Ο Απολογισμός Του '23

 

Το 2023 ήταν μία μέτρια χρονιά αντικειμενικά.

 

Ήταν όμως πολύ καλύτερη από το 2020 και όλα τα επόμενα χρόνια από τον καιρό του κόβιντ, οπότε μπορούμε να χαρούμε ότι αρχίσαμε να παίρνουμε τα πάνω μας. 

 

Δεν μπορώ να πω ότι κύλησαν όλα ρόδινα και ότι δεν είχα τεράστιες απογοητεύσεις και τεράστιες υπαρξιακές αναζητήσεις. Θα σας πω όμως γι’ αυτά που πέτυχα και για τα οποία είμαι περήφανος. 

 

Πρώτον, κάθισα και μετάφρασα δύο θεατρικά έργα από τα Αγγλικά στα Ελληνικά. Διαπίστωσα ότι δεν βρίσκουμε εύκολα ωραία κείμενα για να παίξουμε και όσα μου άρεσαν δεν είχαν μεταφραστεί, οπότε εκεί προς το Πάσχα τα αγόρασα από το Άμαζον και έκατσα και τα μετάφρασα. Τα διασκεύασα ουσιαστικά, γιατί είναι και τα δύο παλιά έργα και το χιούμορ ήθελε λίγο φρεσκαρισματάκι. Όχι μόνο τα διασκεύασα, αλλά έχοντας εμπνευστεί από τη διαδικασία κάθισα και έγραψα μία επιπλέον πράξη σε ένα απ’ αυτά και εντυπωσιάστηκα από το πόσο εύκολα μου βγήκε. Τις προάλλες ανάτρεξα στο συγκεκριμένο κείμενο για να το δω εκ του μακρόθεν και γελούσα μόνος μου. Όταν γελάς ο ίδιος με αυτά που έχεις γράψει, και μάλιστα γελάς επειδή δεν θυμάσαι καν ότι αυτά τα έγραψες εσύ και σκέφτεσαι ότι «λειτουργούν» και «στέκουν», είναι καλός οιωνός. Τώρα απομένει να βρεθεί και η θεατρική ομάδα που θα τα παίξει αυτά τα έργα. Αυτός είναι και ένας εκ των στόχων του 2024. Να υλοποιήσω αυτά που ονειρεύτηκα. Να παίζω μόνο ό, τι μου αρέσει και να μην ξανά-αναλωθώ σε έργα-μαλακίες όπως αυτό που έπαιξα φέτος. Που ήξερα ότι ήταν μαλακία και παραμύθιαζα τον εαυτό μου, για να δικαιολογήσω τις ώρες που ξόδεψα επάνω του. 

 

Δεύτερον. Ενέταξα τη γυμναστική στην καθημερινότητα μου. Από καιρού εις καιρόν γυμναζόμουν, έκανα ποδήλατο και κάτι κολύμπια με τα χίλια ζόρια, αλλά ποτέ δεν είχα καταφέρει να πειθαρχήσω στον βαθμό που το κατάφερα φέτος. Φέτος άλλαξε το τροπάρι. Σχεδόν μέρα παρά πέρα έκανα διάδρομο 50 λεπτά! Ξεκίνησα με απλό περπάτημα, αλλά εξασκήθηκα αρκετά ώστε πλέον να τρέχω ένα μισάωρο χωρίς να λαχανιάζω. Σας πληροφορώ ότι δεν ήταν εύκολο για έναν άνθρωπο που με το που ξυπνά καταπίνει τα beta blockers με τη χούφτα και η πίεσή του είναι 7-12 στο τσακίρ κέφι! Εντυπωσιάζομαι γιατί έζησα την πρόοδο. Όταν ξεκίνησα κουραζόμουν στο δίλεπτο, δεν έβγαζα καν πεντάλεπτο τρεξίματος, ενώ τώρα τρέχω 30 λεπτά χωρίς να βγαίνει η γλώσσα έξω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καίω όλες τις μαλακίες που τρώω κατά τη διάρκεια της μέρας και να χάνω κιλά, ακόμη και σε μέρες που οι διατροφικές ατασθαλίες χτυπούσαν κόκκινο. 

 

Τρίτον. Το 2023 διάβασα 21 μυθιστορήματα ή και άλλου είδους βιβλία όπως κάτι ψευτό-πολιτικά της Σώτης Τριανταφύλλου και άλλων συγγραφέων. Να σκεφτείτε ότι μέχρι τα 24 μου έτη διάβαζα μόνο τα λογοτεχνικά βιβλία που μας επέβαλλαν στο σχολείο και το Νίτρο του Κωστόπουλου. Από τα 24 και μετά άρχισα να διαβάζω βιβλία εντατικά και πλέον δεν περνά μέρα που να μην διαβάσω στην καθισιά μου καμιά 20αριά σελίδες το λιγότερο. Μπορεί τα 21 βιβλία να μην είναι μεγάλος αριθμός αν είσαι φανατικός βιβλιοφάγος, αλλά αν αναλογιστείς ότι τα απογεύματα μεγαλώνω δύο παιδιά και ήδη άρχισα να σούρτα φέρτα μες τους δρόμους για τα ιδιαίτερα, μια χαρά τα πήγα. 

