Εξώφυλλο

Εγένετο φώς!

Το περιοδικό που όλοι περιμένατε, τόσο στον ύπνο σας, όσο και στον ξύπνιο σας κυκλοφόρησε. Φτύστε του βρε! Φτύστε μου και μένα που καμαρώνω σαν μαλάκας για το μάστερ που κάνω. Τόσα χρήματα πεταμένα στο βωμό ενός τέτοιου άθλιου εξωφύλλου! Εγώ αρνούμαι να βάλω το όνομα μου μέσα σε αυτή την ...ψωρό-φυλλάδα, που η μόνη της χρησιμότητα είναι να τυλίγεις στις σελίδες της fish and chips!

Παρατηρήσεις:

Το Logo παραπέμπει στο hello! και στο OK! Κόκκινο και άσπρο χρησιμοποιεί κυρίως ο κίτρινος τύπος και ο Ολυμπιακός. Εμείς που το παίζουμε και καλά εθνοσωτήρες γιατί επιλέξαμε αυτά τα χρώματα; Διότι στην τάξη επικρατεί συνεννόηση-μπουζούκι! Άμα μιλάω εγώ όμως, με επικρίνουν για κατάφωρο show off.

Παραβλέπω τους χρωματισμούς! Ο τίτλος; Τι πάει να πει Life360; Ρώτησα και έμαθα πως παραπέμπει στις 360 μοίρες του πλανήτη. Δεν το κατάλαβες βλάκα; Είναι οφθαλμοφανές! Το ότι επίσης παραπέμπει στο αμερικάνικο περιοδικό-θρύλος “Life” ούτε που τους πέρασε από το μυαλό!

Η γραμματοσειρά! Τρισάθλια. Μωρά του δημοτικού επιλέγουν πιο σέξυ χαρακτήρες! Γιατί τα τοποθέτησαν τόσο άτσαλα πάνω στη φωτογραφία επίσης αδυνατώ να κατανοήσω. Για να μην μιλήσω για την φωτογραφία την ίδια! Θυμάστε παλιά που μου είχαν τάξει να με βάλουν εμένα στο εξώφυλλο, έτσι; Άφαντος! Έφαγα τις σελίδες να με βρω, ούτε καν στις στήλες μου δεν υπάρχει η άκρως σεξουαλική μου φάτσα. Ντροπή και αίσχος! Έβαλαν την Ολλανδέζα να κάτσει πλάτη-πλάτη με τον Ιταλό συμφοιτητή. Ο δεύτερος είναι φίλος μου, η πρώτη απλώς αδιάφορη. Με το τσιγκέλι μου μιλάει, ακόμη και όταν της λέω στην γλώσσα της χαριτολογώντας: “Ik hou van you.” Που να σου μαραθεί η...τουλίπα σου!

Το μοναδικό ίχνος παρουσίας μου είναι το κύριο θέμα για το ίντερνετ dating που δεσπόζει φάτσα-κάρτα στο εξώφυλλο. Πάλι καλά! Αντί να βάλουν την ολλανδέζα να ποζάρει ημίγυμνη με τα βυζά έξω, των οποίων οι ρόγες θα καλύπτονται ελαφρώς από την οθόνη του laptop, μου φωτογράφησαν τη τσούπρα μες τα λαγκάδια της Ουαλλίας σαν cyber γκόμενα που βόσκει! Ερασιτέχνες !

ΥΓ: Χρεώθηκαν που χρεώθηκαν τους υπολογιστές από το στούντιο, ας τους άναβαν κιόλας. Υποκρίνονται πως chatάρουν με τις οθόνες σβηστές; Έλεος! Αυτά να δει ο Κωστόπουλος, δεν θα με προσλάβει που να τον πληρώνω εγώ!

ΥΓ2: Θεού θέλωντος και δικής σας γρουσουζιάς αποφεύγωντος το blog πάει διακοπές. Adios dear fan club, τα λέμε σε 4 μέρες!

Μαλάκας Γεννιέσαι, Δεν Γίνεσαι...

Ο Αντίχριστος αμπελοφιλοσοφεί λίγο πριν πέσει για ύπνο.
Τελευταίως σκέφτομαι (;) έντονα το εξής:

Την ώρα που μας πλάθει ο Θεός, καθορίζει για το ριζικό μας κάποιες σταθερές αξίες. Μια απ΄αυτές είναι και η μαλακία, την οποία άλλοι διαθέτουν σε μεγάλο, άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Αναλόγως του Θεού και της έμπνευσης Του. Αυτή η παράμετρος, δηλαδή η μαλακία, παραμένει ο παρονομαστής της ζωής μας. Μεταβάλλεται όσο αυξάνεται ο αριθμητής. Δηλαδή, η ηλικία μας.

Επομένως, ένας μικρό μαλακιστήρι, μεγαλώνοντας θα γίνει μεγάλος μαλάκας. Είναι γραμμένο, είναι στο αίμα, στις φλέβες, στα κύτταρα μας. Παρομοίως, μια μικρή τσουλίτσα, μεγαλώνοντας θα γίνει μια μεγάλη καρά-πουτανάρα, ενώ ένας μικρός αγαθίας θα μετατραπεί σε θεόβλακα. Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Διότι, ό,τι είμαστε μικροί, αυτό κουβαλάμε μια ζωή. Εκτός και αν προκύψει κάποιο τρομαχτικό γεγονός και σπάσει τον νόμο του αίτιου και του αιτιατού. Αυτό δεν το εξετάζω όμως. Εν πάση περιπτώσει, έχω συνειδητοποιήσει πως η ζωή μου είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται. Σε σημείο που κατήντησε αηδία και έπεσαν οι θεαματικότητες στο ναδίρ της AGB.

Ό,τι μαλακίες έκανα στα 8 μου, τις ίδιες έκανα στα 18 μου, τις ίδιες θα κάνω και στα 28 μου! Ιδίας ποιότητας μαλακίες, διαφορετικής έντασης όμως, αναλόγως της ηλικίας. Παραδείγματα πολλά: Η γκόμενα που ήθελα στα 17, βρήκε την μετενσάρκωση της στην γκόμενα που ήθελα στα 27. Επίσης, συλλαμβάνω τον εαυτό μου συχνά να κάνει παρέα με άτομα που του θυμίζουν κάποια άλλα τα οποία για τον χ,ψ λόγο μου άδειασαν τη γωνιά.

Γνωρίζω καινούριο κόσμο καθημερινά και με όσους δένομαι είναι επειδή ακούσια ή εκούσια (δεν το έψαξα ακόμη), γεμίζουν το κενό κάποιου άλλου, υπαρκτού προσώπου. Είναι σαν τις θεατρικές παραστάσεις. Την πρώτη χρονιά πρωταγωνιστεί η τάδε φίρμα, ενώ την δεύτερη αντικαθίσταται από μια δευτεράντζα γιατί καλώς ή κακώς the show must go on.

