60 Χρόνια Κύπρος

Σε τρεις μέρες θα γιορτάσουμε την 60η επέτειο διακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τι να πει κανείς για την Κυπριακή Δημοκρατία, πλέον έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι ότι σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, πρόκειται για ξεκάθαρο πολιτικό πείραμα, παύλα (πάρα)μόρφωμα.

Δεν θα διαφωνήσω, πλέον έχω αντιληφθεί ότι αυτό το σχεδόν κράτος έχει ημερομηνία λήξης και τρέμω με την ιδέα για το πού και πότε ακριβώς θα καταλυθεί, αν αυτό θα γίνει από μόνο του, διά της βίας, ή με την υπογραφή μας, και γι’ αυτό έχω πάψει προ πολλού να παρακολουθώ ειδήσεις, γιατί είχα φτάσει στο σημείο να χάνω τον ύπνο μου. Από τον καιρό που έκανα παιδί, έτι περισσότερον!

[Η ενημέρωση που λαμβάνω για το τι συμβαίνει γύρω μας, είναι εντελώς συμπτωματική. Για τον πόλεμο Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν σήμερα τα έμαθα, κουτσά στραβά απ’ το τουίτερ. Μόνο για το Big Brother μπορώ να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη στη φάση που βρίσκομαι].

Πίσω στο θέμα μας, όμως.

Εξήντα χρόνια Κύπρος. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα κατορθώματα αυτού του κράτους και αυτού του λαού; Υπάρχει κάτι σ’ αυτή την μικρή πορεία και ιστορία για το οποίο αισθάνεστε υπερήφανοι που είστε Κύπριοι πολίτες; Πέραν της 2ης θέσης που έφερε η Φουρέιρα, εννοώ. Πιστεύετε ότι αφορούμε κανέναν; Θα έπρεπε να αφορούμε κανέναν; Το Μαυροβούνιο, η Ανδόρρα και το Λουξεμβούργο αφορούν κάποιον; Γιατί εμείς να θεωρούμε ότι αξίζουμε περισσότερη σημασία; Τι επιδείξαμε όλα αυτά τα χρόνια πλην μιας πλήρους σύγχυσης ως προς την εθνική μας ταυτότητα, ως προς το ποιοι είμαστε και προς τα πού θέλουμε να πορευτούμε;

Η Κύπρος είναι ένα καταραμένο μέρος, κατά τη γνώμη μου. Ένα μέρος με κακό φενγκ σούι, εξ αιτίας της ατυχέστατης γεωγραφικής του θέσης. Έχει, ή μάλλον είχε, κάποιες φυσικές ομορφιές στις οποίες μπορούσες να ζητήσεις αναψυχή και απόλαυση αλλά θεωρώ ότι με την κλιματική αλλαγή ξεθώριασαν κι αυτές.

Βρήκα ένα βίντεο από τους αντίστοιχους εορτασμούς του 1990 για τα τριαντάχρονά μας. Γραφικότατο σε βαθμό συγκίνησης. Μαθητές και στρατιώτες σχηματίζουν την Κύπρο μέσα στο κατάμεστο Μακάρειο Στάδιο και σχολές χορού χορεύουν κυπριακούς παραδοσιακούς χορούς. Σε κάποια φάση παιανίζει και η Βέμπο με το «παιδιά της Ελλάδος». Στις κερκίδες αχνοφαίνονται Έλση και Χριστόφιας. Φαντάζομαι ήταν όλη η πολιτική συμμορία παρούσα. Θα μπορούσε να ήταν μία μίνι τελετή έναρξης κάποιας μπανάλ Ολυμπιάδας. Δείτε το, τουλάχιστον τα χαϊλάιτς. Εγώ δεν θυμόμουν καν ότι μεταδόθηκε τέτοιο πρόγραμμα στην τηλεόραση, τότε.

