Νοοσοφία Και Μουσική Για Μια Ακροτηριασμένη Μπαλαρίνα

Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και εξερευνήστε το νέο βιβλίο του Νίκου Καρβέλα και το νέο του ορχηστρικό άλμπουμ με τίτλο «Μουσική Για Μια Ακροτηριασμένη Μπαλαρίνα». 

 

Ο Νίκος Καρβέλας δεν έχει αναγνωριστεί στον βαθμό που του αξίζει. Δυστυχώς ο πολύς ο κόσμος δεν του αφιέρωσε τον χρόνο που απαιτείται για να βουτήξει στα άδυτα της ψυχούλας του (σιχαίνεται τη λέξη ψυχή, αλλά τη χρησιμοποιώ με την καθομιλουμένη της έννοια) και να απολαύσει το μεγαλείο της μουσικής του, από το πιο εύπεπτο τραγούδι του ως τα πιο μεγαλειώδη του. Ο κόσμος, δυστυχώς, στέκεται στα «πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα» που κι αυτά μεγαλειώδη τα θεωρώ κατά κάποιον τρόπο, και στο ότι όταν μιλάει «βρίζει». Που καλά σας κάνει, αν με ρωτάτε. 

 

Τώρα έβγαλε νέο βιβλίο καθώς είπα. «Νοοσοφία» λέγεται. Όσοι έχετε διαβάσει το «Πιστεύω» που έγραψε τη δεκαετία του 2000, θα συμφωνείτε πως πρόκειται για μία εξέλιξη εκείνου του βιβλίου με πιο επιστημονικά επιχειρήματα, τα οποία άπτονται της φύσης και λειτουργίας του εγκεφάλου και πώς αυτός καθόρισε και έκτισε την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία νομίζουμε ότι υπάρχουμε. Δεν πρόκειται για εύκολο βιβλίο, θέλει αγάπη και αφοσίωση για να το αντέξεις, και μόνο αν τον αγαπάς ούτως ή άλλως από τα μουσικά του έργα θα του αφιερώσεις τον πολύτιμο σου χρόνο. Εγώ το έπραξα. Δεν το μετάνιωσα παρόλο που χάθηκα σε κάποια σημεία.

 

Νίκο, έμαθα και για το λεξίφρακτον, έμαθα και για το ένδυτον, έμαθα και για την εμετή γλώσσα, έμαθα και την έκτη αίσθηση, έμαθα και για τους λοβούς του εγκεφάλου. Είμαι έτοιμος, έτοιμος σχεδόν να διαπράξω εγχείρηση και να πάρω πτυχίο νευροχειρουργού. Σε ευχαριστώ! 

 

Το βιβλίο του Καρβέλα είναι σαν τα τραγούδια του. Ακροβατεί μεταξύ αριστουργημάτων και κυνισμού. Κάποτε δεν είσαι σίγουρος αν όλα όσα λέει τα εννοεί κατά γράμμα ή αν κάνει και λίγο χιούμορ. Δεν θα σας προτρέψω να το διαβάσετε αν δεν έχετε τη διάθεση να δείτε τον κόσμο από άλλη οπτική. Όπως προείπα, δεν είναι βιβλίο για τον κάθε ένα. Είναι βιβλίο που πρέπει να το διαβάσουν όσοι είναι έτοιμοι να το διαβάσουν, όσοι είναι γεννημένοι για να το διαβάσουν. Εγώ πάντως, κράτησα και σημειώσεις. 

 

Από αυτό το βιβλίο, τη «Νοοσοφία» προέκυψαν εννέα μουσικά κομμάτια με πιάνο και τσέλο. Ούτε αυτά είναι εύκολα στο αφτί. Αλλά τα άκουσα. Δεν πίστευα ότι θα τα χώνευα εύκολα, όμως είχαν φαρμακευτική επίδραση στη διάθεσή μου. Πέραν του ότι με κάποια άρχισα να κλαίω χωρίς λόγο, σήμερα που τα ολοκλήρωσα μου πέρασαν και τα νεύρα που μου δημιούργησαν στη δουλειά. Είναι θεραπευτικά κομμάτια, όχι αμιγώς μουσικά. 

