Χτυποκάρδια στα Γραφεία

Η επιστροφή μου στην αγορά εργασίας σηματοδοτείται από άγριες θύμισες και deja vus. Η πενιχρή εμπειρία μου από την μέχρι στιγμής απασχόληση μου σε διάφορα γραφεία, μου κατέδειξε διάφορα είδη συμπεριφορών και συνηθειών που με κάνουν να απορώ για το αν όντως εξελιχτήκαμε αρκετά ώστε να διαφοροποιηθούμε από τους πίθηκους.

Ορίστε λοιπόν τα dos and dont’s του γραφείου και ελπίζω ότι θα φιλοτιμηθείτε να τα εφαρμόσετε ως την Τρίτη που επιστρέφω στα γραφεία!

*Το e-mail της δουλειάς, λέγεται e-mail της δουλειάς επειδή ακριβώς εκεί λαμβάνουμε σοβαρές επιστολές και έγγραφα τα οποία μας βοηθούν να τελειώνουμε την εργασία μας γρήγορα και αποτελεσματικά! Μη μου γεμίζεις τα εισερχόμενα με μαλακιούλες του τύπου «χάθηκε σκυλάκι,» «Δες αυτό! Πολύ γέλιο!» ανέκδοτα, φωτογραφίες του μωρού σου που μόλις έκλασε, φωτογραφίες από τις διακοπές σου στο Πήλιο, τοπία, τιτσίρες από backstage φωτογραφήσεις του Maxim, και ανακοινώσεις ότι τάχα μου θα κλείσει το hotmail! Το e-mail της δουλειάς είναι ιερό πράμα κύριε μου, και η αποστολή επιπόλαιων μηνυμάτων φανερώνει απλά ότι τα ξύνεις! Για να μη μιλήσω για την ανταλλαγή e-mail με συνάδελφο που μπορεί να κάθεται πέντε μέτρα πιο κάτω, απλά και μόνο για να ξεκατινιαστείς ή να ερωτοτροπήσεις. Τρώτε άδικα ρεύμα! Θέλετε να πηδηχτείτε, καρτεράτε ως το απόγευμα!

*Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η χρήση του σταθερού, εσωτερικού τηλεφώνου! Θεωρώ απαράδεκτο να πρέπει να τηλεφωνήσεις συνάδελφου που μπορεί να κάθεται 5 μέτρα πιο πέρα για να του πεις: «Κάνε μου πάσα, εκείνο το file που βρίσκεται πάνω στο γραφείο σου.» Πάρτα κουλά σου, και πάρτο μόνος σου! Γελάτε, αλλά εγώ έζησα τέτοιο σκηνικό! Να τηλεφωνεί η μια γκόμενα της άλλης, που κάθονταν κυριολεκτικά δίπλα-δίπλα (τάχα για λόγους ησυχίας), και να την ρωτά μήπως πήρε το μάτι της τον κόκκινο μαρκαδόρο! Πώς είναι τα 5χρονα που παίζουν τις κουμπάρες στο Δημοτικό και ανταλλάσουν πολύχρωμες, συλλεκτικές κόλλες; Ε, το ίδιο mentality επικρατεί και στην ηλικία των 25 και βάλε.

*Στο γραφείο πάμε για να δουλέψουμε. Έτσι μου είπαν, δηλαδή. Να κάνουμε τη δουλειά μας, να πάρουμε τον μισθό μας, να αυξήσουμε το GDP της χώρας μας και να σχολάσουμε ξένοιαστοι με το καλό να κάνουμε τη ζωούλα μας. Αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται όταν πας στη δουλειά και ασχολείσαι με το:

- Αν ο Χ συνάδελφος ήρθε σήμερα αγουροξυπνημένος και τσαντισμένος επειδή μάλλον δεν γάμησε το προηγούμενο βράδυ.
- Αν ο Χ συνάδελφος κατά βάθος τον παίρνει: «μου το είπε μια φίλη που ξέρει!»
- Αν η Χ συνάδελφος φορεί την ίδια φούστα τρεις φορές την εβδομάδα.
- Αν η Χ συνάδελφος είναι βλάκας, αλλά παραμένει στη θέση της επειδή έχει μέσον ή «επειδή κρυφογαμιέται με τον διευθυντή» ή «επειδή τη λυπούνται.»

Χαράς τα κέφια, να ξυπνάς στις 7:00 το πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι, και η έννοια σου να είναι τα παραπάνω. Και μη μου πείτε ότι δεν τα ζήσατε! Όλοι μας τα ζήσαμε. Και προπάντων από γυναίκες συναδέλφους. Μέχρι σήμερα εγώ, δεν βρήκα άντρα να τον πάρει ο πόνος και να σχολιάζει το αν ο Χ-Ψ έχει νεύρα επειδή δεν γαμεί, για το αν φορεί την ίδια γραβάτα κάθε μέρα, για το αν, αν αν! Τέτοιες μαλακίες μόνο από τις γκόμενες ακούς οι οποίες, πραγματικά το πιστεύω, είναι και ο λόγος που το GDP μας δεν αυξάνεται όσο πρέπει.

Ο άντρας στη δουλειά, πάει για να τελειώνει. Η γυναίκα μού δίνει την εντύπωση πως… δεν τελειώνει ποτέ! Με το καλημέρα σας ψάχνει αιτία να καβγαδίσει. Και αν δεν την βρει, τη δημιουργεί: «Γιατί δεν πλύνατε όλοι τα ποτήρια σας χθες που φύγατε; Μα το είχαμε συμφωνήσει! Το θίξαμε στο meeting με τον κύριο γενικό και είπαμε ο καθένας να πλένει το ποτήρι του! Μη με κάνετε τώρα να στέλνω προειδοποιητικές επιστολές!»

Σκάσε, μωρή καριόλα… Να χαρώ εγώ ένα meeting! Που ήρθαμε να βοηθήσουμε την εταιρεία να πάει μπροστά και εσύ ασχολείσαι με τα άπλυτα ποτήρια, τασάκια, το αν ήρθε ο νερουλάς να φέρει νερό, αν βρήκες χώρο στάθμευσης με την πρώτη, αν ο τελευταίος που κατούρησε λέρωσε το καπάκι, δεν έβαλε κωλόχαρτο και τα συναφή! Από αυτά θα πάει μπρος η εταιρεία; Αλλά ως εκεί σε παίρνει να ασχολείσαι. Διότι, κατά τα άλλα, ούτε ένα δικόγραφο δεν ξέρεις να συντάξεις.

Τέλος, με κάθε επιφύλαξη, δηλώνω και το εξής: Μέχρι σήμερα δεν έτυχε να δουλέψω υπερωρία πάνω από δυο φορές στη ζωή μου. Βέβαια, εργάστηκα μόνο δυο χρόνια, οπότε δεν είναι αντιπροσωπευτικό το δείγμα. Εν πάση περιπτώσει, από την όποια εμπειρία μου, δηλώνω ότι υπερωρίες δουλεύει όποιος αναλώνει την ημέρα στα πιο πάνω (ή δουλεύει ως accountant). Αν κλείσεις λίγο το facebook, το msn, το κινητό και δεν απαντήσεις στην Κατίνα που βάλθηκε να σου χαλάσει τη μέρα, η δουλειά βγαίνει και με το παραπάνω. Βέβαια, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.

Αυτά, αποστηθήστε τα μέχρι την Τρίτη!