 

Αν πρέπει να σας συστήσω ένα βιβλίο να διαβάσετε από αυτά που διάβασα φέτος, θα σας έλεγα να δοκιμάσετε το «Ό,τι Αγαπώ Το Φέρνω Μαζί Μου», από τον συγγραφέα William Landay, που έγραψε και το παλιό, διαχρονικό, αγαπημένο «Defending Jacob». Κινείται στο ίδιο ύφος αν και είναι ένα σκαλί υποδεέστερο κατά τη γνώμη μου. 

 

Τέταρτον. Κατάφερα και πήγα ταξίδι μετά από τα χρόνια του κορωνοϊού. Στο Λονδίνο με τη δουλειά τον περασμένο Ιανουάριο, και κρουαζιέρα με την οικογένεια και φίλους τον Αύγουστο. Πρόσθεσα το Μαυροβούνιο στον χάρτη των κατακτήσεων μου. Άλλαξα παραστάσεις, έμαθα στα παιδιά μου πράγματα. Καλά να είμαστε, να πάμε και του χρόνου. 

 

Για το 2024 θέλω να συνεχίσω στα ίδια μήκη κύματος. Να συνεχίσω τη γυμναστική μειώνοντας τη ζάχαρη και βελτιώνοντας τη διατροφή μου (αυτό είναι πανδύσκολο και το πήρα απόφαση ότι θα μείνω στα λόγια). Να διαβάσω άλλα τόσα βιβλία, να πάω άλλα τόσα ταξίδια και να συνεχίσω το γράψιμο του βιβλίου μου. Φέτος δεν έγραψα ούτε μια σελίδα στο μυθιστόρημα που είχα αρχίσει το 2022. Έκανα όμως κάποιες διορθώσεις διαβάζοντάς το σε ανύποπτο χρόνο για να κρατώ επαφή με το περιεχόμενό του. Δεν ξέρω αν θα τολμήσω ποτέ να το εκδώσω. Είναι τόσο πολιτικά ανορθόδοξο το περιεχόμενο που δεν έχω καμία όρεξη να τα βάλω με τα κοινωνικά σύνολα που απεχθάνομαι, και τα οποία καθώς γνωρίζετε είναι και καμπόσα. Γενικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να παράξεις οτιδήποτε για να το καταναλώσουν οι Κυπραίοι πέραν των όπλων μαζικής καταστροφής. Θα το τελειώσω για το γαμώτο. Τώρα αν θα το εκδώσω είναι άλλο θέμα. Ομολογώ ότι όποτε δω μαλάκα γνωστό μου να εκδίδει βιβλίο με πιάνει το «γιατί αυτός και όχι εγώ», αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν θα κάνουμε και αυτά που περιπαίζουμε. Είναι κρίμα τα δέντρα!

 

 

Το 2024 θα είναι καλύτερο από το ’23. Ευτυχώς η Βαγγελιώ σιγά-σιγά μεγαλώνει, τελειώνει η περίοδος που είναι μία κινητή ατομική βόμβα και ένας κινητός κίνδυνος και αρχίζουμε να συνεννοούμαστε. Αυτό θα μας δώσει μία ανάσα εδώ μέσα που έχουμε γίνει τρελοκομείο με τη βούλα. Είχα ξεχάσει πόσο δύσκολα είναι τα πρώτα χρόνια μεγαλώματος ενός μωρού, πόσο μάλλον μιας αεικίνητης, τσαχπίνας κόρης που προορίζεται να γίνει μια μέρα το πιο λαμπρό αστέρι!

 

Καλή χρονιά σε όλους και ό, τι ποθείτε να το πετύχετε.

Α, και για να μην ξεχνιόμαστε! Τα 20 τραγούδια που άκουσα περισσότερο το 2023 μέσα στο αυτοκίνητο. Ιδού:

The Most Wonderful Time Of The Year

 

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν τα πήρα είδηση κι αυτό γιατί φέτος δεν χειμώνιασε. Μέχρι στιγμής έβρεξε όλες κι όλες δυο φορές από τη μέρα που φθινοπώριασε ημερολογιακά, και ακόμα και σήμερα, 26 Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία παραπέμπει σε αρχές Οκτωβρίου. Ακόμα και το βράδυ. Βγήκα χθες αργά να βγάλω τα σκουπίδια και ήμουν χωρίς κάλτσες και δεν ένιωσα την παραμικρή ψύχρα, μόνο λίγη δροσιά διαπέρασε τις πατούσες μου. Το έχω παρατηρήσει και από τη συχνότητα με την οποία ανάβουμε τη θέρμανση. Άλλες χρονιές την ανοίγαμε λίγο μετά το μεσημέρι, ενώ φέτος την ανοίγουμε λίγο μετά τις 6:00 το απόγευμα. Ο κόσμος ποστάρει φωτογραφίες από τις παραλίες λες και ζούμε στην Αυστραλία και αυτό σιγά σιγά γίνεται η κανονικότητα. Τι ξενέρωμα!