 

Σας βάζω εδώ το αγαπημένο από τα εννέα, το έκτο κατά σειρά για να πάρετε μια ιδέα. Θεωρώ ότι πρέπει να τα ακούσετε όλα. Και θα τα ακούσετε αν αντέξετε να ακούσετε τουλάχιστον ένα. 

Ο Καρβέλας είναι το κάτι άλλο. Δεν είναι τυχαίο που ρίχνει τόσες γκόμενες στην ηλικία του, ούτε ότι η Βίσση δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή της μακριά του. 

Ένα Λονδίνο Στα Γρήγορα

Της έκανα ένα δώρο για τα 40στα γενέθλιά της. 

Την πήγα στο Λονδίνο για ένα σαββατοκύριακο. Μαζί της έχω ταξιδέψει σε 19 χώρες από τη μέρα που γίναμε ζευγάρι. Δεν είχαμε πάει ποτέ στο Λονδίνο, όμως. Ίσως γιατί σπουδάσαμε και οι δύο στην Αγγλία και μέσα στο μυαλό μας δεν την θεωρούμε προορισμό που σηκώνει περαιτέρω εξερεύνηση. Εγώ μάλιστα μπούχτησα με την Αγγλία μετά τα μεταπτυχιακά και σε συνδυασμό με την αγγλολαγνεία των Κυπρίων που τη θεωρούν σχεδόν μητέρα πατρίδα ήμουν ανένδοτος να ξαναπάω σύντομα. Ε, πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε. Και είπα να την πάω να δούμε μαζί το σόου των Abba μιας και πέρσι, όταν το πρωτόδα, δεν ήμουν μαζί της.

Λονδίνο, Λονδινάκι μου... Εδώ το βλέπετε στολισμένο με ημισέλινους γιατί πέσαμε πάνω στο ραμαζάνι και οι μουσουλμάνοι έκριναν ότι η Όξφορντ Στρητ έπρεπε να στολιστεί καταλλήλως. Jesus Christ! Πλάκα, πλάκα, Άγγλο δεν βλέπεις πια στο Λονδίνο. Στα λιγοστά φυσικά καταστήματα εργάζονται μόνο φοιτητές και κυρίως Πακιστανοί και Ινδοί με μισθούς πείνας. Στους δρόμους περιφέρονται οι ίδιοι, γκελαμπίες και τουρμπάνια. Δεν έχω ιδέα πού συχνάζουν οι Ευρωπαίοι. Το 2005 που σπούδαζα εκεί, δεν ήταν τόσο χάλια η κατάσταση. Ευρώπη τετέλεσται. 

Ήταν ένα ταξίδι αναζωογονητικό για τη σχέση και τον γάμο μας. Χρειαζόμασταν μία παύση μακριά από τα παιδιά. Ποτέ δεν βρεθήκαμε κάπου μόνοι μας τα τελευταία δύο χρόνια για πάνω από δυο ώρες. Και ναι, μπορεί δύο μέρες να μην είναι πολλές, όμως φρόντισα να κάνουμε τόσα πολλά ώστε να νιώσουμε ότι απουσιάζουμε ένα μήνα. 

 

Το πρώτο βράδυ πήγαμε και είδαμε το Plaza Suite με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και τον Μάθιου Μπρόντερικ. Το ήθελε η Μπρέντα που θαυμάζει την συγκεκριμένη ηθοποιό από τον καιρό του Sex And The City. Τις δικές μου πεποιθήσεις για τη συγκεκριμένη σειρά και ηθοποιό μπορείτε να τις φανταστείτε. Ας πούμε ότι, πιο πολύ την φχαριστήθηκα στο Hocus Pocus όταν ήμουν 13 ετών. Ομολογώ ότι αν και το έργο δεν έλεγε και πολλά (το κράτησαν στο 1960, τι να μας πει κι αυτό το έρμο στο σήμερα;), εντούτοις η Πάρκερ το πάλεψε, το υπερασπίστηκε. Ο Μπρόντερικ βαριόταν τη ζωή του και το έκανε εμφανές. Αχρείαστες παύσεις, διεκπεραιωτικό παίξιμο, χιούμορ τραβηγμένο από τα μαλλιά για να πείσει. Δεν έπεισε. Δεν χαλάστηκα βέβαια που το είδα. Χαρά μου και τιμή μου που μπήκα στο Savoy Theater και θυμήθηκα τι πα να πει θέατρο της προκοπής. Μη θυμηθώ τις παράγκες τις δικές μας και αρχίσω τη μουρμούρα. 