Είμαι το κέντρο μιας μαλακίας γύρω από την οποία περιστρέφονται συγκεκριμένου είδους δορυφόροι. Άλλοι γκρεμοτσακίζονται, άλλοι αντικαθιστώνται, άλλοι χάνουν σήμα ανά διαστήματα, αλλά στην τελική βρίσκονται πάντα εκεί, να περιστρέφονται.

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως επειδή βρήκα την ησυχία μου, βρήκα την ‘περπατημένη’ ή ‘μια κάποια λύση’ και εφησυχάστηκα; Ουδέν οίδα. Από την άλλη, μια πετυχημένη συνταγή δεν αλλάζει, άμα και όταν αποδίδει. Το είπε και ο Αθερίδης στο downtown. Αποδίδει όμως;

Αποδίδει... τρία κιλά σπέρμα την ημέρα!

Τα Γραπτά Μένουν, τα Λόγια Πετούν...

Διχάζει τους δικαστές η υπόθεση του 18χρονου Joseph Frederick εναντίον του σχολείου του, στην Αλάσκα των ΗΠΑ. Ο μικρός ανάρτησε ένα πανό κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης το οποίο έγραφε: «Bong hits 4 Jesus.» Προσπαθούσε να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική του σχολείου του εναντίον της μαριχουάνας. Δεν κατάλαβα πως ακριβώς, αλλά αυτό ισχυρίστηκε.

Ο Joseph τιμωρήθηκε με 10ήμερη αποβολή από τον διευθυντή με την δικαιολογία ότι προσέβαλε το σχολείο του. Σημειώστε πως η παρέλαση δεν λάμβανε χώρα σε σχολικό χώρο και η εκδήλωση δεν είχε καμία σχέση με σχολικές δραστηριότητες. Παρόλα αυτά, το σχολείο επιμένει στην αποβολή με τη λογική του «τιμωρώ οτιδήποτε δεν συνάδει με τις αρχές του σχολείου».

Πώς ισοζυγίζεται η ελευθερία της έκφρασης με την πειθαρχία του σχολείου; Εδώ σε θέλω κάβουρα....

Flashback:

Το 1993, στην Ά γυμνασίου, είχα ένα λεύκωμα το οποίο κουβαλούσα στην τάξη μου καθημερινά. Ζητούσα από τους τσόγλανους συμμαθητές μου να ξεδιπλώσουν τα εσώψυχα τους, ενώ σαν κερασάκι στη τούρτα να γράψουν σατυρικούς διαλόγους μεταξύ των καθηγητών μας. Μεταξύ άλλων, δυο μπασμένες στα κόλπα συμμαθήτριες εξιστόρησαν φανταστικά γαμήσια καθηγητών μέσα σε ένα γκάμπριο αυτοκίνητο. Το λεύκωμα θάφτηκε στα συρτάρια μου, για να έρθει στην επιφάνεια δυο χρόνια μετά, το 1995, κοντά στην αποφοίτηση μας.

Εγώ ο έξυπνος, αποφάσισα να το πάρω στο σχολείο να θυμηθούμε τι γράφαμε σαν παιδιά της ηλικίας των 13. Όπως ήδη καταλάβατε, ενώ το ξεφυλλίζαμε με δέος εν ώρα διαλείμματος, μια υποδιευθύντρια μας έκανε τσακωτούς και έσπευσε να μας καρφώσει. (Το μισό σχολείο κάπνιζε, έκανε σκασιαρχείο και λεηλατούσε τάξεις, το λεύκωμα το δικό μου την ξένισε, μη της γαμήσω τη μάνα!)

Μια μέρα μετά, ελπίζοντας πως το ζήτημα θα ξεχνιόταν πίσω από το προφίλ του ‘καλού παιδιού’ που λανσάραμε οι συγγραφείς των πορνό-κειμένων, μας κάλεσε ένας υποδιευθυντής έξαλλος στο γραφείο του. «Έπεσα απ’ τα σύννεφα! Εσείς, η αφρόκρεμα της τάξης να εκφράζεται έτσι για τους καθηγητές της; Ωραίος σεβασμός! Καταλαβαίνετε ότι αν μαθευτεί το θέμα, ο καθηγητικός σύλλογος θα ζητήσει την παντελή αποβολή σας από το σχολείο;» Σιγά ρε φίλε! Σεξ σας βάλαμε να κάνετε, δεν σας σκοτώσαμε κιόλας! Πώς κάνετε έτσι...

Ο υποδιευθυντής ήταν σε δύσκολη θέση. Ήξερε ότι το σχολείο είχε μεγαλύτερα εγκλήματα να λύσει από το δικό μας που στο κάτω-κάτω ήταν πνευματώδες και κατά βάθος ‘τον έφτιαξε.’ Αλλά για το ξεκάρφωμα, έπρεπε να μας τιμωρήσει. Μας πρότεινε μια μέρα αποβολής (χαρά εγώ τότε, θα έχανα αρχαιογνωσία, μαθηματικά κτλ!), με περιορισμό στην βιβλιοθήκη. Να’ταν κι’ άλλο! «Μην τολμήσετε να πείτε σε κανένα καθηγητή την αιτία της τιμωρίας, διότι μετά θα είναι χειρότερες οι συνέπειες για σας!» Κοινώς, μούγκα!

Λαμπρά! Περάσαμε μια ολόκληρη μέρα οι τρεις μας μέσα στην βιβλιοθήκη λύνοντας σταυρόλεξα και διαβάζοντας τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Εγώ ζωγράφιζα καρικατούρες, γελοιογραφίες και μάθαινα το «Πάτερ Ημών» που το είχαμε για διαγώνισμα. Οι καθηγητές παρολίγο να πάθουν ταμπλά που μας είδαν αποβλημένους. «Όλοι κι’ όλοι, αλλά όχι κι’ εσείς!» μας έλεγαν συλληπώντας μας. Στο τελευταίο διάλειμμα ήρθε η υπέυθυνη καθηγήτρια του τμήματος μες την αποφασιστικότητα και μας είπε: «Δεν μπορώ να σας βλέπω εδώ σαν τις μαύρες κατάρες! Πηγαίνετε στην τάξη σας, αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη.

