Παπά, Αγκαλιά!

Αν βαριέσαι τα μελιστάλαχτα κείμενα για τον γιόκα μου, αυτή είναι μια καλή στιγμή να σταματήσεις να διαβάζεις.

Μαγικά πράγματα μου συμβαίνουν.

Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε νιώθω αυτή την υπερφυσική σχέση με αυτόν τον μπόμπιρα. Από πιο πριν κιόλας. Τον κοίταζα στα τυπωμένα ultrasound και από το σχήμα του καταλάβαινα τον χαρακτήρα του. Κανένας δεν με πίστευε ότι ήξερα τα πάντα για εκείνον από όταν ήταν έμβρυο. Εγώ ξέρω όμως.

Τον φέραμε σπίτι στις τρεις μέρες, και η Μπρέντα μου τον έβαλε να κοιμηθεί δίπλα μου στο κρεβάτι ένα πρωινό Σαββάτου. Τρέμοντας μην τυχόν κάνω καμιά στροφή και τον λιώσω, κοιμήθηκα σε απόσταση. Τον είδα όμως που άπλωνε το χεράκι του και με έψαχνε, σαν να ήθελε να με αγκαλιάσει, οπότε αψήφησα τη σκέψη και πλησίασα. Πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα εγώ. Κοιμήθηκε έτσι γραπωμένος πάνω μου τρεις ώρες συνεχόμενες!

Σήμερα το βράδυ, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, του διάβασα κλασσικά το παραμύθι του και μετά ξάπλωσα λίγο δίπλα του ώσπου να κοιμηθεί. Είναι μέρος της καθημερινής μας ρουτίνας. Δεν μου γύρισε πλάτη για να κοιμηθεί. Έστριψε προς εμένα και με αγκάλιασε πολύ σφιχτά. Έκλεισα τα μάτια μου για να το απολαύσω και για μερικά δευτερόλεπτα έχασα κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η αγκαλιά του ήταν τόσο οικεία και σφιχτή που δεν μπορούσα να πω με σιγουριά κατά πόσον με αγκάλιαζε ένα μωρό ή ένας ενήλικας. Στοιχημάτιζα άνετα ότι ήταν η μάνα μου ή ο πατέρας μου. Κάποιος γονέας. Η ευτυχία απεριόριστη και κράτησε μία αιωνιότητα.

Μετά είπα του εαυτού μου σύνελθε, δεν είναι δυνατόν το παιδί να καλύπτει τις ανασφάλειες σου, εσύ πρέπει να το αγκαλιάζεις και να του δημιουργείς την αίσθηση της ασφάλειας. Όχι το ανάποδο. Οπότε απομακρύνθηκα, εκείνος γύρισε στο πλάι, ξεράθηκε στον ύπνο, είπα εκατό φορές «ευχαριστώ Θεέ μου» και κατέβηκα κάτω.