Ο Σκοπός της Ζωής μου

Ότι έγινα 28 χρονών γάιδαρος και δεν κατέληξα τι δουλειά θα κάνω, το είπα;

Βρίσκομαι σε μεγάλο σταυροδρόμι, κυρίες και κύριοι. Ήρθε η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων για το τι μέλλει γενέσθαι με την παρουσία μου στον πλανήτη. Και πολύ το καθυστερήσαμε, αν με ρωτάτε. Ήρθε η ώρα να αποφασίσω με τι θα ασχοληθώ από αύριο, μέχρι τα 60 μου! Και τους τελευταίους πέντε μήνες που δηλώνω άνεργος, έκανα διάφορες σκέψεις περί τούτου. Σοβαρές σκέψεις! Ή τουλάχιστον αποπειράθηκα…

Παίρνω σοβαροφανές ύφος και ερωτώ:

«Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αλήθεια;»

Γιατί ήρθαμε στον πλανήτη; Ξέρει κανένας;

Ο μέσος άνθρωπος θα σου πει ότι ήρθαμε για να περάσουμε καλά! Να πάμε διακοπές, να χτίσουμε σπίτι, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να πάρουμε διαζύγιο, να παντρευτούμε πάλι. Κοινώς, να φάμε, να πιούμε, και ό, τι αρπάξει ο κώλος μας. Κυπριακά πράματα!

Ε, λοιπόν, τους τελευταίους πέντε μήνες αποφάσισα ότι ο σκοπός της ζωής μας, είναι άλλος! Ο Θεός -αν υπάρχει- δεν θα ήταν τόσο αφελής που θα μας έστελνε στη Γη για να ενδώσουμε στον ευδαιμονισμό και σε άλλα αλλότρια. Έφτασα στο συμπέρασμα και το δηλώνω με εθνική υπερηφάνια πως: Η ζωή έχει αξία μόνο όταν απαλύνεις τον πόνο του συνανθρώπου σου! Με οτιδήποτε άλλο καταπιαστείς ενόσω ζεις, απλώς μαλακίζεσαι! Την ώρα που θα πεθάνεις, και θα εμφανιστείς ενώπιον του Θεού με το βιογραφικό σου ανά χείρας, τι θα του πεις; Ότι μια ζωή τη χαράμισες έτσι; Δυσμενή μετάθεση στην κόλαση θα σε στείλει! Ενώ αν αφοσιώθηκες στην απάμβλυνση των προβλημάτων του συνανθρώπου σου, πρώτο τραπέζι πίστα στων αγγέλων τα μπουζούκια θα κάτσεις!

Τώρα θα μου πεις… ποιο είναι το μέτρο του πόνου που πρέπει να απαλύνει κάποιος για να αξίζει η ζωή του; Διότι πονάς και όταν θέλεις να κλάσεις, πονάς και όταν είναι να γεννήσεις.

Σωστά! Θα έλεγα ότι ο πόνος πρέπει να είναι έντονος, διαρκής και ανυπόφορος. Αυτό είναι το threefold test. Να σκούζει ο άλλος! Να τον ακούνε οι δίπλα! Οποιοσδήποτε άλλος πόνος δεν μετρά. Σφίγγεσαι λίγο και μετά σου περνά.

Δεν γνωρίζω κατά πόσων θα βρω τα ψυχικά αποθέματα ώστε να αφοσιωθώ σε μια τέτοιου είδους εργασία. Ειδικά στην Κύπρο που πιστεύω ότι κανένα σοβαρό και ουσιαστικό εγχείρημα δεν έχει αίσιο τέλος. Εδώ, μόνο με τις μαφίες επιβιώνεις. Αλλά αποφάσισα πως με οτιδήποτε λιγότερο, η ζωή μου δεν θα αξίζει. Και μια φορά ζούμε. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να μαλακιστούμε. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά, θα ήμουν ευτυχισμένος ακόμη και με μια καφετέρια, και με το αν έπαιζα ερασιτεχνικό θέατρο δωρεάν, και με το αν έγραφα χαζοβιόλικα αρθράκια για τη μπλογκόσφαιρα όλη μέρα. Αλλά πόσο θα άντεχα; Και πόσο θα προόδευα; Πού θα έφτανα τέλος πάντων; Θα με παίρνανε στο Broadway ή μήπως θα έκλεινα τα Starbucks με τους καφέδες μου;

Για όλα τα παραπάνω υπάρχει όριο. Ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει. Και αυτό είναι το νέο μου όραμα! Θα σας καλούσα να το υιοθετήσετε κι εσείς.

Επομένως, θα γίνω ο σωτήρας σας, και εύχομαι μια μέρα, να ακούσω και το «πήδα μας!»

Απόκριες Έχουμε;

Το έχω ξαναγράψει, μισώ τα καρναβάλια και γενικώς τις γιορτές της μάζας (εξαιρούνται τα Χριστούγεννα).

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ειδικά ένα δεκαήμερο πριν τη σαρακοστή ο κόσμος όλος πρέπει να μασκαρεύεται και να ρεύεται αγρίως μες τους δρόμους, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Αφού ολόχρονα η μόδα και το lifestyle ημών παραπέμπουν στις απόκριες. Τα καρναβάλια περιμέναμε για να ξεφύγουμε; Άσε που στην Κύπρο συμβαίνει και το εξής παράδοξο που με εκνευρίζει... Προσκαλείς τον Κυπραίο σε πάρτι και δεν αξιώνεται να χορέψει κανένας. Μόλις του πεις ότι είναι απόκριες, δεν έχει κάτσιμο ο κώλος του. Λες και άλλαξε κάτι! Όλα μια πόζα!

Εν πάση περιπτώσει, ψες ξεδίπλωσα το άλλο μου εγώ, ήτοι αρχαίος φιλόσοφος ή θεός του Ολύμπου – you name it.

Στο τσακ αντιστάθηκα να ντυθώ και φέτος Καρβέλας, αλλά εφόσον κοτζάμ Άννα τον αποποιήθηκε, σκέφτηκα ότι θα είναι ολίγον τι προβλέψιμο και passé. Τώρα θα μου πεις, τι θεός, τι Καρβέλας; Ένα και το αβγό.

Θεό, θεό, θεό δεν με λένε, κεριά, κεριά, κεριά, κεριά δεν μου καίνε, αλλά τα λό, τα λό, τα λόγια μου καίνε και ακό, ακό, ακό, ακόμα τα λένε αντίχριστε εσύ superstarrrrrr!

...Να Κάνουμε και Τέλειο Κορμί...

Επειδή πήγες και μου γράφτηκες σε κυριλέ γυμναστήριο, με κρυφούς φωτισμούς και παρκέ από ξύλο Σουηδίας, αυτό δεν σε κάνει λιγότερο ττόππουζο. Μάθε τα στοιχειώδη, και μέριασε την επόμενη φορά που θα βρεθείς στον διάβα μου.

Σου παραθέτω και το τοπ-6 σωστής συμπεριφοράς για να το αποστηθήσεις και να το εφαρμόσεις, όπως ακριβώς τις δέκα εντολές (αυτές του Μωϋσή, όχι της Βανδή).

*Αν δεν είσαι ανάπηρος, κουτσός, στραβός ή και επικίνδυνος, δεν νοείται να διαθέτεις προσωπικό γυμναστή. Ναι, στους personal trainers αναφέρομαι, στα λέω και Αγγλικά να το καταλάβεις, νεόπλουτη βλαχάρα. Επειδή δηλαδή στέκεται ένας από πάνω σου, θα πετύχει η άσκηση καλύτερα; Τόσο άχρηστη/ος είσαι, που πρέπει να είσαι υπό επίβλεψη; Ή απλώς εύχεσαι να σου κάτσει ο γυμναστής με το πέρας του μαθήματος; Αυτό εύχεσαι, το καταλάβαμε… Τα προσχήματα σε μάραναν!