Επιστρέψαμε για την τελευταία περιόδο, και φάγαμε απρόοπτο διαγώνισμα στην ιστορία του 1821! Μα δηλαδή...την τύχη μου! Μια φορά ήμουν κι’ εγώ αποβλημένος και μου την κάτσανε στο καλύτερο! Δεν ήξερα την τύφλα μου, έκατσα και εξήγησα γραπτώς:

«Εγώ σήμερα, υποτίθεται ότι είμαι αποβλημένος και έτσι δεν διάβασα κανένα μάθημα. Επομένως, δεν είμαι σε θέση να γράψω διαγώνισμα. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να σας εξηγήσω γιατί είμαι αποβλημένος, και σας παρακαλώ μην πείτε ότι σας το είπα αυτό. Πρέπει όμως να με πιστέψετε!»

Scripta manent, verba Volant…Να δεις και που το μπλογκ αυτό μια μέρα θα το πληρώσω ακριβά! Βάζω εγώ μυαλό...;

Κλειστό Λόγω Διακοπών...

Επανέρχομαι δριμύτερος σύντομα !

V for Vagina

«Η κλειτορίδα είναι το μοναδικό όργανο του ανθρώπινου οργανισμού που χρησιμεύει απλά και μόνο για να παρέχει ηδονή. Έχει 8.000 νεύρα πολύ περισσότερα απ’ όσα έχουν τα δάχτυλα και η γλώσσα μας, ενώ δίνει διπλάσια σεξουαλική ευχαρίστηση στη γυναίκα, απ’ότι το πέος στον άντρα.»

Αυτό ήταν και το ρεζουμέ της θεατρικής παράστασης που παρακολούθησα απόψε στο Cardiff Millenium theatre. Ντοκυμανταίρ! «Αιδίων Μονόλογοι». Κατάλαβες κύριε, βγάλανε και τα μουνιά γλώσσα και λένε ότι θένε. Και εμείς πάμε και υποκλινόμαστε ωσάν πιστοί μουνόδουλοι, υποβάλλοντας τα σέβη μας.

Jerry Hall στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το γράφω γιατί αυτή υποτίθεται είναι η φίρμα. Εγώ δεν την ήξερα, οι φίλοι μού την σύστησαν. Παρόλα αυτά, την παράσταση έκλεψαν οι άλλες δυο ηθοποιοί. Δεν ξέρω ονόματα. Για πληροφορίες, εδώ. Ξέρω όμως, πως στην ελληνική έκδοση του θεατρικού, εν έτει 2006, έπαιζε η Βάνα Μπάρμπα και η Ζέτα Δούκα και φαντάζομαι πως θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα παράσταση. Μπάρμπα είναι αυτή...

Τα μισά αστεία δεν τα κατάλαβα, ας όψεται η προφορά των ηθοποιών. Την εσάνς, μια φορά, την κέρδισα. Δεν τρελάθηκα, βαρέθηκα. Σεβασμός στο μουνί, αλλά καλύτερα να ρουφά, παρά να μιλά!

Ποιά, Εσύ!

Υπάρχουν στιγμές που ακόμη και το μπουζούκι ηχεί στα αφτιά μου ωσάν τα χερουβείμ. Μερακλώσαμε και ήταν τρεις το πρωΐ. Τι κι’ αν ξύπνησε ο Άμπι, τι κι’αν έψαχναν οι συγκάτοικοι τις ωτοασπίδες τους. Το ευχαριστηθήκαμε...

Μαζί, Θεός !

Αφού μου τα είπαν όλα οι γκόμενες, τώρα βρήκανε καινούρια δικαιολογία για να με στέλνουν στη μάνα μου. «Δεν πιστεύεις!» Δεν πιστεύω, σ’ αγάπες κι’ έρωτες; "Όχι, δεν πιστεύεις στον Θεό!" Τι άλλο θα ακούσουμε!

Θέλεις κυρία μου να πιστεύεις; Με γεια σου, με χαρά σου! Χαρά στον άντρα που θα σε πάρει! Αλλά όχι να μου την βγαίνεις εξ’αριστερών, επειδή δεν ξυπνάμε το πρωΐ της Κυριακής με την βίβλο στο προσκεφάλι μας!

Έχω να πάω εκκλησία από τον καιρό που μας έπαιρναν με το σχολείο και στο στρατό, με το ζόρι! Τους γάμους τους αποφεύγω. Με ενοχλεί η ευτυχία των άλλων. Μόνο σε κηδείες! Έχω να κοινωνήσω από την Τρίτη δημοτικού. Σιχαίνομαι. Θυμάμαι που μας ψάρωσε η δασκάλα μας πως δεν είναι σωστό να μην μπει ο Χριστούλλης μέσα μας, έτσι στάθηκα στην ουρά και ήπια εκείνο το σατανικό ρόφημα.

Μελάνιασε ο ουρανός, άνοιξε ο θόλος της εκκλησιάς, βγήκανε φίδια απ’το ιερό και με ζώσανε! Ανάμεσα στα φίδια ξεπροβάλλει η κ. Ανδρούλα, η δασκάλα μου αλαφιασμένη: «Θα κάνεις εμετό; Μην το φτύσεις!! Κατάπιε το! Φάε αντίδωρο να συνέλθεις!» Πολλά μαζεμένα μου τα είπε, και εγώ προκειμένου να δω τον παπά να γλείφει τα πλακάκια και να με αφορίζει, έπραξα κατ’ εντολή.

Έκτοτε, παρίσταμαι μόνο στην Ανάσταση και αυτό για χάρη κουτσομπολιού. Μαζεύονται στο προαύλιο όλες οι γειτόνισσες και βλέπω πώς μεγάλωσαν. Μετά, βγαίνει και ένας θρησκόληπτος φίλος με τα εξαπτέρυγα, τον κοροϊδεύω με τους κολλητούς και κλείσαμε και για φέτος με τα θρησκευτικά δρώμενα.

«Πραγματικά, για μένα είναι πολύ σημαντικό το ότι δεν πιστεύεις στον Θεό!» Μου είπανε φέτος τρείς φορές, τρία διαφορετικά κορίτσια!

Καλά, δεν είναι πως πολεμώ τον Θεό. Απλώς, δεν ασχολούμαι. Τόσα χρόνια στην Αγγλία, ένα έμαθα: Είδα Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Βουδιστές και χίλιους άλλους να φανατίζονται με την θρησκεία τους. Λογικά, αν θεωρήσω πως δίκαιο έχει η πλειοψηφία, τότε η πιο σωστή θρησκεία είναι το Ισλάμ. Είναι και η πιο πρόσφατη, οπότε αναιρεί όλες τις υπόλοιπες, όπως τα Windows Vista, σκοπεύουν να αντικαταστήσουν τα Windows XP ως πιο συγκροτημένο software. Από την άλλη, τόσα δισεκατομμύρια Κινέζοι δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύονται τον Βούδα τόσα χρόνια και να ξέρουν κάτι λιγότερο απ’ εμάς. Οπότε; Γιατί να πιστέψω και να μην ερευνήσω;

Πιστεύω στην φύση, πιστεύω στους ανθρώπους που αγαπώ, στη μουσική που με εμπνέει. Πιστεύω στη δύναμη της γνώσης, πιστεύω σε μένα. Ο Θεός βέβαια υπάρχει παντού, οπότε θεωρώ πως ίσως πιστεύω ήδη στο Θεό και δεν το ξέρω. Ίσως...Αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να υποταχθώ σε οποιαδήποτε μορφή εκκλησίας της οποίας το ράσο συγκαλύπτει τη ζαρτιέρα, εκμεταλλεύται τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα για να πλουσιέψει και να ασκήσει πολιτική. Διότι ακούμε πολλά και βλέπουμε ακόμη περισσότερα...

