Ότι έγινα 28 χρονών γάιδαρος και δεν κατέληξα τι δουλειά θα κάνω, το είπα;
Βρίσκομαι σε μεγάλο σταυροδρόμι, κυρίες και κύριοι. Ήρθε η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων για το τι μέλλει γενέσθαι με την παρουσία μου στον πλανήτη. Και πολύ το καθυστερήσαμε, αν με ρωτάτε. Ήρθε η ώρα να αποφασίσω με τι θα ασχοληθώ από αύριο, μέχρι τα 60 μου! Και τους τελευταίους πέντε μήνες που δηλώνω άνεργος, έκανα διάφορες σκέψεις περί τούτου. Σοβαρές σκέψεις! Ή τουλάχιστον αποπειράθηκα…
Παίρνω σοβαροφανές ύφος και ερωτώ:
«Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αλήθεια;»
Γιατί ήρθαμε στον πλανήτη; Ξέρει κανένας;
Ο μέσος άνθρωπος θα σου πει ότι ήρθαμε για να περάσουμε καλά! Να πάμε διακοπές, να χτίσουμε σπίτι, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να πάρουμε διαζύγιο, να παντρευτούμε πάλι. Κοινώς, να φάμε, να πιούμε, και ό, τι αρπάξει ο κώλος μας. Κυπριακά πράματα!
Ε, λοιπόν, τους τελευταίους πέντε μήνες αποφάσισα ότι ο σκοπός της ζωής μας, είναι άλλος! Ο Θεός -αν υπάρχει- δεν θα ήταν τόσο αφελής που θα μας έστελνε στη Γη για να ενδώσουμε στον ευδαιμονισμό και σε άλλα αλλότρια. Έφτασα στο συμπέρασμα και το δηλώνω με εθνική υπερηφάνια πως: Η ζωή έχει αξία μόνο όταν απαλύνεις τον πόνο του συνανθρώπου σου! Με οτιδήποτε άλλο καταπιαστείς ενόσω ζεις, απλώς μαλακίζεσαι! Την ώρα που θα πεθάνεις, και θα εμφανιστείς ενώπιον του Θεού με το βιογραφικό σου ανά χείρας, τι θα του πεις; Ότι μια ζωή τη χαράμισες έτσι; Δυσμενή μετάθεση στην κόλαση θα σε στείλει! Ενώ αν αφοσιώθηκες στην απάμβλυνση των προβλημάτων του συνανθρώπου σου, πρώτο τραπέζι πίστα στων αγγέλων τα μπουζούκια θα κάτσεις!
Τώρα θα μου πεις… ποιο είναι το μέτρο του πόνου που πρέπει να απαλύνει κάποιος για να αξίζει η ζωή του; Διότι πονάς και όταν θέλεις να κλάσεις, πονάς και όταν είναι να γεννήσεις.
Σωστά! Θα έλεγα ότι ο πόνος πρέπει να είναι έντονος, διαρκής και ανυπόφορος. Αυτό είναι το threefold test. Να σκούζει ο άλλος! Να τον ακούνε οι δίπλα! Οποιοσδήποτε άλλος πόνος δεν μετρά. Σφίγγεσαι λίγο και μετά σου περνά.
Δεν γνωρίζω κατά πόσων θα βρω τα ψυχικά αποθέματα ώστε να αφοσιωθώ σε μια τέτοιου είδους εργασία. Ειδικά στην Κύπρο που πιστεύω ότι κανένα σοβαρό και ουσιαστικό εγχείρημα δεν έχει αίσιο τέλος. Εδώ, μόνο με τις μαφίες επιβιώνεις. Αλλά αποφάσισα πως με οτιδήποτε λιγότερο, η ζωή μου δεν θα αξίζει. Και μια φορά ζούμε. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να μαλακιστούμε. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά, θα ήμουν ευτυχισμένος ακόμη και με μια καφετέρια, και με το αν έπαιζα ερασιτεχνικό θέατρο δωρεάν, και με το αν έγραφα χαζοβιόλικα αρθράκια για τη μπλογκόσφαιρα όλη μέρα. Αλλά πόσο θα άντεχα; Και πόσο θα προόδευα; Πού θα έφτανα τέλος πάντων; Θα με παίρνανε στο Broadway ή μήπως θα έκλεινα τα Starbucks με τους καφέδες μου;
Για όλα τα παραπάνω υπάρχει όριο. Ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει. Και αυτό είναι το νέο μου όραμα! Θα σας καλούσα να το υιοθετήσετε κι εσείς.
Επομένως, θα γίνω ο σωτήρας σας, και εύχομαι μια μέρα, να ακούσω και το «πήδα μας!»
Βρίσκομαι σε μεγάλο σταυροδρόμι, κυρίες και κύριοι. Ήρθε η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων για το τι μέλλει γενέσθαι με την παρουσία μου στον πλανήτη. Και πολύ το καθυστερήσαμε, αν με ρωτάτε. Ήρθε η ώρα να αποφασίσω με τι θα ασχοληθώ από αύριο, μέχρι τα 60 μου! Και τους τελευταίους πέντε μήνες που δηλώνω άνεργος, έκανα διάφορες σκέψεις περί τούτου. Σοβαρές σκέψεις! Ή τουλάχιστον αποπειράθηκα…
Παίρνω σοβαροφανές ύφος και ερωτώ:
«Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αλήθεια;»
Γιατί ήρθαμε στον πλανήτη; Ξέρει κανένας;
Ο μέσος άνθρωπος θα σου πει ότι ήρθαμε για να περάσουμε καλά! Να πάμε διακοπές, να χτίσουμε σπίτι, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να πάρουμε διαζύγιο, να παντρευτούμε πάλι. Κοινώς, να φάμε, να πιούμε, και ό, τι αρπάξει ο κώλος μας. Κυπριακά πράματα!
Ε, λοιπόν, τους τελευταίους πέντε μήνες αποφάσισα ότι ο σκοπός της ζωής μας, είναι άλλος! Ο Θεός -αν υπάρχει- δεν θα ήταν τόσο αφελής που θα μας έστελνε στη Γη για να ενδώσουμε στον ευδαιμονισμό και σε άλλα αλλότρια. Έφτασα στο συμπέρασμα και το δηλώνω με εθνική υπερηφάνια πως: Η ζωή έχει αξία μόνο όταν απαλύνεις τον πόνο του συνανθρώπου σου! Με οτιδήποτε άλλο καταπιαστείς ενόσω ζεις, απλώς μαλακίζεσαι! Την ώρα που θα πεθάνεις, και θα εμφανιστείς ενώπιον του Θεού με το βιογραφικό σου ανά χείρας, τι θα του πεις; Ότι μια ζωή τη χαράμισες έτσι; Δυσμενή μετάθεση στην κόλαση θα σε στείλει! Ενώ αν αφοσιώθηκες στην απάμβλυνση των προβλημάτων του συνανθρώπου σου, πρώτο τραπέζι πίστα στων αγγέλων τα μπουζούκια θα κάτσεις!
Τώρα θα μου πεις… ποιο είναι το μέτρο του πόνου που πρέπει να απαλύνει κάποιος για να αξίζει η ζωή του; Διότι πονάς και όταν θέλεις να κλάσεις, πονάς και όταν είναι να γεννήσεις.
Σωστά! Θα έλεγα ότι ο πόνος πρέπει να είναι έντονος, διαρκής και ανυπόφορος. Αυτό είναι το threefold test. Να σκούζει ο άλλος! Να τον ακούνε οι δίπλα! Οποιοσδήποτε άλλος πόνος δεν μετρά. Σφίγγεσαι λίγο και μετά σου περνά.
Δεν γνωρίζω κατά πόσων θα βρω τα ψυχικά αποθέματα ώστε να αφοσιωθώ σε μια τέτοιου είδους εργασία. Ειδικά στην Κύπρο που πιστεύω ότι κανένα σοβαρό και ουσιαστικό εγχείρημα δεν έχει αίσιο τέλος. Εδώ, μόνο με τις μαφίες επιβιώνεις. Αλλά αποφάσισα πως με οτιδήποτε λιγότερο, η ζωή μου δεν θα αξίζει. Και μια φορά ζούμε. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να μαλακιστούμε. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά, θα ήμουν ευτυχισμένος ακόμη και με μια καφετέρια, και με το αν έπαιζα ερασιτεχνικό θέατρο δωρεάν, και με το αν έγραφα χαζοβιόλικα αρθράκια για τη μπλογκόσφαιρα όλη μέρα. Αλλά πόσο θα άντεχα; Και πόσο θα προόδευα; Πού θα έφτανα τέλος πάντων; Θα με παίρνανε στο Broadway ή μήπως θα έκλεινα τα Starbucks με τους καφέδες μου;
Για όλα τα παραπάνω υπάρχει όριο. Ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει. Και αυτό είναι το νέο μου όραμα! Θα σας καλούσα να το υιοθετήσετε κι εσείς.
Επομένως, θα γίνω ο σωτήρας σας, και εύχομαι μια μέρα, να ακούσω και το «πήδα μας!»
Θα σου έφταναν να ζήσεις όσα σου προσέφερε ένα δωρεάν ερασιτεχνικό θέατρο ή μια χαμηλόμισθη δουλειά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια εξαρτάται από τις ανάγκες του καθενός.
Καλά δε το πιστεύω! Το πιστεύεις πως αυτό σκέφτομαι και εγώ τις τελευταίες μέρες? Αφού σήμερα το πρωί κοίταζα για distance learning στη ψυχολογία! Και μετά παιδοψυχολογία! Μήπως είμαι όμως πολύ μεγάλη για να ξεκινήσω και άλλη σπουδή? Σκατά τα χω κάνει!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Bastard: Ναι, θα μου έφταναν...Νομίζω, δηλαδή. Τι δηλαδή; Πρέπει όλοι να γίνουμε εκατομμυριούχοι σ' αυτή τη ζωή για να πεθάνουμε ήσυχοι;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γουρούνα: Τα ίδια μυαλά κουλιαντιρίζουμε γι'αυτό δεν θα δούμε προκοπή, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος!
1)Diladi egw me ta nautiliaka pou tha voithaw ton efoplisti na pigainoun kala ta vaporia tou den plhrw proypotheseis paradeisou?
ΑπάντησηΔιαγραφή2)den to iksera na sou susthsw ti giouli nwritera pou einai koinwnkiki leitourgos na se myhsei sta mystika tou epaggelmatos...
Filakia!
Angel
PS: Ola ta lefta o epilogos!
@Angel: Ναι, κι εγώ θέλω να μυήσω τη Γιούλη! χαχαχαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήFind what you need to find.
ΑπάντησηΔιαγραφήWhen you decide to take 'the road less traveled'...
Unease lasts a year or two. You'll get used to it.
Partial poverty isn't a problem,you can get used to it.
Total dissatisfaction and no sense of purpose lasts a lifetime and the price is too steep.
Personally, I don't think it's worth it to put up with careers/lifestyles that don't stir our passions to a boil everyday.