Το ίδιο έργο το έχω δει και στην Ελλάδα εις διπλούν με Μίρκα Παπακωνσταντίνου και Σοφία Φιλιππίδου. Τολμώ να πω ότι πέραν της φτωχότερης παραγωγής, επρόκειτο και στις δύο φορές για πιο απολαυστικές παραστάσεις. 

Το Σάββατο πήγαμε στα κλασικά λονδρέζικα, ινστραγκραμμικά μέρη για περίπατο, (μισώ τον εαυτό μου που είπα «ινστραγκραμμικό»), και καταλήξαμε στη Tate μια βόλτα. Έβγαλα και πάλι ωραίες φωτογραφίες από πολλά και διάφορα έργα που αναδεικνύουν το αφηρημένο του όρου «τέχνη». 

Όχι πείτε μου, φταίει η Τεχνητή Νοημοσύνη που θα αντικαταστήσει σύντομα τους καλλιτέχνες; Ένα τέτοιο σιδερικό είχε ίδιο η γιαγιά μου, που το χρησιμοποιούσε ως ντιβάνι στο εξοχικό του Πρωταρά. Με ένα κίτρινο φόντο και ένα ζαβό κρέμασμα, κάνω και εγώ καριέρα ως καλλιτέχνης. 

Κι εδώ, ορκίζομαι ότι αν δεν μου λέγανε ότι αυτό το συμπαθέστατο τερατάκι είναι αναρτημένο στη Tate του Λονδίνου, θα έβαζα στοίχημα πως πρόκειται για σχέδιο του γιου μου. Ο γιος μου έχει τρομερό ταλέντο στη ζωγραφική (το πήρε από τον θείο μου μάλλον που ζωγραφίζει σχεδόν σαν επαγγελματίας) και λατρεύει να ζωγραφίζει τέρατα. Του το έδειξα και του ίδιου και ενθουσιάστηκε. 

"Στο night club Tropicana! Στο night club Tropicana!"

Κι από τα τερατάκια του Αλέξη στα κολλάζ της Βαγγελιώς από το νηπιαγωγείο της. Μη μου πείτε ότι αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν έργο της σε μεγέθυνση! Κι όμως είναι έργο του Ματίς!

Αυτά τα κομπολόγια, παύλα χαϊμαλιά, παύλα κολιέ είναι έργο Έλληνα καλλιτέχνη. Συμπαθέστα, πολύχρωμα και έντονα! 

Επίσης, επισκεφτήκαμε την έκθεση για τα 100 χρόνια του Ντίσνεϊ στην οποία εκτίθενται σκηνικά και κοστούμια από διαχρονικές επιτυχίες της εταιρείας. Η έκθεση είναι σε μεγάλο βαθμό διαδραστική αλλά ολίγον τι πιο παιδική από όσο κι εγώ αντέχω. Ομολογώ ότι την περίμενα καλύτερη και ότι οι πενήντα λίρες το άτομο (!) δεν αντιστοιχούν στην ποιότητα του περιεχόμενου της. 

Το κοστούμι του Μουφάσα από το Lion King - the musical και κοστούμι από την πρόσφατη ταινία της Cruella De Vil.

αυτό το αλογάκι είναι το αυθεντικό από το καρουζέλ στην ταινία της Μαίρη Πόππινς (την πρώτη, την καλή, με την Τζούλια Άντριους). Αν ζουμάρετε θα διακρίνετε εύκολα τη φθορά. Το μόνο που θα αγόραζα από όλη την έκθεση, αν είχα τα λεφτά! 

Και φυσικά, καταλήξαμε στους Abba όπου απήλαυσα το θέαμα από άλλη οπτική γωνία, (αυτή τη φορά ήμουν καθιστός και όχι όρθιος), και παρόλο που ήξερα τι θα έβλεπα και τι να περιμένω, έμεινα ξανά το ίδιο κατάπληκτος και κατασυγκινημένος. 

