Αρνούμουν σθεναρά να πατήσω το play στο
πιο κάτω βίντεο για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, γιατί όσο κι αν
τρελαίνομαι για τέτοια, αντιλαμβάνομαι ότι εν έτει 2020 αυτά δεν
ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν είναι το κράτος που επιθυμεί
να προβάλει προς τα έξω. Έχει δεκάδες σοβαρά προβλήματα και τα πανηγύρια για
την επανάσταση μόνο ως πυροτέχνημα μπορούν να ερμηνευθούν. Τρίζουν τα κόκκαλα
και του Μιαούλη, και του Κολοκοτρώνη και της Μπουμπουλίνας όταν βλέπουν τον
σημερινό ορυμαγδό. Το τούρκικο πλοίο σχεδόν προσάραξε στο Καστελλόριζο, εμείς
εδώ ετοιμάζουμε φιέστες. Ας ζούσε ένας ήρωας του ’21 να έβλεπε τα σημερινά
χάλια, να σας πω εγώ τι θα έλεγε.
Με έπεισε όμως η Μπρέντα να κάτσω
να το δω, γιατί μου είπε «δεν είναι τίποτα». Άντε να της εξηγήσεις ότι εγώ
κλαίω αβίαστα με λυγμούς όταν βλέπω τέτοια. Σήμερα το πρωί πάτησα το play, κατασπάραξα κανονικά στο κλάμα,
με τη διαφορά όμως ότι πλέον δεν έχουμε τις συνθήκες του 2004. Τι ωραίο που
ήταν το 2004! Ήμασταν νέοι, αθώοι, όλα ήταν ακόμα ανθηρά και αισιόδοξα,
κερδίζαμε γιουροβίζιον, κερδίζαμε ευρωμπάσκετ, η Αθήνα ήταν μια κούκλα,
περπατούσες και έβλεπες Έλληνες… Τώρα τι να γιορτάσεις;
Αχ, Ελλάδα μου, αχ, Αθήνα μου! Μόνο
ο Αργυρός αξίζει πλέον να σε τραγουδά.
θα μπορούσα να συγκινηθώ αν δεν ήταν όλα της πουτάνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα για καραγκιοζιγκλικια το εκλαμβάνω δυστυχώς.
Εγώ αποφάσισα ότι θα το δω αφήνοντας πίσω την κατάσταση στην Ελλάδα όπως την έζησα στις σπουδές μου, όπως την βλέπω στην τηλεόραση, σε ριάλιτι, εκπομπές, σειρές. Ανατρίχιασα και έκλαψα και κάθε φορά που το βλέπω γίνεται το ίδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα το για το τι εδιδάκτηκα για την Ελλάδα, για το τι νιώθω εγώ για την ταυτότητά μου, για το χρώμα, τον τόπο, τις φάτσες, σβήνοντας το φίλτρο της σημερινής Ελλάδας...