Αφήστε Με Ήσυχο

 

Έλεγα εχθές σε μία φίλη ότι ο μόνος τρόπος να γλιτώσω την κατάθλιψη, την οποία θεωρώ ότι ήδη έχω ούτως ή άλλως εκ γενετής ως ένα βαθμό, είναι να μην ακούω και να μην μαθαίνω τίποτα.

Μετά τα μουντά δύο χρόνια στα οποία έχουμε φλομωθεί με το θέμα του κορωνοϊού, τώρα ήρθε η Ουκρανία να μας αποτελειώσει. Φυσικά, χέστηκα για την Ουκρανία. Εννοείται ότι την υποστηρίζω και εννοείται ότι δεν είμαι από τους γνωστούς, απολιτίκ ηλίθιους οι οποίοι δηλώνουν ότι είναι «με την ειρήνη» γενικώς και αορίστως σαν να μην υπάρχει εισβολή, σαν να μην υπάρχουν ρωσικοί βομβαρδισμοί. Όμως, ναι, εμένα το πραγματικό μου πρόβλημα και φόβος είναι η ευκολία με την οποία γίνεται πια ο πόλεμος. Έτσι στα καλά καθούμενα, μία ανεξάρτητη και αναγνωρισμένη χώρα μέλος του ΟΗΕ, αποφασίζει να προσδιοριστεί όπως γουστάρει, και επειδή ο γείτονας της δεν το εγκρίνει, τη βομβαρδίζει. ΟΚ, δεν είναι τόσο απλοϊκό. Αλλά επί της ουσίας, ο συγκεκριμένος πόλεμος αυτό καταστρατηγεί. Την ελευθερία του προσδιορίζεσθαι. Μπορείς να είσαι ό, τι θέλεις, φτάνει αυτό να μην ενοχλεί τον ισχυρό γείτονα.

Τα ίδια θα συμβούν και στην Κύπρο – κατ’ ακρίβεια ήδη συμβαίνουν και απλώς τα συνηθίσαμε. Η Κύπρος οφείλει να είναι ανεξάρτητη και ο λαός της δεν έχει δικαίωμα να προσδιορίζεται. Έχουν όλοι οι άλλοι. Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα συζήτησης το οποίο βαριέμαι τώρα να αναπτύξω. Στην ηλικία μου έχουν αποκρυσταλλωθεί όλα μέσα μου, δεν θέλω να συζητώ. Όλα λήγουν με ένα «μακάρι να πτωχεύσετε» (το «να πα να γαμηθείτε» το θεωρώ ευχή), και δεν νιώθω και τύψεις.

Τα έχω κλείσει όλα. Έχω αφαιρέσει την εφαρμογή του τουίτερ από το κινητό, έχω αφαιρέσει όλα τα ειδησεογραφικά σάιτς από το τάιμλάιν μου στο φέησμπουκ, δεν ανοίγω την τηλεόραση, κι αν τύχει και παίξει δελτίο ειδήσεων κατά λάθος ενόσω παρακολουθεί ο γιος μου, βάζω κατευθείαν άσχετα βίντεο κλιπ στο γιουτιουμπ. Δεν θέλω καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ασχολούμαι με άλλα για να ξεχνιέμαι. Τα ίδια έκανα κάθε φορά που ξεσπούσε ένας πόλεμος στην ανθρωπότητα και φοβόμουν.

Το 2001 με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν έβλεπα ανελλιπώς Big Brother 1. Το 2003 με την εισβολή στο Ιράκ, ήμουν φοιτητής και είχα απομονωθεί μέσα στο δωμάτιο της εστίας στην οποία διέμενα και απλά διάβαζα. Είχα βγάλει 2:1 εκείνη τη χρονιά εξαιτίας της απομόνωσης. Την επόμενη χρονιά, όταν ο πόλεμος έπαψε να αποτελεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και ξεθάρρεψα, έπεσε και η επίδοση μου. Ε, τώρα με τον πόλεμο δίπλα μας, ασχολούμαι μόνο με τα παιδιά μου και τη Γιουροβίζιον. Είναι γελοίο το ότν ενέσκηψα εκεί σε τόσο τεράστιο βαθμό, αλλά δεν έχω άλλη διέξοδο.

Διαβάζω κάτι μαλακιάρες ώρες-ώρες. Ότι δεν επιδείξαμε την ίδια ευαισθησία όταν γίνονταν άλλοι πόλεμοι, στο Αφγανιστάν φερ’ ειπείν ή στο Ιράκ. Μα φυσικά και δεν επιδείξαμε. Δεν είναι όλοι οι πόλεμοι το ίδιο. Αξιακά μπορεί να είναι, αλλά είμαστε άνθρωποι και δεν ιεραρχούμε τα πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς θα πενθήσουμε όταν πεθάνει ένας γείτονας, αλλιώς όταν πεθάνει ένας φίλος μας, αλλιώς όταν πεθάνει ένας γνωστός μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε τη φρίκη του θανάτου. Έτσι πάει και με τον πόλεμο. Αλλιώς θα συμπονέσουμε τους Ουκρανούς, αλλιώς τους Ιρακινούς, αλλιώς τους απανταχού Έλληνες. Δεν μπορούμε να επιδεικνύουμε την ίδια ευαισθησία σε κάθε περίπτωση. Δεν μας ενώνουν τα ίδια βιώματα. Το ίδιο ισχύει και στο προσφυγικό. Οποιοσδήποτε ξεσπιτώνεται είναι κρίμα, δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου, αλλά ευχαρίστως θα σπίτωνα μία οικογένεια η οποία ξεσπιτώθηκε εξαιτίας του πολέμου και ήρθε εδώ με τα παιδιά της με το βρακί που φορά, και εννοείται θα αγνοούσα ένα μαντράχαλο που βρέθηκε εδώ υπό μυστήριες και θολές περιστάσεις, χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα.

Αυτό δεν είναι υποκρισία. Αυτό είναι τίμια και ισοζυγισμένη σκέψη. Φυσικά, δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω τέτοια, καθότι γνωρίζετε τι γνώμη έχω για όσους προβάλλουν τέτοια επιχειρήματα.

Εν πάση περιπτώσει, έχω κουραστεί και έχω βαρεθεί.