 

Φάγαμε σε ωραία εστιατόρια, ινστραγκραμμικά κι αυτά, (θα αυτοκτονήσω με το πέρας του κειμένου), ψωνίσαμε τα άπειρα δώρα για τα μωρά και γυρίσαμε. Ένα σαββατοκύριακο όλο κι όλο, που όμως μας φάνηκε πολύ περισσότερο. Η σχέση και ο γάμος πρέπει να αναπνέουν. Όχι κατ’ ανάγκη απ’ το Λονδίνο, αλλά όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. Φυσικά, δυο μέρες είναι το μάξιμουμ που αντέχουμε μακριά από τα παιδάκια μας, και για να καταλάβετε το μέγεθος του μαζοχισμού, φύγαμε για να γλιτώσουμε από δάυτα και από την ώρα που έκλεισε πίσω μας η πόρτα μόνο γι’ αυτά μιλούσαμε. Αλλά όπως πολλές φορές έχω γράψει, είναι και ο γάμος ένα φυτό που θέλει περιποίηση. Αν δεν τον ποτίσεις, κλαδέψεις, λυπάνεις, και αν δεν του μιλάς, το φυτό μαραίνεται. 

 

Χάρηκα τρομερά που πήγαμε, μας έθρεψε όσο τίποτα! 

"Ισχυρογνώμων Και Σιχαίνεται Τη Γυμναστική"

Μας είπαν από το σχολείο ότι ο γιος μου είναι καλός μαθητής, αλλά έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Μέχρι να τα ξεστομίσει η δασκάλα του, γέρασα δέκα χρόνια από αγωνία.  

 

Το ένα ήταν και είναι η ισχυρογνωμοσύνη του, και το άλλο η άρνηση του να κάνει γυμναστική. 

 

Στο άκουσμα και των δύο αυτών σοβαρών προβλημάτων έσκυψα το κεφάλι μου και μετά βίας προσπαθούσα να συγκρατήσω τα αυθόρμητα γέλια μου για να μην προσβάλω την κατά τα άλλα συμπαθέστατη δασκάλα του.

 

Και έσκυψα το κεφάλι μου να συγκρατήσω τα γέλια μου γιατί αντιλαμβάνεστε ότι στο άκουσμα και των δύο αυτών παρατηρήσεων ένιωσα ξανά έξι ετών, σαν να ήμουν εγώ στη θέση του και να ακούω τις ίδιες και απαράλλαχτες παρατηρήσεις. 

 

Έτος 1986: “Γιατί Χρίστο είσαι ισχυρογνώμων και γιατί δεν θέλεις να κάνεις γυμναστική;” 

 

Το γεγονός ότι ο γιος μου σαράντα χρόνια μετά περνά τα ίδια και απαράλλαχτα είναι συγκινητικό, τρομαχτικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Κάπου είχα διαβάσει ότι τα παιδιά μας είναι η φωτοτυπία μας, και αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου. Τα παιδιά μάς αποδεικνύουν μέσω της ζωής τους τις κακοτοπιές της δικής μας και μας εξηγούν πώς είναι δομημένος αυτός ο κόσμος και το DNA μας. Απίστευτα πράματα: Ισχυρογνώμων και σιχαίνεται τη γυμναστική. Λες και ξαναγεννήθηκα!

 

Δεν ξέρω τι προσδοκίες πιθανόν να τρέφει το σχολείο και τι περιμένει από μένα. Ότι θα κάτσω να του μιλήσω, να του αλλάξω γνώμη, και να τον πείσω να είναι πιο διαλλακτικός και να του αρέσει η γυμναστική; Δεν πρόκειται. Τόσο εγώ, όσο και η Μπρέντα είμαστε απίστευτα αδιάλλακτοι, και άλλο τόσο αμφότεροι σιχαινόμαστε τη γυμναστική. 

 

Και να σας πω την αλήθεια, δεν μας αδικώ απόλυτα. 

