Κρουαζιέρα Θα Σε Πάω Γιατί Σε Νοιάζομαι Και Σ' Αγαπάω

 

Οι διακοπές μου φέτος ήταν άκρως χορταστικές και θαρραλέες.

Η τελευταία φορά που πήγαμε οικογενειακώς διακοπές ήταν το μακρινό πια 2019, προ πανδημίας, στην Αυστρία με τον τρίχρονο Αλέξη. Ο Αλέξης οδεύει στα εφτά έτη αισίως φέτος τον Νοέμβρη και ανάμεσα σ’ αυτό το διάστημα πέρασε την πανδημία του κορωνοϊού, το σοκ του να αποκτάς αδελφάκι (και τι αδελφάκι!), τα οποία τον καθήλωσαν στην ενάλιαν γη Κύπρο για τέσσερα χρόνια. Αυτά τα τέσσερα έτη μας φάνηκαν μια αιωνιότητα. Κάναμε σαν τρελοί να ταξιδέψουμε φέτος κάπου εκτός του πυρωμένου βράχου, αλλά πάντα εντός του πλαισίου που ορίζει η παρουσία ενός δίχρονου και ενός εξάχρονου.

Εξ ου και επιλέξαμε την κρουαζιέρα που βολεύει. Τους έχεις στοιβαγμένους πάνω στο πλοίο όλη μέρα, τους κατεβάζεις λίγο στα νησιά να πάρουν αέρα και να αλλάξουν διάθεση και ύστερα τους κοιμίζεις τέζα. Η κρουαζιέρα ήταν εγγύηση. Ήταν κάτι που ξαναζήσαμε με τη Μπρέντα στον μήνα του μέλιτος και μας είχε μείνει ως μία αξέχαστη εμπειρία, τολμώ να πω ότι υπερκάλυψε ακόμη και την επίσκεψη μας στη Ντίσνεϊλαντ του Ορλάντο για την οποία γνωρίζετε τι συναισθήματα αγάπης τρέφω.

Οπότε, με το που ακούσαμε ότι η Royal Carribean κατέβηκε στη μεσόγειο, δεν το σκεφτήκαμε δυο φορές. Κλείσαμε τις διακοπές από τον περασμένο Ιανουάριο, με συνοπτικές διαδικασίες κιόλας και μετρούσαμε τις μέρες. Ήταν ένα ταξίδι εξαιρετικό, με την έννοια ότι είδαμε πολλά νησιά μαζεμένα (να σας πω ότι εμείς βαριόμαστε τρομερά τις διακοπές στα ελληνικά νησιά, αλλά υπό τις περιστάσεις ήταν ό, τι πρέπει, και μ’ ένα σμπάρο είδαμε τέσσερα τρυγόνια) ήτοι τη Μύκονο, τα Χανιά Κρήτης, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Εκτός αυτών, περάσαμε και μία μέρα στο Μαυροβούνιο το οποίο είναι ένας σπάνιος προορισμός, απ’ αυτούς που δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθείς να πας από μόνος σου στα καλά καθούμενα, και κάναμε φινάλε στη Ραβέννα της Ιταλίας η οποία απέχει δύο ώρες απ’ τη Βενετία. Μείναμε στη Βενετία δυο βράδια. Καλύτερο δεν μπορούσε να γίνει το φινάλε.

Αναφορικά με τα νησιά, στη Μύκονο και τα Χανιά είχα ξαναπάει, αλλά θεωρώ ότι είναι ούτως ή άλλως must προορισμοί και ήταν εξαιρετική ευκαιρία να τους επισκεφτεί και ο Αλέξης που δεν έχει ξαναπάει. Η Ζάκυνθος και η Κέρκυρα ήταν νέες προσθήκες στον χάρτη. Δεν μπορώ να πω ότι στις 6-7 ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας προτού αναχωρήσει το πλοίο, ότι είδαμε τα νησιά σε αντιπροσωπευτικό βαθμό, αλλά πράξαμε το κατά δύναμη. Ομολογώ ότι η Ζάκυνθος σαν τοπίο μου άρεσε, αλλά η χώρα της δεν με ενθουσίασε. Αντιθέτως, η Κέρκυρα έκλεψε την παράσταση, τη λάτρεψα (ίσως επειδή θυμίζει Ιταλία;), και θέλω να επιστρέψω με την πρώτη ευκαιρία να τη χαρώ εις βάθος. Πήγαμε και στο φρούριο (ανέβηκα ως τον φάρο με τον Αλέξη παίζοντας πειρατές και μπαίνοντας μέσα σε όλες τις «φυλακές» ψάχνοντας για σκελετούς και μυστικά περάσματα – θα σέβεστε), πήγαμε και στο ποντικονήσι, τιμήσαμε και «τα καντούνια τα στενά που τα ‘χω σεργιανίσει», προσκυνήσαμε και στον «Άγιο μου Σπυρίδωνα» (διαβάζεται με φωνή Ρένας Βλαχοπούλου), δεν μπορώ να πω. Αδράξαμε τη μέρα.

Θεωρώ ότι η Κέρκυρα απέχει μακράν σε ομορφιά από τα προηγούμενα νησιά που σας ανέφερα και απορώ γιατί έπρεπε να φτάσω στα 42 για να την επισκεφτώ. Είναι τρομερό νησί. Θα ξαναπάμε, ει δυνατόν Πάσχα, για να δούμε και το έθιμο με τις στάμνες. 

Το κρουαζιερόπλοιο μας ήταν το Enchantment of the Seas. Μπορεί να μην ενδιαφέρει κανέναν ποιο ήταν το πλοίο μας εφόσον δεν ήταν ο Τιτανικός, αλλά για όλους όσοι τους απασχολεί το θέμα κρουαζιέρα και όλοι όσοι είχατε την πολυτέλεια να ταξιδέψετε στο παρελθόν με το Oasis of the seas (που θεωρείται το διαμάντι της συγκεκριμένης εταιρείας), το Enchantment είναι μία εμφανής και ορατή διαβάθμιση. Είναι σκαρί του 1997 και παρόλο που ανακαινίστηκε πρόσφατα, το καταλαβαίνεις ότι είναι λίγο… «παλιό». Φυσικά, δεν του λείπει τίποτε, απ’ όλα διαθέτει, και το θέατρο του (που είναι πολύ καλύτερο από όλα τα θέατρα που διαθέτουμε στην Κύπρο), και τις τέσσερεις πισίνες του (η μία εσωτερική), και το kid´s club του, και το καζίνο του, τέσσερα μπαρ – αίθουσες χορού, αίθουσα βιντεοπαιχνιδιών, γκαλερί, όροφο με καταστήματα κτλ. Επί της ουσίας δεν σου λείπει το παραμικρό, αλλά το αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι "σημερινό". Φαίνεται στη μοκέτα, στην αισθητική που είναι λίγο 90ς με την κακή έννοια, στα ντουλάπια / κομοδίνα της καμπίνας που είναι ντεμοντέ.

Φυσικά, για εμάς τους Κυπρίους που ακόμα κουβαλούμε τα ψυχολογικά προβλήματα που μας δημιουργήθηκαν ταξιδεύοντας με τα πλοία του Λούη στους Αγίους Τόπους τη δεκαετία του ’90, τα πλοία της Royal Carribean όσο παλιά κι αν είναι, σε αποζημιώνουν με το παραπάνω και σου κλείνουν όλες τις πληγές φοβίες που δυνατόν να προκλήθηκαν έκτοτε. Εγώ αγάπησα ξανά την έννοια της κρουαζιέρας εξαιτίας της Royal Carribean (Αρκετή διαφήμιση σας έκανα, περιμένω δώρο).