Για τα εξηντάχρονα δεν ξέρω αν σχεδιάστηκε οτιδήποτε. Άλλωστε με τον κορωνοϊό, τι πλάνα να’ χεις; Αυτά που έγιναν το 1990 πάντως ήταν συγκινητικά. Καταμαρτυρούν πως τότε υπήρχε ακόμα κόσμος που την πίστευε την καημένη την Κυπριακή Δημοκρατία. Τη νοιαζόταν και την καμάρωνε. Μετά από τόσα στραπάτσα και τόση απροκάλυπτη διαφθορά αμφιβάλλω αν πλέον κανένας ενδιαφέρεται για την επιβίωσή της, τόσο σε εσωτερικό όσο και εθνικό επίπεδο. Να ‘ναι καλά η Ευρώπη, με τα καλά της και τα κακά της, που αν γίνει ποτέ ένα μπαμ θα μας περιμαζώξει, όσοι επιβιώσουμε, να μας μπήξει σε κάποιο βαλκανικό περίχωρο, να στήσουμε εκεί το γκέτο της «νέας Κύπρου» και να σκάσουμε.

Καλά στερνά!

Μουλάν

Η Μουλάν είναι άλλη μία μέτρια και σχεδόν αποτυχημένη προσπάθεια από τη Ντίσνεϊ να μεταφέρει τα κλασικά της στην μεγάλη οθόνη με πραγματικούς ηθοποιούς.

Πήγαμε και την είδαμε σύσσωμοι, το Σάββατο. Αψηφώντας τον φόβο για τον κορωνοϊό εντός μίας κλειστής αίθουσας κινηματογράφου. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα είχε κόσμο, κι’ όμως, ήμασταν αρκετοί. Καμιά πενηνταριά. Καθίσαμε ο καθένας ξεχωριστά, σαν άγνωστοι, με το μωρό να κάθεται μια πάνω μου, μια πάνω στη μητέρα του. Μισή χαρά, τζάμπα το family time που επεδίωκα.

Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα για την ταινία. Κατ’ αρχάς δεν είναι από τις αγαπημένες μου, έτσι κι αλλιώς. Η τέχνη της, τα γραφικά της, δεν μου άρεσαν ούτως ή άλλως και από όλες τις ταινίες που κυκλοφόρησε η εταιρεία μέσα στα ‘90ς είναι η χειρότερή μου. Ο μόνος λόγος που άρχισα να τη συμπαθώ είναι επειδή αρέσει του γιου μου (γελώ γιατί μπορεί να μην φοβάται τους Ούννους, αλλά όποτε δούμε την ταινία με βάζει να του προσπερνώ τη σκηνή με την προξενήτρα, την οποία τρέμει).

Πίστεψα ότι ακριβώς επειδή το καρτούν ήταν ψιλό-μούφα, θα ήταν εύκολο για την ταινία να την υπερκαλύψει και να την προσπεράσει. Μετά δυσκολίας το κάνει. Το μεγαλύτερο ατού του καρτούν, που ήταν η μουσική, απουσιάζει από την ταινία. Ήθελαν να την κάνουν πιο ‘σοβαρή’, τρομάρα τους. Ακούγεται σε κάποιο σημείο το reflection, αλλά μόνο ορχηστρικά, και ελάχιστα. Όλα τα άλλα μουσικά θέματα, απλά και εγκληματικά, αγνοήθηκαν.

Η Μουλάν δεν είναι κυριολεκτική μεταφορά του καρτούν. Στην ταινία απουσιάζουν οι πρόγονοι και μετενσαρκώνονται όλοι σε ένα Φοίνικα που πετά συνέχεια πάνω από το κεφάλι της πρωταγωνίστριας σαν φύλακας άγγελός της. Επίσης, απουσιάζει η γιαγιά, προστέθηκε μία αδελφή, απουσιάζει ο Μούσιου, η ακρίδα, ενώ ο γοητευτικός λοχαγός Λι υποφωτίζεται και παραμερίζεται στην πλειοψηφία του έργου. Καλά, καλά δεν υπάρχει φλερτ. Το φόκας είναι αλλού, εκεί που ξερνάς. Καλά καταλάβατε, στο φεμινιστικό του πράγματος!

Η Ντίσνεϊ, τα έχουμε ξαναπεί, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει πια. Θέλει να δημιουργεί πριγκίπισσες γιατί αυτές ελκύουν τα κοριτσάκια, αλλά δεν τις θέλει αρκετά θηλυκές, τις θέλει και λίγο μάγκισσες για να είναι σύγχρονες και πολιτικά ορθές, ώστε να αρέσουν και στους γονείς. Εξ ου και η Έλσα φορεί μακρύ φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ αλλά ξέρει και να εκτοξεύει το χιόνι της στις ίδιες πόζες όπως ο Spiderman. Για να εντυπωσιάζονται και τα αγόρια και όσα κορίτσια αισθάνονται αγόρια. Η Μουλάν έχει νοσήσει εξίσου. Είναι μεν επαναστάτρια και ολίγον τι φορτηγατζής, αλλά στο τέλος θέτει πάνω απ’ όλα την οικογένειά της και επιστρέφει σπίτι της να καλοπαντρευτεί. Ακροβατεί ανάμεσα στη χειραφέτηση αλλά και στα family values τα οποία ως γνωστόν αποτελούν κορωνίδα των Αμερικάνων, μη χέσω. Ένας αχταρμάς.