 

Κατ’ αρχάς δεν θεωρώ ότι είμαι ισχυρογνώμων με την έννοια της καθομιλουμένης. Είμαι ισχυρογνώμων σε συγκεκριμένα ζητήματα. Δεν επιμένω ποτέ σε ζητήματα που άπτονται οποιασδήποτε επιστημοσύνης την οποία δεν διαθέτω. Επιμένω μόνο όταν εκφράζω άποψη για κάτι το οποίο βίωσα ο ίδιος και το παραθέτω ως προσωπική άποψη, επιμένω σε ό,τι αφορά συμπέρασματα στα οποία κατέληξα κατόπιν μακράς παρατήρησης, μα πάνω απ’ όλα επιμένω όταν διαισθάνομαι ότι οι προθέσεις του συνομιλητή μου δεν είναι ειλικρινείς. 

 

Μπορώ να μετακινηθώ πανεύκολα από το σημείο μου και να σε βρω κάπου στη μέση αν διαισθανθώ ότι κι εσύ εκφράζεις διαφωνία με κάποια αμφιβολία ως προς την ορθότητα της άποψής σου. Και ερωτώ: Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Πόσο συχνά έχετε απέναντί σας κάποιον που ανοίγει συζήτηση εκφράζοντας οποιαδήποτε δυσπιστία για τα λεγόμενά του; Από τη δική μου εμπειρία και μάλιστα από την εμπειρία μου στο διαδίκτυο, ουδείς το κάνει αυτό. Δεν το κάνω ούτε εγώ, αλλά εγώ παραδέχομαι ότι είμαι ισχυρογνώμων. Όλοι οι άλλοι, οι δήθεν διαλλακτικοί και μετριοπαθείς, πού είναι; Είδατε κανέναν να αφήνει εδώ σχόλιο και να λέει: “σεβαστή η γνώμη σου, η δική μου είναι διαφορετική, αλλά μπορεί να έχω και λάθος και να έχεις εσύ δίκιο;” Οι πλείστοι έρχονται εδώ για να αντιταχθούν, πάντα σίγουροι ότι αυτό που λένε είναι ορθότερο από το δικό σου και στο τέλος σε αποκαλούν και ισχυρογνώμονα, ή σε βρίζουν χειρότερα. Με συγχωρείτε, αλλά υπό τοιαύτας συνθήκας δεν στεναχωριέμαι αν και ο γιος μου βγήκε ίδιος. Καλά κάνει και εμμένει στις απόψεις του γιατί το πιο πιθανό είναι ότι εμμένετε κι εσείς στις δικές σας. Και δεν είμαστε εμείς οι μαλάκες της υπόθεσης να υποχωρούμε – επαναλαμβάνω – όταν ειδικά δεν πρόκειται για θέματα τα οποία αποδεικνύονται και επαληθεύονται επιστημονικά και αφορούν στην έκφραση άποψης και γνώμης. 

 

Στο θέμα της γυμναστικής, τώρα. Σιχαινόμουν τη γυμναστική στο σχολείο. Γιατί όμως; Γιατί σιχαινόμουν τη ψυχολογία του όχλου και της υπόλοιπης τάξης. Η γυμναστική στο σχολείο, όπως και όλα τα άλλα μαθήματα τα οποία άπτονται κάποιων σωματικών δεξιοτήτων απαιτούν από τον δάσκαλο να επιβληθεί της “κερκίδας”. Θυμάμαι ότι όντας ατσούμπαλο παιδάκι, με πλήρη ανικανότητα να βάλει ένα γκολ ή ένα καλάθι στο μπάσκετ, είχα αναπτύξει μία απέχθεια για το μάθημα της γυμναστικής γιατί όποτε αποτύγχανα στο να μπει το γκολ ή το καλάθι, δεν εισέπραττα ένα “δεν πειράζει, την επόμενη φορά”. Εισέπραττα τη γιούχα της κερκίδας με την ανοχή μιας δασκάλας – δημοσίας υπαλλήλου, η οποία δεν είχε κέφι να επιβληθεί σε 25 παιδάκια που γιουχάρουν, ούτε έδειχνε να κόπτεται ποσώς για τις επιπτώσεις της γιούχας στη ψυχολογία μου. 