Ο κόσμος θεωρεί ότι αυτή η καλοκαιρία μας συμφέρει. Ναι, κάνουμε οικονομία στο ρεύμα και στο πετρέλαιο, αλλά ουδείς σκέφτεται τι μας περιμένει το καλοκαίρι με τις θερμοκρασίες να φλερτάρουν με τους πενήντα βαθμούς κελσίου και να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι πριν νυχτώσει. Αν δεν υπάρχει ισορροπία χειμώνα – καλοκαιριού, να βράσω την οικονομία.

Το πρώτο καμπανάκι για την κλιματική αλλαγή εμένα μου βάρεσε πολύ νωρίς. Το 1998 θυμάμαι ότι ήταν τόση η λειψυδρία που τηλεφωνούσαμε σε φίλους και γνωστούς να τους ρωτήσουμε «αν έχουν λίγο νερό» για να κάνουμε μπάνιο. Θυμάμαι ότι ήμουν φαντάρος, είχα επιστρέψει από άσκηση στα χωράφια, έψαχνα νερό να κάνω μπάνιο και δεν είχαμε. Ούτε στο στρατόπεδο είχαμε, ούτε στο σπίτι. Το είχαν κόψει για σκοπούς οικονομίας. Αναγκάστηκα να πάω στον θείο μου να κάνω μπάνιο. Τέτοια τριτοκοσμικά δεν θέλω να ξαναζήσω. Προφανώς έκτοτε δημιουργήθηκαν οι μονάδες αφαλάτωσης και το νερό δεν θα μας ξαναλείψει, πάντως, δεν μπορώ να χαίρομαι με την εξάλειψη του χειμώνα.

Μου κοστίζει και ψυχολογικά. Με τι ενθουσιασμό να στολίσεις δέντρο; Έξω κάνει ζέστη! Με τι ενθουσιασμό να περιμένεις Άη Βασίλη; Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Τρέμω για το μέλλον του πλανήτη. Το «I’m dreaming of a white Christmas» γίνεται πραγματικότητα. Μόνο στα όνειρα θα ξαναδούμε χιόνι.

Στα γενέθλιά μου δεν έκανα τίποτα. Ναι, έγινα και επίσημα 43! Πολύ χωριάτικος αριθμός. Τη μέρα των γενεθλίων μου πήρα άδεια και πέρασα όλο το πρωινό ακούγοντας τα 25 αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Στα διαλείμματα διάβαζα το βιβλίο μου. Ξεκουράστηκα και ησύχασε το κεφάλι μου αφού τα παιδιά ήταν στο σχολείο και η Μπρέντα δούλευε. Φτάνεις, αγαπητέ αναγνώστη, στην ηλικία που το μόνο που σε κόφτει είναι να μην σου μιλά κανένας. Τραγικό αλλά αληθινό. Και πιστέψτε με, είναι τεράστια πολυτέλεια να έχεις ένα 8ωρο στο οποίο να μην σου απευθύνει ουδείς τον λόγο, και να μην είσαι υπόχρεος να τους απαντήσεις.

Το βράδυ των Χριστουγέννων ξύπνησα από τις 4:00 και δεν ξανακοιμήθηκα. Ήρθε ο Αλέξης στο κρεβάτι μας στις 4:00 το πρωί να ρωτήσει αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. «Είναι πολύ νωρίς, πέσε να κοιμηθείς». Δεν έφευγε αν δεν μάθαινε αν ήρθε ο Άγιος να φέρει δώρα. Εν τω μεταξύ στο κρεβάτι μας ήταν ήδη η μπουμπού η οποία θρονιάστηκε εκεί από ώρα και μάλιστα σε οριζόντια στάση. Όλοι οι καλοί χωράνε, ναι, αλλά δεν κοιμούνται. «Μην πας κάτω, έχουμε βάλει συναγερμό!» του είπα.  Έμεινε μαζί μας το παιδί να κοιμηθεί. Αμ, δε! Κάθε ένα τέταρτο ξυπνούσε και ρωτούσε «ήρθε;», «τι ώρα είναι;», «σε πόση ώρα ξημερώνει;» Στις 7:00 το πρωί με ένα κεφάλι καζάνι σηκώθηκα πάνω και του είπα «κοιμήσου και μην ξαναμιλήσεις γιατί θα γίνει χαμός!» Έμεινε ακίνητος ως τις 8:30. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν.