Στην ταινία προστέθηκε και ένας νέος γυναικείος χαρακτήρας, μία πολεμίστρια από τη μεριά των Ούνων, η λεγόμενη... Ουνάρα, όπως διάβασα κάπου στο τουίτερ και γέλασα, η οποία είναι το αντίστοιχο πρότυπο της Μουλάν στο πιο παλιό, στο πιο περιθωριοποιημένο, εξ ου και στο τέλος τη βοηθά να σώσει τον αυτοκράτορα αφού καταλαβαίνει πως στη φυλή της δεν πρόκειται να αναγνωριστεί η συμβολή της. Έτσι αποφασίζει να τους τη φέρει εκ των έσω. Παντού φεμινιστικά υποβόσκοντα μηνύματα, ένας εμετός.

Για να λέμε και τα καλά, η ταινία έχει και ωραίες και συγκινητικές στιγμές, έχει ωραία τοπία, κάποια φαίνονται πολύ ψεύτικα, κάποια πολύ πραγματικά και εξωτικά. Κάποιες σκηνές είναι αργές, αλλά έτσι είναι όλα τα κινέζικα βασανιστήρια, τι να κάνεις.

Δεν είναι πάντως η χειρότερη μεταφορά της Ντίσνεϊ ως τώρα. Είδαμε και πολύ χειρότερα. Μέχρι στιγμής το τοπ μου από την καλύτερη στη χειρότερη, είναι το εξής:

1.   The Jungle Book

2.   Aladdin

3.   Cinderella

4.   Beauty and The Beast

5.   Mulan

6.   Dumbo

7.   Maleficent (Sleeping Beauty)

8.   The Lion King

Ο γιος μου σχετικά κάθισε φρόνιμος και παρακολούθησε την ταινία. Του αγοράσαμε να τρώει Pringles και ήθελε να φάει όλο το κουτί. Η μάνα του από τη μπροστινή σειρά άρχισε να θυμώνει ότι θα πάθει τίποτα απ’ το πολύ το αλάτι, έτσι εγώ αναγκάστηκα να του τα πάρω από τα χέρια και να τα ακουμπήσω στη χειρολαβή της καρέκλας. Σε ολόκληρη την ταινία προσπαθούσε να τα αρπάξει να φάει κι άλλα, και προκειμένου να μην γίνουμε θέαμα του τα έδωσα γιατί συμφώνησε πως «θα τα κρατώ μόνο, δεν θα τα φάω άλλα». Ύστερα τον τσάκωσα να χώνει μέσα στο κυλινδρικό κουτί το χέρι του και να τα ανακατεύει. Τον αγριοκοίταξα και εκείνος μου είπε «θέλω μόνο να τα αγγίζω, δεν θα τα φάω». Ύστερα από λίγο έμπηξε τη μύτη του μέσα στον κύλινδρο και τον αγριοκοίταξα πάλι. Μου εξήγησε ότι «δεν θα τα φάει απλά ήθελε να τα μυρίζεται» και στο τέλος έδωσε ο Θεός και του έπεσαν όλα κάτω και δεν έμεινε κανένα μέσα στο κουτί. 

Η Μουλάν πάλευε με τους Ούνους και ο γιος μου πάλευε να τα περισώσει από το πάτωμα. Τον έπεισα ότι έληξε το πάρτι, δεν θα έτρωγε άλλα και σ’ όλη την υπόλοιπη ταινία ήταν με κατεβασμένα μούτρα. 

Ωραία ήταν.

Τα Όρια Της Τέχνης

 Άκου μια πραγματική ιστορία.

