Μόνο Γιουροβίζιον

Έχει καιρό που σκέφτομαι να ανοίξω ένα καινούριο μπλογκ στο οποίο θα γράφω μόνο για τη Γιουροβίζιον. Το πρόβλημά μου είναι ότι γενικότερα τα μπλογκς έχουν πεθάνει και δεν τα διαβάζει κανένας, και επίσης, η Γιουροβίζιον δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, ούτε είναι αυτό που εγώ έχω αγαπήσει, οπότε το όλο εγχείρημα θα καταντήσει ένα ατέλειωτο μνημόσυνο το οποίο δεν ξέρω αν θα αφορά κανέναν άλλον κάτω από την ηλικία των 40 και κανέναν άλλον πέραν δυο-τριών φίλων που απολαμβάνουν εξίσου τον διαγωνισμό και κυρίως για τους σωστούς λόγους.

Παρόλα αυτά, μου λείπει το γράψιμο. Παλιότερα έγραφα ασταμάτητα και με μεγάλο ενθουσιασμό, όμως οι οικογενειακές μου συνθήκες δεν μου επιτρέπουν πλέον να γράφω ό,τι θέλω, ούτε να εκφράζομαι με τη γνωστή μου αθυροστομία, που κατά τη γνώμη μου, ήταν και το ατού μου. Αναγκάζομαι πολύ συχνά να στρογγυλεύω τη γνώμη μου, αναγκάζομαι να διαβάζω δυο και τρεις φορές τα κείμενά μου πριν τα ανεβάσω, και πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι δεν πρέπει να προσβάλω κανέναν και όλα αυτά με έχουν καταντήσει έναν «νερόβραστο».

Φυσικά, θα μπορούσα να αγνοήσω τα βαρίδια της προσωπικής μου ζωής, και να εξαπολύσω το κτήνος που κρύβω μέσα και όποιον πάρει ο Χάρος. Ας μην κοροϊδευόμαστε, όμως, εμένα θα πάρει ο Χάρος. Έτσι λοιπόν, αφού έχω καταντήσει ένα μπλογκ χωρίς ενδιαφέροντα θέματα, ας επικεντρωθώ στο μεράκι μου, σ’ αυτό που κατέχω και στο μόνο θέμα για το οποίο θεωρώ ότι η γνώμη μου έχει μία βαρύτητα. Δεν ξέρω πόσο συχνά θα ανεβάζω κείμενα, αλλά αφού δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα της ζωής μου χωρίς να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο σόου, πιστεύω ότι θα γράφω αρκετά συχνά ώστε να διατηρείται ένα άλφα ενδιαφέρον και να συντηρείται ζωντανό.

Μην αναμένετε ειδήσεις ούτε πρωτογενές υλικό. Θα παραθέτω μόνο αναμνήσεις και σχολιασμό σε πράγματα που ψαρεύω από το ίντερνετ και θεωρώ ότι αξίζουν σχολιασμού. Κάτι είναι κι αυτό. Το μπλογκ θα σκέφτηκα να το ονομάσω «Μόνο Γιουροβίζιον» και θα μπορείτε να το βρίσκετε στα λινκς, στο περιθώριο του υφιστάμενου μπλογκ. Εννοείται ότι το υφιστάμενο παραμένει και συνεχίζει, μέχρι τελικής πτώσης (που δεν είναι και μακριά).

Έχω γράψει ήδη το πρώτο μου κείμενο στο γιουροβιζιακό.  

Chart Show: Πολιτική Ορθότητα

Θυμάστε τα χρυσά χρόνια αυτού του μπλογκ στα οποία παίζαμε Chart Show και σας παρέθετα λίστες με διάφορα τραγούδια που μ’αρέσουν, ανά κατηγορία; Ε, πάνε πια αυτά καθώς έχετε κι εσείς προσέξει. Ούτε κέφι διαθέτω, ούτε χρόνο για τέτοια. Σήμερα όμως, ήμουν στο αυτοκίνητο κι άκουγα ένα υπέροχο τραγούδι από τη δεκαετία του ’80 και σκεφτόμουν «Ααχ, ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια», και «Δεν γράφονται πλέον τέτοια τραγούδια». Μα την ίδια στιγμή συνειδητοποιούσα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει εν έτει 2021. Θα έπεφταν όλοι να φάνε τους δημιουργούς για παραβίαση της πολιτικής ορθότητας.

