Μας είπαν από το σχολείο ότι ο γιος μου είναι καλός μαθητής, αλλά έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Μέχρι να τα ξεστομίσει η δασκάλα του, γέρασα δέκα χρόνια από αγωνία.
Το ένα ήταν και είναι η ισχυρογνωμοσύνη του, και το άλλο η άρνηση του να κάνει γυμναστική.
Στο άκουσμα και των δύο αυτών σοβαρών προβλημάτων έσκυψα το κεφάλι μου και μετά βίας προσπαθούσα να συγκρατήσω τα αυθόρμητα γέλια μου για να μην προσβάλω την κατά τα άλλα συμπαθέστατη δασκάλα του.
Και έσκυψα το κεφάλι μου να συγκρατήσω τα γέλια μου γιατί αντιλαμβάνεστε ότι στο άκουσμα και των δύο αυτών παρατηρήσεων ένιωσα ξανά έξι ετών, σαν να ήμουν εγώ στη θέση του και να ακούω τις ίδιες και απαράλλαχτες παρατηρήσεις.
Έτος 1986: “Γιατί Χρίστο είσαι ισχυρογνώμων και γιατί δεν θέλεις να κάνεις γυμναστική;”
Το γεγονός ότι ο γιος μου σαράντα χρόνια μετά περνά τα ίδια και απαράλλαχτα είναι συγκινητικό, τρομαχτικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Κάπου είχα διαβάσει ότι τα παιδιά μας είναι η φωτοτυπία μας, και αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου. Τα παιδιά μάς αποδεικνύουν μέσω της ζωής τους τις κακοτοπιές της δικής μας και μας εξηγούν πώς είναι δομημένος αυτός ο κόσμος και το DNA μας. Απίστευτα πράματα: Ισχυρογνώμων και σιχαίνεται τη γυμναστική. Λες και ξαναγεννήθηκα!
Δεν ξέρω τι προσδοκίες πιθανόν να τρέφει το σχολείο και τι περιμένει από μένα. Ότι θα κάτσω να του μιλήσω, να του αλλάξω γνώμη, και να τον πείσω να είναι πιο διαλλακτικός και να του αρέσει η γυμναστική; Δεν πρόκειται. Τόσο εγώ, όσο και η Μπρέντα είμαστε απίστευτα αδιάλλακτοι, και άλλο τόσο αμφότεροι σιχαινόμαστε τη γυμναστική.
Και να σας πω την αλήθεια, δεν μας αδικώ απόλυτα.
Κατ’ αρχάς δεν θεωρώ ότι είμαι ισχυρογνώμων με την έννοια της καθομιλουμένης. Είμαι ισχυρογνώμων σε συγκεκριμένα ζητήματα. Δεν επιμένω ποτέ σε ζητήματα που άπτονται οποιασδήποτε επιστημοσύνης την οποία δεν διαθέτω. Επιμένω μόνο όταν εκφράζω άποψη για κάτι το οποίο βίωσα ο ίδιος και το παραθέτω ως προσωπική άποψη, επιμένω σε ό,τι αφορά συμπέρασματα στα οποία κατέληξα κατόπιν μακράς παρατήρησης, μα πάνω απ’ όλα επιμένω όταν διαισθάνομαι ότι οι προθέσεις του συνομιλητή μου δεν είναι ειλικρινείς.
Μπορώ να μετακινηθώ πανεύκολα από το σημείο μου και να σε βρω κάπου στη μέση αν διαισθανθώ ότι κι εσύ εκφράζεις διαφωνία με κάποια αμφιβολία ως προς την ορθότητα της άποψής σου. Και ερωτώ: Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Πόσο συχνά έχετε απέναντί σας κάποιον που ανοίγει συζήτηση εκφράζοντας οποιαδήποτε δυσπιστία για τα λεγόμενά του; Από τη δική μου εμπειρία και μάλιστα από την εμπειρία μου στο διαδίκτυο, ουδείς το κάνει αυτό. Δεν το κάνω ούτε εγώ, αλλά εγώ παραδέχομαι ότι είμαι ισχυρογνώμων. Όλοι οι άλλοι, οι δήθεν διαλλακτικοί και μετριοπαθείς, πού είναι; Είδατε κανέναν να αφήνει εδώ σχόλιο και να λέει: “σεβαστή η γνώμη σου, η δική μου είναι διαφορετική, αλλά μπορεί να έχω και λάθος και να έχεις εσύ δίκιο;” Οι πλείστοι έρχονται εδώ για να αντιταχθούν, πάντα σίγουροι ότι αυτό που λένε είναι ορθότερο από το δικό σου και στο τέλος σε αποκαλούν και ισχυρογνώμονα, ή σε βρίζουν χειρότερα. Με συγχωρείτε, αλλά υπό τοιαύτας συνθήκας δεν στεναχωριέμαι αν και ο γιος μου βγήκε ίδιος. Καλά κάνει και εμμένει στις απόψεις του γιατί το πιο πιθανό είναι ότι εμμένετε κι εσείς στις δικές σας. Και δεν είμαστε εμείς οι μαλάκες της υπόθεσης να υποχωρούμε – επαναλαμβάνω – όταν ειδικά δεν πρόκειται για θέματα τα οποία αποδεικνύονται και επαληθεύονται επιστημονικά και αφορούν στην έκφραση άποψης και γνώμης.
