Don't Shut Them Down

 Tους Abba τους έμαθα από τον πατέρα μου όταν κατά τη διάρκεια διακοπών στην Αγία Νάπα το μακρινό 1992 αγόρασε σε κασέτα το άλμπουμ με τα best of τους, το πασίγνωστο πλέον, "Abba Gold". Σε εκείνες τις διακοπές λοιπόν, η κασέτα έπαιζε σε επανάληψη χωρίς σταματημό σε όλες τις διαδρομές από τη θάλασσα στο εξοχικό, και οι παιδικοί και χαρούμενοι τόνοι του συγκροτήματος εντυπώθηκαν στο μυαλό μου μια για πάντα. Ακόμα και σήμερα, όταν ο κόσμος αναφέρεται στους Abba, πρώτα θυμάμαι τον πατέρα μου, και μετά όλα τα υπόλοιπα που έρχονται συνειρμικά. Έτσι λοιπόν, από εκείνον έμαθα το συγκρότημα- ούτε καν από τη Γιουροβίζιον. Περιττό δε να πω ότι το Waterloo, παρόλη τη σημασία που έχει για τον διαγωνισμό, εγώ δεν αντέχω να το ακούω.

Στις 2 Σεπτεμβρίου φέτος λοιπόν, οι Abba έβγαλαν δύο νέα τραγούδια. Θα βγάλουν ένα ολόκληρο άλμπουμ τον Νοέμβριο το οποίο θα περιέχει 10 τραγούδια αλλά μέχρι στιγμής μας παρουσίασαν μόνο δύο. Πώς τους ήρθε; Πάνε χρόνια που φημολογείται η επανένωση του συγκροτήματος, αλλά οι δημιουργοί το διέψευδαν κατηγορηματικά. Μάλιστα ήταν κάθετοι και δήλωναν πως «τέλος θα πει τέλος και πρέπει να μάθουμε να το εννοούμε και εσείς να το χωνέψετε». Δεν ξέρω τι μεσολάβησε και άλλαξαν τροπάρι. Τους είχαν τάξει άπειρες φορές λαγούς με πετραχήλια για περιστασιακά reunions μα όλες οι προτάσεις έπεφταν στο κενό. Τους ήθελαν στα 50χρονα της Γιουροβίζιον το 2005, δεν πήγαν. Τους ήθελαν ως guests στη Γιουροβίζιον του 2013, αρνήθηκαν. Τους ζήτησαν να κάνουν cameo εμφανίσεις στα γυρίσματα της ταινίας Mamma Mia το 2009, με το ζόρι δέχτηκαν να εμφανιστούν στους τίτλους τέλους ως Θεοί του Ολύμπου, κι εκεί μόνον οι άντρες του συγκροτήματος.

Υπήρχε γενικά μια άρνηση, μια απαξίωση, η οποία εμένα γενικότερα μου προκαλεί απομυθοποίηση όποτε την εντοπίζω σε καλλιτέχνες που δήθεν ξεπέρασαν το παρελθόν τους. Αυτοί που το απαρνούνται και δεν τιμούν τους φανς τους, έστω με επιλεκτικές και συλλεκτικές εμφανίσεις με ξενερώνουν. Βλέπε Αλέξια Βασιλείου. Δεν είπαμε να γίνουν και Πύξ Λάξ και να εμφανίζονται κάθε χρόνο στην «τελευταία τους συναυλία». Αλλά κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις θα μπορούσαν να γίνουν για τη νοσταλγία του πράγματος.

Εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρουμε γιατί και πως, μα άλλαξαν γνώμη. Και είναι ξανά εδώ, αν και είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ. Αν ακούσετε τα τραγούδια τους θα δείτε ότι γράφτηκαν για να θυμίζουν τα παλιά τους, ή μπορεί και να μην μπορούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Κατά μία έννοια καλώς πράττουν αφού δεν θα μπορούσαν με τίποτα να παρουσιάσουν κάτι σύγχρονο που να ανταποκρίνεται στις επιταγές της εποχής του Weeknd, της Dua Lipa και της Lady Gaga. Κατά μία άλλη έννοια, πολύ κακώς, αφού δεν μπορούν να φανούν αντάξια της ιστορίας τους. Τα νέα τραγούδια μοιάζουν σαν ξεχασμένα demos από τους δίσκους που έβγαζαν τότε, ελαφρώς ραφιναρισμένα και προσαρμοσμένα στην ψηφιακή εποχή.

Χαρήκαμε για την έκπληξη της επανένωσης; Ναι, φυσικά. Χαρήκαμε για τα τραγούδια; Ναι χαρήκαμε. Γενικώς χαρήκαμε. Απλά αυτή η πάντα ευπρόσδεκτη επανεμφάνιση άργησε. Και ήρθε σε φάση που είχαμε χωνέψει ότι «ο πατέρας έφυγε». Δεν χρειαζόταν να μας τον φέρετε πίσω… χωρίς να μας τον φέρνετε. Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Τα δύο νέα τραγούδα λέγονται I still have faith in you, και Don’t shut me down. Προτιμώ το δεύτερο το οποίο και παραθέτω πιο κάτω. Οι Γιούροφανς δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Μάλιστα άρχισαν να διαδίδουν και φήμες, ότι αφού η EBU αποδέχεται στον διαγωνισμό οποιοδήποτε τραγούδι κυκλοφορεί μετά την πρώτη Σεπτεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς του διαγωνισμού, οι Abba κυκλοφορώντας τα τραγούδια στις 2/9 μας κλείνουν το μάτι με νόημα. Το αποκλείω, αλλά μου αρέσει να σπέρνονται τέτοιες χαριτωμένες φήμες.