Θυμάστε τα χρυσά χρόνια αυτού του μπλογκ στα οποία παίζαμε Chart Show και σας παρέθετα λίστες με διάφορα τραγούδια που μ’αρέσουν, ανά κατηγορία; Ε, πάνε πια αυτά καθώς έχετε κι εσείς προσέξει. Ούτε κέφι διαθέτω, ούτε χρόνο για τέτοια. Σήμερα όμως, ήμουν στο αυτοκίνητο κι άκουγα ένα υπέροχο τραγούδι από τη δεκαετία του ’80 και σκεφτόμουν «Ααχ, ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια», και «Δεν γράφονται πλέον τέτοια τραγούδια». Μα την ίδια στιγμή συνειδητοποιούσα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει εν έτει 2021. Θα έπεφταν όλοι να φάνε τους δημιουργούς για παραβίαση της πολιτικής ορθότητας.
Γνωρίζετε πόσο απεχθάνομαι την
πολιτική ορθότητα και πόσο καταδυναστευτική τη βρίσκω. Τα έχω ξαναγράψει σε
αντίστοιχο κείμενο για τις ταινίες του Ντίσνεϊ. Τη θεωρώ μία μορφή σύγχρονου
φασισμού, με την ουσία όμως του όρου. Τη θεωρώ μάστιγα, βραχνά, μία μαλακία στο
τετράγωνο. Αποφάσισα να κάνω ένα έκτακτο Chart Show και να σας παραθέσω μία πρόχειρη
λίστα παλαιοτέρων ελληνικών τραγουδιών τα οποία στις μέρες μας θα κατακρίνονταν
και πιθανόν να λογοκρίνονταν από το ελληνικό ραδιόφωνο. Μερικά τα παραθέτω για
πλάκα, αλλά υπάρχουν και δύο-τρία που θεωρώ ότι υπερβαίνουν κατά πολύ τα
εσκαμμένα.
Ας τα εξετάσουμε:
 |
«Θες δεν θες, τώρα θα το κάνουμε.
Θες δεν θες, σταμάτα να κλαις!»
Θα μπορούσε να λέγεται και «θα σε βιάσω». Όχι μόνο την απειλεί ότι θα την βιάσει, αλλά της λέει να σταματήσει να κλαίει γιατί δεν αντέχει να την ακούει. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν συζητήθηκε η ύπαρξη αυτού του τραγουδιού. Θα μου πεις, επειδή μόνο εσύ θα μπορούσες να ξέρεις την ύπαρξη του. Ε, όχι και μόνο εγώ. Τότε ο Καρβέλας μεσουρανούσε. Αν έβγαζε αυτό τον στίχο σήμερα, στις εποχές των μεσημεριανών πάνελ, θα γινόταν χαμός. Ας εστιάσουμε αλλού όμως. Στο κατά πόσο ο στίχος του τραγουδιού επηρέασε τους ακροατές. Κατά πόσο ο στίχος αποτελεί παρακίνηση στη διάπραξη εγκλήματος. Πόσοι φανς του Καρβέλα μεγαλώνοντας έγιναν πιο επιρρεπείς σε τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις;
«Έλα κρυφά, έλα λαθραία, τη νύχτα
αυτή που κρυφά ακροβατώ, παράνομα κι ωραία!»
Μα τι λόγια είναι αυτά; «Δεν
υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι!»
Έλα τώρα χρυσή μου που δεν υπάρχουν
λαθραίοι. Που διπλο-κλειδαμπαρώνεσαι κάθε βράδυ πριν πέσεις για ύπνο. Πού δεν
τολμάς να κατέβεις στη Λήδρας μόνη σου για βόλτα το βράδυ. Που βλέπεις αλλοδαπό
στο δρόμο και αυτόματα κοιτάζεις αν έχεις κλειδώσει τις πόρτες του αυτοκινήτου
σου. Που έβαλες κάμερες στο σπίτι να κοιτάζουν περιμετρικά μέχρι και τα
Δημοτικά Όρια της παραπλήσιας πόλης. Τη μέρα που θα ξανακοιμηθείς με την πόρτα
ανοιχτή, όπως τον Αντώνη Ρέμο, να το ξανασυζητήσουμε.