Θέλω να πιστέψω σε σένα, αγαπημένη μου! Γίνεται; Και να σε αγαπήσω πιο πάνω απ’ τη ζωή μου! Γίνεται; Να στην αφιερώσω και να ξυπνώ και να κοιμάμαι για σένα; Να γίνεις ο Θεός μου. Γίνεται;

«Με συγχωρείς, αλλά δεν γίνεται!» Μου απαντούν με στόμφο Λίτσας Γιαγκούση.

Οπότε, θεωρώ πως γι’ άλλη μια φορά, στέκεστε στο δέντρο και χάνουμε όλοι μαζί το δάσος. Το τραγικό δεν είναι πως έτσι σκέφτονται τα κορίτσια. Το τραγικό είναι που γνωρίζω και αγόρια που σκέφτονται παρομοίως. Ο Θεός (όποιος κι’ αν είναι αυτός), να σας ελεήσει!

Ταξίδια & Τα-ξύδια

Υπάρχει κόσμος ρε παιδί μου, με ενδιαφέρουσες ζωές! Όχι σαν εμάς! Η Λόττι, γνωστή και ως Σιαρλόττα (έτσι την φωνάζω), επισκέφτηκε 40 χώρες τα τελευταία 11 χρόνια! Αυτά να τα βλέπω εγώ και οι φίλοι μου, που πήγαμε μισή ψωρό-Ιταλία και το παίζουμε καμπόσοι! 40 χώρες Κύριε μου! Με μια βαλίτσα στον ώμο, με δυο αλλαξιές, πέρασε από το Μεξικό στην Ταυλάνδη και έχει να διηγείται ιστορίες για το υπόλοιπο της ζωής της!

Στα 27 της, ζει μόνη της μέσα σε ένα τροχόσπιτο. Χίπισσα! Στην αρχή της γνωριμίας μας παρολίγο να σφαχτούμε. Έτυχε να κάνω ένα σχόλιο στην τάξη και δεν της άρεσε. Έσπευσε να με βάλει στην θέση μου με το φλεγματικό της αγγλικό χιούμορ. Σήμερα είμαστε φιλαράκια και στο νέο τεύχος του περιοδικού (Αυτή τη μαλακία που εκδίδουμε) φιλοξενώ συνέντευξη της. Την παραθέτω πιο κάτω μεταφρασμένη. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο διπλωματικός μπορούσα, καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να ρωτήσω αν προτιμά να τον φάει από μαύρο ή κινέζο! Φαντάζομαι ότι κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της τον έφαγε απ’ όλους. Ιδού λοιπόν η συνέντευξη. (Στην παρένθεση, οι σκέψεις μου).

- Λοιπόν, ποιό από τα μέρη που επισκεύτηκες αγάπησες περισσότερο;
Είμαι μεταξύ δυο... Στην Μελβούρνη έζησα ένα μέρος της ζωής μου, ενώ οι περισσότεροι μου φίλοι είναι ακόμη εκεί. Έχει καφετέριες κάθε δέκα μέτρα (Και στην Λευκωσία, έχει, σιγά!) και αν λατρεύεις τα σπόρ θα την κατά-βρεις! Παίζουν από κρίκετ μέχρι Ράγκμπι (Ε, άμα παίζουν και κρίκετ...!) Από την άλλη, στην Γκαμπόντια ένιωσα πως πήγα πίσω στο χρόνο!

- Πού έπαθες το μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ και γιατί;
Στο Κατάρ! (Κατάρα στο Κατάρ! Από την Ξυλοφάγου μάλλον δεν θα πέρασε...) Ήμουν 16 χρονών τότε και έπρεπε να κυκλοφορώ με γκελλαμπία (έτσι!). Από τότε εκτίμησα τις ελευθερίες που έχουμε στην Βρεττανία! Έκτοτε φροντίζω να μαθαίνω τα διάφορα χούγια της κάθε χώρας για να αποφεύγω τις γκάφες. Ξέρεις ότι οι βουδιστές θεωρούν προσβολή το άγγιγμα στο κεφάλι; (πού να ξέρω μάνα μου!;)

- Πού θα πάμε για την καλύτερη νυχτερινή ζωή;
Στην Ταυλάνδη ! Αν ξέρεις που να πας και πώς να κρυφτείς από το νόμο. Είναι εκατό φορές καλύτερα και από το Άμστερνταμ. (Τώρα, τι να της πεις! Το ίδιο πράγμα σκεφτόμαστε! Πηδάς την 16χρονη με πέντε λίρες!)

- Που μετάνιωσες που ταξίδεψες;
Στο Ρόσγουελ. Ήμουν μανιακή με τους εξωγήινους κάποτε και έκανα 7ωρο ταξίδι για να πάω στο σημείο που υποτίθεται έπεσε το διαστημόπλοιο. Δεν υπάρχει τίποτε εκεί, ούτε ένα υποτηπώδες μνημείο, χώρια που η διαδρομή είναι γεμάτη με αδιάφορα σπίτια που μοιάζουν με κύβους. Χαμένος χρόνος (Στη Δρούζα και τον Χαρδαβέλλα να τα πεις... )

- Το πιό παράξενο που σου συνέβη ταξιδεύοντας;
Πριν πέντε χρόνια στο Λος Άντζελες, περπατούσα σε μια ερημική περιοχή ντυμένη στα χάλια μου τα μαύρα. Με σορτς, μπλε πουλόβερ και ψάθινο καπέλο. Με σταματάει ένας τύπος και ζητά οδηγίες κατεύθυνσης. Του είπα ότι ήμουν τουρίστρια και αυτός μου πρόσφερε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για να του κάτσω. (Ουάο! Του έκατσες;) Φυσικά και δεν δέχτηκα. (Ηλίθια!) Για πουτάνα με πέρασε; (Όχι, για νομπελίστα) Πολύ χαμηλά στάνταρντς έχει το Χόλλυγουντ (Στην αναβροχιά...)