Γνωρίζετε πόσο απεχθάνομαι την πολιτική ορθότητα και πόσο καταδυναστευτική τη βρίσκω. Τα έχω ξαναγράψει σε αντίστοιχο κείμενο για τις ταινίες του Ντίσνεϊ. Τη θεωρώ μία μορφή σύγχρονου φασισμού, με την ουσία όμως του όρου. Τη θεωρώ μάστιγα, βραχνά, μία μαλακία στο τετράγωνο. Αποφάσισα να κάνω ένα έκτακτο Chart Show και να σας παραθέσω μία πρόχειρη λίστα παλαιοτέρων ελληνικών τραγουδιών τα οποία στις μέρες μας θα κατακρίνονταν και πιθανόν να λογοκρίνονταν από το ελληνικό ραδιόφωνο. Μερικά τα παραθέτω για πλάκα, αλλά υπάρχουν και δύο-τρία που θεωρώ ότι υπερβαίνουν κατά πολύ τα εσκαμμένα.  

Ας τα εξετάσουμε:

«Θες δεν θες, τώρα θα το κάνουμε. Θες δεν θες, σταμάτα να κλαις!»

Θα μπορούσε να λέγεται και «θα σε βιάσω». Όχι μόνο την απειλεί ότι θα την βιάσει, αλλά της λέει να σταματήσει να κλαίει γιατί δεν αντέχει να την ακούει. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν συζητήθηκε η ύπαρξη αυτού του τραγουδιού. Θα μου πεις, επειδή μόνο εσύ θα μπορούσες να ξέρεις την ύπαρξη του. Ε, όχι και μόνο εγώ. Τότε ο Καρβέλας μεσουρανούσε. Αν έβγαζε αυτό τον στίχο σήμερα, στις εποχές των μεσημεριανών πάνελ, θα γινόταν χαμός. Ας εστιάσουμε αλλού όμως. Στο κατά πόσο ο στίχος του τραγουδιού επηρέασε τους ακροατές. Κατά πόσο ο στίχος αποτελεί παρακίνηση στη διάπραξη εγκλήματος. Πόσοι φανς του Καρβέλα μεγαλώνοντας έγιναν πιο επιρρεπείς σε τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις; 

Σοκαριστική λεπτομέρεια: Ανάμεσα στους θεατές στο βίντεο κλιπ είναι και η μικρή Σοφία Καρβέλα!

«Έλα κρυφά, έλα λαθραία, τη νύχτα αυτή που κρυφά ακροβατώ, παράνομα κι ωραία!»

Μα τι λόγια είναι αυτά; «Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι!»

Έλα τώρα χρυσή μου που δεν υπάρχουν λαθραίοι. Που διπλο-κλειδαμπαρώνεσαι κάθε βράδυ πριν πέσεις για ύπνο. Πού δεν τολμάς να κατέβεις στη Λήδρας μόνη σου για βόλτα το βράδυ. Που βλέπεις αλλοδαπό στο δρόμο και αυτόματα κοιτάζεις αν έχεις κλειδώσει τις πόρτες του αυτοκινήτου σου. Που έβαλες κάμερες στο σπίτι να κοιτάζουν περιμετρικά μέχρι και τα Δημοτικά Όρια της παραπλήσιας πόλης. Τη μέρα που θα ξανακοιμηθείς με την πόρτα ανοιχτή, όπως τον Αντώνη Ρέμο, να το ξανασυζητήσουμε. 

«Ο Κύρης Του Σπιτιού»

Αν είναι δυνατόν να προωθείται η πατριαρχεία κατ’ αυτόν τον τρόπο! Πώς την προωθούμε κυρία μου; Δεν ακούτε τον στίχο; Αφού υπάρχει και αντίστιξη. Λέει «είμαι ο κύρης» και απαντά ο άλλος «είσαι κακομοίρης!» Δεν έχει σημασία, ο τίτλος για άλλα μας προετοιμάζει. Πώς τολμάτε να προσβάλλετε τόσες μάνες που περνούν των παθών τους τον τάραχο για να συνδυάσουν καριέρα και οικογένεια κατ’ αυτόν τον άκομψο τρόπο; Πώς αποδίδετε τα εύσημα μόνο στον πατέρα; Ο σωστός ο τίτλος, ο πολιτικά ορθός, απαιτεί όπως υπάρξει ισότητα. «Ο κύρης και η κυρά του σπιτιού!» Να πούμε και για την κυρά την κακομοίρα ως αντίστιξη, επίσης; Ε, όχι δα! Δεν θα υποθάλπετε τον μισογυνισμό μέσα από τα ευτελή σας σουξεδάκια. Σα δεν ντρέπεστε! Φτου σας!