Πολύ στεναχωρήθηκα με τον χαμό του Βασίλη Καρρά. Τελειώνει και η εποχή μας σιγά-σιγά και αυτό είναι αβάσταχτο. Αν σε πετύχει ο Καρράς στη σωστή συναισθηματική φόρτιση ακούγεται στ’ αφτιά σου σαν όπερα. Έχω και προσωπικό αγαπημένο το «Και Πάω, Πάω, Πάω!» του Γιάννη Καραλή. Το τραγουδώ και ευφραίνομαι. Όπως και το «Δώδεκα Παρά» που το θεωρώ αριστούργημα.

Τα φετινά τραπεζώματα ήταν άκεφα. Από τη μια σόγια έχουν συρρικνωθεί, από την άλλη όσοι έχουν παιδιά ακόμα ζουν με τον φόβο και τον τρόμο του κορωνοϊού και φοβούνται να τα εκθέσουν μην τυχόν κολλήσουν οτιδήποτε. Ο κόσμος γιορτάζει για να γιορτάσει και όχι επειδή το αισθάνεται πραγματικά. Δεν τον αδικώ με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ομολογώ ότι λυπάμαι που περνούν οι γιορτές και δεν τις εκμεταλλευόμαστε όπως πρέπει. Φυσικά, εγώ από το 2009 λέω ότι γιορτές που ξοδεύονται στην Κύπρο δεν είναι γιορτές, αλλά πλέον δεν υπάρχει φράγκο για διακοπές πολυτελείας στα εξωτερικά ΚΑΙ τα Χριστούγεννα.

Για το νέο έτος θα τα πούμε εν ευθέτω.

Η Ελληνική Σημαία

 

Η παράνοια που ζούμε τις τελευταίες μέρες, στο διαδίκτυο κυρίως, γιατί στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν πολύ σοβαρότερα και πραγματικά προβλήματα, έχει να κάνει με την παραποίηση της ελληνικής σημαίας από εκείνη την καλλιτέχνιδα στην Αμερική, η οποία προκειμένου να καυτηριάσει την αυξητική τάση του φαινομένου των ανθρωποκτονιών από άντρα θύτη σε γυναίκα θύμα, θεώρησε σωστό να ράψει μια ελληνική σημαία σε ροζ χρώματα παρμένα από “παπλώματα των θυμάτων” τα οποία της δώρισαν οι οικογένειες τους. 

 

(Ένα περίεργο πράμα ρε παιδί μου. Όλα τα θύματα σκεπάζονταν με ροζ παπλωματάκια σαν τις μπάρμπι. Στερεοτυπικό;). 

 

Το ζήτημα είναι πολύπλοκο και όπως πάντα έχει προσεγγιστεί με όλους τους λάθος τρόπους. 

 

Δεν με προσβάλλει η παραποίηση της ελληνικής σημαίας. Η τέχνη, το έχουμε ξαναπεί, οφείλει να χαίρει πλήρους ελευθερίας. Με ενοχλεί όμως που όλοι οι καλλιτέχνες όταν θέλουν να καυτηριάσουν, ή να θίξουν κάτι, θα επιλέξουν να θίξουν ιδέες, ιδανικά ή πράγματα που η Δεξιά θεωρεί κατεξοχήν ιερά. Τη σημαία και τη θρησκεία. Μπορούσε να καυτηριάσει τις “γυναικοκτονίες” με χίλιους δυο άλλους και πιο ουσιαστικούς τρόπους άμα ήθελε. Αλλά όχι, όλως περιέργως, επέλεξε να παραποιήσει τη σημαία. Αυτό είναι που με τσαντίζει. Ότι πίσω από το πρόσχημα του κοινωνικού, καλλιτεχνικού σχολιασμού, πολεμά σαν κλασσική Αριστερή μαλάκω, αυτά που ο Δεξιός υπολείπτεται. 

 

Αν παρ’ ελπίδα κάποιος τολμήσει να παραποιήσει σύμβολα που η Αριστερά θεωρεί ιερά, τότε μιλούμε αυτόματα για φασισμό, μισογυνισμό, ομοφοβία και λοιπές αρλούμπες. Όταν προσβάλλει η Αριστερά, τότε έχουμε αυτόματα καλλιτεχνία.