Στο θέμα της γυμναστικής, τώρα. Σιχαινόμουν τη γυμναστική στο σχολείο. Γιατί όμως; Γιατί σιχαινόμουν τη ψυχολογία του όχλου και της υπόλοιπης τάξης. Η γυμναστική στο σχολείο, όπως και όλα τα άλλα μαθήματα τα οποία άπτονται κάποιων σωματικών δεξιοτήτων απαιτούν από τον δάσκαλο να επιβληθεί της “κερκίδας”. Θυμάμαι ότι όντας ατσούμπαλο παιδάκι, με πλήρη ανικανότητα να βάλει ένα γκολ ή ένα καλάθι στο μπάσκετ, είχα αναπτύξει μία απέχθεια για το μάθημα της γυμναστικής γιατί όποτε αποτύγχανα στο να μπει το γκολ ή το καλάθι, δεν εισέπραττα ένα “δεν πειράζει, την επόμενη φορά”. Εισέπραττα τη γιούχα της κερκίδας με την ανοχή μιας δασκάλας – δημοσίας υπαλλήλου, η οποία δεν είχε κέφι να επιβληθεί σε 25 παιδάκια που γιουχάρουν, ούτε έδειχνε να κόπτεται ποσώς για τις επιπτώσεις της γιούχας στη ψυχολογία μου.
Έκαστος στο είδος του θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Εξ ου και επικεντρώθηκα στα θέατρα που ήξερα ότι μου περνούσαν περισσότερο, προκαλούσα το γέλιο και το χειροκρότημα, ανέβαινε το ηθικό μου και τρεφόταν το εγώ μου, και έτσι απέκλεισα πλήρως οτιδήποτε είχε να κάνει με σωματικές δεξιότητες. Θυμάμαι ότι μια φορά στο Δημοτικό, την ώρα της γυμναστικής πήγα και κρύφτηκα μαζί με άλλους δύο μέσα στην αποθήκη της Γυμναστικής εκεί που φυλάγανε τις μπάλες και τα στρώματα για να μη μας βρει η γυμνάστρια και μας αναγκάσει να πηδήσουμε άλμα εις μήκος στην τάφρο του σχολείου. Πήραμε και κάτι στρώματα που ήταν πεταμένα εκεί και φτιάξαμε κάτι υποτυπώδη κάστρα και παίζαμε πειρατές. Ήμασταν στην Πρώτη Δημοτικού. Όταν μας πήρε χαμπάρι η γυμνάστρια μας έμπηξε κάτι φωνές… “ελάτε τώρα εδώ αμέσως!” τις οποίες ακόμα θυμάμαι και αντηχούν στ’ αφτιά μου. Τα ίδια τραβά τώρα ο γιος μου.
Ούτε σ’ αυτό τον αδικώ. Όταν ερωτήθηκε σχετικώς μου απάντησε: “δεν θέλω να κάνω γυμναστική γιατί μια φορά που μας έβαλε να τρέξουμε έπεσα κάτω, χτύπησα, γέλασε όλη η τάξη και η δασκάλα δεν τους είπε τίποτα. Μάλιστα όταν έδειξα την πληγή στο γόνατο μου είπε απλά, βάλε λίγο νερό! Δεν έδειξε κατανόηση”. Εντάξει, δεν θα ανέμενα από τη δασκάλα να τον αγκαλιάσει και να κλάψει και με μαύρο δάκρυ. Έχει κι εκείνη 25 παιδάκια να κουμαντάρει. Αλλά καταλαβαίνω τον γιο μου. Και επειδή τον καταλαβαίνω, δεν μπορώ να του πω μπαρούφες ότι και καλά πρέπει να συνεργαστεί. Ούτε εγώ συνεργαζόμουν στη γυμναστική, δεν θα πάθει τίποτα αν δεν συνεργαστεί κι αυτός. Ας μην τον στείλουμε στους ολυμπιακούς των Παρισίων. Και εδώ να κάθεται να βλέπει Νετφλιξ, καλός είναι.