«Ο Σκύλος Μου Είναι Γκέι»… Και για μένα μόνο κλαίει!

Ομοφοβία πασπαλισμένη με χιούμορ; Όχι ευχαριστούμε. Δεν θα εκτονώνει ο Καρβέλας τα κόμπλεξ και τα σύνδρομά του ασκώντας «μπούλινγκ» σε μία τόσο βασανισμένη μερίδα πληθυσμού, καταλάβατε; Όχι, εσείς δεν καταλάβατε. Το άσμα δεν αφορά στην ομοφυλοφιλία. Ο Καρβέλας έγραψε ένα τραγούδι για ένα μοναχικό άνθρωπο που ζει με τον σκύλο του και ο οποίος μοναχικός άνθρωπος χαριτολογεί όταν βλέπει τον  σκύλο του να εκτονώνεται ενστικτωδώς επάνω στο πόδι του όποτε συναντιόνται. Είναι μεταφορικός ο στίχος. Επί της ουσίας αναφέρεται στη μοναξιά και όχι στην ομοφυλοφιλία. «Τους γκέι δεν θα τους πιάνετε εσείς στο στόμα σας! Ούτε καν χάριν ευφυολογήματος!» Μα το εξήγησε ο ίδιος ο Καρβέλας σε συνέντευξη στην Ρούλα Κορομηλά, δεν έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία το τραγούδι. «Και τι ξέρει ο Καρβέλας για να πιάνει τους ΛΟΑΤΚΙ στο στόμα του, «τον γάρο μας μόνον εμείς τον δέρνουμε!». Μάλιστα, εντάξει, καταλάβαμε.

«Σκελετούλα σ’ αγαπάω σκελετούλα. Με τα χέρια μου σου κλείνω τη μεσούλα»

Η νευρική ανορεξία δεν είναι θέμα για ποπ σαχλοσουξεδάκια, εντάξει; Τι πάει να πει με τα χέρια σου της κλείνεις τη μεσούλα; Body shaming απ’ την ανάποδη; Δεν φτάνει που η καημένη η κοπέλα παρασύρθηκε από τα προβληματικά πρότυπα που προωθούνται από όλα αυτά τα μυσογυνιστικά περιοδικά του Κωστόπουλου, έχουμε και τον Δάντη να γράφει σουξέ στην πλάτη μας; Ε, όχι!

«Μήπως θέλετε να γράψει κάτι άλλο, για plus size models που είναι και της μοδός;»

«Για να βάλει στο στόχαστρο τις ευτραφείς; Ούτε να το διανοείστε!»

« Ε, πού θα πάει η ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη; - Άμα θέλει ελευθερία έκφρασης να εστιάσει στους τσουροπαπάδες, στους εθνικιστές και στους φασίστες. Εμάς δεν θα μας πιάνετε στο στόμα σας!»

«…Κι όταν εσύ θα λες ΟΧΙ, σαν να έχω ακούει το ΝΑΙ θ’ αντιδρώ, γιατί η καρδιά μου πια το ‘χει κι έτσι απλά δεν θα υποταχθώ!»

Άλλο ένα ηθικό δίλημμα συγκατάθεσης εγείρεται στο εν λόγω άσμα. Όχι θα πει όχι, και ναι θα πει ναι, παίδες. Απλά πριν προχωρείτε σε κάθε βήμα θα πρέπει να ρωτάτε διπλά και τριπλά. Όπως όταν σβήνετε ένα αρχείο από τον υπολογιστή. Που σε ρωτά εκατό φορές «are you sure you want to delete this file?» Έτσι και στο κρεβάτι: «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να μπω;» Εν ανάγκη να το ζητάτε γραπτώς και μάλιστα ενώπιον μαρτύρων. Scripta manent! Με την υπογραφή της. Δεν θέλετε μπλεξίματα στα γεράματα. Είδατε τι περνά σήμερα η ελληνική θεατρική σκηνή!

