The Most Wonderful Time Of The Year

 

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν τα πήρα είδηση κι αυτό γιατί φέτος δεν χειμώνιασε. Μέχρι στιγμής έβρεξε όλες κι όλες δυο φορές από τη μέρα που φθινοπώριασε ημερολογιακά, και ακόμα και σήμερα, 26 Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία παραπέμπει σε αρχές Οκτωβρίου. Ακόμα και το βράδυ. Βγήκα χθες αργά να βγάλω τα σκουπίδια και ήμουν χωρίς κάλτσες και δεν ένιωσα την παραμικρή ψύχρα, μόνο λίγη δροσιά διαπέρασε τις πατούσες μου. Το έχω παρατηρήσει και από τη συχνότητα με την οποία ανάβουμε τη θέρμανση. Άλλες χρονιές την ανοίγαμε λίγο μετά το μεσημέρι, ενώ φέτος την ανοίγουμε λίγο μετά τις 6:00 το απόγευμα. Ο κόσμος ποστάρει φωτογραφίες από τις παραλίες λες και ζούμε στην Αυστραλία και αυτό σιγά σιγά γίνεται η κανονικότητα. Τι ξενέρωμα!

Ο κόσμος θεωρεί ότι αυτή η καλοκαιρία μας συμφέρει. Ναι, κάνουμε οικονομία στο ρεύμα και στο πετρέλαιο, αλλά ουδείς σκέφτεται τι μας περιμένει το καλοκαίρι με τις θερμοκρασίες να φλερτάρουν με τους πενήντα βαθμούς κελσίου και να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι πριν νυχτώσει. Αν δεν υπάρχει ισορροπία χειμώνα – καλοκαιριού, να βράσω την οικονομία.

Το πρώτο καμπανάκι για την κλιματική αλλαγή εμένα μου βάρεσε πολύ νωρίς. Το 1998 θυμάμαι ότι ήταν τόση η λειψυδρία που τηλεφωνούσαμε σε φίλους και γνωστούς να τους ρωτήσουμε «αν έχουν λίγο νερό» για να κάνουμε μπάνιο. Θυμάμαι ότι ήμουν φαντάρος, είχα επιστρέψει από άσκηση στα χωράφια, έψαχνα νερό να κάνω μπάνιο και δεν είχαμε. Ούτε στο στρατόπεδο είχαμε, ούτε στο σπίτι. Το είχαν κόψει για σκοπούς οικονομίας. Αναγκάστηκα να πάω στον θείο μου να κάνω μπάνιο. Τέτοια τριτοκοσμικά δεν θέλω να ξαναζήσω. Προφανώς έκτοτε δημιουργήθηκαν οι μονάδες αφαλάτωσης και το νερό δεν θα μας ξαναλείψει, πάντως, δεν μπορώ να χαίρομαι με την εξάλειψη του χειμώνα.

Μου κοστίζει και ψυχολογικά. Με τι ενθουσιασμό να στολίσεις δέντρο; Έξω κάνει ζέστη! Με τι ενθουσιασμό να περιμένεις Άη Βασίλη; Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Τρέμω για το μέλλον του πλανήτη. Το «I’m dreaming of a white Christmas» γίνεται πραγματικότητα. Μόνο στα όνειρα θα ξαναδούμε χιόνι.

Στα γενέθλιά μου δεν έκανα τίποτα. Ναι, έγινα και επίσημα 43! Πολύ χωριάτικος αριθμός. Τη μέρα των γενεθλίων μου πήρα άδεια και πέρασα όλο το πρωινό ακούγοντας τα 25 αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Στα διαλείμματα διάβαζα το βιβλίο μου. Ξεκουράστηκα και ησύχασε το κεφάλι μου αφού τα παιδιά ήταν στο σχολείο και η Μπρέντα δούλευε. Φτάνεις, αγαπητέ αναγνώστη, στην ηλικία που το μόνο που σε κόφτει είναι να μην σου μιλά κανένας. Τραγικό αλλά αληθινό. Και πιστέψτε με, είναι τεράστια πολυτέλεια να έχεις ένα 8ωρο στο οποίο να μην σου απευθύνει ουδείς τον λόγο, και να μην είσαι υπόχρεος να τους απαντήσεις.

Το βράδυ των Χριστουγέννων ξύπνησα από τις 4:00 και δεν ξανακοιμήθηκα. Ήρθε ο Αλέξης στο κρεβάτι μας στις 4:00 το πρωί να ρωτήσει αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. «Είναι πολύ νωρίς, πέσε να κοιμηθείς». Δεν έφευγε αν δεν μάθαινε αν ήρθε ο Άγιος να φέρει δώρα. Εν τω μεταξύ στο κρεβάτι μας ήταν ήδη η μπουμπού η οποία θρονιάστηκε εκεί από ώρα και μάλιστα σε οριζόντια στάση. Όλοι οι καλοί χωράνε, ναι, αλλά δεν κοιμούνται. «Μην πας κάτω, έχουμε βάλει συναγερμό!» του είπα.  Έμεινε μαζί μας το παιδί να κοιμηθεί. Αμ, δε! Κάθε ένα τέταρτο ξυπνούσε και ρωτούσε «ήρθε;», «τι ώρα είναι;», «σε πόση ώρα ξημερώνει;» Στις 7:00 το πρωί με ένα κεφάλι καζάνι σηκώθηκα πάνω και του είπα «κοιμήσου και μην ξαναμιλήσεις γιατί θα γίνει χαμός!» Έμεινε ακίνητος ως τις 8:30. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν.

Πολύ στεναχωρήθηκα με τον χαμό του Βασίλη Καρρά. Τελειώνει και η εποχή μας σιγά-σιγά και αυτό είναι αβάσταχτο. Αν σε πετύχει ο Καρράς στη σωστή συναισθηματική φόρτιση ακούγεται στ’ αφτιά σου σαν όπερα. Έχω και προσωπικό αγαπημένο το «Και Πάω, Πάω, Πάω!» του Γιάννη Καραλή. Το τραγουδώ και ευφραίνομαι. Όπως και το «Δώδεκα Παρά» που το θεωρώ αριστούργημα.

Τα φετινά τραπεζώματα ήταν άκεφα. Από τη μια σόγια έχουν συρρικνωθεί, από την άλλη όσοι έχουν παιδιά ακόμα ζουν με τον φόβο και τον τρόμο του κορωνοϊού και φοβούνται να τα εκθέσουν μην τυχόν κολλήσουν οτιδήποτε. Ο κόσμος γιορτάζει για να γιορτάσει και όχι επειδή το αισθάνεται πραγματικά. Δεν τον αδικώ με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ομολογώ ότι λυπάμαι που περνούν οι γιορτές και δεν τις εκμεταλλευόμαστε όπως πρέπει. Φυσικά, εγώ από το 2009 λέω ότι γιορτές που ξοδεύονται στην Κύπρο δεν είναι γιορτές, αλλά πλέον δεν υπάρχει φράγκο για διακοπές πολυτελείας στα εξωτερικά ΚΑΙ τα Χριστούγεννα.

Για το νέο έτος θα τα πούμε εν ευθέτω.