Το δε ψυχαγωγικό πρόγραμμα του πλοίου κάλυπτε όλα τα μήκη και πλάτη, δεν υπήρχε περίπτωση να βαρεθείς. Κάθε ώρα και λεπτό υπήρχαν happenings σε όλα τα καταστρώματα, για όλα τα γούστα. Προσωπικά συμμετείχα σε τρία μουσικά κουΐζ (ένα για τραγούδια των Queen, ένα για τραγούδια του Ντίσνεϊ και ένα για τραγούδια των Abba). Σε ένα απ’ αυτά κέρδισα και το πρώτο βραβείο που ήταν ένα... ανοιχτήρι με το λογότυπο της εταιρείας. Σοβαρολογώ. Τα βράδια πηγαίναμε σε μία αίθουσα όπου λάμβανε χώρα παιδικό ΚΑΡΑΟΚΕ και ο γιος μου βαθμολογούσε τα παιδάκια που τραγουδούσαν (σε κάποιες περιπτώσεις ήθελα να σηκωθώ και να κάνω φόνο, όχι μόνο επειδή τα παιδάκια τραγουδούσαν παράφωνα αλλά επειδή οι γονείς τους τα έστελναν να τραγουδήσουν με το ζόρι για να ικανοποιήσουν τη δική τους ματαιοδοξία. Όταν έβλεπαν ότι το μωρό δεν ανταποκρινόταν και έχασκε μπροστά στο μικρόφωνο, σηκώνονταν και τελείωναν το τραγούδι οι ίδιοι). Όταν ο Αλέξης νύσταζε τον έστελνα στην καμπίνα και πήγαινα να παίξω ρουλέτα.

Πρώτη φορά στη ζωή μου έπαιξα σε καζίνο. Τον φοβάμαι λίγο τον τζόγο, χώρια που κουβαλώ ένα φόβο από μικρός ότι πάντα είμαι άτυχος σ’ αυτά και «πάντα χάνω». Όμως δεν ήθελα να πέφτω να κοιμάμαι με τις κότες και σκέφτηκα να το δοκιμάσω κι αυτό μια φορά στη ζωή μου. Το τι είδαν τα μάτια μου στη ρουλέτα δεν περιγράφεται. Αμερικάνοι να πετάνε του κρουπιέρη εκατονταδόλαρα ωσάν να είναι πετσετάκια και να τα χάνουν μέσα σε 10’ λες και είναι το πιο καθημερινό πράγμα στον κόσμο. Εγώ έπαιξα όλα κι όλα πενήντα ευρώ και ακόμα το φυσώ και δεν κρυώνει που τα έχασα. Εμ, ποντάροντας όλη νύχτα μια στο μαύρο μια στο κόκκινο, δεν βλέπεις χαΐρι. Πάντως, έχει τρομερό ενδιαφέρον να κάθεσαι και να κόβεις φάτσες γύρω από τις ρουλέτες. Να προσπαθείς να τους ψυχολογήσεις, να διερωτάσαι τι δουλειές κάνουν όλοι αυτοί και τζογάρουν με τόσο πάθος, με τόση απληστία, και άλλοι με τόση αδιαφορία ως προς το αν κερδίσουν ή αν θα χάσουν. Είχε ένα ηλικιωμένο Βραζιλιάνο που έπαιζε με τον μεσόκοπο γιο του μια περιουσία και παρόλο που συνέχεια έχαναν συνέχιζαν απτόητοι. Και είχε και μία συνταξιούχα Αμερικάνα η οποία μάλιστα ήρθε κι έκατσε με τις πατερίτσες (!) δίπλα μου, η οποία όταν άλλαξε ο κρουπιέρης σηκώθηκε και έφυγε γιατί καθώς μου εξήγησε «άλλαξε και το γούρι!» (Πολύ "χαρτοπαίχτρα" φάση). Γράφεις βιβλίο με αυτά που βλέπεις. Τι δουλειά είχα κι εγώ ανάμεσα σε όλους αυτούς ένας Θεός ξέρει, πάντως όποτε κέρδιζα 5-6 δολάρια το καταφχαριστιόμουν και φαντασιωνόμουν ότι θα φύγω από εκεί μέσα σαν τον Σκρούτζ, εκατομμυριούχος. Αμ, δε!

