Βανδίσση

Εν έτει 2020 να ασχολούμαστε και να θεωρούμε τη συνάντηση της Άννας Βίσση με τη Δέσποινα Βανδή ως το κορυφαίο ελληνικό, καλλιτεχνικό δρώμενο της χρονιάς το λες και κατάντια, αλλά θα ήθελα να τοποθετηθώ μιας και είτε μου αρέσει είτε όχι, τη Βίσση εξακολουθώ να τη βλέπω στον ύπνο μου σταθερά μια φορά την εβδομάδα. Οπότε, αν δεν τοποθετηθώ εγώ, που με θεωρώ τον μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο θαυμαστή της Άννας, τότε ποιος;

Δεν έχω πρόβλημα να βρεθεί η Βίσση με τη Βανδή στην ίδια σκηνή σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ακόμα και αν πρόκειται για το τραγικό Just The Two of Us. Ανοίγω μια παρένθεση - Αυτά έχουμε, αυτά βλέπουμε. Σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή το συγκεκριμένο πρόγραμμα θα θεωρούνταν trash show. Και τώρα trash είναι, αλλά ζούμε σε εποχή κατά την οποία έχουμε εξοικειωθεί με την παρακμή μας και «κάνουμε χαβαλέ», όπως θα έλεγε και η Ραΐσα στο Big Brother. Άμα ένα πρόγραμμα με συντελεστές τον Κοκλώνη και τον Τρύφωνα Σαμαρά θεωρείται η ναυαρχίδα των σόους στην Ελλάδα, αντιλαμβάνεσαι ότι το πηγάδι δεν έχει πάτο.

Κλείνει η παρένθεση.

Ας βρεθεί η Βίσση με τη Βανδή επί σκηνής. Σιγά τα ωά! Σιγά τη σύζευξη! Η Βίσση έχει κάνει ντουέτα επί σκηνής με άφθονους άφωνους ή μέτριους τραγουδιστές στις πίστες και τα κέντρα στα οποία εμφανίζεται τα τελευταία 40 χρόνια. Άλλη μία τέτοια σύμπραξη, δεν αλλάζει κάτι. Δεν θα έπρεπε να θεωρείται «η καλλιτεχνική συνάντηση της χρονιάς!» Θα έπρεπε να θεωρείται «άλλη μία συνεργασία στα πλαίσια μίας μαλακίας στην τηλεόραση».

Η κόντρα Βίσση – Βανδή δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας μας. Μπορεί να μην ήταν προσωπική (αν και ούτε γι’ αυτό δεν παίρνω όρκο), αλλά μια χαρά εξυπηρέτησε και τις δύο. Κυρίως όμως τη Βανδή που ήρθε να διεκδικήσει χώρο.

Αρχικά, η Βανδή δεν παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό ως κλώνος της Βίσση. Ήταν μία συμπαθέστατη νέα τραγουδίστρια, μέτρια μεν, αλλά με προοπτικές. Είχε βγάλει τα σουξέ της, «γέλα μου», «αδιέξοδο», «δεν πεθαίνει η αγάπη», και ήταν πολλά υποσχόμενη. Εκεί που άρχισε να μας τη βιδώνει ήταν όταν άδραξε την ευκαιρία όταν η Άννα Βίσση αποφάσισε να αποσυρθεί στην Αγγλία για να παλέψει τη διεθνή αναγνώριση, και κάποια έπρεπε να καλύψει το κενό της «θεάς» στη μουσική αγορά. Όπου «θεά», βλέπε «τα κάνει όλα επί σκηνής και συμφέρει». Η Γαρμπή ήταν πολύ λαϊκή, η Ευρυδίκη πολύ ποπ, η Μαντώ και η Αλέξια έπνεαν τα λοίσθια. Ποια θα το κάλυπτε;

Και δεν με πειράζει που αποπειράθηκε να καλύψει το κενό. Με πειράζει που κάποιοι κουφοί εκεί στα μάρκετινγκ των εταιρειών την πίστεψαν και την προώθησαν.

Στο μεταξύ, ξεσήκωσαν όλη την καλλιτεχνική ομάδα που επιμελούνταν τις εμφανίσεις της Άννας και τους πάσαραν στη Βανδή. Χορογράφο, σκηνογράφο, σκηνοθέτη. Εξαιρετική χρονική στιγμή για να την πλασάρουν ως το αντίπαλο δέος που και σόου μπορεί να κάνει, και λαϊκό να πει, και την πίστα να γεμίσει. Έβαλαν και τον Φοίβο να γράψει 2-3 σουξέ τα οποία πατούσαν πάνω στις τότε συνταγές του Καρβέλα, σκηνοθέτησαν και δυο-τρεις αντιγραφές φουστανιών, μαλλιών και εμφανίσεων… Ε, δεν ήθελε και πολύ.

Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι η Βανδή δεν μπορούσε να συγκριθεί κατ’ ουσία με την Άννα. Ούτε εφάμιλλη φωνή διέθετε, ούτε ίδια έκταση, ούτε πατούσε πάντα στις νότες όταν τραγουδούσε λαϊβ. Την έχω δει τρεις φορές τη Βανδή επί σκηνής. Το 1998 με τον Καρρά στο Χάος, το 2005 με τον Μαζωνάκη στο Ρεξ, και πιο πρόσφατα στο Μάμμα Μία. Καμία βελτίωση, καμία επαφή με τη μουσική. Η Μαγγίρα και η Μαριέλλα Σαββίδου ήταν πιο ορθόφωνες από εκείνην. Και δεν δηλώνουν καν τραγουδίστριες. Δεν είχε όμως, ούτε έχει σημασία. Υπήρχε κόσμος που αυτό το «αγόραζε». Τότε, κιόλας, ζούσαμε την εποχή των θεαμάτων. Αν η Βανδή μπορούσε να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις και πουλούσε , όλα τα άλλα ήταν λεπτομέρειες. Και δεν έκανε απλώς εντυπωσιακές εμφανίσεις. Είχε και κάποια πολύ δυνατά τραγούδια, είχε και κέφι και όρεξη να δουλέψει και να εδραιωθεί. Έλειπε η ουσία, αλλά διανύαμε ούτως ή άλλως εποχές ανούσιες.

Μόλις κατέρρευσε όλο αυτό, εκεί γύρω στο 2005 και μετά που σταμάτησε και η δισκογραφία, άρχισε και η Βανδή, όπως πολλοί άλλοι, να καταρρέει. Δεν είναι τυχαίο που πλέον εργάζεται ως επί το πλείστο στην  τηλεόραση τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ το τραγούδι το άφησε σε δεύτερη μοίρα. Ειλικρινά πιστεύω ότι γνωρίζει και η ίδια ότι δεν είναι το φόρτε της. Είναι γοητευτική όταν μιλά, έχει δομημένο και σωστό λόγο, φιλόλογος γαρ, ξέρει και η ίδια ότι πλέον πρέπει να επενδύσει εκεί. Στο μπλα-μπλα. Έπρεπε να βρεθεί ο Θεοφάνους να την αναστήσει πρόσφατα με ένα πολύ καλό λαϊκό τραγούδι, το οποίο προβλέπω να την επαναφέρει στο προσκήνιο, για να θυμηθεί ότι παρεμπιπτόντως είναι και τραγουδίστρια. Too little, too late.

Η Άννα από την άλλη, ήταν κι αυτή ένα πολύ δυνατό προϊόν, αλλά είχε και την ουσία. Και δεν είναι μόνο η φωνή και η ορθοφωνία. Είναι η γενικότερη της στάση απέναντι στο τραγούδι και τη μουσική. Η Βίσση έκανε τις ατασθαλίες της και αυτή τα τελευταία χρόνια με τους Φουρθιώτηδες, αλλά έμεινε ταγμένη σε αυτό που αγαπά με μία ρομαντική και συγκινητική προσέγγιση που την κατατάσσει στους ακραιφνείς καλλιτέχνες. Το γεγονός ότι εμμένει στον Καρβέλα ακόμα κι αν κάποτε δεν της βγαίνει σε καλό, εμένα με καταγοητεύει. Η αφοσίωση της σε έναν άνθρωπο με τον οποίο βγάζει τραγούδια σαν δυο μωρά που συναντώνται ένα απόγευμα για να παίξουν, τη διαφοροποιεί από όλους τους άλλους τραγουδιστές της Ελλάδας. Ποια άλλη το κάνει αυτό; Ποια άλλη προσεγγίζει τη μουσική της τόσο παιδικά;  Το γεγονός ότι βγάζει όπερες τη μια χρονιά απλά και μόνο για να ικανοποιήσει το ψώνιο της και μετά πάει και βγάζει δίσκο με 80’s σάμπες, ροκ τσιφτετέλια, και ράντομ χασάπικα με τη Γιώτα Γιάννα, δείχνει ότι ουδόλως την ενδιαφέρει να ικανοποιήσει τις μουσικές επιταγές του 2020. Την νοιάζει να περνά καλά.

Πέρασαν τα χρόνια. Κανείς δεν θεωρεί τη μία αντίπαλον δέος της άλλης. Ούτε καν τα φαν κλαμπ που κάποτε έβγαζαν μαχαίρια έξω από τα νυχτερινά κέντρα εξ αιτίας τους. Σήμερα είναι η Άννα Βίσση που επιβιώνει μέσα στη μουσική της κοσμάρα, είναι και η Βανδή η οποία ακόμα και τον Φοίβο αποκαθήλωσε επειδή επαναλαμβανόταν άγρια. Άρα, ποια σύμπραξη; Ποιο ντουέτο; Με τη Χρύσπα να έβγαινε να τραγουδήσει η Άννα, ένα και το αυτό. Το ότι θα βγουν να κάνουν «διάλογο» με τα τραγούδια τους και να λέει η μία «πάλι στα χαμένα θα γυρνάω» και η άλλη «στα ‘δωσα όλα», θα συγκινηθεί κανείς; Κανείς!

Θέλω την Άννα στην τηλεόραση γιατί την πεθυμώ. Κακώς αυτό συμβαίνει μέσω του σόου του Κοκλώνη, κακώς θεωρείται η σύμπραξη με τη Βανδή ως «ιστορική στιγμή». Αλλά… 2020 είναι αυτό.

Τι πήγε καλά φέτος για να πάει αυτό;