 

Γιατί δεν μας ενόχλησε η παραποίηση της ελληνικής σημαίας όταν έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη; Γιατί τότε ουδείς διαμαρτυρήθηκε; Επειδή η παραποίηση ήταν εύστοχη! Επειδή το δυστύχημα στα Τέμπη οφειλόταν ξεκάθαρα στην ολιγωρία του κράτους. Για τις γυναικοκτονίες πώς ακριβώς φταίει το κράτος; Πώς ακριβώς φταίει το ελληνικόν έθνος ώστε να δικαιολογείται η παραποίηση της σημαίας; Δεν μπορείς να τσουβαλιάζεις 10-15 γυναικοκτόνους με όλη την Ελλάδα και τη σημαία της. Ούτε ανοχή έχει επιδείξει το κράτος, ούτε ολιγωρεί ως προς την καταδίκη τους. Μια χαρά και πολύ ορθώς τους έμπηξε όλους ισόβια. 

 

Γιατί δεν μας ενόχλησε η ελληνική σημαία φτιαγμένη από γκλίτερ στο λευκό μπλουζάκι του Σάκη Ρουβά το 2004 στη Γιουροβίζιον; Κι εκείνο ήταν “παραποίηση”. Αλλά βλέπετε, το κίνητρο και ο σκοπός παίζουν ρόλο. Δεν ενοχλεί κανέναν η παραποίηση όταν υπάρχουν από πίσω ειλικρινή και ευγενή κίνητρα.

 

Επίσης με ενοχλεί που άλλα καθεστώτα, θεοκρατικά και με τη βούλα, όπως τα μουσουλμανικά, μένουν μόνιμα στο "απυροβόλητο" που λέει και ο Κασσελάκης σας. Δεν γίνεται να επιμένεις ότι η Ελλάδα εκτρέφει γυναικοκτόνους αλλά να σφυρίζεις αδιάφορα ως προς τα μουσουλμανικά κράτη που λιθοβολούν μέχρι θανάτου τις γυναίκες οι οποίες τολμούν να ψάξουν την ευτυχία τους εκτός γάμου, ή τις αντιμετωπίζουν σαν ζώα, ακροτηριάζοντας τα γεννητικά τους όργανα για να μην αισθάνονται σεξουαλική ηδονή. Εκεί, δεν είδα κάποια ευαίσθητη καλλιτέχνιδα να παραποιεί κάποια σημαία ή να θίγει το ισλάμ. Πού να τολμήσουν; Μαγκές μόνο εκεί που νιώθουμε ασφάλεια. 

 

Γι’ αυτό και με τσάντισε το “καλλιτέχνημα”. Επειδή είναι υποκριτικό και εξυπηρετεί αλλότρια κίνητρα. 

 

Γέμισε το Facebook από παραδείγματα άλλων παραποιημένων σημαιών. Μου δείχνουν τη βρετανική σημαία παραποιημένη. Μου δείχνουν την αμερικάνικη. Μου δείχνουν σημαίες ως pop art. «Εκεί γιατί δεν ενοχλείσαι;» με ρωτούν. Μα είναι πολύ απλό. Πρώτα απ’ όλα δεν είμαι ούτε Άγγλος, ούτε Αμερικάνος για να θιχτώ. Ας θιχτούν αυτοί που πρέπει. Επίσης, δεν σημαίνει ότι επειδή οι συγκεκριμένοι λαοί δεν έχουν την παραμικρή υπερηφάνεια για τη σημαία τους και την έχουν του πεταματού ότι πρέπει να συμπεριφερθώ το ίδιο. Οι Άγγλοι μέχρι και βρακιά στρινγκ με τη σημαία τους πουλούν στους τουρίστες. Τόσο χεσμένη την έχουν. Δεν θεωρώ ότι μας επιτρέπει η αξιοπρέπεια μας να πράττουμε τα ίδια. 

 

Η ελληνική σημαία έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι εμπνευσμένη από τους αγώνες για ελευθερία και αυτοδιάθεση και αποτελεί ποινικό αδίκημα η παραποίηση της. Είναι γελοίο που οι Αριστεροί, οι δήθεν Δημοκράτες τη βδελύσσονται όταν μάχονται να μας πείσουν ότι κόπτονται για τη Δημοκρατία και την ελευθερία.  

 