*Όχι φίλε μου, δεν θέλω να μοιραστούμε το όργανο, ούτε να κάνουμε τα sets μισά-μισά! Δεν με ενδιαφέρει αν κάνεις super set και θα χαλάσει η άσκηση. Να περιμένεις να τελειώσω την άσκησή μου! Όταν το γυμναστήριο είναι τίγκα στον κόσμο, προφανώς δεν ενδείκνυται για super sets! Να γυμναστείς άλλη ώρα και όχι σε ώρες αιχμής. Και στο κάτω-κάτω, με είδες να χασομερώ ή να κοιμάμαι πάνω στο όργανο; Και εγώ ασκούμαι, χρησιμοποιώντας το όργανο μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, απαιτώ να το σεβαστείς!

*Ο Πακιστανός που περιφέρεται στο γυμναστήριο με το ψεκαστήρι και τη σφουγγαρίστρα, ας περιμένει να κατέβουμε από το όργανο πριν το ψεκάσει με το απολυμαντικό! Το ξέρω ότι βιάζεται, το ξέρω ότι βαριέται να περιμένει, το ξέρω ότι το κάνει για την υγεία μας, αλλά δεν μπορώ την ώρα που μετρώ από μέσα μου κοιλιακούς να έχω και την έγνοια του Πακιστανού, μήπως και τον χτυπήσω με τα πόδια που ανεβοκατεβαίνουν. Αν σου έλεγα να μου κάνεις αέρα όσο γυμνάζομαι θα με έλεγες ρατσιστή. Τώρα τι τα θέλεις τα ψεκάσματα; Κοινή λογική, γιόκα μου! Κοινή λογική!

*Οφείλεις να φέρνεις μαζί σου την ατομική σου πετσέτα στο γυμναστήριο. Ή να χρησιμοποιείς αυτές που παρέχει το κατάστημα. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι χειμώνας και δεν ιδρώνεις. Ούτε με ενδιαφέρει αν φορείς φόρμες και δεν στάζεις. Είναι θέμα τύπων, είναι θέμα σεβασμού των υπολοίπων που θα χρησιμοποιήσουν μετά από σένα το ίδιο όργανο.

*Θεωρώ σωστό να επιστήσεις την προσοχή σε κάποιον που γυμνάζεται δίπλα σου, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ασκείται με λάθος ή επικίνδυνο τρόπο, που μπορεί να τον βλάψει. Αλλά αυτή η επίστηση καλό θα ήταν να γίνεται διακριτικά και χωρίς το υφάκι του μάστορα. Είδες εκεί δυο φορές το DVD της Μαστροκώστα, και νομίζεις πως έγινες καθηγητάρα, τρομάρα σου!

*Στο γυμναστήριο παίρνουμε μάτι κώλους, βυζιά και γκόμενες, αλλά με τακτ. Δεν τις καρφώνουμε, ούτε συζητούμε μεταξύ μας στα αποδυτήρια τον κώλο και το στρινγκ που εξείχαν της φόρμας. Άμα ήθελες να πάρεις μάτι, μπες στο ίντερνετ, σιγά το πράμα πλέον!

Αυτά! Νους υγιής εν σώματι υγιή, my big fat ass!

Ο Καλύτερος μου Φίλος

Ο καλύτερος μου φίλος λέγεται Φίλιππος!

Και είναι ο μόνος που χαίρεται πραγματικά όταν με βλέπει. Με το που μπαίνω στο σπίτι του, σκάει ένα χαμόγελο αστραφτερό και ειλικρινές που για μένα αποτελεί την απόλυτη αποδοχή στον κόσμο αυτό.

Είναι ο μόνος που κλαίει όταν θα φύγω από το σπίτι του, και είναι ο μόνος που με βλέπει σε DVD πριν κοιμηθεί για να γελάσει με τα παιχνίδια που του στήνω, όποτε βρεθούμε.

Τις προάλλες τον πήγα και στο Λούνα Πάρκ. Δεν κατέβαινε από την τσουλήθρα αν δεν τον ακολουθούσα κι εγώ. Δεν ανέβαινε στα αλογάκια αν δεν καθόμουν κι εγώ στο διπλανό. Δεν καθόταν στην κούνια αν δεν καθόμουν κι εγώ. Άσε, θέαμα! Παραλίγο να σπάσω και την τσουλήθρα. Καθώς την κατέβαινα βούλωσε! Αλλά, αυτά απαιτεί η διαπαιδαγώγηση. Αν και αντιλαμβάνεστε πως κι εμένα τα ήθελε ο οργανισμός μου.

Και φυσικά, κάνει μαζί μου μεγάλες αλητείες.

Τις προάλλες, παρόλο που δεν μιλάει, ήρθε και μου είπε σε ψιθυριστό και συνωμοτικό τόνο «Φίιππο, κακκά!» Φωνάζω τη μάνα του: «Το μωρό έκαμε κακκά, ελάτε να το αλλάξετε!» Έρχεται η μαμά του και τον ρωτά: «Έκαμες κακκά, να αλλάξουμε το πανί μας;» Την κοιτάζει με ένα αθώο και τάχα ανήξερο ύφος και της λέει: «Όι!» (κακκά εγώ; Ποτέ!)

Επίσης, ο κολλητός μου, έμαθε να κάνει τον σταυρό του και να προσκυνά τις εικόνες. Μην δει Παναγία και Χριστούλη, αμέσως να προσκυνήσει! Νευρίασα, διότι εγώ δεν μπορώ τα του κατηχητικού, ειδικά στα αγόρια. Πετάχτηκα στο δωμάτιο μου, ξέθαψα τα Νίτρο με την Αλεξανδράτου και τον έβαλα να την προσκυνήσει στα βυζιά με την ίδια ευλάβεια. Πράγμα που υπάκουσε αμέσως! Έτσι! Εμ, τι; Μόνο να θηλάζουμε;

Α, ρε Φίλιππε! Μόνο όταν μας βλέπω μαζί στις φωτογραφίες συνειδητοποιώ ότι δεν έχουμε την ίδια ηλικία…

Οδοιπορικό: Κυπριακό Βίντεο Κλιπ στη Γιουροβίζιον

Αγαπητό φαν κλαμπ,

Σας είχα υποσχεθεί προ ημερών ένα αφιέρωμα στα κυπριακά βίντεο κλιπ της Γιουροβίζιον! Και έφτασε η ώρα! Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να βγει στον αέρα το βίντεο του firefly πριν γράψω αυτό το κείμενο. Aλλά, δεδομένης της κακής οικονομικής κατάστασης του ΡΙΚ δεν προβλέπω να βλέπουμε βίντεο κλιπ, ούτε και φέτος. Οπότε, θίγω το θέμα τώρα, που είναι ακόμη κάπως επίκαιρο.

Υπόσχομαι ότι δεν θα ξανά ασχοληθώ με το θέμα Γιουροβίζιον μέχρι τον Μάιο που θα είναι ο τελικός, διότι αρκετά μαλακιστήκαμε και φέτος. Από δω και μπρος μόνο σοβαρά ζητήματα σε τούτο εδώ το blog! Όπως ακριβώς σας συνήθισα!

Λοιπόν!