Κάποτε, περί το 2013 ή και 2014, δεν θυμάμαι ακριβώς, είχα βγει με φίλους μου σε ένα μπαρ και σχολιάζαμε την επικαιρότητα. Ήταν τότε που ο Κασιδιάρης επιτέθηκε στην Κανέλλη στον αέρα μίας εκπομπής και όλοι έσπευσαν να καταδικάσουν τη «βία προς μία γυναίκα», παρά τη «βία» γενικότερα. Μεταξύ τυρού και αχλαδίου, αλκοόλ και ξηρού καρπού, η συζήτηση πήρε την ελαφρότητα που της άξιζε, οπότε κι εγώ ξεστόμισα ένα χαρακτηρισμό προς την Κανέλλη και τη σεξουαλική της ταυτότητα, ο οποίος παραλίγο να με βάλει σε μπελάδες.

Την επόμενη μέρα το πρωί, με κάλεσε ο προϊστάμενος μου στη δουλειά και άρχισε να προσπαθεί με τρόπο να μου πει να προσέχω πώς εκφράζομαι. Εγώ δεν κατάλαβα πού το πήγαινε, νόμισα ότι διάβασε κάτι στο μπλογκ μου και θίχτηκε, ή άθελά μου πρόσβαλα κάποια συνάδελφο, αλλά εκείνος εξακολουθούσε να μη μου λέει ευθέως τι του έφταιγε. Στα πολλά, κατάλαβα πως δεν ήταν υπηρεσιακό το πρόβλημα, ήταν κάτι που του μεταφέρθηκε απ’ έξω. Αρνούνταν να μου εξηγήσει, απλώς κατέληξε με μία συμβουλή «σαν πατέρας προς υιό» (έτσι μου είχε πει). «Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο, υπάρχει και το γκρίζο» μου είπε.

«Με γρίφους μιλάς γέροντα», ήθελα να του πω. Εξήλθα του γραφείου του γεμάτος απορίες και δεν πήγαινε ο νους μου τι συνέβη και έπρεπε να γίνει αυτή η άβολη κουβέντα. Την επόμενη μέρα, όμως, έμαθα από τους ψιθύρους των διαδρόμων ότι καταγγέλθηκα τηλεφωνικώς, επειδή την προηγούμενη νύχτα στο μπαρ, καθώς τα έπινα με δυο φίλους μου εκφράστηκα όπως εκφράστηκα για τη Λιάνα Κανέλλη. Την καταγγελία έκανε μία… Κύπρια «Κανέλλη», η οποία καθόταν στο πίσω τραπέζι και κρυφάκουγε τη συζήτηση μας. Έπρεπε να το είχα καταλάβει νωρίτερα, διότι επρόκειτο για μια αντιπαθέστατη συμπλεγματική αρχίδω που με γνώριζε από τις θεατρικές, απογευματινές μου ασχολίες. Προφανώς έστησε αφτί, αναγνώρισε στα σχόλια μου για την Κανέλλη τον εαυτό της, και έκρινε ότι έπρεπε να ενημερωθεί ο προϊστάμενός μου.

Φυσικά, πέραν της «φιλικής συμβουλής από πατέρα προς υιό» έληξε αναίμακτα η φάση στο γραφείο. Κοίτα όμως νοοτροπία. Η κυρία έκρινε ότι έπρεπε να μου δημιουργήσει πρόβλημα, καταγγέλλοντάς με για τις απόψεις μου στον προϊστάμενό μου, τις οποίες εξέφρασα σε ιδιωτική συνομιλία (μπορεί να ήμασταν σε δημόσιο χώρο αλλά η συζήτηση δεν έπαυε να ήταν ιδιωτική), την οποία συνομιλία κρυ-φα-κου-σε! Θράσος! Για την ιστορία να σου πω ότι τη συγκεκριμένη Κατίνα την ξαναπέτυχα έξω πολλάκις, βρεθήκαμε και σε παραστάσεις άπλετες φορές, αλλά ουδέποτε της έκανα τη χάρη να της ζητήσω τα ρέστα για το συμβάν, γιατί θεωρώ ότι έχει τρομερά προσωπικά προβλήματα και κόμπλεξ, προβλήματα που δεν μπορούν να της τα λύσουν ούτε δέκα ψυχολόγοι μαζί, οπότε πάντα της χαμογελώ και της πιάνω τη κουβέντα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τη βλέπω που «χαλιέται» λίγο όποτε της απευθύνω τον λόγο και τη χαιρετώ ευγενικά, αν και εγώ ηδονίζομαι που ταυτόχρονα τη φαντασιώνομαι γυμνή να σουβλίζεται στη φωτιά, στην πίσω αυλή μου.

