Εξ Αφορμής Πετρούνια

 

Όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου πάσχιζαν να με πείσουν να ασχοληθώ με τα αθλήματα γιατί έβλεπαν ότι το αγαπημένο μου χόμπι ήταν να παρακολουθώ τηλεόραση οκτώ ώρες την ημέρα και αυτό τους ανησυχούσε. Με το ζόρι με έγραψαν σε ένα κάρο αθλήματα μεταξύ των οποίων μπάσκετ και τέννις, στα οποία ήμουν η δυστυχία προσωποποιημένη. Με είχαν γράψει και κολύμβηση και εκεί ήμουν καλύτερος, αλλά ήρθε λίγο αργότερα στη ζωή μου με αποτέλεσμα να έρχεται σε κόντρα με το πρόγραμμα του διαβάσματος και την άφησα κι εκείνη.

Μόνο σε ένα είδος άθλησης έδειξα πραγματική αφοσίωση και αγάπη κι αυτή ήταν η Ολυμπιακή Γυμναστική. Και αυτό όχι γιατί ήμουν κανένα ξεχωριστό ταλέντο, αλλά επειδή πήγαινα με μία ομάδα φίλων μου και το αντιμετώπιζα περισσότερο σαν παιχνίδι παρά σαν άθλημα. Ήταν ατομικό άθλημα, οπότε έφερα εγώ την ευθύνη των επιδόσεών μου και παράλληλα, έκανα πλάκα με τους φίλους μου. Πρέπει να σας πω ότι παρόλο που λατρεύω να παίζω θέατρο (που είναι το πιο ομαδικό σπορ που υπάρχει), εντούτοις δεν αντέχω να ανήκω σε ομάδες για πάρα πολλούς λόγους. Πρώτον, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης και άγχους ότι μπορεί να πάει κάτι στραβά και να πάρω όλη την ομάδα στο λαιμό μου, αλλά και επειδή σπάνια μπορώ να συνεργαστώ με κόσμο χωρίς να σκοτωθούμε στην πορεία. Δεν είμαι για πολλά-πολλά. Εξ ου και η Ολυμπιακή Γυμναστική μου έκατσε γάντι.

Βλέπω τον Πετρούνια πώς μεσουρανεί τώρα στην Ολυμπιάδα και σκέφτομαι εκείνα τα ωραία χρόνια που κρεμόμουνα κι εγώ απ’ τους κρίκους και έκανα τις στροφές μου και τα άλματα μου ως παιδάκι. Τι καλά που ήταν. Το αντιμετώπιζα εντελώς σαν παιχνίδι, γι’ αυτό μάλλον και τα πήγαινα καλά.

Μια φορά διοργανώθηκαν αγώνες. Και λάβαμε μέρος όλα τα αγόρια της τάξης μου. Μας βαθμολογούσε ο καθηγητής μας και μάλιστα είχαν προσκληθεί και οι γονείς μας να μας παρακολουθήσουν. Ήμασταν πέντε παιδάκια, και εγώ κατετάγην τρίτος. Πήρα και το αργυρό μετάλλιο. Όταν τελείωσε η απονομή και μπήκαμε στο αυτοκίνητο, ο πατέρας μου, αντί να μου πει «μπράβο, συγχαρητήρια» ή ένα ξέπνοο «είμαι περήφανος για σένα» γύρισε και μου είπε «έπρεπε να είχες έρθει πρώτος!» Το είπε τόσο επικριτικά και με εμφανή την αίσθηση της μη ικανοποίησης για το αποτέλεσμα, που με πείραξε όσο δεν φαντάζεστε. Όταν μπήκαμε σπίτι πέταξα το μετάλλιο, πήγα και κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι και έκλαιγα με λυγμούς. Έκλαιγα τόση πολλή ώρα που μετά από κάποια φάση έκλαιγα απλά μηχανικά και άνευ λόγου. Παρόλα αυτά, όλος αυτός ο χαμός δεν ήταν αρκετός για να θορυβήσει κανέναν από τους δύο γονείς ώστε να έρθουν να μου πουν ένα «δεν πειράζει». Θυμάμαι ότι έβλεπαν ειδήσεις, εγώ έκλαιγα μέχρι που εξαντλήθηκα και κοιμήθηκα.

Ακούς εκεί «έπρεπε να είχες έρθει πρώτος!» Εγώ κατ’ αρχάς είχα ανακουφιστεί που δεν είχα έρθει τελευταίος. Το ότι είχα αφήσει πίσω μου άλλα δύο παιδάκια ουδείς το υπολόγιζε ή το εκτιμούσε. Την επόμενη μέρα πάντως, πήγα στο σχολείο και έδειχνα σε όλους μου τους φίλους το αργυρό μετάλλιο γεμάτος περηφάνεια.