- Ερωτεύτηκες ποτέ ενώ ταξίδευες;
Υπήρξε κάποιο ρομάντζο με κάποιον Αυστραλό, το οποίο και κράτησε τέσσερα χρόνια. Η απόσταση δεν μας βοηθούσε βέβαια, οπότε χωρίσαμε. Πήγαμε μια φορά μαζί διακοπές στα νησιά Φίτζι, και μπορώ να πω ότι ήταν... ‘ρομαντικά’ αλλά μην ρωτάς περισσότερα, I won’t kiss and tell. (Μην ανησυχείς, θα το κάνω εγώ! Άκουσε εκεί νησιά φίτζι! Εμείς την γκόμενα την πάμε ως τον Πρωταρά και πολύ της πέφτει! Σάντουΐτς από βρώμικο και σιοσιούκκο από τον Άγιο Ηλία!)

- Σε ποιό μέρος χάλασες τα περισσότερα λεφτά;
Στο Χονγκ Κονγκ. Πήγα με τις σακούλες έτοιμη να αγοράσω τα άπαντα σε ηλεκτρικά (από που είσαι είπαμε;). Πήρα ένα ipod και χάρηκα, σαν βλάκας. Επιστρέφοντας το βρήκα φθηνότερο στο Heathrow!

- Ποιό είναι το πιο αστείο περιστατικό που σου συνέβη στα ταξίδια σου;
Μια φορά κοιμόμουν σε νυχτερινό τρένο και ξαφνικά ακούσαμε ένα μπαμ και ξυπνήσαμε όλοι. Το τρένο εκτροχιάστηκε αλλά ευτυχώς, κανένας δεν έπαθε τίποτε. Μας είπαν όμως ότι το τρένο δεν μπορούσε να συνεχίσει το ταξίδι του, οπότε έπρεπε να κάνουμε ώτο στοπ για να φτάσουμε στο Τσιάνγκ Μάϊ (Δεν κάνω πλάκα, εκεί ήθελε να πάει!) Τελικά, μπήκαμε στην κάσα ενός φορτηγού, που μετέφερε κότες ζωντανές για σφαγή ! Βρωμούσε λίγο, αλλά τι να κάναμε. Φτάνοντας στον προορισμό μας, μάθαμε ότι το τρένο επισκεύαστηκε μέσα σε 10 λεπτά και έφτασε την ίδια ώρα με εμάς στο Τσιάνγκ Μάϊ! Μας έμεινε η εμπειρία. (Έπρεπε να ήμουν μες το βαγόνι να ακούσεις μουρμούρα! Θα ξεπουπούλιαζα τις κότες όλες, και εσένα μαζί!)

- Ποιά είναι τα συστατικά του τέλειου ταξιδιού;
Να είσαι εύελικτος διότι τα πράματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλεις, να χαμογελάς και να είσαι ανοικτός σε νέους ανθρώπους (Αν ταξιδέψουμε ποτέ μαζί να μου φτύσεις! Για παρτούζες και όργια, ούτε λόγος!)

Σπάστε τα Ραδιόφωνα

Σαν άδικη κατάρα μονος μου περπατάω και ακούω στο ραδιόφωνο καψουροτράγουδα.
Κάποτε τα κορόϊδευα, κάποτε τα μισούσα, τώρα με κάνουνε και κλαίω, μου σκίζουν την καρδιά...

Αυτά τα σαχλοτράγουδα, γι’ αγάπη που μιλάνε,
Από τον καιρό που μ’άφησες παρέα μου κρατάνεεε
Αγάααααπη μου, λες και για μας έχουν γραφτεί,
Για μας η κάθε τους στροφή λες και μιλάειιιιιι
Αγάααααπη μου, λες και για μας έχουν γραφτεί,
Λες κι’ η δική σου η φωνή, τα τραγουδάαααααει

Μ’αυτά τα σα-χλο-τρά-γου-δα ο πόνος μου περνάει!

Κι’ απόψε πάλι μόνος, ακούω αφιερώσεις,
Για προδομένους έρωτες, δάκρια-χωρισμούς,
Τραγούδια που μου φέρνουνε στο νου πάντα εσένα,
Τραγούδια που με κάααανουνε να κλαίω με λυγμούυυς

Αυτά τα σαχλοτράγουδα, για αγάπη που μιλάνε,
Από τον καιρό που μ’άφησες, παρέα μου κρατάνε...

Νίκος Καρβέλας, από τον δίσκο του Δημήτρη Κόκοτα, "Για μένα!" Lame. Ναι, είμαι lame! Και το χαίρομαι! ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΟΣ KAI TO ΧΑΙΡΟΜΑΙ!

Bath-Room

Έκανα το λάθος σήμερα και πήγα στο Bath εκδρομούλα. Εντάξει δεν λέω, πήξαμε στο Cardiff, ας δούμε και κάτι άλλο. Άκουγα, άκουγα για το Bath διάφορες ωδές και διθυράμβους, έπεσα στην παγίδα!

Ένα κωλοχώρι είναι, λίγο έξω απ’ το Bristol. Με δυο δρόμους όλους κι’ όλους και δέκα ψώρηδες κατοίκους. Έχει καλό πανεπιστήμιο βέβαια, respect! Ευτυχώς που είναι κοντά στο Bristol και πορεύνται οι καημένοι φοιτητές του!

Φτάσαμε που λέτε στις 11 το μεσημέρι, διανύσαμε με τα πόδια την περίμετρο του, είδαμε και τα λουτρά, έκτακτα-έκτακτα! Πεταμένα λεφτά... Απορώ βέβαια, διότι ακούς τόσα χρόνια περί Bath και Bath, νομίζεις πως πρόκειται περί ανεξερεύνητου θαύματος του κόσμου! Σκατούλες. Πλήξαμε, κρυώσαμε, παρολίγο να χάσουμε και το τρένο της επιστροφής...

«You either love it, or hate it!» που λέει και μια ξυνισμένη γνωστή μου που σπουδάζει εκεί... Hese mas koritsi mou! Ματιασμένοι είμαστε!

Τα Τείχη και η Μαύρη Τύχη Μας

Με πέτυχε στο msn μια Νορβηγίδα που θέλει να έρθει να δουλέψει στην Κύπρο, και με ρώτησε: «Έμαθες πως έπεσε το τοίχος της Λευκωσίας; Τι θα γίνει τώρα; Τι σημαίνει αυτό για την πλευρά σας;»

Τι να σημαίνει μάνα μου; Τίποτε δεν σημαίνει! Απλώς οι στρατιώτες του φυλακίου κερδίζουν μια έξτρα έξοδο, εφόσον χάνεται μια σκοπιά. Επίσης, εκεί που οι Έλληνες πήγαιναν βόλτα τρώγοντας παγωτό ‘Ηράκλη’ μέχρι το φυλάκιο και πίσω, τώρα θα έχουν περισσότερο δρόμο ανοικτό να διανύσουν.