«Μελαμψές Βεδουίνες, ξελογιάστρες, τσαχπίνες

χορεύουνε τα βράδια τους χορούς της αγάπης, ενώ το ταμ-ταμ

το χτυπάει ο αράπης, ο μαύρος, ο σκύλος, ο μπλάκ, ταμ, ταμ, ταμ

Ταμ, ταμ, ταμ, χτυπάει ο σκυλάραπας.

 

Η μικρή από τ’ Αλγέρι, που ’χει βέρα στο χέρι

τη βλέπουνε όλοι, της λένε γι’ αγάπη, ενώ η μικρή

γουστάρει τον αράπαρο, τον μαύραρο, τον σκύλαρο, τον μπλάκ

Ταμ τουμου τάμ, Ταμ τουμου τάμ, Ταμ ταμ τάμ

 

Γουστάρει κι αγαπάει, τον μαύρο, τον σκύλο, τον αράπη,

τον σατράπη, τον χασάπη, τον μανάβη, τον μπακάλη,

τον κουρέα, τον Αντρέα, τον Σαλέα, τον μαλέα,

τον Πελέ, τον χαβαλέ, τον λεχρίτη, τον κοπρίτη, τον κοιλιά,

τον φαταούλα, τον Σακουλέα, τον χλαμπαλέα,

τον Λέων, τον Τιμολέων, τον Ναπολέων,

τον Άρη, τον Θεοχάρη, τον σαλιάρη, τον μαλλιάρη, τον κουταλιάρη,

τον Αράπηηη.»

Αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

«Η Σκλάβα σου ήμουν, η σκλάβα σου είμαι και σκλάβα θα μείνω!»

Αυτό έγινε όντως θέμα πρόσφατα, όταν η Ήβη Αδάμου τραγούδησε το συγκεκριμένο τραγούδι κατά τη διάρκεια του Mad Walk. Μία ανώνυμη κοπέλα της άφησε σχόλιο στο ίνσταγκραμ ότι «έπεσε απ’ τα σύννεφα» που η νεαρή τραγουδίστρια «προωθούσε ένα τόσο κακό πρότυπο στα νεαρά κορίτσια». Το ότι επρόκειτο για στίχο της δεκαετίας του 1950 που ζούσαμε σε άλλο κόσμο βέβαια, δεν μπορούν να βάλουν το μυαλό τους να το φιλτράρει. Καμία ηθογραφική προσέγγιση. Όλα κυριολεκτικά. Εγώ αν ήμουν, θα άλλαζα το «σκλάβα» σε «δούλα» να τους σπάσω περαιτέρω τα νεύρα. Ε, συγγνώμη χρυσή μου, έχει κι η υπομονή τα όριά της!

Ξεκινά και λέει η χορωδία:

«Πριν πατήσει τα δεκάξι

Ήταν όλα της εντάξει

Οι καμπύλες και τα φρούτα της τα γνώριμα

μέσα σ’ ένα δύο μήνες γίναν ώριμα»

Μετά μπαίνει και η ίδια η Μπέμπα στο τραγούδι και λέει:

«Ένας θειος μου που κοντά του, μ’ έπαιρνε στα γόνατά του,

Τελευταίως πια μου ρίχνει άλλα βλέμματα, και μου κάνει κομπλιμέντα

και παινέματα…

Όλο έρχεται και πάει,

Τρέμει όταν μ’ ακουμπάει, και προχτές το βράδυ πάλι γύρισε,

Και με τρόμο στην κουζίνα μου ψιθύρισε…

Μπέμπα, έχεις γίνει σαν τη φράπα, Μπέμπα, Μπέμπα,

Έλα πίσω απ’ τη ντουλάπα να μην μας δει και ο μπαμπάς!»

 OK! Ξέφυγε η κατάσταση. 

