I Have The Power

Ω, ο κύκλος της ζωής!

Εχθές πήγα και αγόρασα το κάστρο του Grayskull από τους Masters of the Universe όπως αυτό επανακυκλοφόρησε σε συλλεκτική έκδοση.

Ήταν τώρα αυτή η αγορά επιτακτική; Όχι, δεν ήταν. Όμως, ως γνωστόν, όλα αυτά τα παλιά παιχνίδια τα οποία με παραπέμπουν στην παιδική μου ηλικία μου ξυπνούν μίαν εσωτερική ασφάλεια και τα αποζητώ.

Έχω ξαναγράψει πριν πολλά χρόνια για τη μανία μου με τους Masters of the Universe. Τους είχα σχεδόν όλους. Και το κάστρο φυσικά. Μου το αγόρασαν οι γονείς μου ως δώρο, τα Χριστούγεννα του 1985 ή 1986. Θυμάμαι ότι δεν περνούσαν οι μέρες να το φέρει ο Αη Βασίλης τότε. Και όταν επιτέλους το έφερε, εμείς βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στη Λάρνακα για να γιορτάσουμε τη μέρα και έτσι δεν είχα χρόνο να το απολαύσω και να το χαρώ. Θυμάμαι έντονα τη μουρμούρα που έριξα στο αυτοκίνητο στον πατέρα μου να επιστρέψουμε αμάν-αμάν στη Λευκωσία για να στήσουμε το κάστρο και να παίξουμε μαζί. 

Ο πατέρας μου δυσφορούσε τότε, με τον ίδιο τρόπο που δυσφορώ εγώ σήμερα όταν ο Αλέξης επιμένει να παίξουμε ενώ εγώ είμαι πτώμα. Σκέφτομαι όμως ότι πλησιάζει ο καιρός που δεν θα θέλει να μας δει μπροστά του, και έτσι πιέζομαι και κάθομαι κάτω στο χαλί και παίζω μαζί του χωρίς αντιστάσεις. Έτσι έκανε και ο πατέρας μου εκείνα τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι πεντακάθαρα ότι μου έστησε το κάστρο, και μάλιστα είχε την ιδέα να βάλουμε το σπαθί του He-Man όρθιο κάτω από την παγίδα-καταπακτή ώστε όταν πέσει μέσα ο «κακός», να τον διαπεράσει και να τον σκοτώσει. Το είχα βρει φανταστική ιδέα και σκέφτηκα ότι ο πατέρας μου ήταν διάνοια.

Χθες, η ιστορία επαναλήφθηκε. Φέραμε το κάστρο σπίτι, αλλά λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν προλάβαμε να το στήσουμε. Έταξα στον Αλέξη ότι θα το στήσουμε σήμερα, και όσο εγώ έλειπα εκείνος κρατούσε το κουτί και το φλέρταρε, αλλά συγκρατιότανε. Του είπα ότι αν άντεχε να μην το ανοίξει, σήμερα το απόγευμα θα παίξουμε μαζί το σενάριο με το σπαθί που στήνεται κάτω από την καταπακτή και μπήγεται στα σωθικά όποιου κακού πέσει μέσα. Το βρήκε πανέξυπνη ιδέα.

Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους, του τότε και του τώρα. Νιώθω ότι ξαναζώ το ‘85 και το πλάθω ακόμα καλύτερο σήμερα. Ευεργετικό ψυχικά και για τους δύο μας. 

Αυτή ήταν η περιβόητη τούρτα. Για την εποχή της, γαμούσε. Εντάξει στον καιρό της ζαχαρόπαστας φαίνεται πολύ "λίγη" αλλά σκεφτείτε ότι όλο αυτό έγινε στο χέρι, πολύ πριν αρχίσουν οι εκτυπωτές να τυπώνουν τούρτες.

Υστερόγραφα: Για όσους διερωτούνται τι απέγινε το κάστρο και οι φιγούρες που μου είχαν αγοράσει τη δεκαετία του ’80, να πω ότι η μάνα μου αποφάσισε αυθαίρετα ότι «μεγάλωσα» και τα πέταξε. Με ποιο δικαίωμα;! Επίσης να πω, αν και το ξαναείπα και αυτό ότι είχα κάνει τα γενέθλιά μου κάποτε και είχα τούρτα το κάστρο, πολύ πριν γίνει αυτό μόδα και ήμουν το πιο κουλ παιδί του πλανήτη εκείνη τη μέρα!