Όλα αυτά γιατί συνέβησαν; Γιατί όλοι οι κακομάζαλοι άνθρωποι που μεγάλωσαν στο περιθώριο θέλουν να εκδικηθούν για τη χαμένη παιδική τους ηλικία θέτοντας φραγμούς στην έκφρασή μας. Στην έκφρασή μου. Κι εγώ, όπως ήδη θα καταλάβατε όσοι με διαβάζετε χρόνια, δεν μπορώ να στρογγυλεύω τα λόγια μου. Το βρίσκω βαρετό να λέω εύσωμη, αντί χοντρή. Να λέω ομοφυλόφιλη αντί λεσβία. Να λέω πόρνη αντί πουτάνα. Να λέω κομματικό στέλεχος αντί κομματόσκυλο. Συμφωνώ ότι οι λέξεις λειαίνουν τον πόνο αλλά δεν αλλάζουν τα νοήματα.

Εν πάση περιπτώσει, φτάσαμε στο 2020 και κάποια πράγματα θεωρούνται πλέον ανεπίτρεπτα, γιατί έχουν τα πάντα αποστειρωθεί και τα πάντα ευνουχιστεί. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τη γυναικεία περίοδο, αυτόματα είσαι σεξιστής. Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ούτε καν το κίνημα μπλακ λαϊβς μάττερ γιατί ακόμα κι αν τα κίνητρά σου είναι αγνά, θεωρείσαι ρατσιστής. Δεν δικαιούσαι να πεις ότι ο Θέμης του Μπιγκ Μπράδερ βάφεται σαν ξόανο, γιατί είσαι ομοφοβικός. Γενικώς, δεν μπορείς να εκφραστείς. Πρέπει να μετρούμε κάθε λέξη και να τη ζυγίζουμε. Διανύουμε την εποχή που η συναισθηματική νοημοσύνη είναι το παν! Διανύουμε την εποχή που η Έλενα Ακρίτα μας μαθαίνει τι εστί «κακοποιητικός λόγος» στο θέατρο και καλεί τον Σεφερλή να σταματήσει το έργο του αποκαλώντας το, ελαφρά τη καρδία, “trash!”, επειδή οι ρόλοι του αφορούν σε στερεότυπα που πρέπει να εκλείψουν.

Τη βλέπω τη λογική σε όλα αυτά. Δεν συμφωνώ, θεωρώ ότι το παραχέσαμε, αλλά βλέπω το σκεπτικό.

Και μετά από όλα αυτά, μετά που μας έχουν γίνει τα αρχίδια ΤΟΣΑ, με τα περί hate speech και πολιτικής ορθότητας, μετά που μας βάλατε να μετρούμε μέχρι το δέκα πριν μιλήσουμε μπας και υπερβούμε τα εσκαμμένα και σας θίξουμε, έρχεται η αριστερά να μας πει ότι «Δεν Υπάρχουν Όρια στην Τέχνη». Και ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τον κάθε σκερβελέ που απεικονίζει τον Ιησού γυμνό να πανηγυρίζει τη νίκη της Ομόνοιας γιατί έτσι προκαλείται η κοινή γνώμη, γίνεται συζήτηση και η τέχνη πετυχαίνει τον σκοπό της! Αν είναι δυνατόν! Από χθες όλη η κυπριακή αριστερά ανακάλυψε την τέχνη και τα όριά της. Από πού να το πιάσεις. Από το ότι βλέπω τη λέξη «κυπριακή αριστερά» και «τέχνη» στην ίδια πρόταση;