Από ψυχολογία και ενθάρρυνση οι γονείς μου, μηδέν στο πηλίκο.

Φυσικά εμείς με τον γιο μας φτάσαμε στο άλλο άκρο. Και να κλάσει του δίνουμε συγχαρητήρια που μυρίζει ωραία. Και μουντζούρες να μας φέρει στο σπίτι από τη ζωγραφική, τις καδρώνουμε και τις κρεμάζουμε στους τοίχους. Δεν ξέρω αν κι αυτή η τακτική είναι καλύτερη. Μια φορά και ο γιος μου ακολουθεί την ίδια πορεία. Οκτώ ώρες την ημέρα μπροστά στην τηλεόραση. «Παπά, το ξέρω ότι έχω πολλά παιχνίδια αλλά μετά από 1-2 μέρες τα βαριέμαι. Μόνο την τηλεόραση δεν βαριέμαι!» μου είπε τις προάλλες. Τι να του πω κι εγώ. Αφού είμαστε ίδιοι. Απαράλλαχτοι. Λυπάμαι που ούτε αυτός δεν προέκυψε αθλητικός και το ενδεχόμενο ενός ολυμπιακού μεταλλίου φαντάζει απομακρυσμένο, μα πώς μπορώ να έχω απαιτήσεις που ούτε εγώ δεν ήμουν σε θέση να ικανοποιήσω. Δεν πειράζει γιε μου υπέροχε, του είπα, δες τηλεόραση και ό, τι σε κάνει χαρούμενο.

Θα κάτσω δίπλα σου να δούμε το επόμενο επεισόδιο αγκαλιά.

Ασυνεπείς Συνέπειες

 

Στο νηπιαγωγείο του γιου μου τα παιδάκια δεν μπαίνουν «τιμωρία». Η τιμωρία πέθανε μαζί με τη λογική. Τα παιδάκια εν έτει 2021 απλά «υπόκεινται σε συνέπειες». Έτσι τα διαπαιδαγωγούμε πια. Και νομίζουν όλοι οι επαΐοντες ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αλλάζει ο κόσμος προς το καλύτερο. Θεωρούν δηλαδή, ότι αν το παιδάκι δεν «τιμωρηθεί» αλλά «υποστεί τις συνέπειες», κάτι θα τρέξει στα γύφτικα. Για κάποιο λόγο οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο φόβος πηγάζει από τη λέξη κι όχι από την ιδέα. Αν δηλαδή πεις στο παιδάκι να κάτσει φρόνιμο γιατί αλλιώς δεν θα φάει παγωτό, η αποτροπή της αταξίας θα προέλθει από τη λέξη που θα χρησιμοποιήσεις, ήτοι «συνέπεια», και όχι από την ιδέα του αποκλεισμού από το παγωτό.

-          Ο Αλέξης σήμερα ήταν άτακτος, δεν άφηνε τα άλλα παιδάκια να κατέβουν από τη τσουλήθρα! Μου είπε η δασκάλα του.

-          Να τον βάλετε τιμωρία! Απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη.

-          Στο σχολείο αυτό δεν μπαίνουν τιμωρία, αλλά δέχονται τις συνέπειες. Με διόρθωσε η δασκάλα.

Ποια η διαφορά, αδυνατώ να το δω.  

Παίζουν με τις λέξεις. Τις χρησιμοποιούν λάθος. Ξεπίτηδες. Χρυσώνουν το χάπι. Και δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη λεξιλογική άνθηση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Αν έλεγαν στα παιδάκια ότι όποιο είναι άτακτο «θα πάει διακοπές», με αρνητική έννοια, υπονοώντας ότι θα αποκλειστούν από διασκεδαστικές δραστηριότητες, θα υπήρχε κάποια ουσιαστική διαφορά; Όχι. Απλώς στο τέλος θα κατέληγαν να φοβούνται τη λέξη «διακοπές».

Εμμένουν στο να πιστεύουν ότι η λέξη είναι το πρόβλημα και όχι η ιδέα.

Τι ανάποδοι καιροί!

Πού Ζούμε Ρε Μαλάκα;

 

«Να πουλήσουμε τα χωράφια που μου έγραψε η μάνα μου και να δούμε σε ποιο χωριό της Ιταλίας μπορούμε να μεταναστεύσουμε» της είπα. «Δεν υπάρχει μέλλον στην Κύπρο». Ούτε καν στην Ελλάδα, πια. «Και έχουμε ευθύνη απέναντι στον Αλέξη, ο οποίος αξίζει κάτι καλύτερο από όλον αυτόν τον όχλο».

