Έχω βαρεθεί!
Άρχισα να δυσανασχετώ. Δεν υποτιμώ
τον κορωνοϊό και τις επιπτώσεις του, αλλά εγώ κοντεύω να πάθω κατάθλιψη με την
κατάσταση. «Θα πάθεις πολύ χειρότερα αν αρρωστήσεις» θα μου πεις και θα έχεις δίκιο.
Αλλά είμαι να σκάσω. Κυριαρχεί μια μαυρίλα απερίγραπτη στα πάντα.
Δεν μπορώ να παίξω θέατρο. Έκοψα
το θέατρο. Έκανα αμάν να ψήσω την ομάδα να επανέλθει στα δρώμενα προκειμένου να
έχουμε μία απογευματινή διαφυγή, αλλά με τα προσφάτως ανακοινωθέντα 100 κρούσματα
επικρατεί και πάλι ένα μούδιασμα. Και θέατρο να τους πείσω να παίξουμε,
επικρατεί τέτοια αβεβαιότητα ως προς τις συνθήκες που θα επικρατήσουν στον χώρο
των θεαμάτων που δεν έχουμε ιδέα αν θα βγούμε ποτέ πρεμιέρα. Αυτή η αβεβαιότητα
με αποσυντονίζει και με ρίχνει.
Όπου πάω, και όπου βγω, είμαι με
τον φόβο. Ακόμη κι όταν τον αψηφώ σκέφτομαι διπλά και τριπλά πριν αποφασίσω
κάτι. Δεν μπορείς να βγεις ξέγνοιαστα να πας πουθενά. Ούτε για μπίρες με τους φίλους
σου, ούτε στο μωλ για βόλτα. Εδώ βγαίνω βόλτα με το ποδήλατο τα απογεύματα και
άρχισα να υποπτεύομαι τους υπόλοιπους ποδηλάτες που περνούν ξυστά από μένα μην
τυχόν μου μεταδώσουν σωματίδια με τον ιδρώτα τους. Παράνοια! Για να καταλάβετε,
την Κυριακή έκλεισα να πάω να δω θέατρο με τη γυναίκα μου και νιώθω ότι θα
φορέσουμε σκάφανδρο για να αντεπεξέλθουμε.
Δεν πάμε καλά. Πεθύμησα να
ταξιδέψω. «Ουδείς σε εμποδίζει», θα μου πεις. Όχι, θέλω να ταξιδέψω με τις συνθήκες
του 2019. Βλέπω ταινίες από τα παλιά μας οικογενειακά ταξίδια και αναρωτιέμαι
αν θα επιστρέψουμε ποτέ σ’ εκείνη την ανεμελιά. Πώς καταντήσαμε έτσι; Να μας φαίνεται
ανέμελο το 2019 που ήταν ούτως ή άλλως ΓΤΠ. Όλα σχετικά!
Δεν μπορώ να κάνω κανένα σχέδιο,
κανένα πλάνο. Θέλαμε να καλέσουμε φίλους στο σπίτι σε λίγες μέρες, πάει κι αυτό
για ματαίωση αφού οι καλεσμένοι θα ήταν περισσότεροι από δέκα. Κλείνω τα
σαράντα τον Δεκέμβρη και πάντα ονειρευόμουν ένα πάρτι υπερπαραγωγή με
πάμπολλους καλεσμένους, σαν σε γάμο. Πάει κι εκείνο. Γενικώς, όλα πάνε! Πού θα
πάει αυτή η κατάσταση. Πού μας πηγαίνουνε, τι θα μας κάνουνε, κανείς δεν ξέρει!
Γαμώ την Κίνα μου, γαμώ!
Καλησπέρα Anti-Christos. Υπομονήν, ούτε χρόνος εν έκλεισεν που το ξέσπασμαν της επιδημίας. Χωρίς σιουρκάν αλλά με σχετικήν αισιοδοξίαν πιστεύκω ότι που την Άνοιξην τζιαι μετά τα πράματα εννά αρχίσουν να αποκτούν μιαν ομαλότηταν.
ΑπάντησηΔιαγραφή