Η τέχνη είναι πολύ αόριστο πράγμα. Στο μουσείο Μπομπιντού στο Παρίσι υπάρχουν δυο πίνακες του Μιρό οι οποίοι είναι άδειοι. Σκέτος λευκός καμβάς. Αυτό θεωρείται τέχνη. Αντιλαμβάνεστε, δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε όλοι να εκφράσουμε εμπεριστατωμένη άποψη. Η τέχνη είναι αόριστη έννοια. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να συζητούμε και για τα όριά της. Η τέχνη δεν έχει όρια, συμφωνώ. Τέχνη είναι και ο λευκός καμβάς, τέχνη είναι και η καταστροφή της Χίου του Ντε Λα Κρουά, τέχνη είναι και ο Παππούς με το Τσιμπούκι, τέχνη είναι και ο Παρθενώνας, τέχνη είναι και το ιγκλού, τέχνη είναι και ο Καρβέλας, τέχνη είναι και ο Μπουγάς, τέχνη είναι και οι ταινίες του Ντίσνεϊ, τέχνη και οι κυπριακές σειρές. Όμως η τέχνη δεν παύει να είναι κι αυτή μια μορφή έκφρασης. Εφόσον την έκφραση την έχετε ευνουχίσει, της έχετε θέσει χαλινάρι, τη στρογγυλέψατε και την σμιλέψατε όπως σας συμφέρει για να μην γίνεται αλάτι στις πληγές σας, έτσι πρέπει να γίνει και με την εικαστική τέχνη. Από τη στιγμή που καταργήσαμε οποιαδήποτε μορφή λεκτικής έκφρασης η οποία πιθανώς να προσβάλλει το ποιόν σας, από πού κι ως πού θυμηθήκατε ότι ξαφνικά η εικαστική δεν έχει όρια;

Εσείς δεν είστε που λυσσάξατε να αλλάξουν τίτλο οι «δέκα μικροί νέγροι» της Άγκαθα Κρίστυ; Εσείς δεν είστε που ασκήσατε πιέσεις να κοπεί η σκηνή με τη μαύρη δούλα στο «όσα παίρνει ο άνεμος;» Εσείς δεν θέλετε να σταματήσουν τα χαστούκια του Παπαμιχαήλ προς τη Βουγιουκλάκη επειδή θρέφουν την ενδοοικογενειακή βία; Εσείς δεν είστε που καταργήσατε όλες τις «άβολες» σκηνές στις ταινίες του Ντίσνεϊ επειδή «μολύνουν την παιδική ψυχή;» Ξαφνικά η τέχνη δεν έχει όρια και δώστου προσβολές στα Θεία και στα εθνικά σύμβολα;

Άντε ρε παπάρες, καθόμαστε και σας παίρνουμε και στα σοβαρά! Βρίστε τα Θεία όσο θέλετε, είχαμε μια σκασίλα τώρα αν βάλατε τον Ιησού πάνω στη μοτοσυκλέτα ή πάνω σε καρουζέλ να καθαρίζει κρεμμύδια. Στ' αρχίδια μας και αν βάλατε το σκύλο να κατουρά στον Γρίβα. Αλλά θα βρίζω κι εγώ, και θα σας ξευτυλίζω όσο θέλω! Και τολμάτε να έρθετε να με καταγγείλετε για έλλειψη πολιτικής ορθότητας και ευαισθησίας, να σας πω εγώ για πότε θα ανάγω τις ύβρεις σε τέχνη ώστε να δικαιούμαι «ασυλία». Πάνε τώρα 48 ώρες δεν κάνουμε άλλη δουλειά, καθόμαστε και ασχολούμαστε με τις μουντζούρες ενός ατάλαντου, και τον κάναμε και ήρωα!

Αϊσιχτίρ από δω’ χάμω!

Καλημέρα.

Το Αριστερό Μεντάλιτι

Με αφορμή τον εμπρησμό του καταυλισμού στη Μόρια διάβασα διάφορα υστερικά, αριστερά σχόλια. Το αγαπημένο μου είναι το «μην ξεχνάτε ότι κι εμάς οι παππούδες μας προσέφυγαν κατατρεγμένοι το 1974 σε διάφορες χώρες, να το θυμάστε αυτό».

Δεν είναι υπέροχη η δομή σκέψης του αριστερού;

Θεωρεί ότι επειδή έτυχε σε εκείνον μία ανάλογη συμφορά ότι πρέπει εμείς να δείξουμε ανοχή σαν να είναι οι συνθήκες ίδιες. Η λογική του επιχειρήματος δηλαδή είναι η εξής: «έσπασες το χέρι σου; Έσπασα κι εγώ μια φορά το δικό μου, άρα συμπονώ στον ίδιο βαθμό». Δεν πάει έτσι. Κατ’ αρχάς, παίζει ρόλο ποιος έσπασε το χέρι του. Αν έσπασε το χέρι του ένας εγκληματίας ο οποίος ασέλγησε στα παιδιά σου, δεν τον συμπονάς, αλλά εύχεσαι να σπάσει και το δεύτερο. Το γεγονός ότι βίωσες μία δυσάρεστη κατάσταση δεν σημαίνει αυτόματη συμπόνια σε όποιον βιώνει μια παρόμοια λίγο αργότερα.