Μα, δεν βαρεθήκατε να με επιβεβαιώνετε; Δεν βαρεθήκατε να αποδεικνύετε με κάθε ευκαιρία ότι είστε άνθρωποι των σπηλαίων; Εντάξει, δεν φταίτε εσείς. Φταίει το ότι είμαστε μικρό νησί με χέσε-μέσα γεωγραφική θέση. Αν μπορούσαμε να επισκεφτούμε οδικώς άλλες χώρες και να γνωρίσουμε άλλους τρόπους σκέψης όπως γίνεται φερ’ ειπείν όταν ζεις στο Λουξεμβούργο, θα ήταν ευκολότερη η διάδοση ιδεών και πολύ καλύτερα τα πράγματα. Αλλά μένουμε στην Κύπρο, απομονωμένοι, με τη μόνη «πολιτισμένη» χώρα να βρίσκεται τουλάχιστον μιάμιση ώρα μακριά με το αεροπλάνο και με τα σύνορα ανοιχτά σε όλους τους δευτερότριτους λαούς του κόσμου. Πώς να μην σαλέψεις;

Ναι, μπήκαμε στην ΕΕ και είχα χαρεί γιατί νόμιζα ότι θα πλάκωνε εδώ πέρα η πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης να μας ξεβλαχέψει. Ούτε από πάνω δεν πέρασε. Αντ’ αυτής πλάκωσε όλη η πλέμπα της ανατολικής Ευρώπης. Και σμίχτηκε με τις δικές μας δευτεράντζες και έγινε η Κύπρος ένας λάκκος με απόβλητα, χειρότερος κι από ό, τι ήταν προηγουμένως. Πρόσθεσε σε όλο αυτό την αυξανόμενη τουρκική απειλή, τη λαθρομετανάστευση και πάρε και κατάλαβε πού ζεις!

Να ζω εγώ σε χώρα που ο κόσμος ακούει το El Diablo και τρομοκρατείται. Να ζω σε χώρα που ο κόσμος πάει να κάψει ένα κανάλι επειδή «προωθεί την τρομοκρατία του ιού». Ποιος βλέπει κυπριακά κανάλια τη σήμερον ημέρα ρε ξυλοχώρκατοι; Ποιος βλέπει ειδήσεις και δη από το Σίγμα στα χρόνια του Youtube και του Νετφλιξ; Ποιος ενημερώνεται από κυπριακά ειδησεογραφικά σάιτ; Αλλά και να τα βλέπετε, ποιος πραγματικά επηρεάζεται από όσα λένε; Κριτική σκέψη, μηδέν! Ορθογραφία, μηδέν! Εθνικό φρόνημα, μηδέν! Αλλά από τουπέ και ξερωλίαση; Δέκα με τόνο. Άριστα!

Ελάχιστους ξέρω που αρνούνται να εμβολιαστούν. Δεν το λένε φανερά, το ανακάλυψα με έμμεσο τρόπο. Εξ αυτών οι δύο είναι καμένοι απ’ τη θρησκεία, οι ίδιοι που φώναζαν για τη σατανιστική γιουροβίζιον και οι οποίοι απαλλάσσονται λόγω βλακείας. Οι άλλες είναι γυναίκες που απλά «φοβούνται». Σαράντα χρονών γαϊδάρες, «φοβούνται». Τι φοβούνται ακριβώς, δεν ξέρω, η μία μου είπε ότι φοβάται τις σύριγγες και τις βελόνες! Αχ, Θεούλη μου, δώσε μου υπομονή. Είναι το ίδιο με το «δεν πάω στρατό γιατί φοβάμαι τα όπλα!» Επειδή «είμαι αντιρρησίας συνειδήσεως». Ναι, μην σώσεις και καταταγείς, αλλά να υποστείς και τις συνέπειες. Να ενεργοποιηθεί εκείνος ο μηχανισμός που σου απαγορεύει μετά να εργαστείς και να αποκλειστείς κοινωνικά ποικιλοτρόπως. Όσο γελοίοι είναι οι αντιρρησίες συνειδήσεως, είναι σήμερα και οι αυτοί που φοβούνται τον εμβολιασμό. Να φοβάστε, εντάξει, αλλά να υποστείτε και τις συνέπειες. Αντ’ αυτού, τις συνέπειες τις υπόκειμαι εγώ που πρέπει να σας ανέχομαι και να μην σας καταριέμαι.