Όταν ήμουν 21 ετών, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, είχα πάει με δύο Γάλλους, που ήταν αδέλφια, τον Φρανσουά και την Κλαιρ, ταξίδι ως την Ολλανδία με το αυτοκίνητο. Ήταν το 2001. Στο Άμστερνταμ πήραμε ένα καραβάκι και πήγαμε κρουαζιέρα στα κανάλια. Ήθελα να βγάλω μία φωτογραφία με τα χαρακτηριστικά γεφύρια του Άμστερνταμ στο φόντο, έτσι πήγα και κάθισα στο πίσω μέρος του σκάφους όπου υπήρχε και μία ολλανδική σημαία και την έπιασα στα χέρια μου για να φανεί καλά, και να μην υπάρχει αμφιβολία σε ποια χώρα βρισκόμασταν. Επειδή τότε ήμουν 21 ετών και είχα την αντίστοιχη ανωριμότητα σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ «κουλ» αν έκανα και ένα αστείο μορφασμό στη φωτογραφία, για να μην κάθομαι εκεί αμήχανα σαν αγγούρι. Όταν βγήκε η φωτογραφία, την οποία παραθέτω και πιο κάτω, ένας συνεπιβάτης Ολλανδός ήρθε και μου επιτέθηκε λέγοντάς μου «η σημαία της χώρας μου είναι ιερή και δεν μπορείς εσύ που είσαι εδώ φιλοξενούμενος να την χλεύαζεις!» Είναι απλά μια φωτογραφία του είπα. Δεν υπονοεί κάτι. Δεν είχα σκοπό να προσβάλω τη σημαία. Αγαπώ την Ολλανδία, αγαπώ τις σημαίες εν γένει, αγαπώ την Ευρώπη. Άρχισε να μου κάνει κήρυγμα και να μου λέει πράγματα που από τη σύγχυσή μου και τον φόβο μου δεν συγκράτησα. Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι είχε δίκιο. Με κάποια πράγματα δεν παίζουμε, ακόμη κι αν δεν έχουμε σκοπό να προσβάλουμε. 

Σε όλες τις χώρες του κόσμου η σημαία θεωρείται κάτι ιερό. Σχεδιάζεται με προσοχή και τα χρώματα επιλέγονται με εμβρίθεια γιατί συνοψίζουν τους ιστορικούς αγώνες του λαού της εκάστοτε χώρας. Δεν γίνεται να έρχεται και να την παραποιεί ελαφρά τη καρδία ο κάθε «καλλιτέχνης» (σε εισαγωγικά γιατί πήξαμε σε ατάλαντους που θέλουν σημασία οι οποίοι όλοι τους συστήνονται ως "καλλιτέχνες"), για να γίνει γνωστός. Δυστυχώς, στην παρούσα, η συγκεκριμένη τα κατάφερε. Εκεί που δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, εν τέλει την μάθαμε μέχρι και στην Κύπρο. 

 

Ορθώς κατέβηκε το έκτρωμα από τον τοίχο της πρεσβείας. Άμα ήθελε να δημιουργήσει awareness για τις γυναικοκτονίες ας έβρισκε άλλους, πιο σχετικούς τρόπους.

Αν Η Disney Αγαπούσε Την Κύπρο

 Ανακάλυψα ένα σάιτ τεχνητής νοημοσύνης τις προάλλες το οποίο ήταν και δωρεάν, και άρχισα να παίζω και να του ζητώ να μου σχεδιάσει διάφορα πράγματα για πλάκα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία αν του ζητούσα να μου παράξει χαρακτήρες της Ντίσνεϊ για μία ταινία που αφορά στην Κύπρο.

Όπερ και εγένετο. Ποιο Wish και μαλακίες, εδώ είναι το καλό!

Ιδού:

Cyprus" στους κινηματογράφους το 2025, και στο Disney+ λίγο μετά! Προλάβετε!

Η ταινία θα λέγεται «Κύπρος» και θα αφορά το αρχαίο μας βασίλειο. 

Η πρωταγωνίστρια, θα είναι η νέα ηρωΐδα της Ντίσνεϊ ονόματι Άντρη, η οποία θα έχει και για side kick της ένα μαγικό γαϊδουράκι, το οποίο φυσικά και θα μπορεί να μιλά και σαν άνθρωπος. Μπορεί και να πετά κιόλας, δεν έχω αποφασίσει ακόμη.

Η Άντρη είναι μια πριγκίπισσα που όμως μεγάλωσε ως χωριατοπούλα γιατί οι δικοί της την έδωσαν για υιοθεσία όταν γεννήθηκε για να την προστατέψουν από τις σκοτεινές δυνάμεις του θείου της. Παρόλη την ταπεινή της καταγωγή διαθέτει οξυδέρκεια, πείσμα και ικανότητες που θα τη βοηθήσωουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει δηλαδή ξανά πριγκίπισσα και να επιστρέψει στην πραγματική της μητέρα. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την καρδιά του πρωτοπαλλίκαρου Αβέρωφ (Από τούδε και στο εξής: Ave), ο οποίος είναι και ο ομορφονιός του νησιού. 

Αυτή είναι η υφιστάμενη βασίλισσα της Κύπρου, η Queen A, η οποία δεν παίζει στο έργο ιδιαίτερα.