Αν είναι δυνατόν να προωθείται η
πατριαρχεία κατ’ αυτόν τον τρόπο! Πώς την προωθούμε κυρία μου; Δεν ακούτε τον
στίχο; Αφού υπάρχει και αντίστιξη. Λέει «είμαι ο κύρης» και απαντά ο άλλος «είσαι
κακομοίρης!» Δεν έχει σημασία, ο τίτλος για άλλα μας προετοιμάζει. Πώς τολμάτε
να προσβάλλετε τόσες μάνες που περνούν των παθών τους τον τάραχο για να
συνδυάσουν καριέρα και οικογένεια κατ’ αυτόν τον άκομψο τρόπο; Πώς αποδίδετε τα
εύσημα μόνο στον πατέρα; Ο σωστός ο τίτλος, ο πολιτικά ορθός, απαιτεί όπως υπάρξει
ισότητα. «Ο κύρης και η κυρά του σπιτιού!» Να πούμε και για την κυρά την κακομοίρα
ως αντίστιξη, επίσης; Ε, όχι δα! Δεν θα υποθάλπετε τον μισογυνισμό μέσα από τα
ευτελή σας σουξεδάκια. Σα δεν ντρέπεστε! Φτου σας!
«Ο Σκύλος Μου Είναι Γκέι»… Και για
μένα μόνο κλαίει!
Ομοφοβία πασπαλισμένη με χιούμορ;
Όχι ευχαριστούμε. Δεν θα εκτονώνει ο Καρβέλας τα κόμπλεξ και τα σύνδρομά του
ασκώντας «μπούλινγκ» σε μία τόσο βασανισμένη μερίδα πληθυσμού, καταλάβατε; Όχι,
εσείς δεν καταλάβατε. Το άσμα δεν αφορά στην ομοφυλοφιλία. Ο Καρβέλας έγραψε
ένα τραγούδι για ένα μοναχικό άνθρωπο που ζει με τον σκύλο του και ο οποίος μοναχικός
άνθρωπος χαριτολογεί όταν βλέπει τον
σκύλο του να εκτονώνεται ενστικτωδώς επάνω στο πόδι του όποτε συναντιόνται.
Είναι μεταφορικός ο στίχος. Επί της ουσίας αναφέρεται στη μοναξιά και όχι στην
ομοφυλοφιλία. «Τους γκέι δεν θα τους πιάνετε εσείς στο στόμα σας! Ούτε καν χάριν
ευφυολογήματος!» Μα το εξήγησε ο ίδιος ο Καρβέλας σε συνέντευξη στην Ρούλα
Κορομηλά, δεν έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία το τραγούδι. «Και τι ξέρει ο
Καρβέλας για να πιάνει τους ΛΟΑΤΚΙ στο στόμα του, «τον γάρο μας μόνον εμείς τον
δέρνουμε!». Μάλιστα, εντάξει, καταλάβαμε.
«Σκελετούλα σ’ αγαπάω σκελετούλα. Με
τα χέρια μου σου κλείνω τη μεσούλα»
Η νευρική ανορεξία δεν είναι θέμα
για ποπ σαχλοσουξεδάκια, εντάξει; Τι πάει να πει με τα χέρια σου της κλείνεις
τη μεσούλα; Body shaming απ’ την ανάποδη; Δεν φτάνει που η καημένη
η κοπέλα παρασύρθηκε από τα προβληματικά πρότυπα που προωθούνται από όλα αυτά
τα μυσογυνιστικά περιοδικά του Κωστόπουλου, έχουμε και τον Δάντη να γράφει
σουξέ στην πλάτη μας; Ε, όχι!
«Μήπως θέλετε να γράψει κάτι άλλο,
για plus size models που
είναι και της μοδός;»
«Για να βάλει στο στόχαστρο τις ευτραφείς;
Ούτε να το διανοείστε!»
« Ε, πού θα πάει η ελευθερία
έκφρασης του καλλιτέχνη; - Άμα θέλει ελευθερία έκφρασης να εστιάσει στους τσουροπαπάδες,
στους εθνικιστές και στους φασίστες. Εμάς δεν θα μας πιάνετε στο στόμα σας!»
«…Κι όταν εσύ θα λες ΟΧΙ, σαν να έχω
ακούει το ΝΑΙ θ’ αντιδρώ, γιατί η καρδιά μου πια το ‘χει κι έτσι απλά δεν θα
υποταχθώ!»