 

Έκαστος στο είδος του θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Εξ ου και επικεντρώθηκα στα θέατρα που ήξερα ότι μου περνούσαν περισσότερο, προκαλούσα το γέλιο και το χειροκρότημα, ανέβαινε το ηθικό μου και τρεφόταν το εγώ μου, και έτσι απέκλεισα πλήρως οτιδήποτε είχε να κάνει με σωματικές δεξιότητες. Θυμάμαι ότι μια φορά στο Δημοτικό, την ώρα της γυμναστικής πήγα και κρύφτηκα μαζί με άλλους δύο μέσα στην αποθήκη της Γυμναστικής εκεί που φυλάγανε τις μπάλες και τα στρώματα για να μη μας βρει η γυμνάστρια και μας αναγκάσει να πηδήσουμε άλμα εις μήκος στην τάφρο του σχολείου. Πήραμε και κάτι στρώματα που ήταν πεταμένα εκεί και φτιάξαμε κάτι υποτυπώδη κάστρα και παίζαμε πειρατές. Ήμασταν στην Πρώτη Δημοτικού. Όταν μας πήρε χαμπάρι η γυμνάστρια μας έμπηξε κάτι φωνές… “ελάτε τώρα εδώ αμέσως!” τις οποίες ακόμα θυμάμαι και αντηχούν στ’ αφτιά μου. Τα ίδια τραβά τώρα ο γιος μου. 

 

Ούτε σ’ αυτό τον αδικώ. Όταν ερωτήθηκε σχετικώς μου απάντησε: “δεν θέλω να κάνω γυμναστική γιατί μια φορά που μας έβαλε να τρέξουμε έπεσα κάτω, χτύπησα, γέλασε όλη η τάξη και η δασκάλα δεν τους είπε τίποτα. Μάλιστα όταν έδειξα την πληγή στο γόνατο μου είπε απλά, βάλε λίγο νερό! Δεν έδειξε κατανόηση”. Εντάξει, δεν θα ανέμενα από τη δασκάλα να τον αγκαλιάσει και να κλάψει και με μαύρο δάκρυ. Έχει κι εκείνη 25 παιδάκια να κουμαντάρει. Αλλά καταλαβαίνω τον γιο μου. Και επειδή τον καταλαβαίνω, δεν μπορώ να του πω μπαρούφες ότι και καλά πρέπει να συνεργαστεί. Ούτε εγώ συνεργαζόμουν στη γυμναστική, δεν θα πάθει τίποτα αν δεν συνεργαστεί κι αυτός. Ας μην τον στείλουμε στους ολυμπιακούς των Παρισίων. Και εδώ να κάθεται να βλέπει Νετφλιξ, καλός είναι. 

 

Εν τω μεταξύ να πω ότι στην πορεία της ζωής μου, αγάπησα τη γυμναστική. Κατά περιόδους γυμναζόμουν εντατικά. Και από τα 40 έτη και μετά ενέταξα τη γυμναστική και στο καθημερινό μου πρόγραμμα. Κάνω κάθε μέρα διάδρομο στο σπίτι, κοιλιακούς, ελαφρά βαράκια, προσπαθώ να αποφύγω το καρδιακό. Αλλά ναι, ουδέποτε αγάπησα οτιδήποτε ομαδικό στη γυμναστική. Δεν μου περνούν τα αθλήματα, δεν μπορώ να αισθάνομαι υπαίτιος για την ήττα της ομάδας, δεν αντέχω το γιουχάισμα της κερκίδας και παραδέχομαι ευρύτερη ανικανότητα. Θα έπρεπε να τιμάται αυτή η ειλικρίνεια και όχι να περιγράφεται ως “με δυσκολεύει στη γυμναστική”. Και για να σας προλάβω, δεν με ενοχλεί η ομαδικότητα ή η επαφή με ανθρώπους. Παίζω θέατρο που είναι ό,τι πιο ομαδικό υπάρχει. Αλλά θέλω να ανταοκρίνομαι στις ανάγκες της ομάδας και να μην ευθύνομαι εγώ για την ήττα της. Στο θέατρο που αποδίδω, ουδέποτε είχα θέμα. 

 

Αυτά άκουσα τις προάλλες. Από πολύ νωρίς μπήκαμε στα βαθιά και στην ενδοσκόπηση μέσω του τέκνου μας. Αλλά φοβάμαι ότι τα χειρότερα έπονται. 

 

Μια φορά δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω.