Και φτάνουμε στην περσινή παρτάρα! Πέρσι διοργάνωσα το μεγαλύτερο και καλύτερο πάρτι της ζωής μου για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί είχε προηγηθεί η δική μου ανάρρωση και η κηδεία του πατέρα μου, όπου εισέπραξα αναπάντεχη αγάπη και ενδιαφέρον από τους φίλους μου ακόμα και από κάποιους που είχα να τους δω εκατό χρόνια. Θεώρησα, λοιπόν, ότι τους χρωστούσα ένα γλέντι άνευ προηγουμένου για να τους ευχαριστήσω. Και νομίζω το κατάφερα, γιατί φέτος μου ζητάνε όλοι μια επανάληψη, πράγμα που όμως δεν θα συμβεί για τον απλό λόγο ότι από πέρσι ακόμα καθαρίζουμε (μέχρι και κάτω από το κάθισμα της τουαλέτας των ξένων βρήκα κολλημένο ένα κομφετί τις προάλλες!) και η μάνα μου δεν διατίθεται να συναινέσει σε περαιτέρω βιασμό της οικίας της από καρναβαλιστές. 

Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα μας. Εδώ όπως βλέπεις, η περίσταση απαιτούσε τουλάχιστον δύο αλλαγές κουστουμιών (τύφλα να ‘χει η Μπαλατσινού στα Dancing on Ice), εξ ου και η πρώτη στολή ως Σάκης Ρουβάς εν έτει 1994 (που δεν το κατάλαβε κανένας), και η δεύτερη ως αρχιεπίσκοπος που εξυμνεί την Άννα Βίσση. 

Όπως φαίνεται στη φώτο, ήθελα να αναπαραστήσω μια σκηνή από τον εξορκιστή, συνδυασμένη με τους illuminati, αλλά δεν ξέρω αν έπιασε κάποιος από τους καλεσμένους το βαθύτερο νόημα αυτής της παράστασης που θα ζήλευε ακόμα και ο Παπαϊωάννου… Η Βίσση αναδύεται ως Άγιο Φως μέσα από δυο εστίες φωτιάς που θεριεύουν καθώς δυναμώνουν οι προσευχές μας! Χάλασα κόσμο!

Και φτάσαμε στο 2012. Από τούδε και στο εξής θα ντύνομαι Batman. Όχι μόνο για να αποσβέσω τα έξοδα της στολής αλλά κι επειδή όταν φοράω αυτό το πράμα, νιώθω παντοδύναμος. Είμαι μία καύλα δεν μπορείς να πεις!

Το θέμα είναι να μας καλέσουν και κάπου για να τη φορέσουμε, γιατί δεδομένης της ευρύτερης ξενέρας που επικρατεί στην ατμόσφαιρα και στα πολιτικά δρώμενα, ουδείς έχει διάθεση να γιορτάσει φέτος. Όπως και να 'χει, δεν λογαριάζω να πτοηθώ, θα τη φορέσω ο κόσμος να χαλάσει, πάω δεν πάω πουθενά, και θα περπατώ στους δρόμους τρομάζοντας τις Φιλιππινέζες που παίρνουν βόλτα τα σκυλιά των κυριών τους…

Είμαι ο Μπάτμαααααν!