Για το τέλος άφησα το τραγούδι που ενέπνευσε τη σημερινή ανάρτηση:

Θα σου ξεκουμπώνω το πουκάμισο τα βράδια

θα σε ξεκουράζω στα στηθάκια μου με χάδια,

θα ‘μαι μια σκλάβα σου τρελά ερωτευμένη,

θα ‘σαι ο σουλτάνος μου και θα’ μαι το χαρέμι

 

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

για το χατίρι σου, αγόρι μου, θα γίνω

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

να με φιλάς εσύ κι εγώ…

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

για το χατίρι σου, αγόρι μου, θα γίνω

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

να με φιλάς εσύ κι εγώ…

να σβήνω.

 

Το πρωί θα φέρνω τον καφέ σου στο κρεβάτι,

και προτού να σηκωθείς ένα μασάζ στην πλάτη,

θα σου ντύνω, θα σου δένω μέχρι τη γραβάτα,

θα σε περιμένω σαν ερωτευμένη γάτα.

 

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

για το χατίρι σου, αγόρι μου, θα γίνω

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

να με φιλάς εσύ κι εγώ…

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

για το χατίρι σου, αγόρι μου, θα γίνω

Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα

να με φιλάς εσύ κι εγώ…

να σβήνω.

Πόσο μοιραίο timing θα είχε αυτό το τραγούδι αν κυκλοφορούσε σήμερα, εν καιρώ Ταλιμπάν, μπούρκας και Αφγανιστάν. Ευτυχώς που κυκλοφόρησε το 1988 όταν ακόμα ο κόσμος είχε λίγο χιούμορ.

Don't Shut Them Down

 Tους Abba τους έμαθα από τον πατέρα μου όταν κατά τη διάρκεια διακοπών στην Αγία Νάπα το μακρινό 1992 αγόρασε σε κασέτα το άλμπουμ με τα best of τους, το πασίγνωστο πλέον, "Abba Gold". Σε εκείνες τις διακοπές λοιπόν, η κασέτα έπαιζε σε επανάληψη χωρίς σταματημό σε όλες τις διαδρομές από τη θάλασσα στο εξοχικό, και οι παιδικοί και χαρούμενοι τόνοι του συγκροτήματος εντυπώθηκαν στο μυαλό μου μια για πάντα. Ακόμα και σήμερα, όταν ο κόσμος αναφέρεται στους Abba, πρώτα θυμάμαι τον πατέρα μου, και μετά όλα τα υπόλοιπα που έρχονται συνειρμικά. Έτσι λοιπόν, από εκείνον έμαθα το συγκρότημα- ούτε καν από τη Γιουροβίζιον. Περιττό δε να πω ότι το Waterloo, παρόλη τη σημασία που έχει για τον διαγωνισμό, εγώ δεν αντέχω να το ακούω.

Στις 2 Σεπτεμβρίου φέτος λοιπόν, οι Abba έβγαλαν δύο νέα τραγούδια. Θα βγάλουν ένα ολόκληρο άλμπουμ τον Νοέμβριο το οποίο θα περιέχει 10 τραγούδια αλλά μέχρι στιγμής μας παρουσίασαν μόνο δύο. Πώς τους ήρθε; Πάνε χρόνια που φημολογείται η επανένωση του συγκροτήματος, αλλά οι δημιουργοί το διέψευδαν κατηγορηματικά. Μάλιστα ήταν κάθετοι και δήλωναν πως «τέλος θα πει τέλος και πρέπει να μάθουμε να το εννοούμε και εσείς να το χωνέψετε». Δεν ξέρω τι μεσολάβησε και άλλαξαν τροπάρι. Τους είχαν τάξει άπειρες φορές λαγούς με πετραχήλια για περιστασιακά reunions μα όλες οι προτάσεις έπεφταν στο κενό. Τους ήθελαν στα 50χρονα της Γιουροβίζιον το 2005, δεν πήγαν. Τους ήθελαν ως guests στη Γιουροβίζιον του 2013, αρνήθηκαν. Τους ζήτησαν να κάνουν cameo εμφανίσεις στα γυρίσματα της ταινίας Mamma Mia το 2009, με το ζόρι δέχτηκαν να εμφανιστούν στους τίτλους τέλους ως Θεοί του Ολύμπου, κι εκεί μόνον οι άντρες του συγκροτήματος.