Ο Πρινς Άβε τη γνωρίζει ένα πρωί εκεί που μαζεύει στους κάμπους του νησιού αγρέλια και καππάρι και την ερωτεύεται σφόδρα. Πιο κάτω τον βλέπουμε να ποζάρει με αυτοπεποίθηση στην πλατεία του αρχαίου βασιλείου.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ο κακός του νησιού, ο επονομαζόμενος Μάγος Κατσέλλας και θείος του Πρινς Άβερ, ξέρει ότι πρέπει να βγάλει τον ανιψιό του από τη μέση αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να κυβερνήσει το κατσικονήσι. Γι’ αυτό και μια μέρα θα κλειδώσει τον Πρινς Άβε στον πύργο του και θα τον αφήσει εκεί μέσα να σαπίσει. 

Η Άντρη με τη βοήθεια του γαϊδουράκου της, αλλά και ενός ορφανού αγοριού, του Γιωρκή, που συναντά τυχαία στη διάρκεια της ταινίας συνασπίζονται ενάντια τον Μάγο Κατσέλλα για να τον εξουδετερώσουν. Ο Γιωρκής θα είναι το comic relief της ταινίας, θα πει και ένα πολύ χαρούμενο τραγούδι εν είδει καμπαρέ και θα έχει μαζί του δύο «πεζούνια» τα οποία θα του χέζουν σε διάφορες σκηνές και τα παιδάκια θεατές θα το βρίσκουν τρομερά ιλαρό και αστείο.

Στην ταινία θα υπάρχουν κι άλλοι καίριοι ρόλοι. Η γιαγιά της Άντρης, η κυρία Μαρούλλα που την μεγάλωσε, και η οποία φτιάχνει θαυμάσιες χαλλουμοτές, τις οποίες όταν τρως αποκτάς υπερδυνάμεις. Κάποια στιγμή στο έργο η γιαγιά Μαρούλλα θα πεθάνει και θα μεταμορφωθεί η ίδια σε χαλλουμωτή, η οποία θα ακολουθεί την εγγονή μέσα από το στομάχι της και θα της δίνει συμβουλές. 

Και επίσης, η Θεά Αφροδίτη, προστάτιδα του νησιού, η οποία στο φινάλε μπαίνει στη ψυχή του Άβε και τον ανδρώνει, ώστε να παλέψει ενάντια στο Μάγο Κατσέλλα. Ο Μάγος Κατσέλλας στην τελευταία σκηνή του έργου μεταμορφώνεται σε ένα γιγάντιο μαύρο τράγο, κάτι μεταξύ Μαλέφισεντ και Κέρβερου και παλεύει με τη μικρή Άντρη η οποία επιδεικνύει περίσσιο θάρρος και ανδρεία και νικά το κακό. 

Φυσικά, στο τέλος δεν παντρεύεται τον Άβε. Μην τυχόν και δώσουμε λανθασμένα μηνύματα στα παιδιά μας. Προτιμά να μείνει με το γαϊδούρι της και να ανοίξει ένα χαλλουμοπιτάδικο στην πλατεία της Πάφου για να κερνά τους τουρίστες. Μέσα από τη χαλλουμοτή επέρχεται η ευτυχία.

Και επειδή έχω όλο το επιχειρηματικό πλάνο έτοιμο, σας έχω ετοιμάσει και τα απαραίτητα παιχνίδια που θα ανοίξουν στη Ντίσνεϊλαντ ώστε να υποστηρίξουν και να προωθήσουν την ταινία.

Ιδού:

Dark Ride στα άδυτα του βασιλείου όπου οι επισκέπτες θα βλέπουν μέσω διαφόρων animatronics την ιστορία της Άντρης και της παρέας της. 

Carousel με γαϊδουράκια, όπου τα μικρότερα παιδιά θα μπορούν να ανέβουν επάνω στο φιλαράκι της Άντρης. 

Τρενάκι τύπου Splash Mountain το οποίο θα έχει κεντρικό θέμα τον ναό της Θεάς Αφροδίτης. 

Εστιατόριο με Χαλλουμωτές της Γιαγιάς Μαρούλλας

Βόλτα με κατσίκια εμπνευσμένα από τον Μάγο Κατσέλλα.

Υδροπάρκο εμπνευσμένο από τον Πύργο του Μάγου Κατσέλλα.

Meet and Greet με την Αφροδίτη η οποία θα υποδέχεται τους επισκέπτες για φωτογραφίες σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Με κατιτίς παραπάνω, έρχεται και στο δωμάτιο σας για βίντεο πριβέ. 

Τόσες πολλές ιδέες, ούτε ένας χρηματοδότης!

 

Όλοι Οι Καιροί Σκύβουν Πάνω Από Τον Παρθενώνα

Πες μου εσύ αν έχεις ακούσει άλλο λαό επί της Γης να συζητά και να τσακώνεται κατά πόσον του ανήκει η πολιτιστική του κληρονομιά!

Έχει από προχθές που έγινε το «ματζορομίνορο» με την ακύρωση της συνάντησης του Μητσοτάκη με εκείνον τον Ινδό που προΐσταται του House of Commons, του Σανούκ, πώς τον λένε, που σφάζονται οι Έλληνες μεταξύ τους για τα μάρμαρα του Παρθενώνα.

