Χάρη Διαφορετικότητας...

Είδα λίγο από Big Brother σήμερα το πρωί, μέσω Youtube.

Ω, Θεέ μου! Είδα τα εισαγωγικά βιντεάκια από 5-6 παίχτες. Δεν άντεξα παραπάνω. Οι τρεις στους τέσσερεις επικαλούνταν τον «σεβασμό στη διαφορετικότητα».

Τα περί διαφορετικότητας τα είχα γράψει και παλαιότερα, αλλά μιας και θα έρθουν ξανά στο προσκήνιο, ας τα επαναλάβουμε μπας και κολλήσει τίποτα στη ξερή την κεφαλή σας.

Δεν μας ενδιαφέρει αν αισθάνεστε «διαφορετικοί». Όλοι διαφορετικοί αισθανόμαστε και σε μία κοινωνία στην οποία για να αφοράς πρέπει να διαφέρεις, το να αποκαλείσαι «διαφορετικός» θεωρείται πλέον κομπασμός. Δεν προκαλεί οίκτο.

Το κύριο μέλημα σ’ αυτό τον κόσμο, είναι να είσαι «ενδιαφέρων». Το να είσαι «διαφορετικός» είναι εύκολο. Κολλάς πάνω στο κεφάλι σου ένα αγγούρι και λες «εμένα η θρησκεία μου αυτό ορίζει, να εξυμνούμε το αγγούρι και να το κολλούμε στο μέτωπο, σεβαστείτε τη διαφορετικότητά μας». Όχι, δεν αρκεί.

Για να γίνεις αποδεκτός πρέπει να έχεις ενδιαφέρον. Αν μπήκες σε μια παρέα και στο 90% του χρόνου μιλάς για το αγγούρι, η παρέα θα σε αποβάλει και θα έχει χίλια δίκια. Το ίδιο αν κάθεσαι και μιλάς για μακιγιάζ, βλεφαρίδες, για τα άθλια και κακόγουστα ταττού σου, τον σκύλο σου, τον γάτο σου, τις προφητείες του Παϊσίου, τα γραπτά του Κορανίου, το ολοκαύτωμα. Είναι βέβαια πιθανόν να έχει στο κούτελο κολλημένο ένα αγγούρι και να είσαι τα μάλα ενδιαφέρων, όπως είναι π.χ. ο Γαβαλάς. Ο οποίος ναι μεν προκαλεί εμφανισιακά, αλλά «δεν είναι μόνο αυτό». Όμως δεν γνωρίζω πολλούς Γαβαλάδες. Οι περισσότεροι κενοί άνθρωποι έχουν ανάγκη το αγγούρι για να υπάρξουν.

Ως φοιτητής ήρθα σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο με διαφορετικές θρησκείες, σεξουαλικούς προσανατολισμούς και άλλα χαρακτηριστικά. Ουδέποτε εστιάσαμε σ’ αυτά. Καθόμασταν και τρώγαμε στην εστία και συζητούσαμε για ταινίες, για εκδρομές, για μέρη που επισκεφτήκαμε και μας άρεσαν, κουτσομπολεύαμε τι έγινε στα πάρτι, μοιραζόμασταν τα κοινά μας άγχη για το πτυχίο και την εργασία που δεν τέλειωσε. Υπήρχαν, εννοείται, μεταξύ μας αντιπάθειες και συμπάθειες, αλλά δεν πήγαζαν από το χρώμα ή τη θρησκεία. Πήγαζαν απ’ τη βλακεία του αλλουνού.

Διότι εν έτει 2020 κανείς δεν επιζητεί αποδοχή χάριν της θρησκείας του ή του σεξουαλικού του προσανατολισμού. Η αποδοχή κερδίζεται με την προσωπικότητα. Αυτήν να καλλιεργήσετε και μη θεωρείτε δεδομένο ότι τη διαθέτετε. Είναι πιο δύσκολο να αποδεχτείς ότι δεν σε κάνουν παρέα επειδή είσαι βαρετός και βλάκας, παρά να κρύβεσαι πίσω από τη πρόφαση της όποιας θρησκείας σου και σεξουαλικού προσανατολισμού σου για να κλαίγεσαι.

Ναφ σεντ!