Επίσης, δεν είναι ίδιες οι συνθήκες. Αλλιώς συμπονούμε έναν που έσπασε το χέρι του επειδή προσπάθησε να βοηθήσει ένα συνάνθρωπό του να σωθεί, και αλλιώς έναν που το έσπασε στη διαδικασία διάρρηξης και κλοπής.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι δεν μπορείτε να απαιτείτε τον ίδιο οίκτο και συμπόνια κάθε φορά. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και κάθε πρόσφυγας διαφορετικός. Το να τους τσουβαλιάζετε για να μας προσάπτετε δήθεν αναλγησία, δείχνει χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, για τον οποίον βέβαια, ουδέποτε αμφιβάλλαμε. Φανερώνει και μεγαλοψυχία θα μου πείτε. Μα, η μεγαλοψυχία γίνεται συνώνυμη της εκτός τόπου και χρόνου μαλακίας όταν αυτή δεν δικαιολογείται εκ των γεγονότων.

Βασικά, αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε είναι ότι ο πολύς και σοβαρός κόσμος δεν ανέχεται να σπιτώνει και ταΐζει δωρεάν τον οποιονδήποτε, γιατί επί της ουσίας αυτό αντιμάχεται και την κοσμοθεωρία του αριστερού, του τυπικού τεμπέλη που θέλει να ξύνεται και να τον συντηρεί το κράτος. Και προφανώς γι’ αυτό πρόκειται, γιατί αν το διακύβευμα ήταν η ανθρωπιά και η συμπόνια πρώτοι και καλύτεροι εσείς θα δίνατε το παράδειγμα σπιτώνοντας ή υιοθετώντας οικονομικά κάποιους μετανάστες για να δώσετε το καλό παράδειγμα. Δεν ξέρω ούτε έναν που το έκανε.

Ο Έλληνας είναι φιλεύσπλαχνος και φιλόξενος. Δείτε μόνο πόσες προμήθειες έστειλε στον Λίβανο ως συμπαράσταση για την πρόσφατη έκρηξη στο λιμάνι. Η Κύπρος έστειλε τόνους, δυσανάλογα μεγάλες ποσότητες για το μέγεθός της χώρας μας. Πώς είναι δυνατόν να δείχνει τόσο σκληρή και ανάλγητη στους λαθρομετάναστες; Επειδή δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Και σ’ αυτή τη ζωή κρίνεσαι και αποτιμάσαι βάσει λογικής. Ό, τι δηλαδή απεχθάνεται ο μέσος αριστερός.

Βλέπω Big Brother. Ορίστε Το 'Πα!

Λοιπόν θα το παραδεχτώ, έχω πορωθεί με το Big Brother.

Αυτό δεν είναι καλό σημάδι γιατί την τελευταία φορά που είχα πορωθεί με το εν λόγω πρόγραμμα είχαμε 2001, επί Τσάκα και Πρόδρομου. Τότε ήμουν πρωτοετής φοιτητής και περνούσα μεγάλο πένθος με τον κολομβιανό έρωτα, καθώς και από τις εχθροπραξίες στο Αφγανιστάν και τον πόλεμο που ξεκίνησε εξ αιτίας της πτώσης των δίδυμων πύργων. Ήμουν που ήμουν ένα σκιώδες σαρκίο εκείνη την περίοδο, πού θα κατέφευγα; Στην τηλεόραση. Έτσι χαράμισα ένα ολόκληρο τρίμηνο, παίρνοντας μάτι τη Μαίρη Σκόρδου. Έκτοτε ούτε ξανασχολήθηκα.

Να, όμως, που η ζωή κύκλους κάνει και εν μέσω πανδημίας, τουρκικών απειλών, υπολειτουργίας του σύμπαντος, δεν έχουμε πού αλλού να καταφύγουμε. Ναι, εννοείται ότι βλέπω και πολύ Νέτφλιξ, αλλά το Big Brother αποτελεί τεράστιο γκίλτι πλέζιαρ. Η κατάστασή μου είναι σοβαρή και το συνηδειτοποίησα προχθές όταν παρακολούθησα ένα επεισόδιο στο Youtube (δεν τα βλέπω ποτέ σε πραγματικό χρόνο, προσπαθώ ακόμα να κρατήσω ένα άλφα επίπεδο), και νευρίασα όταν τελείωσε, γιατί ήθελα κι άλλο.