Άλλο ένα ηθικό δίλημμα συγκατάθεσης
εγείρεται στο εν λόγω άσμα. Όχι θα πει όχι, και ναι θα πει ναι, παίδες. Απλά
πριν προχωρείτε σε κάθε βήμα θα πρέπει να ρωτάτε διπλά και τριπλά. Όπως όταν
σβήνετε ένα αρχείο από τον υπολογιστή. Που σε
ρωτά
εκατό
φορές
«are you sure you want to delete
this file?» Έτσι και στο κρεβάτι: «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να μπω;» Εν
ανάγκη να το ζητάτε γραπτώς και μάλιστα ενώπιον μαρτύρων. Scripta manent! Με
την υπογραφή της. Δεν θέλετε μπλεξίματα στα γεράματα. Είδατε τι περνά σήμερα η
ελληνική θεατρική σκηνή!
«Μελαμψές Βεδουίνες,
ξελογιάστρες, τσαχπίνες
χορεύουνε τα βράδια τους
χορούς της αγάπης, ενώ το ταμ-ταμ
το χτυπάει ο αράπης, ο
μαύρος, ο σκύλος, ο μπλάκ, ταμ, ταμ, ταμ
Ταμ, ταμ, ταμ, χτυπάει ο
σκυλάραπας.
Η μικρή από τ’ Αλγέρι,
που ’χει βέρα στο χέρι
τη βλέπουνε όλοι, της
λένε γι’ αγάπη, ενώ η μικρή
γουστάρει τον αράπαρο,
τον μαύραρο, τον σκύλαρο, τον μπλάκ
Ταμ τουμου τάμ, Ταμ
τουμου τάμ, Ταμ ταμ τάμ
Γουστάρει κι αγαπάει,
τον μαύρο, τον σκύλο, τον αράπη,
τον σατράπη, τον χασάπη,
τον μανάβη, τον μπακάλη,
τον κουρέα, τον Αντρέα,
τον Σαλέα, τον μαλέα,
τον Πελέ, τον χαβαλέ,
τον λεχρίτη, τον κοπρίτη, τον κοιλιά,
τον φαταούλα, τον
Σακουλέα, τον χλαμπαλέα,
τον Λέων, τον Τιμολέων,
τον Ναπολέων,
τον Άρη, τον Θεοχάρη,
τον σαλιάρη, τον μαλλιάρη, τον κουταλιάρη,
τον Αράπηηη.»
Αυτοί είναι οι στίχοι
του τραγουδιού.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι
άλλο.
«Η Σκλάβα σου ήμουν, η
σκλάβα σου είμαι και σκλάβα θα μείνω!»
Αυτό έγινε όντως θέμα
πρόσφατα, όταν η Ήβη Αδάμου τραγούδησε το συγκεκριμένο τραγούδι κατά τη
διάρκεια του Mad Walk. Μία ανώνυμη κοπέλα της
άφησε σχόλιο στο ίνσταγκραμ ότι «έπεσε απ’ τα σύννεφα» που η νεαρή
τραγουδίστρια «προωθούσε ένα τόσο κακό πρότυπο στα νεαρά κορίτσια». Το ότι
επρόκειτο για στίχο της δεκαετίας του 1950 που ζούσαμε σε άλλο κόσμο βέβαια,
δεν μπορούν να βάλουν το μυαλό τους να το φιλτράρει. Καμία ηθογραφική
προσέγγιση. Όλα κυριολεκτικά. Εγώ αν ήμουν, θα άλλαζα το «σκλάβα» σε «δούλα» να
τους σπάσω περαιτέρω τα νεύρα. Ε, συγγνώμη χρυσή μου, έχει κι η υπομονή τα όριά
της!
«Πριν πατήσει τα δεκάξι
Ήταν όλα της εντάξει
Οι καμπύλες και τα φρούτα της τα γνώριμα
μέσα σ’ ένα δύο μήνες γίναν ώριμα»
Μετά μπαίνει και η ίδια
η Μπέμπα στο τραγούδι και λέει:
«Ένας θειος μου που κοντά του, μ’ έπαιρνε στα γόνατά του,
Τελευταίως πια μου ρίχνει άλλα βλέμματα, και μου κάνει κομπλιμέντα
και παινέματα…
Όλο έρχεται και πάει,
Τρέμει όταν μ’ ακουμπάει, και προχτές το βράδυ πάλι γύρισε,
Και με τρόμο στην κουζίνα μου ψιθύρισε…
Μπέμπα, έχεις γίνει σαν τη φράπα, Μπέμπα, Μπέμπα,
Έλα πίσω απ’ τη ντουλάπα να μην μας δει και ο μπαμπάς!»