Στα τσακίδια κι ακόμα περαπέρα.

I Have The Power

Ω, ο κύκλος της ζωής!

Εχθές πήγα και αγόρασα το κάστρο του Grayskull από τους Masters of the Universe όπως αυτό επανακυκλοφόρησε σε συλλεκτική έκδοση.

Ήταν τώρα αυτή η αγορά επιτακτική; Όχι, δεν ήταν. Όμως, ως γνωστόν, όλα αυτά τα παλιά παιχνίδια τα οποία με παραπέμπουν στην παιδική μου ηλικία μου ξυπνούν μίαν εσωτερική ασφάλεια και τα αποζητώ.

Έχω ξαναγράψει πριν πολλά χρόνια για τη μανία μου με τους Masters of the Universe. Τους είχα σχεδόν όλους. Και το κάστρο φυσικά. Μου το αγόρασαν οι γονείς μου ως δώρο, τα Χριστούγεννα του 1985 ή 1986. Θυμάμαι ότι δεν περνούσαν οι μέρες να το φέρει ο Αη Βασίλης τότε. Και όταν επιτέλους το έφερε, εμείς βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στη Λάρνακα για να γιορτάσουμε τη μέρα και έτσι δεν είχα χρόνο να το απολαύσω και να το χαρώ. Θυμάμαι έντονα τη μουρμούρα που έριξα στο αυτοκίνητο στον πατέρα μου να επιστρέψουμε αμάν-αμάν στη Λευκωσία για να στήσουμε το κάστρο και να παίξουμε μαζί. 

Ο πατέρας μου δυσφορούσε τότε, με τον ίδιο τρόπο που δυσφορώ εγώ σήμερα όταν ο Αλέξης επιμένει να παίξουμε ενώ εγώ είμαι πτώμα. Σκέφτομαι όμως ότι πλησιάζει ο καιρός που δεν θα θέλει να μας δει μπροστά του, και έτσι πιέζομαι και κάθομαι κάτω στο χαλί και παίζω μαζί του χωρίς αντιστάσεις. Έτσι έκανε και ο πατέρας μου εκείνα τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι πεντακάθαρα ότι μου έστησε το κάστρο, και μάλιστα είχε την ιδέα να βάλουμε το σπαθί του He-Man όρθιο κάτω από την παγίδα-καταπακτή ώστε όταν πέσει μέσα ο «κακός», να τον διαπεράσει και να τον σκοτώσει. Το είχα βρει φανταστική ιδέα και σκέφτηκα ότι ο πατέρας μου ήταν διάνοια.

Χθες, η ιστορία επαναλήφθηκε. Φέραμε το κάστρο σπίτι, αλλά λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν προλάβαμε να το στήσουμε. Έταξα στον Αλέξη ότι θα το στήσουμε σήμερα, και όσο εγώ έλειπα εκείνος κρατούσε το κουτί και το φλέρταρε, αλλά συγκρατιότανε. Του είπα ότι αν άντεχε να μην το ανοίξει, σήμερα το απόγευμα θα παίξουμε μαζί το σενάριο με το σπαθί που στήνεται κάτω από την καταπακτή και μπήγεται στα σωθικά όποιου κακού πέσει μέσα. Το βρήκε πανέξυπνη ιδέα.

Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους, του τότε και του τώρα. Νιώθω ότι ξαναζώ το ‘85 και το πλάθω ακόμα καλύτερο σήμερα. Ευεργετικό ψυχικά και για τους δύο μας. 

Αυτή ήταν η περιβόητη τούρτα. Για την εποχή της, γαμούσε. Εντάξει στον καιρό της ζαχαρόπαστας φαίνεται πολύ "λίγη" αλλά σκεφτείτε ότι όλο αυτό έγινε στο χέρι, πολύ πριν αρχίσουν οι εκτυπωτές να τυπώνουν τούρτες.

Υστερόγραφα: Για όσους διερωτούνται τι απέγινε το κάστρο και οι φιγούρες που μου είχαν αγοράσει τη δεκαετία του ’80, να πω ότι η μάνα μου αποφάσισε αυθαίρετα ότι «μεγάλωσα» και τα πέταξε. Με ποιο δικαίωμα;! Επίσης να πω, αν και το ξαναείπα και αυτό ότι είχα κάνει τα γενέθλιά μου κάποτε και είχα τούρτα το κάστρο, πολύ πριν γίνει αυτό μόδα και ήμουν το πιο κουλ παιδί του πλανήτη εκείνη τη μέρα!