Κάτι άλλο που είδα στο πλοίο και μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το γεγονός ότι πολλοί επιβάτες, κυρίως Αμερικάνοι, έγραφαν τα παιδιά τους στο kid’s club από το πρωί που άνοιγε και τα παραλάμβαναν το βράδυ που έκλεινε. Στο μεταξύ, κατέβαιναν αμέριμνοι και ξέγνοιαστοι στα νησιά, περιφέρονταν, κολυμπούσαν, έκαναν τη ζωούλα τους, αφήνοντας τα παιδιά τους στο έλεος των φροντιστών εν πλω. Το γεγονός ότι δεν είχαν άμεση επικοινωνία με το kid’s club (σε κάποιες περιπτώσεις το κρουαζιερόπλοιο δεν έδενε καν στο λιμάνι, αλλά παρέμενε στα ανοιχτά και δεν είχες πρόσβαση σ’ αυτό όποτε σου καπνίσει) δεν έδειχνε να τους απασχολεί. Μη μιλήσω για το ενδεχόμενο να σηκωθεί να φύγει το πλοίο εξ αιτίας κάποιου απρόοπτου γεγονότος και να μείνεις εσύ στο νησί και τα παιδιά σου πάνω στο πλοίο μόνα τους. Τι να πεις πια!

Μιας και μίλησα για απρόοπτα να σας πω ότι ένα πρωινό ξυπνήσαμε με τη φωνή του καπετάνιου να μας ενημερώνει από τα μεγάφωνα πως λόγω ενός προβλήματος υγείας ενός εκ των επιβατών, το πλοίο έπρεπε να αλλάξει πορεία, να κατευθυνθεί στις ακτές της Ιταλίας ώστε να μπορεί να πλησιάσει ένα ελικόπτερο και να τον παραλάβει. Δεν μας είπε τι έπαθε ο επιβάτης, αλλά οι ψίθυροι στα καταστρώματα μιλούσαν για καρδιακό επεισόδιο. Εν ριπή οφθαλμού το κατάστρωμα άδειασε, μαζεύτηκαν τα κρεβατάκια, έκλεισαν οι πισίνες, απομακρύνθηκαν άπαντες και το κατάστρωμα μεταμορφώθηκε σε χώρο προσγείωσης ελικοπτέρου. Ενόσω διήρκησε η διάσωση είχαμε αυστηρές οδηγίες όπως παραμείνουμε εντός του πλοίου και να μην τολμήσουμε να βιντεοσκοπήσουμε ή φωτογραφίσουμε το παραμικρό από την όλη διαδικασία. Πειθάρχησαν άπαντες. Εμείς μείναμε στο λόμπι όπου λάμβανε χώρα μάθημα γιόγκα και ζούμπα (τραγικό!), και προσπαθούσαμε να απασχοληθούμε. Το πόσο στεναχωρήθηκα για τον άνθρωπο δεν περιγράφεται κι ας μην είχα ιδέα ποιος ήταν. Όταν είδα το ελικόπτερο να αχνοφαίνεται από ένα φινιστρίνι συγκινήθηκα. Όταν μας ανακοινώθηκε ότι το ελικόπτερο παρέλαβε τον ασθενή και απομακρύνθηκε με επιτυχία ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και χαρούμενες ιαχές. Ήταν πολύ συγκινητικό.

Τα υπόλοιπα, περί Μαυροβουνίου, Βενετίας κτλ, θα σας τα πω άλλη μέρα. Ακολουθεί σύντομο φωτορεπορτάζ:

Το κατάστρωμα. Οι γέφυρες φωτισμένες, ωραιότατες, είχαν κάτι από "Καλατράβα". 

Λοιπόν, εδώ έχει ζουμί. Εδώ βλέπετε δυο πόρτες από καμπίνες διακοσμημένες με χειροτεχνίες επιβατών, εικάζω Αμερικανών οι οποίοι τρέπονται και τέρπονται με τέτοιες ηλίθιες χαριτωμενιές. Διάβαζα στα γκρουπ στου φέησμπουκ ότι οι επιβάτες και δη οι έμπειροι, δεινοί επιβάτες, επιδίδονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό ως προς το ποιος έχει διακοσμήσει πιο όμορφα την καμπίνα του. Αν περιφέρεσαι στους διαδρόμους του ξενοδοχείου του πλοίου θα βρεις πολλές τέτοιες. Μάλιστα, υπάρχει και ένας μυστικός κωδικός. Αν δεις πόρτα με ανανάδες πρόκειται για swingers που ψάχνονται και είσαι ευπρόσδεκτος να "χτυπήσεις". Ανανάδες δεν είδα όσο κι αν είχα ανοιχτά τα μάτια μου, πάντως.

Μια φωτογραφία των ακτών της Αλβανίας ένα συννεφιασμένο απόγευμα που αφήσαμε την Κέρκυρα και κατευθυνόμασταν στο Μαυροβούνιο. 

    Το τελευταίο μας βράδυ στο πλοίο, οι εργάζομενοι μας κούνησαν το μαντίλι, ή μάλλον τη σημαία της χώρας προέλευσής τους. Υπάλληλοι από εξήντα ένα διαφορετικά έθνη εκπροσωπούνται στο Δυναμικό του εν λόγω πλοίου. Παρέλασαν περήφανοι ενώ οι πιο τολμηροί στο άκουσμα της χώρας τους παρουσίασαν και ένα μίνι χορευτικό. Πολύ Γιουροβίζιον και Ολυμπιακοί Αγώνες, το καταφχαριστήθηκα. Όσο πιο φτωχή η χώρα τόσο περισσότεροι οι εργαζόμενοι, όσο πιο προηγμένη τόσο πιο λίγοι. Π.χ. υπήρχαν πέραν των 100 Φιλιπινέζων και μόνο ένας Σουηδός (που μάλιστα ήταν ο καπετάνιος). Υπήρχε και μία ελληνική σημαία, αλλά παραδόξως την κρατούσε ένας ασιάτης. Δεν ξέρω να σας πω περισσότερα. 

Το θέατρο του πλοίου. Αντιλαμβάνεστε από την αισθητική ότι εκπροσωπεί μια άλλη εποχή. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να είναι πιο άρτιο και πιο πλούσιο από οτιδήποτε λειτουργεί αυτή τη στιγμή στην Κύπρο. Τόσο ΓΤΠ είναι αυτή η χώρα. 

Εγώ, ένα βράδυ που έφυγα από το καζίνο και διαπίστωσα ότι στο κυρίως λόμπι λάμβανε χώρα 80ς πάρτι. Ένα χάρμα να βλέπεις τόσες φυλές μαζεμένες να διασκεδάζουν μαζικά. Από το πανεπιστήμιο είχα να δω τέτοια ωραία θεάματα. 

Το λόμπι την πρώτη μέρα της κρουαζιέρας. Με το που μπήκαμε μέσα αντικρίσαμε αυτό. Εντυπωσιακό δίχως άλλο. Τα μπαλόνια στο ταβάνι έπεσαν το βράδυ στο πάρτι καλοσωρίσματος. Η μπουμπού μου ενθουσιάστηκε που έπαιζε μπαλόνο-πόλεμο συνοδεία του Dancing Queen από τη ζωντανή ορχήστρα.