OK! Ξέφυγε η κατάσταση.
Για το τέλος άφησα το
τραγούδι που ενέπνευσε τη σημερινή ανάρτηση:
Θα σου ξεκουμπώνω το πουκάμισο τα βράδια
θα σε ξεκουράζω στα στηθάκια μου με χάδια,
θα ‘μαι μια σκλάβα σου τρελά ερωτευμένη,
θα ‘σαι ο σουλτάνος μου και θα’ μαι το χαρέμι
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
για το χατίρι σου, αγόρι
μου, θα γίνω
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
να με φιλάς εσύ κι εγώ…
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
για το χατίρι σου, αγόρι
μου, θα γίνω
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
να με φιλάς εσύ κι εγώ…
να σβήνω.
Το πρωί θα φέρνω τον καφέ σου στο κρεβάτι,
και προτού να σηκωθείς ένα μασάζ στην πλάτη,
θα σου ντύνω, θα σου δένω μέχρι τη γραβάτα,
θα σε περιμένω σαν ερωτευμένη γάτα.
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
για το χατίρι σου, αγόρι
μου, θα γίνω
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
να με φιλάς εσύ κι εγώ…
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
για το χατίρι σου, αγόρι
μου, θα γίνω
Ανατολίτισσα,
ανατολίτισσα
να με φιλάς εσύ κι εγώ…
να σβήνω.
Πόσο μοιραίο timing θα είχε αυτό το τραγούδι
αν κυκλοφορούσε σήμερα, εν καιρώ Ταλιμπάν, μπούρκας και Αφγανιστάν. Ευτυχώς που
κυκλοφόρησε το 1988 όταν ακόμα ο κόσμος είχε λίγο χιούμορ.
Nα προσθέσω, δε, τον ύμνο σε στίχους του Βασίλη Ρώτα και τραγουδισμένο ανυπέρβλητα από την Καίτη Χωματά "Το Χριστινάκι". Νομίζω πως θα άξιζε να το προσθέσεις στη λίστα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα όλες οι οργανώσεις και τα μονίμως ορθωμένα διαδικτυακά δάκτυλα θα είχαν ξεπεράσει(?) το ζήτημα της ομαδικής νουμεράδας (sic) και θα επικεντρώνονταν στην ηλικία της μικρής Χριστίνας.
Επίσης, αν η Βίσση έβγαζε σήμερα τις "Τσούλες" θα την κατηγορούσαν για slut-shaming και εσωτερικευμένο μισογυνισμό!
ΑπάντησηΔιαγραφή100% πολιτικό ορθή τέχνη (τραγούδι, θέατρο, ταινίες, πίνακες κτλ) είναι σαν φαγητό χωρίς λίπος και αλατοπίπερο. Η ζωή και οι σκέψεις μας δεν είναι πάντα πολίτικα ορθές και υγιείς. Αν η τέχνη παραμένει στην πολιτική ορθότητα, δε θα αντικατοπτρίζει τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ να υπάρχουν κάποιες ευαισθησίες και έγνοια πως επηρεάζει τους άλλους και να περνά τα μηνύματα που θέλουμε ή μήπως περνά άλλα που δε θέλουμε, αλλά όχι και να φτάνουμε στο άλλο άκρο. Κάποιοι νομίζω ότι είναι επαγγελματίες ενοχλημένοι και προσβεβλημένοι.
Για τη Σκλάβα και την Ανατολίτισσα (πολύ ωραία τραγούδια), τα εκλαμβάνω στο πλαίσιο της υπερβολής που έχουν τα αισθήματα, ακόμα και σήμερα. Δεν πιστεύω ούτε η Αλεξία, η Ήβη, και Πωλίνα έχουν οποιοδήποτε σκοπό να γίνουν ή να προωθήσουν να γίνει κάποιος σκλάβος/α ή ανατολίτης/α. Με ενοχλούν έτι δε περαιτέρω τα σκουπίδια/τραγούδια για γκόμενες και λεφτά, θα μου πεις συναισθήματα και τέχνη είναι και αυτά... αυτό που με ενοχλεί είναι ότι πολύς κόσμος δεν ενοχλείτε μαζί τους και γυρεύουν αλλού την πολιτική ορθότητα...
Ρε συ θηριο! Μπλογκάρεις ακόμα;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗρωας!