Το Χέρι Που Κουνάει Την Κούνια

 

Η μάχη των φύλων είναι μια μάχη χαμένη.

Χθες πήγαμε στο πάρκο με τον γιο μου. Μπορεί να παραπονιέμαι ότι είμαστε όλοι μέρα κλεισμένοι σπίτι ελέω κορωνοϊού και βρέφους, αλλά κι όταν βγαίνουμε, παραπονιέμαι για το πού ζούμε και το πού ήρθαμε, οπότε μηδέν στο πηλίκον. Πήγαμε που λέτε στο πάρκο, και ο μικρός ήθελε να κάτσει στις κούνιες. Εκεί ήταν ήδη δύο κοριτσάκια, 6-7 ετών τα οποία κρατούσαν τις κούνιες για πολλή ώρα και ενώ ο γιος μου τις πλησίασε καθιστώντας το ενδιαφέρον του για την κούνια εμφανές, καμία δεν συγκινήθηκε να του παραχωρήσει τη θέση της.

Στα πολλά ο γιος μου έρχεται σε μένα και μου λέει «παπά, δεν σηκώνεται καμία να κάνω κι εγώ». «Δεν πειράζει», του απαντώ, «περίμενε λίγο και κάποια από τις δυο θα αδειάσει». Λες και το έκαναν ξεπίτηδες, καμία δεν συγκινούνταν. Πέρασαν δέκα λεπτά, ξανά μανά, καμία ένδειξη φιλότιμου. «Τι θα κάνουμε», μου λέει, «άμα πας και τους ζητήσεις ευγενικά να σου παραχωρήσουν μία όλο και κάποια θα συγκινηθεί», του λέω. Πάει εκεί ο καημένος και τους λέει επί λέξει «θα μπορούσα σας παρακαλώ να κάνω κι εγώ λίγη κούνια;» - ποτέ δεν τον άκουσα πιο ευγενικό. Είχα εντυπωσιαστεί! Και φυσικά απάντησαν και οι δύο, λες και ήταν συνεννοημένες, ένα αυτάρεσκο και βροντερό «ΟΧΙ» συνοδευόμενο με υφάκι «λέμε όχι, κι αν μπορείς, τόλμα να αντιδράσεις».

«Παπά, το ζήτησα ευγενικά και είπαν και οι δύο όχι».

Όχι μόνο σου είπαν όχι, στο είπαν και με υφάκι, ήθελα να του πω. Γιατί; Γιατί είναι μαλακισμένες από κούνια. Έτσι τις μεγαλώνουν. Είναι γυναίκες, κάνουν ό,τι θέλουν και άντε τόλμα εσύ μετά να τις βάλεις στη θέση τους, να το γυρίσουν στη θυματοποίηση και να γίνει δικός τους ο κόσμος όλος. Χαμένος από κάθε άποψη θα βγεις. Τι εικόνα δίνεις προς τα έξω όταν τα βάζεις με δύο κοριτσάκια που κάνουν κούνια; Ότι είσαι αδύναμος. Ποιος επιχειρεί να αποδείξει το δίκιο του με επιχειρήματα; Ο αδύναμος. Ποιος ελπίζει ότι θα συνετίσει τον άλλον με ευγένεια; Ο αδύναμος.

«Πάμε να φύγουμε» του είπα νευριασμένος, πριν απλωθώ και αρχίσω να του εξηγώ τι έχει να περάσει από την εφηβεία και μετά με δαύτες. Εν τω μεταξύ, σημειώστε ότι τα κοριτσάκια στο πάρκο ήταν ασυνόδευτα, ή τέλος πάντων οι γονείς τους ήταν πολύ μακριά για να μπορώ να απευθυνθώ σε εκείνους. Οπότε είχαν το σύμπαν με το μέρος τους. Αν τολμούσα εγώ να τα βάλω στη θέση τους και να τους υποδείξω ότι το πάρκο δεν είναι δικό τους και ότι πρέπει όλα τα παιδάκια να εξυπηρετηθούν με τη σειρά, θα έμπαινα σε πόλεμο, οπότε ας αποχωρούσα πριν να πέθαινε άμαχος πληθυσμός.

«Πάμε να φύγουμε» του είπα, μικρός είσαι, θα συνηθίσεις. Φεύγοντας μας επιτέθηκε ένα σκυλί. Έτρεξε κατά πάνω μας, ο Αλέξης τρόμαξε κι άρχισε να τρέχει, ο σκύλος τον κυνήγησε ακόμα πιο παθιασμένα, άρχισε να φωνάζει και να κλαίει. Είδα κι έπαθα να καλμάρω το σκυλί κι αφού άρχισα να φωνάζω μέσα στο πάρκο «μην τρομάζεις, να σε μυρίσει θέλει» εμφανίστηκε και η ιδιοκτήτρια, μια αναίσθητη μαλακισμένη, η οποία πήγαινε περίπατο αμέριμνη. Όσα νεύρα είχα από τα κοριτσάκια, τα έβγαλα πάνω της. «Δεν βλέπεις την ταμπέλα ηλίθια, οι σκύλοι ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ σ’ αυτό το πάρκο! Υπάρχει άλλο, ειδικά για σκυλιά, δυο τετράγωνα πιο κάτω. Κι αφού τον έφερες που τον έφερες, τουλάχιστον βάλε του λουρί! Βλήμα! (το βλήμα δεν το είπα, το είπα από μέσα μου)».

«Ε, σιγά το πράμα» μου είπε.

Άτε άσσιχτίρ ζώα, ανάθεμα την ώρα που βγήκαμε από το σπίτι και ήρθαμε σ’ επαφή μαζί σας!

Μεγαλώνουμε γιους βούτυρους και κόρες αππωμένες. Αυτό ήταν ανέκαθεν το πρόβλημα της Κύπρου και τίποτε άλλο.