Υπήρχε γενικά μια άρνηση, μια απαξίωση, η οποία εμένα γενικότερα μου προκαλεί απομυθοποίηση όποτε την εντοπίζω σε καλλιτέχνες που δήθεν ξεπέρασαν το παρελθόν τους. Αυτοί που το απαρνούνται και δεν τιμούν τους φανς τους, έστω με επιλεκτικές και συλλεκτικές εμφανίσεις με ξενερώνουν. Βλέπε Αλέξια Βασιλείου. Δεν είπαμε να γίνουν και Πύξ Λάξ και να εμφανίζονται κάθε χρόνο στην «τελευταία τους συναυλία». Αλλά κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις θα μπορούσαν να γίνουν για τη νοσταλγία του πράγματος.

Εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρουμε γιατί και πως, μα άλλαξαν γνώμη. Και είναι ξανά εδώ, αν και είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ. Αν ακούσετε τα τραγούδια τους θα δείτε ότι γράφτηκαν για να θυμίζουν τα παλιά τους, ή μπορεί και να μην μπορούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Κατά μία έννοια καλώς πράττουν αφού δεν θα μπορούσαν με τίποτα να παρουσιάσουν κάτι σύγχρονο που να ανταποκρίνεται στις επιταγές της εποχής του Weeknd, της Dua Lipa και της Lady Gaga. Κατά μία άλλη έννοια, πολύ κακώς, αφού δεν μπορούν να φανούν αντάξια της ιστορίας τους. Τα νέα τραγούδια μοιάζουν σαν ξεχασμένα demos από τους δίσκους που έβγαζαν τότε, ελαφρώς ραφιναρισμένα και προσαρμοσμένα στην ψηφιακή εποχή.

Χαρήκαμε για την έκπληξη της επανένωσης; Ναι, φυσικά. Χαρήκαμε για τα τραγούδια; Ναι χαρήκαμε. Γενικώς χαρήκαμε. Απλά αυτή η πάντα ευπρόσδεκτη επανεμφάνιση άργησε. Και ήρθε σε φάση που είχαμε χωνέψει ότι «ο πατέρας έφυγε». Δεν χρειαζόταν να μας τον φέρετε πίσω… χωρίς να μας τον φέρνετε. Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Τα δύο νέα τραγούδα λέγονται I still have faith in you, και Don’t shut me down. Προτιμώ το δεύτερο το οποίο και παραθέτω πιο κάτω. Οι Γιούροφανς δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Μάλιστα άρχισαν να διαδίδουν και φήμες, ότι αφού η EBU αποδέχεται στον διαγωνισμό οποιοδήποτε τραγούδι κυκλοφορεί μετά την πρώτη Σεπτεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς του διαγωνισμού, οι Abba κυκλοφορώντας τα τραγούδια στις 2/9 μας κλείνουν το μάτι με νόημα. Το αποκλείω, αλλά μου αρέσει να σπέρνονται τέτοιες χαριτωμένες φήμες.

Καλλιτεχνικές Απώλειες

Σήμερα πέθανε ο Mad Clip, σήμερα πέθανε και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Αυτό θα πει ανατρεπτικό ντουέτο!

Οι θανάτοι των διασήμων είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα, ειδικά όταν πρόκειται για καλλιτέχνες χωρίς ευρεία αποδοχή.

Το κατάλαβα όταν είχα γράψει τα χειρότερα για τον Παντελή Παντελίδη και την επόμενη μέρα σκοτώθηκε, κι από τις τύψεις μου αναγκάστηκα να σβήσω την ανάρτησή μου. Ένιωσα ότι τον «γλωσσόφαγα».

Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάτσει και σκεφτεί το ζήτημα ενδελεχώς και έχω καταλήξει σε κάτι πολύ σοφό και χιλιοειπωμένο: «Αν δεν έχεις να πεις κάτι καλό, καλύτερα να μην πεις τίποτα». Η σιωπή αρκεί.