Έχει πολλή χάζι! «Η κυπριακή πλευρά έριξε το γάντι στην Τουρκία!» Μόνο το γάντι ! Διότι κανονικά θα έπρεπε να της ρίξει δυο φάπες να τις θυμάται όσο υπάρχει. Ρίξτε το γάντι τώρα, να χαροποιήσετε την Ευρώπη και την Αμερική πως κάτι τρέχει στα γύφτικα.

Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η διευκόλυνση όλων αυτών που πηγαινοέρχονταν στα κατεχόμενα για τα καζίνα, τις πουτάνες, τα φαγοπότια στα λιμανάκια κτλ. Πρόκειται δηλαδή, για καθαρά συγκοινωνιακό έργο.

Όταν αυτή τη στιγμή στην Τουρκία καταδικάζουν λογοτέχνες και νομπελίστες επειδή προσβάλλουν το ΄μεγαλείο του να είσαι Τούρκος’ και αποθαρρύνουν οποιεσδήποτε ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις επειδή χάνεται το ‘κεμαλικό όνειρο’, τι να σου κάνει ένα τοιχάκι που έπεσε;

«Θα έρθουν κοντά οι δυο κοινότητες και θα λύσουν πιο εύκολα τα προβλήματα τους!» Άσε μας ρε φίλε. Τι να πούμε με τους Τούρκους; Και σε ποιά γλώσσα να το πούμε; Και τι κοινά ήθη και έθιμα έχουμε ώστε να βρούμε ομώνυμο έδαφος για επαναπροσέγγιση; Νερό με λάδι δεν σμίγεται ! Το πολύ πολύ να συνυπάρξουν ειρηνικά μες το ίδιο ποτήρι, αλλά δεν σμίγονται. Και τέτοιο ρόφημα δεν πίνεται !

Σηκώνονται οι τρεις τρίχες της κεφαλής μου όταν ακούω πως υπάρχει και κόσμος που επιδιώκει και επιδοκιμάζει μια τέτοια επαναπροσέγγιση! (Είναι ο ίδιος κόσμος που θεωρεί τους Σρι Λανκέζους και Φιλιππινέζους της πλατείας Ελευθερίας μίασμα, αλλά κατά τα άλλα, τους Τούρκους ομοίους μας!) Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι για να επιδιώκεις συμφιλίωση με μια χώρα που δεν είναι και δεν θέλει να είναι δημοκρατική! Που δεν έχει ίχνος πολιτισμικής κληρονομιάς (εκτός και αν υπολογίζονται τα κλεμμένα) και που η νοοτροπία της παραπέμπει σε απάνθρωπες ιστορικές εποχές ! Αλλά θα μου πεις, στην Κύπρο του σικκιμέ, του τζόγου, της έλλειψης εθνικής συνειδήσεως και των καφέ, αυτά φαντάζουν λεπτομέρειες.

Και αυτό συμβαίνει επειδή μέχρι στιγμής καλά την έχουμε. Τρώμε, πίνουμε, φοράμε Αρμάνι, πάμε στην Βίσση και στον Βέρτη μια φορά το χρόνο και ολοκληρωνόμαστε σαν προσωπικότητες. Ποιος χέστηκε για την κατοχή. Άμα δεν είχαμε να φάμε, θα ζωνόμασταν σαν τους Παλαιστίνιους από μια βόμβα και θα κάναμε την Κερύνεια καλοκαιρινή και Ελληνική. Παρόλα αυτά, ζωνόμαστε ζώνη gucci και παραθερίζουμε στα θέρετρα της Μεσογείου. Μετά διερωτόμαστε γιατί δεν μας παίρνει άνθρωπος στα σοβαρά και γιατί η βλαχό-κουλτούρα μας βρωμά από το χιλιόμετρο.

Θυμάμαι όταν έπεφτε το τοίχος του Βερολίνου... Έβλεπα στην τηλεόραση τον απλό κόσμο με γκασμάδες να ρίχνει το τοίχος με μένος, με πάθος! Άνθρωποι από τις δυο πλευρές αγκαλιάζονταν συγκινημένοι και το όλο θέαμα προκαλούσε ένα άλφα δέος! Το δικό μας τοίχος, το έριξε ένας «σιήρος» και σήκωσε λίγο ττόζι. Το είδαμε από τηλεοράσεως και αλλάξαμε κανάλι. Πιάνουμε fashion TV;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου εξαίρεση στον κανόνα. Και εγώ εφησυχασμένος είμαι. Αλλά γνωρίζω την τραγικότητα της κατάστασης μου. Και ντρέπομαι. Οπότε, μην ακούσω διάφορα...

Δώδεκα

Διαχρονική αξία το ‘δώδεκα,’΄δεν θα ηρεμήσει η ψυχή μου αν δεν το μάθουν όλοι οι λαοί το κόσμου. Ή είμαι φαν ή δεν είμαι... Της το τραγούδησα εκατό φορές, ώσπου να το μάθει ! 

Η Ζωή Είναι Γυναίκα...

Εντάξει, δεν πιστεύω να υπάρχει γυναίκα που να αισθάνεται ότι γιορτάζει σήμερα. Οι γυναίκες είναι το σύμπαν, η αιτία που γυρίζει ο πλανήτης. Γιορτάζουν παντού και πάντοτε. Δεν θα εμπλακώ σε τέτοιου είδους συζητήσεις.

Σκέφτομαι ότι τα φύλα δεν θα έπρεπε να γιορτάζουν. Τι πάει να πει γιορτάζει το ωραίο φύλο; Και ποιό είναι το ωραίο φύλο; Υποκειμενικότατο! Θα έπρεπε να γιορτάζουν οι προσωπικότητες. Ανεξαρτήτως φύλου. Αν όντως οι γυναίκες θα έπρεπε να γιορτάσουν... Ερωτώ: Ποιές γυναίκες;

Οι μητέρες;! ΟΚ, έπεφταν εννιά μήνες για να μας γεννήσουν. Μήπως σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται και οι μάνες που όσο κυοφορούσαν έπαιρναν ναρκωτικά, κάπνιζαν, έβλαψαν το έμβρυο; Οι μητέρες που γεννάνε και παρατάνε τα παιδιά αδέσποτα στους πέντε δρόμους;

Να μην γιορτάσουν οι μητέρες. Αυτές άλλωστε, γιορτάζουν τον Μάη. Να γιορτάσουν οι άτεκνες. Ποιές άτεκνες; Αυτές που δεν θέλουν παιδιά, δεσμεύσεις και προτιμούν να πηδιούνται από’δω και από’ κει; Αυτές λέγονται αλλιώς. Και είναι κακές γυναίκες, με ποιό δικαίωμα να γιορτάσουν;

Να γιορτάσουν οι γυναίκες που παράγουν έργο! Ποιές παράγουν έργο; Οι πολιτικοί ίσως... Η Κοντολίζα παράγει έργο για τους Αμερικάνους, αλλά προκαλεί δυστυχία σ’ όλους τους υπόλοιπους. Θάνατος στην Κοντολίζα! Να πάρουμε κάτι πιο λάϊτ. Κάτι σε κοινωνική προσφορά. Η Αγγελοπούλου, πχ, μας έφερε τους Ολυμπιακούς, μάς έχτισε μια νέα Αθήνα! Έυγε! Να γιορτάσει η γυναίκα! Μιαν Αθήνα που θα την ξεχρεώσουν τα εγγόνια μας βέβαια... Οπότε, μαλακία-έργο... Στην πυρά! Χώρια που βούϊξε η γειτονιά πως εξυπηρετούσε δικά της συμφέροντα. Τι περιμένεις και από τις γυναίκες πολιτικούς δηλαδή; Για να ασχοληθούν με τα πολιτικά πάει να πει ότι είναι συμφεροντολόγες, ματαιόδοξες, φιλάρεσκες, άρα κατάπτυστες.

Να γιορτάσουν γυναίκες πολιτικοί που προσφέρουν χωρίς πομπώδεις εμφανίσεις. Η Παπαρήγα ας πούμε, που δεν περιποιείται τον εαυτό της. Ο Χάρρυ Κλύνν την χαρακτήρισε ως «ένα ενυδρείο με δυο αχινούς μέσα» (αναφερόμενος στα γυαλιά της!) Είναι κορίτσι του λαού, άρα ένα αμειγώς pop idol! Βέβαια, όσο την βλέπω και την ξαναβλέπω, ουδέν γυναικείο χαρακτηριστικό εντοπίζω πάνω της. Θέλουμε κάτι πιο θηλυκό αλλά συνάμα λαϊκό. Η Λιάνα Κανέλλη;

Χμ, την θαύμαζα μικρός στο «Ομιλείτε Ελληνικά»! Και όπως ξέρετε εγώ θέλω η γκόμενα να μιλά σωστά την Ελληνική. Βέβαια, η Κανέλλη καπνίζει on air, και μάλλον όταν φιλάει θα μυρίζει τσιγαρίλα. Τι γυναίκα είναι αυτη;! Να μην σώσει και γιορτάσει, δίνει το κακό παράδειγμα στους τηλεθεατές. Άσε που τις προάλλες την άκουσα να δηλώνει γεμάτη υπεροψία: «Ποιό είναι το κοινό που θα με κρίνει, επειδή καπνίζω στην τηλεόραση; Το κοινό που βλέπει μια αγελάδα να χέζει;» Και κουμμούνα και υπερόπτης...

Η Αννίτα Πάννια από την άλλη διαθέτει ευφράδεια ανάλογη της Κανέλλη και είναι και πιο ‘του ελαφρού.’ Τα έχει με τον Καρβέλα, thumbs up! Δεν είναι σοβαροφανής, εκτελεί κοινωνικό έργο ζευγαρώνοντας τους απανταχού κακογαμημένους, ενώ προωθεί νέα ταλέντα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη βλακεία για να πουλήσει, αλλά τις σήμερον και ποιός δεν το κάνει; Πάννια με χίλια! Βέβαια, μόλις ανακάλυψα πως διαθέτει ιστοσελίδα στην οποία προωθεί τα βιβλία της, όπως: «Η εκδίκηση του κωλόχαρτου». Είπαμε, είμαι υποστηριχτής του trash, αλλά υπάρχει κι’ όριο. Εν τέλη, ας υποστηρίξουμε μια που να συνδυάζει όλες τι προ-αναφερόμενες αρετές.

Pa’Paris Hilton! Χειρίζεται άπταιστα τη γλώσσα και οι τσόντες που γύρισε το επιβεβαίωνουν. Άδει trash τραγουδάκια αντάξια της ‘ηλεκτροπληξίας’ (που έγραψε η Πάννια για την Έφη Σαρρή), γύρισε εκπομπές ριάλιτι στην τηλεόραση, προωθεί το slutty bimbo look της μέσης Αμερικανίδας, οπότε ασκεί άρτια εξωτερική πολιτική. Λαμπρά! Γυναίκα με τα όλα της! Η μόνη μου ένσταση: η Παπάρις κολλήτεψε άγρια πρόσφατα με την Britney ΜΟΥ και είδαμε τα αποτελέσματα.

Τι να πεις, ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε.

Ούτε με Σφαίρες

Βρέχει από το πρωί. Δεν ξημέρωσε σήμερα. Χουχουλιάζω μες το quilt. Έβαλα mp3 να παίζουν, άναψα το νέο μου φωτιστικό, έριξα μια απολαυστική κλανιά, σαν ριπή σφαίρας. Μύρισε ο τόπος κεφαλοτύρι. Σκέφτομαι...

Θέλω μετά τα τριάντα να μπω σε μια τάξη. Μου μένουν άλλα τέσσερα χρόνια στα οποία γουστάρω να πηγαίνω περιοδείες με το boyband στα νησιά και όπου αλλού μας θέλουν στην Ευρώπη. Keep dreaming θα μου πείτε, αλλά ακόμη και αυτό το δικαιούμαι...

Με πειράζει που ζω στον κόσμο μου ώρες-ώρες. Οι φίλοι μου για μένα είναι ένα αποθεωμένο boyband, οι γκόμενες που γούσταρα ήταν πάντα σταρ διεθνούς βεληνεκούς, εγώ ήμουν πάντα δημοσιογράφος ‘access all areas’ και οι συνεντεύξεις που έπαιρνα δημιουργούσαν κατάφωρο παρασκήνιο. Δεν ξέρω γιατί απολαμβάνω αυτή την γυάλινη σφαίρα μέσα στην οποία ζω, αλλά κάτι μου λέει ότι είναι πολύ καλύτερη από την άλλη, την υδρόγειο...

Έτσι όπως ξαπλώνω και βλέπω την κάτω δεξιά άκρη του μαξιλαριού μου, μοιάζει με ρόγα βυζιού. Χι! Έχε χάρη που βαριέμαι να φτύνω πούπουλα μες τα άγρια μεσάνυχτα!

Δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανένα και καμία να σε αγαπήσει. Κάποτε απαιτούσα όπως λάβω όσα έδωσα. Λάθος! Στο τέλος έγινα απλά ενοχλητικός. Τελικά μου τοκίστηκε ό,τι δεν μου χαρίστηκε. Αλλά τι να κάνεις... Σε μια άλλη ζωή θα τιμωρηθείς! (Όχι εγώ, εσύ!) Θέλω να δω μια σφαίρα να διαπερνά το μυαλό σου!

Σήμερα στο περιοδικό μου είπαν ότι μπορεί να απέρριψαν τη στήλη μου, αλλά θα φωτογραφηθώ για το εξώφυλλο του περιοδικού μαζί με μια Ινδή συμμαθήτρια μου. Φυσικά και δέχτηκα. Η επόμενη φορά που προβλέπω να εμφανιστώ σε έντυπο θα είναι στα ‘κοινωνικά,’ κάτω από τους γάμους και τα βαφτήσια... Ξέρετε...

Μας θέλουν να φωτογραφηθούμε ανέμελα και ευτυχισμένα μέσα σε ένα πάρκο για να δείξουν τo universality του περιοδικού. Εμένα σαν διαφήμιση της Unicef μου ακούγεται, τρέ μπανάλ. Σταμάτησα όμως να φέρνω συνέχεια ενστάσεις. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να μας φωτογραφήσουν γυμνούς. Να βάψουν με μπογιά τα βυζιά της Ινδής σαν δυο υδρόγειες σφαίρες και εγώ από πίσω της να τα κρατάω. We’ve got the world today! Πάρε όσο universality θες!

Χιχι ! Ή το άλλο ! Να βάψουν τις δικές μου μπάλες σαν υδρόγειες σφαίρες και να μου τις κρατά η Ινδή. Έτσι δίνουμε ένα πιο δυναμικό μήνυμα. We’ve got the world indeed, και είμαστε και περιοδικό με αρχίδια!

Συγγνώμη αν προσβάλλω την αισθητική σας με όλα αυτά. Αλλαγή θέματος: Ο πρόεδρος Μπους αποφάσισε να κάτσει στο τραπέζι των συνομιλιών με Ιράν και Συρία. Καλύτερα;

Ωπ! Ωραίο τραγούδι! When I find myself in times of trouble, mother Mary comes to me, speaking words of wisdom, let it be… nanana… (Στέκομαι πάνω στο κρεββάτι, φοράω μόνο μποξεράκι, κάνω την βούρτσα μικρόφωνο, με βλέπουν και τα απέναντι blocks…)

Λετ ιτ μπι, λετ ιτ μπιιιιι, δερ γουιλ μπι αν άνσερ, λετ ιτ μπι, λετ ιτ μπι.... Γουίσπερ γουέρντς οφ γούϊσντομ, λετ ιτ μπιιιιιιι.

Έκλεισα το πορτατίφ. Καληνύχτα.

Παρέλαση στο Κάρντιφ

Ρεπορτάζ από τον αγουροξυπνημένο, γαριλλωμένο, εαυτό μου!

Δώς μου Ημι-ανάπαυση!

Μάνα μου,

Εμπλέξαμε με βλάκες!

Απορώ κι’εγώ ώρες-ώρες με την υπομονή μου. Σας γράφω από το μάθημα. Υποτίθεται θα έπρεπε να συμμετέχω στη σύνταξη και την παραγωγή του περιοδικού, αλλά απεργώ! Έτσι κι’ αλλιώς, δεν με πληρώνει κανείς για να υπομένω τόση μαλακία μαζεμένη. Αντιθέτως, εγώ τους πληρώνω, οπότε δικαιούμαι να ‘τακκώσω.’

Άκουσον-άκουσον! Με έβαλαν να γράψω τη στήλη που δίνει απαντήσεις στα προσωπικά προβλήματα του καθενός. Εν ολίγοις, με έχρισαν την Τένια Μακρή του περιοδικού. Προσωπικά, το βρήκα μια υπέροχη ευκαιρία να σατυρίσουμε λίγο, μπας και ασχοληθεί κανείς σοβαρά με το έντυπο μας. Το πήξαμε που το πήξαμε στο “organic living”, “travelling” και “global warming” σκέφτηκα να είμαι πιο λάϊτ στην δική μου στήλη.

Έβαλα κάποιους συμφοιτητές μου που εκδίδουν την εφημερίδα, να μου στείλουν τα -σοβαρά- προβλήματα τους. Ήταν όλα πνευματώδη και υπερβολικά. Ικανά να τροφοδοτήσουν σαρκαστικά σχόλια, να πυροδοτήσουν χιούμορ και να μου επιτρέψουν να καυτηριάσω την κατάντια των σχέσεων σήμερα. Παράδειγμα:

«Είμαι ερωτευμένη με κάποιον που είναι 25 χρόνια μεγαλύτερος και πάμπλουτος. Δεν τον αγαπώ, έμαθα να τον αγαπώ. Κοντά του δεν χρειάζεται να εργάζομαι, έχω ό,τι ζητήσω!»

Δεν είμαι ψυχολόγος, οπότε δεν μπορώ να δώσω σοβαρή συμβουλή επί του θέματος. Το μόνο που μπορώ να γράψω ως φοιτητής δημοσιογραφίας, είναι ένα καλαμπούρι να περάσει η ώρα. «Μπράβο αγάπη μου που του τα τρως καθώς τον τρώς!» Εντάξει, δεν το εξέφρασα έτσι ακριβώς. Αλλά, καταλαβαίνετε ότι ήταν σε ανάλογο ύφος.

Ήρθαν τα ζώα να μου λογοκρίνουν τη στήλη, να την διαγράψουν, την ανέθεσαν σε άλλον! Δεν αρμόζει στο στυλ του περιοδικού μας τέτοιο ύφος! Ήρθε η 45αρα συμφοιτήτρια να εκφράσει άποψη! Από που κι’ως που βγάζεις γλώσσα; Πολύ σοβαρά τον είδες τον ρόλο του αρχισυντάκτη, ψωλαρπάχτρα! Τι ύφος έπρεπε να έχω δηλαδή; Με το σεις και με το σας να απαντήσω σε ερώτηση τέτοιου περιεχομένου;

Βρε δεν με παρατάτε! Και φυσικά, θα τυπωθεί το περιοδικό χωρίς την δική μου συμβολή και αυτό θα έχει αντίστοιχο αντίκτυπο στο βαθμό... Πολύ ασχοληθήκαμε, πάω σπίτι να απλώσω!

ΥΓ: Σε λίγο, θα με βάλουν να γράψω τα ζώδια, και θα μου πουν ότι τα έγραψα λάθος! Fuck you !