Εν τω μεταξύ να πω ότι στην πορεία της ζωής μου, αγάπησα τη γυμναστική. Κατά περιόδους γυμναζόμουν εντατικά. Και από τα 40 έτη και μετά ενέταξα τη γυμναστική και στο καθημερινό μου πρόγραμμα. Κάνω κάθε μέρα διάδρομο στο σπίτι, κοιλιακούς, ελαφρά βαράκια, προσπαθώ να αποφύγω το καρδιακό. Αλλά ναι, ουδέποτε αγάπησα οτιδήποτε ομαδικό στη γυμναστική. Δεν μου περνούν τα αθλήματα, δεν μπορώ να αισθάνομαι υπαίτιος για την ήττα της ομάδας, δεν αντέχω το γιουχάισμα της κερκίδας και παραδέχομαι ευρύτερη ανικανότητα. Θα έπρεπε να τιμάται αυτή η ειλικρίνεια και όχι να περιγράφεται ως “με δυσκολεύει στη γυμναστική”. Και για να σας προλάβω, δεν με ενοχλεί η ομαδικότητα ή η επαφή με ανθρώπους. Παίζω θέατρο που είναι ό,τι πιο ομαδικό υπάρχει. Αλλά θέλω να ανταοκρίνομαι στις ανάγκες της ομάδας και να μην ευθύνομαι εγώ για την ήττα της. Στο θέατρο που αποδίδω, ουδέποτε είχα θέμα.
Αυτά άκουσα τις προάλλες. Από πολύ νωρίς μπήκαμε στα βαθιά και στην ενδοσκόπηση μέσω του τέκνου μας. Αλλά φοβάμαι ότι τα χειρότερα έπονται.
Μια φορά δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω.
Δεν πειράζει, ο γιος σου σίγουρα θα έχει άλλα ταλέντα. Αν θυμάμαι καλά σε κάποιο προηγούμενο ποστ είχες γράψει ότι τραγούδησε στη γιορτή του σχολείου το "Ελεύθερος" του Αργυρού; Αν βλέπεις ότι έχει κλίση στη μουσική και το τραγούδι να τον ενθαρρύνεις να ασχοληθεί, και πού ξέρεις; Μπορεί μια μέρα να τον καμαρώσεις στην Eurovision 2034!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ μάνα μου, ο χάρος μου! Τα ίδια κι εγώ, μια ζωή να απεχθάνομαι τα ομαδικά αθλήματα (αλλά την γλύτωνα επειδή πάντα ήμουν πρόθυμη να κάμω εναλλακτική άσκηση) και μια ζωή να λεν ότι είμαι αντιδραστική και επαναστάτρια (απορώ τι έλεγαν στους γονείς όσων έκαιγαν τουαλέτες!). Εγώ απλά δεν άντεχα τη δικατορία των δασκάλων με τουπέ παντογνώστη. Κάποια φάση ήθελαν στα αγγλικά να βγάλουμε τη λέξη theft από το thieve (παράγωγα δηλαδή) σε διαγώνισμα και η καθηγήτρια τους έβγαλε όλους λάθος γιατί αποφάσισε ότι είναι thieft η λέξη. Πήγα της είπα αφού ειναι σωστό, επέμενε, την επόμενη μέρα κατέβηκα με το λεξικό. Μου είπε οκ να σου διορθώσω το βαθμό αλλά μην πεις κάτι να φωνάζουν όλοι! Ε το είπα, και φυσικά ήμουν η επαναστάτρια. Αν είναι δυνατόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να εν τούτα τα προβλήματα των κοπελλουθκιών σήμερα, πραγματικά. Όσο για το θέμα της ισχυρογνωμοσύνης, συμφωνώ με τούτο που λες. Αν μπορείς να μετακινηθείς από κάποια πιστεύω σου, αν αναγνωρίζεις ότι κάποια πράγματα είναι απόψεις που πηγάζουν από την δική σου εμπειρία, αν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να έχεις "άποψη" για θέματα που έχουν ολόκληρη επισήμη από πίσω, λίγο-πολύ είσαι καλά, καλύτερα έστω από τους περισσότερους εκεί έξω.