Το αν η μουσική του Mad Clip ήταν για τα σκουπίδια, είναι κάτι το υποκειμενικό. Και δεν ευθύνεται αυτός για το πού τον κατεύθυνε η αγορά. Γιατί να ευθύνεται ο Mad Clip για τους στίχους του αν η νεολαία με αυτά ευφραίνεται; Γιατί δεν φταίει η νεολαία και η ανύπαρκτη παιδεία μας που με αυτά μεγαλώνει; Γιατί δεν φταίει η νεολαία που δεν έχει ιδέα για το έργο του Μίκη Θεοδωράκη;

Δεν θα σωθεί το ελληνικό τραγούδι με τον χαμό του Mad Clip. Όπως δεν σώθηκε με τον χαμό του Παντελίδη. Θα βρεθούν άλλοι τύποι παρομοίου μουσικού υποστρώματος να αναπληρώσουν το κενό με στίχους που πιθανόν να ωραιοποιούν τοξικές καταστάσεις. Γιατί το κοινό αυτά θέλει. Και όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούμε να παρακαλούμε να πεθάνουν όλοι οι ράππερ, όλοι οι τράππερ και όλοι σκυλάδες. Είναι πολλοί και νικάνε.

Αυτούς τους ανθρώπους με τα καλά τους και τα κακά τους κάποια μανούλα τους κλαίει. Ας τη σεβαστούμε κι ας αφήσουμε τα «καλά να πάθει». Τα έπαθαν από το ξερό τους το κεφάλι, ναι συμφωνούμε, και γι’ αυτό τιμωρήθηκαν. Η μουσική στην Ελλάδα μια φορά, θα παραμείνει η ίδια.

Εμένα το αντίστροφο με εκπλήσσει και ακόμα δεν το έχω ξεδιαλύνει μέσα μου. Το αν αξίζει ο θρήνος όταν πεθαίνουν ιδιοφυίες με παρόμοια και ακόμα χειρότερα κουσούρια. Θέλω να πω, κανένας δεν θα έλεγε «καλά να πάθει» ο Freddy Mercury των Queen, «…που πήγε και κόλλησε AIDS, ας μην σκυλογαμιόταν με όποιον έβρισκε ο πούστης». Εκεί όλοι μιλήσαμε για το «δυσαναπλήρωτο κενό». Κανείς δεν είπε «ψόφο στον παιδεραστή τον Michael Jackson» κανείς δεν είπε «καλά να πάθει η μπεκρού και εξαρτημένη Amy Winehouse». Κανείς δεν είπε «καλά να πάθει που γκρεμοτσακίστηκε στη μπανιέρα το τζάνκι η Whitney Houston». Είμαστε έτοιμοι να συγχωρέσουμε τα μεγάλα ταλέντα ακόμα και για χειρότερα εγκλήματα.

Το σπουδαίο έργο πάντα λειτουργεί ως ελαφρυντικό, μάλλον.

Ας σιωπήσουμε λοιπόν για σήμερα. Στο κάτω κάτω, αν το έργο τους έχει διάρκεια, θα παραμείνουν αθάνατοι. Αυτή ίσως είναι τελικά η απάντηση.  

Η Βίσση Στα Χρόνια Του Κορωνοϊού

 

Πώς λέμε «ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας;» Ε, κάπως έτσι.

Πρώτη φορά πήγα σε συναυλία από την εμφάνιση του κορωνοϊού και μετά.

Τι να σου πω. Τρεις ώρες σε συναυλία με μάσκα; Δεν άντεξα! Είχε και τόση πολλή υγρασία χθες βράδυ που με το πέρας μίας ώρας την αφαίρεσα. Ε, δεν θα καθόμουν να σκάσω. Όχι ότι κάθισε να σκάσει και κανείς άλλος. Το 90% των θεατών ήταν χωρίς μάσκα. Αν αυξηθούν από σήμερα τα κρούσματα, να ξέρετε, ήμασταν όλοι στη συναυλία της Βίσση. Όταν, δε, μερακλώσαμε με τα λαϊκά και αρχίσαμε να τραγουδούμε, ήμασταν η χαρά της διασποράς! Σήμερα ξύπνησα μπουκωμένος και πονώ τον λαιμό μου. Δεν ξέρω αν είναι ψυχολογικό, ή αν φταίει που τραγούδησα με τη ψυχή μου μετά από πολύ καιρό και πρήστηκαν οι φωνητικές μου χορδές. Θα πάω να κάνω rapid test μεθαύριο να δούμε.

