Πυγολαμπίδες και Μύγες

Πιστεύω πως δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι καταγόμαστε από τους ζουλού. Μετά τα αποψινά γιουροβιζιακά χάλια, νιώθω εντάξει με τη συνείδηση μου για το μένος με το οποίο μας μισώ σαν ράτσα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μας βλέπουν και στην Ευρώπη μέσω του ίντερνετ! Αυτά ήταν τα δέκα καλύτερα τραγούδια από τα 80 που εστάλησαν! Πόσο χειρότερα ήταν τα υπόλοιπα δηλαδή;

Παρατηρήσεις στα γρήγορα καθότι εκκρεμεί και το συνταγματικό δίκαιο:

- Η νίκη του Μεταξά οφείλεται καθαρά σε post-Xfactor σύνδρομα των Κυπρίων ψηφοφόρων. Του το χρωστούσαμε, δεν λέω. Ωραία και η σύνθεσή του, αλλά με το μπαρδόν, η αδελφή του δεν μας κάνει! Για το food bazaar που διοργανώνει το σχολείο της στο τέλος του χρόνου, καλή είναι. Για τη Μόσχα, όχι! Παραφώνησε πάρα πολλές φορές, ενώ στο τέλος δεν κατάφερε να βγάλει το τραγούδι από την πολλή συγκίνηση. Διερωτώμαι πόσο τρακ θα έχει την βραδιά του ημιτελικού με 50 εκατομμύρια μάτια να την παρακολουθούν τόσο εντός, όσο και εκτός αιθούσης. Οι εποχές της Sandra Kim και του je aime-je aime la vie, πέρασαν ανεπιστρεπτί! Ελπίζω να μην εμφανιστεί με το νυχτικό της μάμας της επί σκηνής ημιτελικού, όπως απόψε. Και φέτος με το πουλί στο χέρι θα μείνουμε.

- Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο τραγούδι ήταν αυτό του Πιέρου Κέζου. Το ιδανικό βέβαια, θα ήταν να το ερμηνεύσει κρυμμένος πίσω από εκείνα τα μεταλλικά τόξα που κουβάλησε επί σκηνής, για να μην τον βλέπουμε. Συγγνώμη, αλλά, εκτός των άλλων, διανύουμε και την εποχή της εικόνας. Ντρέπομαι, αλλά το παραδέχομαι, θέλω κι εγώ να κάνω εκείνο το διαστημικό χορευτικό που κλέψατε από το ‘Αγάπη Υπερβολική’ της Βίσση, το οποίο παρουσίαζε στα «Αστέρια» προ 9 ετών! (Για να μην ξεχνιόμαστε πόσο σύγχρονοι είστε, δηλαδή!) Όμως, το ομολογώ, θέλω κι εγώ να το κάνω το χορευτικό. Να το ζήσω κι αυτό μια φορά πριν πεθάνω. Πείτε μου πού τα βρήκατε τα πέδιλα ισορροπίας!

- Ψήφισα τον Άλεξ Παναγή. Όχι επειδή άξιζε το 1 ευρώ μου. Αλλά τον ψήφισα επειδή έπρεπε να αποτρέψω οποιαδήποτε άλλη έκβαση αποτελέσματος. Παρόλο που κατ’ εμέ είχε το 2ο καλύτερο τραγούδι, εντούτοις ήταν ο μόνος παρουσιάσιμος και ευπρεπής. Μέτριος μεν, με τραγούδι που «θύμιζε κάτι άλλο,» αλλά τουλάχιστον αξιοπρεπής. Δεν ντρέπεσαι που τον στέλνεις.

- Όλες οι υπόλοιπες συμμετοχές ήταν απλά σπατάλη του χρόνου μας, υποτίμηση της νοημοσύνης μας και κατά γενική ομολογία χειρότερες και από τα τραγούδια που σατίρισα στην προηγούμενη ανάρτηση. Θεωρώ πως πρέπει να κάνεις πολλή προσπάθεια για να είσαι τόσο κακός και γελοίος. Εκείνη η Μάριαν Γεωργίου με τους belly dancers τι σκεφτόταν; Έβγαλες και νομική κοπέλα μου, σπουδαίο κουράγιο μου δίνεις! Πού πάω να μπλέξω, πες μου! Πες μου! Κάθε χρόνο διερωτάσαι αν μπορεί να υπάρχει πιο κάτω από το μηδέν, και κάθε χρόνο τα καταφέρνουμε!

- Χαίρομαι όμως, χαίρομαι! Διότι το ΡΙΚ δεν πέταξε στα σκουπίδια το σκηνικό της Eurovision Junior και το αξιοποίησε. Οι led οθόνες επί σκηνής άξιζαν τον χρόνο μου και το βιντεάκι από τις πατάτες αντιναχτές έκλεψε την παράσταση. Κατά τα άλλα, μέσα σε τόση ανοησία, μέχρι και ο Σαρμπέλ μου φάνηκε συμπαθητικός. Παρόλο το κούνημα. Πάει, τον χάσαμε και τον Σαρμπέλ! Θέλει και πρόταση για να μας εκπροσωπήσει του χρόνου, λέει.

Εν πίσω τα κακά μας!

Ό, τι και να γράψω πλέον είναι λίγο μας.