Μάρμαρα, γλυπτά, όπως θέλετε πείτε τα! Τα συμπαρομαρτούντα του, τέλος πάντων. Που είναι κομμάτι του, κομμάτι μας, και τα θέλουμε πίσω!

Υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη μερίδα Ελλήνων που εκνευρίζεται με το θέμα της επιστροφής τους. Δεν ξέρω γιατί τους ανεβαίνει η πίεση κάθε φορά που έρχεται το θέμα στην επικαιρότητα. Λίγα τους πέφτουν; Κάποτε ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα έχει πιο σοβαρά προβλήματα, ενώ προχθές διάβαζα να διαδίδουν ότι η Ακρόπολη είναι ούτως ή άλλως παγκόσμιο μνημείο και δεν μας ανήκει για να το θεωρούμε δικό μας και να απαιτούμε επιστροφή του οποιουδήποτε.

Αυτή η κατάντια δεν ξέρω πώς καταπολεμείται.

Σε τι να απαντήσεις σοβαρά στα πιο πάνω; Ξέρετε εσείς άλλον λαό που έχει τέτοια διλήμματα; Απορώ δηλαδή. Τσακώνονται οι Ιταλοί αν τους ανήκει το Κολοσσαίο; Τσακώνονται οι Ισπανοί αν τους ανήκει η Σαγκράδα Φαμίλια; Ή μήπως υπάρχουν Ιταλοί που λένε «ωραίο το Κολοσσαίο, αλλά ανήκει και στους Έλληνες και στους Πακιστανούς και στους Αυστραλούς εξίσου!»

Κατ’ αρχάς το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορεί κάτι να σου ανήκει και ταυτόχρονα να είναι τόσο σημαντικό που να ανήκει στον κόσμο όλο. Όπως ένα σύγγραμμα, όπως ένα τραγούδι. Τα «Παιδιά του Πειραιά» ανήκουν στον Χατζιδάκι, ανήκει και στον κόσμο όλο που τ’ ακούει και ευφραίνεται. Δεν αποκλείει το ένα το άλλο.

Άλλο η κυριότητα του μνημείου, άλλο το ποιος το χαίρεται. Γιατί δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό ο μέσος νους, δεν μπορώ να σας πληροφορήσω!

Εξάλλου, ποιος το πληρώνει το μνημείο; Ο κάτοικος της Μοζαμβίκης; Οι Έλληνες το συντηρούν, στους Έλληνες ανήκει, αει στο διάολο από κει χάμου που κάθομαι και συζητώ τα αυτονόητα με τα ανόητα!

Είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα το μείζον θέμα της ελληνικής πολιτικής αυτή τη στιγμή; Ναι είναι. Γιατί όλα τα δεινά μας απ’ αυτή την ιστορική απομάκρυνση και απαξίωση ξεκινούν. Τα χάλια του ο Έλληνας τα έχει επειδή απομακρύνθηκε από τα αρχαία του. Αν ο Έλληνας μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το κάλλος, αυτό τον ιστορικό πλούτο, θα σήμαινε ότι έχει και την ικανότητα να υπερπηδήσει και τα πιο εύπεπτα που τον ταλανίζουν σήμερα. Έτσι δεν θα έλεγε «η Ελλάδα έχει πιο σοβαρά προβλήματα». Τα προβλήματα της Ελλάδος πηγάζουν από την ιστορική λήθη. Λαός που ξεπουλά Μακεδονίες, Κύπρους, και που θεωρεί τα γλυπτά του Παρθενώνα ζήτημα παράταιρο και «εθνικιστικό» του αξίζει να υποφέρει. Του αξίζει φρικτό τέλος. Όταν το πνευματικό επίπεδο ανυψωθεί, θα υπάρξει και ευρύτερη βελτίωση της καθημερινότητας του. Ψιλά γράμματα όλα αυτά βέβαια.

Διάβαζα στο τουίτερ προχθές ένα αρχιδάκι που έγραφε: «καλώς ο Βρεττανός ακύρωσε το μίτινγκ με τον Μητσοτάκη. Υπάρχουν πρωτόκολλα ως προς το τι θα συζητηθεί σε κάθε συνάντηση και ο Έλλην πρωθυπουργός δεν τα τήρησε με τις δηλώσεις του στην εκπομπή του BBC».  Για τέτοιους βλάκες μιλάμε. Που καλύτερη διαφήμιση από τον ντόρο που ακολούθησε της ακύρωσης της συνάντησης δεν θα μπορούσε κανένας να διανοηθεί.

Αν δεν απαλλαγούμε από αυτού του είδους σχολών σκέψεις, δεν υπάρχει μέλλον!