Καθίσαμε πίσω από δύο μαλακισμένες στη συναυλία, τι να σου λέω τώρα! Η μοίρα μου το 'χει, μην βρεθεί στον διάβα μου άνθρωπος φυσιολογικός. Είχε ένα ξανθό κοντοπούτανο μπροστά μου, το οποίο παρόλες τις οδηγίες των ταξιθετών να παραμείνουμε άπαντες καθήμενοι καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας για τήρηση των μέτρων, δεν είχε κάτσιμο ο κώλος της. Σηκωνόταν όρθια και χόρευε συνέχεια. Οι ταξιθέτες τη σημάδευαν με το laser pointer για να συμμορφωθεί, αλλά τίποτα, αγρόν ηγόρασεν. Τους έβλεπε και τους αγνοούσε. Μέχρι και η Βίσση της είπε «κάτσε κάτω βρα» υπό τύπον αστείου, μα τίποτα. Στα παπάρια της! Επίσης, κρατούσε συνέχεια το κινητό της και έκανε ζωντανή μετάδοση στο instagram όλη τη συναυλία, αλλά δεν μετέδιδε την Άννα, αλλά τον εαυτό της να χορεύει. Έστελνε φιλάκια και έκανε νάζια στο κινητό, σαν να έκανε εκπομπή α λα Μαρίνα Κουντουράτου. Επίσης, κρατούσε ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο και μας ντουμάνιαζε, κάτι το οποίο επίσης απαγορευόταν. Ο Θεός τη φώτισε και αποχώρησε πέντε λεπτά πριν τη λήξη της συναυλίας γιατί έτοιμο το είχα το μπουκάλι που θα έτρωγε στο κεφάλι. Καθόταν δίπλα από μία άλλη ανεκδιήγητη, είχαν έρθει μαζί, η οποία είχε νύχια μήκους μισό μέτρο το καθένα, και η οποία δεν κατάλαβα αν επρόκειτο για πραγματική γυναίκα ή τραβεστί.

Δεν κάνω για να παρακολουθώ συναυλίες της Άννας με άλλους. Δεν μπορώ να συνυπάρχω χωρίς να ασκώ την πρέπουσα βία. Στο τσακ γλίτωσαν οι χθεσινές.

Η συναυλία δεν ήταν κάτι άλλο από αυτό που έχουμε δει τα τελευταία 10 χρόνια των εμφανίσεων στο Hotel Ερμού. Είναι πλέον ένα… «μνημόσυνο» στα χρυσά χρόνια της νιότης μας. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος ξεσαλώνει όποτε ακουστούν τα «τραύματα» και οι «ατμόσφαιρες ηλεκτρισμένες». Ποθούμε όλοι την εποχή που ήμασταν είκοσι χρονών. Την εποχή της «Κραυγής». Την εποχή που ήμουν φοιτητής, τα καλύτερα μας χρόνια. Στα δε λαϊκά της, τα οποία μου θυμίζουν και τον πατέρα μου, δεν μπορώ να τραγουδήσω από τη συγκίνηση γιατί όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο τα ταυτίζω μαζί του και νιώθω περίεργα. Σαν να είναι εκεί και ακούει. Αυτό δεν μου συνέβαινε παλιότερα. Τώρα που μεγάλωσα αισθάνομαι το υπερφυσικόν του πράγματος. Τα χρόνια περνούν, φίλε. Τα «ερωτευμενάκια» μένουν, οι «μεθυσμένες καρδιές» επίσης. Δεν υπάρχει πια καινούριο δισκογραφικό υλικό. Κι αν υπάρχει μια στο τόσο κάνα συμπαθητικό «λουλακί», δεν μας αφορά και τόσο. Στη Βίσση πλέον πάμε για να θυμηθούμε πώς ήταν όταν ήμασταν ζωντανοί.

Στη μία το πρωί πέσαμε να κοιμηθούμε και στις 7:00 το πρωί σήμερα, είχαμε εγερτήριο. Πρώτη μέρα στο σχολείο για τον γιόκα μας, ο οποίος επιστρέφει στο νηπιαγωγείο. Από το άγχος του σηκώθηκε μόνος του να ετοιμαστεί. Ίδιος εγώ!

Επιτέλους ξεκουμπίστηκε το βρώμο-καλόκαιρο. Καλό φθινόπωρο να ευχηθώ, αν και τι φθινόπωρο, που σήμερα το πρωί είχε περισσότερη άπνοια και από Ιούλιο;!

Τα λέμε.