Κάθε φορά που βλέπω παλιά κυπριακά γιουροβιζιακά βίντεος με πιάνει τεράστια νοσταλγία. Βλέπω τις εικόνες και σχεδόν βουρκώνω, διότι αντικρίζω μια Κύπρο πολύ ανθηρή και αγνή, όπως ήταν ακριβώς τα παιδικά μου χρόνια! Ίσως και τότε να ήταν χάλια η κατάσταση βέβαια, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς η ηλικία μου δεν μου επέτρεπε να το αντιληφθώ. Εν πάση περιπτώσει, μια φορά, το κυπριακό τοπίο ήταν αδιαμφισβήτητα εξαιρετικό! Δεν επικρατούσε αυτή η έρημος που μας ταλανίζει σήμερα. Και η οποία έρημος επεκτείνεται και στο επίπεδο της ποιότητας ζωής μας...

Αναλογιζόμενος τα πιο πάνω, σκέφτηκα ότι αν σήμερα έπρεπε να κάνουμε ένα remake του «Άννα-Μαρία-Λένα» θα έπρεπε λογικά, να δείξουμε τα αξιοθέατα του 2009! Και δόξα τω θεώ, έχουμε άφθονα να επιδείξουμε και να μπούμε στο μάτι του Ευρωπαίου. Έκατσα κάτω, τα απαρίθμησα και σας τα παρουσιάζω, σαν μια ωδή στη χώρα της Άννας-Μαρίας-Λένας, οι οποίες στις μέρες μας θα ήταν μάλλον τρεις Ρωσίδες που κατέληξαν εδώ, ως αποτέλεσμα εμπορίου λευκής σαρκός. Το βίντεο προλογίζει ο πρόεδρός μας, ο οποίος αποτελεί από μόνος του μνημείο, χάριν της επετείου της εκλογής του, πέρσι, τέτοιον μάυρο καιρό.



Να σημειώσω ότι η επιλογή των κοσμικών κυριών που εμφανίζονται στο βίντεο, έγινε τυχαία από τα περιοδικά που κυκλοφορούν δωρεάν το σαββατοκύριακο. Αν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας ή την μάνα σας, δεν φταίμε εμείς που αντί να κάτσουν να σιδερώσουν κανένα σώβρακο γυρίζουν τα πανηγύρια της πρωτεύουσας.

Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι! Από αγάπη σας θάβω!

Κλείνοντας, παραθέτω και το αυθεντικό βίντεο έτους 1984, με μια υπέροχη Κύπρο που νοσταλγώ και που δυστυχώς δεν πρόκειται να ξαναβρώ. Όλα τα λεφτά ο οδηγός του speed boat με το στεφάνι στο κούτελο, και άκρως συγκινητικές οι γιαγιούλες με το τσεμπέρι που σταυρώνουν τον διεθνούς φήμης σταρ, Andy Paul!




Σήμερα, που να βρεις γιαγιά με τσεμπέρι; Μάθαν’ όλες την μπιρίμπα…

Pizza Heart

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1998 έζησα μια βραδιά για την οποία εκ των υστέρων ντρέπομαι φοβερά. Παρόλο που είμαι τρομερά εξοικειωμένος με αμήχανες και ατυχείς στιγμές μου, την συγκεκριμένη ακόμη και σήμερα την αποστρέφομαι και προσπαθώ να την καταχωνιάσω στα πολύ σκονισμένα και απόμερα folders του μυαλού μου. Χωρίς επιτυχία, βέβαια.

Επειδή όμως θεωρώ ότι τίποτε δεν ξορκίζεται αν δεν εξομολογηθεί δημοσίως, θα την ξαναζωντανέψω σήμερα, ενόψει της μεθαυριανής μαύρης επετείου, μπας και εξανεμιστεί στους πέντε ανέμους.

Εκείνο το βράδυ, είχα αποφασίσει να προσκαλέσω στο σπίτι μου την κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος στην 3η Λυκείου. Ήθελα να της παράσχω ένα «διαφορετικό-βράδυ-Αγίου-Βαλεντίνου.» Μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Οι δικές μου προσδοκίες τότε, ήταν ένα απλό φιλί στο στόμα, (μη σου πω μέχρι και σήμερα.) Την προσκάλεσα, λοιπόν, μέσω τηλεφώνου, αλλά δεν της είπα ότι θα ήμασταν μόνοι στο σπίτι. Της είπα ότι θα μαζευόταν όλη η παρέα και ότι το dress code θα ήταν επίσημο. Με χίλια ζόρια την έπεισα να φορέσει φουστάνι «αποφοίτησης,» γιατί… υπήρχε λόγος!

Έδιωξα άρον-άρον τους γονείς από το σπίτι.

Φόρεσα για πρώτη φορά στη ζωή μου κουστούμι. Να φανταστείς ότι ούτε γραβάτα δεν ήξερα να δέσω τότε, και απλώς την έδεσα έναν προσκοπικό κόμπο, όπως – όπως.

Άναψα κεριά σε όλο το σαλόνι.

Παρήγγειλα pizza hut! Χαχαχα! Δεν το πιστεύω ότι αυτό ήταν το λουκούλειο δείπνο που υποτίθεται θα παρέθετα, αλλά ναι, παρήγγειλα pizza hut και κόκα κόλες για τους δυο μας, και την περίμενα.

Μην γελάτε, σας βλέπω!

Ήρθε που λέτε το κορίτσι... Έμεινε λίγο άναυδη από το σκηνικό, και από την απουσία κόσμου από "πάρτυ." Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη και πολύ αμφιλεγόμενη. Θα έλεγα ότι προμηνυόταν είτε άγριο πέσιμο, είτε άγρια χυλόπιτα. Παρόλα αυτά, μέσα στην άπειρη αμηχανία που επικρατούσε κάτσαμε και φάγαμε την πίτσα. Στο background έπαιζε απαλή μουσική, στα χείλη της επικρατούσε θανατηφόρα σιωπή, ενώ στο μυαλό μου διαδραματίζονταν σκηνές θανατικής ποινής.

Ήξερε ότι την ήθελα, μου είχε ξεκαθαρίσει στο παρελθόν ότι με έβλεπε μόνο φιλικά, αλλά ήλπιζα στο θαύμα, ή τουλάχιστον σε μια πιο επιεική αντιμετώπιση τής, δεδομένης και της προετοιμασίας που έκανα για χάρη της (δηλαδή για τη γραβάτα που αποπειράθηκα να δέσω και για την πίτσα που παρήγγειλα).

Σε κάποια στιγμή της ζήτησα να χορέψουμε. Δεν δέχτηκε. Κατέβασα μούτρα. Δεν της μιλούσα για 10 λεπτά, οπότε και ήρθε να μου κάνει το χατίρι. Καθώς γαντζώθηκα πάνω της και την αγκάλιασα, την άρπαξα από τη μέση και άρχισα να χαϊδεύω διακριτικά τα love handles της. Θα μου πεις, αντί να της ζουλήξεις τον κώλο και να την φιλήσεις, εσύ έπιασες τα πιασιματάκια της μέσης της;

Σιωπή! Αμέσως εσείς, να πιάσετε κώλο! Νομίζετε ότι προβλεπόταν οποιαδήποτε άλλη κίνηση; Εδώ αμάν κάναμε να την πείσουμε να έρθει, στο χούφτωμα λες να τα σκατώσαμε; Άλλωστε, εγώ το βρήκα εξαιρετικά τρυφερό το ότι είχε κοιλίτσα και πιασιματάκια για να χαϊδέψεις. Αυτή πάλι, είχε αντίθετη γνώμη.

Με το πρώτο μπαλαμούτι νευρίασε, με έσπρωξε και μου είπε: «Πες το μας ότι μας κάλεσες για να μας περιπαίξεις για το πάχος μας!» (Καμία σχέση με χοντρή όμως!)

Πήρε τη τσάντα της, άνοιξε την πόρτα και αποχώρησε περπατητή, με τα ψιλότακουνα, μέσα στο κρύο και την φρεσκοβρεγμένη άσφαλτο του δρόμου. Την κοιτούσα από το παράθυρο απορημένος.

Τζάμπα η γραβάτα και το delivery! Πάλι έμεινα με την πίτσα στο χέρι…

Τι τα θες, happy Valentine’s days to everyone!

(να σημειώσω και να διευκρινίσω, ότι με την συγκεκριμένη κοπέλα σήμερα έχω άριστες σχέσεις, και όταν ξαναβρεθήκαμε μετά από χρόνια απουσίας ο ένας από τη ζωή του άλλου, το πρώτο πράγμα που αναπολήσαμε και οι δυο, ήταν το συγκεκριμένο βράδυ.)

Πολλή Πυρά!

Είδα και τα βραβεία της Madame Figaro απόψε...

12 Κύπριες βραβεύτηκαν για την προσφορά τους στο κυπριακό γίγνεσθαι.

Βασικά κάθε χρόνο τις ίδιες βραβεύουν. Πόσες να βρεις να αξίζουν εδώ πέρα;

Δεν έκαναν βραβεία για τη Φάουσα της χρονιάς, να τους στέλνω κάθε χρόνο 12 ολοκαίνουριες νικήτριες πακεταρισμένες;

Πήραν τον βραβείο, συγκινήθηκαν, έχασαν τα λόγια τους, μούδιασε το στόμα τους, λες και τες βράβευσε κανένα επιστημονικό κέντρο και όχι ένα περιοδικό μόδας. Και όταν τα βρήκαν με το καλό και συνήλθαν, δεν άφησαν γνωστό τους χωρίς να τον ευχαριστήσουν. Παρόλα αυτά, ομολογώ ότι η charlissa μάγειρας που δήλωσε ότι είναι «άσυλα Κυπραία» με συγκίνησε.

Τέλειωσε η εκδήλωση με τη Βίσση να τραγουδά «μπορείς απόψε να βγεις με όλες τις τσούλες της Γης» και με εμένα να απορώ για το take home message της εκδήλωσης.

Πιο surreal φινάλε δεν μπορούσα να φανταστώ.

Πάνες - Βρακάκια

Υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι τρομερά ότι σε αυτή τη ζωή θα πεθάνω μόνος μου. Χωρίς να έχω καταφέρει να επικοινωνήσω ουσιαστικά με καμία.

Υπάρχουν και άλλες στιγμές που το ζήτημα δεν με απασχολεί ποσώς, καθώς πιστεύω πως σ’ αυτή τη ζωή όλοι μόνοι γεννιόμαστε και όλοι μόνοι πεθαίνουμε. Επομένως, το ενδιάμεσο στάδιο δεν προσφέρεται προς οποιαδήποτε μορφής επικοινωνία, προσωρινό όντας. Απλώς, απολαμβάνεις τη ζωή μονάχος, και αν τύχει και σου κάτσει και μισός άνθρωπος με μεγάλα βυζιά να σε καταλάβει και να σε πονέσει, κερδίζεις.

Υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι όμως, ότι θα είμαι 80 χρονών πορνόγερος, θα ζω μόνος μου, βρυκολακιασμένος μέσα σε ένα δυάρι και δεν θα έχω ούτε μια Βουλγάρα να μου αλλάξει το pumper. Ή αν έχω, μπορεί να μου δίνει και καμιά σφαλιάρα πάνω στη φαλάκρα, άμα δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.

Άλλες φορές, η σκέψη της Βουλγάρας με παρηγορεί, καθώς δεν θα έχω καμία υποχρέωση ευγενείας απέναντι της, και τίποτα δεν θα με αποτρέπει από το να της πω: «καριόλα, ανάθεμα την ώρα που σας βάλανε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε ένα pumper δεν μπορείς ν’ αλλάξεις».

Εφόσον δεν θα είναι η μητέρα των παιδιών μου, και η σχέση μας θα είναι συμβατική, δεν θα είμαι αναγκασμένος να κρατώ τους τύπους.

Με τρομάζει όμως ακόμα περισσότερο το ενδεχόμενο να είμαι παντρεμένος, να έχω και παιδιά και η σχέση μας να βασίζεται και πάλι σε μια τέτοιου είδους σύμβαση, ελλείψει επικοινωνίας. Να μην μου αλλάζει κανείς τους το pumper!

Παρηγοριέμαι που μέχρι στιγμής, ελάχιστα ζευγάρια γνωρίζω που επικοινωνούν στον βαθμό που εγώ ορίζω την επικοινωνία (δυο μόνο, συγκεκριμένα). Όλοι οι υπόλοιποι ζουν μέσα στην άγνοια της τύφλας τους, μέσα σε μια πρόστυχη αδιαφορία ο ένας για τον άλλο, με υποκριτικές ενδείξεις έρωτα που εξαργυρώνονται με ξενοπηδηματάκια, όποτε βολέψει. Στη σκέψη αυτών, ανακουφίζομαι αφάνταστα ακόμα και όταν αισθάνομαι μόνος μου. Αλλά δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτές είναι οι επιλογές μου.

Ότι δηλαδή, είτε θα καταδικαστώ σε μια αιώνια μοναξιά μεταξύ εμού και της οικογένειας που θα δημιουργήσω, είτε θα καταδικαστώ να βρίζω μια Βουλγάρα, ανάξια να μου αλλάξει το pumper.

Soundtrack:

- Μοναξιά μου όλα.
- Μόνος μου τα βράδια, βγαίνω μόνος μου.
- Πιο καλή μοναξιά.

Πυγολαμπίδες και Μύγες

Πιστεύω πως δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι καταγόμαστε από τους ζουλού. Μετά τα αποψινά γιουροβιζιακά χάλια, νιώθω εντάξει με τη συνείδηση μου για το μένος με το οποίο μας μισώ σαν ράτσα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μας βλέπουν και στην Ευρώπη μέσω του ίντερνετ! Αυτά ήταν τα δέκα καλύτερα τραγούδια από τα 80 που εστάλησαν! Πόσο χειρότερα ήταν τα υπόλοιπα δηλαδή;

Παρατηρήσεις στα γρήγορα καθότι εκκρεμεί και το συνταγματικό δίκαιο:

- Η νίκη του Μεταξά οφείλεται καθαρά σε post-Xfactor σύνδρομα των Κυπρίων ψηφοφόρων. Του το χρωστούσαμε, δεν λέω. Ωραία και η σύνθεσή του, αλλά με το μπαρδόν, η αδελφή του δεν μας κάνει! Για το food bazaar που διοργανώνει το σχολείο της στο τέλος του χρόνου, καλή είναι. Για τη Μόσχα, όχι! Παραφώνησε πάρα πολλές φορές, ενώ στο τέλος δεν κατάφερε να βγάλει το τραγούδι από την πολλή συγκίνηση. Διερωτώμαι πόσο τρακ θα έχει την βραδιά του ημιτελικού με 50 εκατομμύρια μάτια να την παρακολουθούν τόσο εντός, όσο και εκτός αιθούσης. Οι εποχές της Sandra Kim και του je aime-je aime la vie, πέρασαν ανεπιστρεπτί! Ελπίζω να μην εμφανιστεί με το νυχτικό της μάμας της επί σκηνής ημιτελικού, όπως απόψε. Και φέτος με το πουλί στο χέρι θα μείνουμε.

- Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο τραγούδι ήταν αυτό του Πιέρου Κέζου. Το ιδανικό βέβαια, θα ήταν να το ερμηνεύσει κρυμμένος πίσω από εκείνα τα μεταλλικά τόξα που κουβάλησε επί σκηνής, για να μην τον βλέπουμε. Συγγνώμη, αλλά, εκτός των άλλων, διανύουμε και την εποχή της εικόνας. Ντρέπομαι, αλλά το παραδέχομαι, θέλω κι εγώ να κάνω εκείνο το διαστημικό χορευτικό που κλέψατε από το ‘Αγάπη Υπερβολική’ της Βίσση, το οποίο παρουσίαζε στα «Αστέρια» προ 9 ετών! (Για να μην ξεχνιόμαστε πόσο σύγχρονοι είστε, δηλαδή!) Όμως, το ομολογώ, θέλω κι εγώ να το κάνω το χορευτικό. Να το ζήσω κι αυτό μια φορά πριν πεθάνω. Πείτε μου πού τα βρήκατε τα πέδιλα ισορροπίας!

- Ψήφισα τον Άλεξ Παναγή. Όχι επειδή άξιζε το 1 ευρώ μου. Αλλά τον ψήφισα επειδή έπρεπε να αποτρέψω οποιαδήποτε άλλη έκβαση αποτελέσματος. Παρόλο που κατ’ εμέ είχε το 2ο καλύτερο τραγούδι, εντούτοις ήταν ο μόνος παρουσιάσιμος και ευπρεπής. Μέτριος μεν, με τραγούδι που «θύμιζε κάτι άλλο,» αλλά τουλάχιστον αξιοπρεπής. Δεν ντρέπεσαι που τον στέλνεις.

- Όλες οι υπόλοιπες συμμετοχές ήταν απλά σπατάλη του χρόνου μας, υποτίμηση της νοημοσύνης μας και κατά γενική ομολογία χειρότερες και από τα τραγούδια που σατίρισα στην προηγούμενη ανάρτηση. Θεωρώ πως πρέπει να κάνεις πολλή προσπάθεια για να είσαι τόσο κακός και γελοίος. Εκείνη η Μάριαν Γεωργίου με τους belly dancers τι σκεφτόταν; Έβγαλες και νομική κοπέλα μου, σπουδαίο κουράγιο μου δίνεις! Πού πάω να μπλέξω, πες μου! Πες μου! Κάθε χρόνο διερωτάσαι αν μπορεί να υπάρχει πιο κάτω από το μηδέν, και κάθε χρόνο τα καταφέρνουμε!

- Χαίρομαι όμως, χαίρομαι! Διότι το ΡΙΚ δεν πέταξε στα σκουπίδια το σκηνικό της Eurovision Junior και το αξιοποίησε. Οι led οθόνες επί σκηνής άξιζαν τον χρόνο μου και το βιντεάκι από τις πατάτες αντιναχτές έκλεψε την παράσταση. Κατά τα άλλα, μέσα σε τόση ανοησία, μέχρι και ο Σαρμπέλ μου φάνηκε συμπαθητικός. Παρόλο το κούνημα. Πάει, τον χάσαμε και τον Σαρμπέλ! Θέλει και πρόταση για να μας εκπροσωπήσει του χρόνου, λέει.

Εν πίσω τα κακά μας!

Ό, τι και να γράψω πλέον είναι λίγο μας.

...Της Άννας Μαρίας Λένας!

Έφτασε η ώρα! Η μεγάλη στιγμή! (Παίζουν τύμπανα)

Αύριο στις 9:15 μμ. η Κύπρος, το πολύπαθο νησί μας, θα επιλέξει το αστέρι που θα μας εκπροσωπήσει στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού! Το καλλιτεχνικό διάλειμμα θα κρατήσει ο διεθνούς φήμης Σαρμπέλ, που εκπροσώπησε την Ελλάδα πριν από δυο χρόνια και είναι τόσο μα τόσο επίκαιρος. Φαντάζομαι πως τώρα έχουμε κάθε λόγο για να καθηλωθούμε αύριο μπροστά στους δέκτες μας!

Με το που δημοσιεύτηκε η λίστα των συμμετεχόντων, κυρίες και κύριοι, συνειδητοποίησα και πάλι την τραγικότητα της μοίρας μας. Οι συμμετέχοντες χωρίζονται και φέτος σε δυο κατηγορίες. Στους «πάω-κάθε-χρόνο-και-με-κόβουνε» και στους «δεν-με-ξέρει-ούτε-η-μάνα-μου!» Διαλέγετε και παίρνετε.

- Μάρλεν Αγγελίδου: Θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της Κύπρου. «Σε όλα είμαι μέσα, αλλά στο τέλος πάντα πούλο!!» Μετά την 22η θέση του 1999 και την φοβερή καριέρα μέσα στις hi-5 απορώ γιατί δεν λαμβάνει το μήνυμα.

- Άλεξ Παναγή: Νιός ήσουν και γέρασες! Όσο και αν σε αποθεώσαμε το 1995, άλλο τόσο σε απομυθοποιήσαμε το 2000. Μετά από 6 συμμετοχές στον διαγωνισμό απορώ τι έχεις πια να αποκομίσεις!

- Τεύκρος Νεοκλέους: Με μαλλιά αυτή τη φορά, αποφασίζει να στείλει μια ωδή στην αγαπημένη του, με όνομα Mary. Πρωτότυπο, βουρκώνω από τώρα!

- Μάριαν Γεωργίου: Δεν πρόκειται για τη φίλη μου, αλλά για μια συνονόματή της. Αν και μεταξύ μας, η φίλη μου έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει με της βυζάρ..ς που διαθέτει.

- Η 16χρονη αδελφή του Νικόλα Μεταξά: Συμμετέχει, μάλλον, υπό την ιδιότητα της αδελφής του Νικόλα Μεταξά.

Η λίστα συμπληρώνεται από πέντε άλλους υποψήφιους που δεν τους γνωρίζω από κάπου. Αν δεν λανθάνομαι, μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται μια Τουρκάλα, ένας Αρμένιος και ένα Γκρουπ. Όλα τα καλούδια μαζεμένα, λοιπόν! Προβλέπω να σχολιάζω για 10 μέρες από αύριο!

Θα μου πεις, εσύ τι ζόρι τραβάς; “Οι άνθρωποι έγραψαν εκεί ένα τραγούδι, μπήκαν με το σπαθί τους στην τελική δεκάδα, better than nothing!”

Ναι, αλλά με πονάει το ότι this is the best we can get! Όταν ο Ρουβάς φαντάζει πλέον κακή επιλογή δίπλα από τον Andrew Lloyd Webber που στέλνει η Βρεττανία και την Patricia Kaas που στέλνει η Γαλλία, πες μου τι θα κλάσει η Πραξούλλα Γεωργίου και ο Κόκος Κόκου που κατεβαίνουν με τα κυπριακά χρώματα.

Ιδού και η μέχρι στιγμής αγαπημένη μου συμμετοχή, αυτή της Βρετανίας, με την Jade να επιδίδεται σε μια ‘οσκαρική’ ερμηνεία, διασταύρωσης Leona Lewis και Whitney Houston στα καλύτερα τους.



Να μην συμμετάσχουμε; Όχι! Πιστεύω ότι αξίζει η συμμετοχή, μπας και μάθει κανένας ότι υπάρχουμε. Αλλά τουλάχιστον, αφού συμμετέχουμε με τραγωδία-τραγουδιστή, και εφόσον είναι αδύνατον να στέλνουμε από δω και μπρος τη Βίσση και τον Χατζηγιάννη εναλλάξ, τουλάχιστον ας συμμετάσχουμε με κομμάτι αμιγώς λαϊκό, λιτό και απέριττο που θα συγκινήσει εξ αιτίας αυτού, του ελληνικού τού κάλλους! Αντ’ αυτού, να μου το θυμηθείτε ότι αύριο θα βγάλουμε κάλλους στ’ αφτιά με τα χωρκατιλλίκια ολκής που μας επιφυλάσσουν οι διαγωνιζόμενοι! Ψευτό-ροκιές, R&B δευτέρας και τρίτης διαλογής, νερόβραστες μπαλάντες, και ανάλαφρα ποπ τραγούδια που δεν προδιαγράφονται ούτε για καριέρα σε διαφήμιση τσιχλόφουσκας.

Δεν θα βρεθεί ένας μάγκας κάποτε να στείλει ένα ζεϊμπέκικο ή ένα γλυκό χασάπικο να ψαρώσει ο Ευρωπαίος; Η Ευδοκία πέρσι είχε έξυπνο concept αλλά το χάλασε στην εφαρμογή. Αντί για έντεχνο ρεμπέτικο μας προέκυψε Moulin rouge-σκυλάδικο στη συσκευασία του ενός. Ας μη γελιόμαστε! Με τσιφτετέλι κέρδισε η Τουρκία, με Κρητική λύρα η Παπαρίζου, με φλαμέγκο επιβιώνει η Ισπανία, με fado είδε για πρώτη φορά τελικό πέρσι η Πορτογαλία! Γιατί ο Κυπραίος νομίζει ότι είναι απόγονος του Justin Timberlake και επιστρατεύει το βλάχο-ποπ / ροκ, εγώ αδυνατώ να το καταλάβω!

Είχαμε και στο χωριό μας R&B; Έτσι την έπαθε και η Ευρυδίκη το ’07. Ενώ είχε ένα εξαίρετο τραγούδι παραγωγής, το θυσίασε στον βωμό των γαλλικών. Δεν έπεισε ούτε καν εμάς! Οι Γαλλόφωνοι προφανώς το είδαν τόσο συμπαθητικά, όσο θα βλέπαμε και εμείς έναν Ισλανδό να ερμηνεύει το «Ψυντρί Βασιλιτζιά μου, τζιαι μαντζουράνα μου!» Μία είναι η λύση: Πα-ρά-δο-ση! Επενδύστε σ’ αυτήν -άμα την ξεθάψετε- και θα με θυμηθείτε! Δεν υπονοώ να στείλουμε βρακάδες και την Κυριακού Πελαγία, αλλά χρειαζόμαστε τραγούδι «λαϊκό-έντεχνο» για να πάμε τελικό σαν Κύπρος.


Αλλαγή ύφους:

Οι κυπριακοί τελικοί της Γιουροβίζιον μπορεί να σε κάνουν να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου, αλλά έχουν και τη συγκινητική πλευρά τους! Ο παπάς μου άμα τύχει να κάτσει μαζί μου στην τηλεόραση να δούμε τελικό επιλογής χαμογελά και λέει: «Αυτό το κιτς, εφόσον δεν μπορείς να το νικήσεις, πρέπει να το αγαπήσεις!» Εν μέρει συμφωνώ. Ποιος δεν λάτρεψε τον Αναστάζιο με το «Μιλάς πολύ», τον Andy Paul, τα βαρέλια του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου με τους λεκιασμένους καθρέφτες, την Ελπίδα το ‘86 που θύμιζε τη Βλαχοπούλου στο «η θεία μου η χίπισσα» και το νεόνυμφο ζεύγος Πολυμέρη – Σαββιδάκη στο «Απόψε ας βρεθούμε;»

Δεν θέλεις να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις όλους αυτούς για την συμβολή τους στο trash στερέωμα; Οι περισσότεροι εξ’ αυτών ανήχθησαν στο πάνθεον του κιτς όπως και οι βιντεοταινίες του Στάθη Ψάλτη στα ‘80ς. Και δεν μπορείς παρά να τα λατρέψεις γι’ αυτό.

Θέλω όμως να τρέφω μια κρυφή ελπίδα, ότι όλα τα προ-αναφερθέντα τσίρκουλα παρουσιάστηκαν επίτηδες καθ’ αυτόν τον τρόπο για να κανιβαλίσουν τον διαγωνισμό. Όπως έκαναν οι Lordi. Που ήταν γκροτέσκο ως fashion statement και όχι επειδή όντως πίστευαν ότι αυτό το «πράμα» θα κερδίσει ψήφους! Εν πάση περιπτώσει, «η αγάπη ακόμα ζει και ας μην είδε άσπρη μέρα!»

Σας αφήνω με ένα ποτπουρί από 3 τραγούδια που διαγωνίστηκαν το 1997 και το 2008 αντίστοιχα, για να δείτε ακριβώς τι αποκηρύσσω.

Αν τα εν λόγω τραγούδια παρουσιάζονταν σε πρόγραμμα με παρουσιάστρια την Αννίτα Πάνια, τότε όλοι θα μιλούσαν για την αδράνεια της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης. Όταν παρουσιάζονται από την Μαρίνα Μαλένη και τον Χάματσο, καθηλώνεται όλη η Κύπρος στην τηλεόραση και η εκπομπή παίρνει διαστάσεις «εθνικού τελικού!» (Για τον Χάματσο δεν παίρνω κι’ όρκο). Και μην μου πείτε ότι αυτός ο πάτος δικαιολογείται επειδή συνέβη παλιότερα. Για 10 χρόνια πριν μιλούμε! Ήμουν σχεδόν ενήλικας! Κι όμως θα το δεις, το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής, τα γράψανε αγάπη μου αυτοί!
Σε 20 χρόνια θα τα νοσταλγούμε κι αυτά με γλυκές αναμνήσεις.

Σε μελλοντική ανάρτηση θα αναλύσουμε το κεφάλαιο «Κυπριακό Βίντεο Κλιπ για την Ευρώπη: Σκέψεις και Προβληματισμοί!»

Supermarket

Διανύουμε τον αιώνα της εξειδίκευσης!

Το κάθε τι έχει τίτλο σπουδών και ειδικότητα. Το διαπίστωσα για άλλη μια φορά χθες, σε επίπεδο καφέ, καθώς μια φίλη μού εξιστορούσε τις περιπέτειες της ως υπεύθυνη προσωπικού σε μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ.

«Άσε, αύριο έχω να κάνω 15 interviews με κόσμο που θέλει να εργοδοτηθεί στην υπεραγορά!»

Στην προσπάθεια να ρουφήξω το τσάι μου, πνίγηκα. Τι σόι interview είναι αυτό που απαιτείται για να εργοδοτηθείς σε υπεραγορά;

(Εδώ ακούμε ήχο άρπας, πλημμυρίζει το μυαλό μου καπνούς και φαντάζομαι μπροστά μου το σκηνικό. Ένα πάνελ από ειδήμονες εξετάζει την Βουλγάρα που βρίσκεται ενώπιον του για πρόσληψη σε σουπερμάρκετ!)


Ερωτήσεις γραπτού: (να απαντηθούν όλες οι ερωτήσεις. Η απάντηση να μην υπερβαίνει τις 20 γραμμές).

1) Σε ποιο ράφι τοποθετούμε το βούτυρο και σε ποιο τις οδοντόκρεμες; Σχεδιάστε πλάνο και τοποθετήστε τα αντικείμενα όπως εσείς πιστεύετε ότι είναι το σωστό. (3 μονάδες)

2) Ένα γάλα λήγει στις 14/02/08 και το παραλάβαμε τέσσερις μέρες νωρίτερα. Νοουμένου πως κατά το ξεφόρτωμα τα γάλατα έμειναν για μισή ώρα μέσα στον ήλιο, πόσος καιρός πρέπει να περάσει πριν τα πετάξουμε; (5 μονάδες)

3) Πόση ώρα πρέπει να περάσει για να ανοίξουμε ένα tin κόκα-κόλα που κουνήθηκε από μωρό σε καροτσάκι επί 3 λεπτά συνεχόμενα; (5 μονάδες)

4) Παραθέσατε δυο διαφορές του fruity yogurt από το στραγγιστό γιαούρτι. (2 μονάδες)

Πρακτική άσκηση:

1) Έρχεται ο κρεοπώλης και ο γαλατάς ταυτόχρονα έξω από το σουπερμάρκετ. Και οι δυο βιάζονται να ξεφορτώσουν και φωνάζουν, κορνάρουν και βρίζουν τη μάνα σας. Ποιόν από τους δυο θα εξυπηρετήσετε πρώτα και γιατί; (5 μονάδες).

2) Έχετε μπροστά σας ένα ψωμί (γαλλική φραντζόλα), μια δωδεκάδα (12) αβγά και δυο κουτάκια με τζατζίκι. Τοποθετήστε τα σε τσάντα nylon χωρίς να λερώσετε τη φραντζόλα και χωρίς να σπάσετε τα αβγά. (5 μονάδες).

3) Στο πάρκινγκ της υπεραγοράς βρίσκονται ατάκτως σπαρμένα 15 καροτσάκια που άφησαν αγενώς οι αγοραστές αποχωρώντας. Συγυρίστε τα καροτσάκια μέσα σε χρόνο 2 λεπτών. (5 μονάδες)

4) Κόψτε μισό κιλό φέτα, δεδομένου πως η ζυγαριά χάλασε και εσείς βιάζεστε να εξυπηρετήσετε τακτική πελάτισσα πριν σας αναφέρει στο τμήμα αλλοδαπών για απέλαση. (5 μονάδες)

5) Multiple Choice: Μια πελάτισσα σας ζητεί να της προτείνετε ένα γλύκισμα για να πάρει δώρο σε σπίτι. Εσείς ποιο από τα παρακάτω θα της προτείνετε;

Α) Παστίτσιο
Β) Πιστάτσιο
Γ) Παστίτσιην

(αυτή η ερώτηση μπαίνει για να μην πάρει κανένας το 20. Eat this, you bitches!)

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα δημοσιευτούν στην επίσημη εφημερίδα της υπεραγοράς μέχρι τις 15 του άλλου μηνός. Δικαιούστε αναθεώρηση γραπτού με υποβολή ένστασης εντός 5 εργάσιμων ημερών. Καλή επιτυχία.

Past Papers

Ερώτηση που πέφτει συνήθως στην εξέταση του ποινικού:

"Ο Α τα έχει με τη Β. Ένα βράδυ, μετά το δείπνο ο Α και η Β άρχισαν τις ερωτικές περιπτύξεις. Σε κάποιο στάδιο ο Α επεδίωξε να έχει σεξουαλική επαφή με τη Β, αυτή όμως αντέδρασε για τους δικούς της λόγους, λέγοντας στον Α ότι δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Τότε ο Α θύμωσε και χτύπησε τη Β στο κεφάλι με ένα βάζο με αποτέλεσμα αυτή να χάσει τις αισθήσεις της, να πέσει στο πάτωμα και να υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Ενώ ήταν τραυματισμένη, ο Α πέτυχε σεξουαλική επαφή μαζί της με πλήρη εισχώρηση του γεννητικού του οργάνου, στο δικό της. Η Β ανέφερε το περιστατικό στον πατέρα της, με αποτέλεσμα να γίνει σχετική καταγγελία στην αστυνομία. Ο Α είναι ηλικίας 13μιση ετών (αλλά πιο ώριμος από την ηλικία του) και η Β είναι 14μιση ετών."

Συζητήστε πιθανή ποινική ευθύνη του Α.

Απάντηση δική μου:

Κύριε πρόεδρε!

Προφανώς έχουμε μπροστά μας τα αδικήματα του 1) βιασμού και 2) της πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης.

1) Βιασμός: Μετά της απομακρύνσεως εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται! Αρχίζουμε τα πίτσι-πίτσι και άμα πάει να μπει ο σύρτης τρίζει η καγκελόπορτα; Καλά ήξερε να του τρίβεται η 14χρονη! Ύστερα την πιάσανε οι ντροπές;

Το ότι είναι και οι δυο ανήλικοι να μη μου το λες εμένα! Σήμερα τα μικρά πηδιούνται από τα 12! Κύριε πρόεδρε! Η φίλη μου η Έλενα που είναι δασκάλα στο Παραλίμνι μου είπε ότι στο Δημοτικό που δίδασκε είχαν μέχρι και περίπτωση έκτρωσης! Και μετά μου λες, να βρω εγώ ένοχο τον Α για ένα τόσο άτσαλο πήδημα;

Και οι δικές μου οι συμμαθήτριες στα 14 είχαν ένα βυζί, άλλο πράμα... Έπαιζαν νεροπόλεμο στις βρύσες και ο καθηγητής αρνούνταν να τους επιτρέψει να εισέλθουν στην τάξη, καθότι κατά βάθος γούσταρε κι ο ίδιος και προσπαθούσε να ηπάγει οπίσω του τον σατανά! Επομένως, θεωρώ πως ο Α έπραξε δίκαια και λελογισμένα υπό τις περιστάσεις.

Καλύτερα θα ήταν να πάει την άλλη μέρα στο σχολείο άπραχτος; Τι θα πει στους κολλητούς του; Την είχα όλη νύχτα υπό κυριαρχία αλλά και πάλι δεν έπεσε η Κωνσταντινούπολη; Θα πέσει μούντζα! Και μην ξεχνάτε ότι η απομόνωση από τους κολλητούς που ήδη πήδηξαν είναι ό, τι χειρότερο!

2) Πάμε τώρα στο δεύτερο αδίκημα, αυτό της βαριάς σωματικής βλάβης με το βάζο:

Το θέμα είναι, τι βάζο είναι; Αν είναι Κινέζικο ή αντίκα, τότε συμφωνώ να επιμετρηθεί ως επιβαρυντικός παράγοντας, καθότι δεν δούλευαν μια ζωή οι γονείς του Α, να αγοράζουν αντίκες, για να τις σπάει ο γιόκας τους για ένα πήδημα.
Αν πάλι ήταν από το ΙΚΕΑ ή μπορεί να επικολληθεί με κόλλα UHU, ποιος χέστηκε. Χαλάλι σου γιε μου! Αλλά μέχρις ώτου εξακριβωθεί η μάρκα του βάζου, δεν νομίζω ότι οφείλουμε να αναλωνόμαστε σε τέτοιες συζητήσεις.


Εν κατακλείδι, συμπεραίνω πως «παιδιά είναι και παίζουν» και καλό θα ήταν το δικαστήριο να είναι πιο ανεχτικό σε τέτοιου είδους σεξουαλικές συμπεριφορές, μη βγουν χαζά όπως τη γενιά μου, που έπρεπε να κλείσει τα 18 για να πηδήξει και αυτό για τους πολύ προχωρημένους. Τελειώνω την αγόρευση μου, με ένα στίχο του μεγάλου Νίκου Καρβέλα από το τελευταίο του άλμπουμ:

«Η νέα γενιά, είναι κουκλιά, φορούν τα παντελόνια χαμηλά. Κορίτσια-αγόρια είναι ένα, τι σε νοιάζει εσένα, είναι η νέα γενιά!»