Ας μην αισθανόμαστε άσχημα που μας αρέσει το Big Brother. Μην σας πτοεί ο όρος «τηλεσκουπίδια». Ναι, είναι τηλεσκουπίδι, αλλά όλη η ελληνική η τηλεόραση σκουπίδι είναι. Και είναι σκουπίδι επειδή σκουπίδι είναι και η ελληνική κοινωνία. Το να αρέσκεσαι στο να την παρατηρείς και να αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου, δεν είναι καθόλου κακό. Είναι τα μάλα λυτρωτικό. Οι άλλοι που βλέπανε ολόχρονα κόσμο να μαγειρεύει και να κρίνεται καλύτεροι είναι; Όχι βέβαια, κατ’ εμέ είναι πολύ χειρότεροι αφού κι εκείνο το πρόγραμμα ήταν ένα συγκαλυμμένο Big Brother. Ο κόσμος δεν μπορούσε να έχει πραγματική άποψη για την ποιότητα των πιάτων και των φαγητών, ούτε κατά πόσο οι κριτικές των τριών κριτών ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Ο μέσος τηλεθεατής και εκεί με τις συμπεριφορές των παιχτών στο σπίτι ασχολούνταν. Οπότε προς τι η απαξίωση προς το Big Brother;

Και τι ακριβώς θέλατε να βλέπετε στην ελληνική τηλεόραση για να την αποδεχτείτε; Πολιτική συζήτηση; Εξίσου χαμηλό το επίπεδο. My Style Rocks? Κι αυτό ως Big Brother με ρούχα υπολογίζεται. Your Face; Σιγά την κουλτούρα. Survivor; Η ύπαρξη και μόνο του Τανιμανίδη αρκεί για να αυτοπυρποληθείς με πετρέλαιο. Οπότε τα περί τρασίλας κρατήστε τα για τον εαυτό σας. Το Big Brother είναι τρας, αλλά όχι περισσότερο, ούτε λιγότερο από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω εν έτει 2020.

Στα καθ’ ημάς.

Πόσο θέλω να τους ρίξω μπουρλότο όλους εκεί μέσα να ανατιναχτούν!

Τον γκέι ακτιβιστή που μου θυμίζει πάνελ από μεσημεριανή εκπομπή δεν τον αντέχω δευτερόλεπτο. Ένα κράμα Παπανώτα και Μουρατίδη, ό, τι δηλαδή πρέπει να εκλείψει από την τηλεόραση. Τη στιγμή που «σώθηκε» από την αποχώρηση ήθελα να σπάσω την οθόνη του υπολογιστή. Μόνο και μόνο που αποκαλεί και θεωρεί τον εαυτό του «μειονότητα» επειδή προσδιορίζεται σαν οντότητα μέσω του σεξουαλικού του "είναι", του αξίζει όλο το μπούλινγκ του κόσμου. Επίσης, φαύλος, φλύαρος και με τη χυδαιότητα του ομοφυλόφιλου που θεωρεί ότι για να γίνει αποδεκτός πρέπει ο άλλος να ανέχεται το φλερτ του, ένα φλερτ απροκάλυπτο και αναίσχυντο που αν το έκανε κάποιος στρέητ σε γυναίκα θα τον κατηγορούσαν για σεξουαλική παρενόχληση στο δευτερόλεπτο. Εμετός.

Ο Πακιστανός ευτυχώς που έφυγε, είναι τρανή απόδειξη ότι για να γίνεις αποδεκτός σε μία κοινωνία πρέπει να κάνεις ουσιαστικά βήματα να ενταχθείς σ’ αυτή και δεν αρκεί να κάθεσαι και να σε ταΐζουν. Το γεγονός ότι όλη μέρα κοιμότανε και δεν πρόσφερε, ότι ενώ είναι σεφ ουδέποτε πήρε την πρωτοβουλία να μαγειρέψει, το γεγονός ότι δεν μπορούσε να σταθεί στον πάσσαλο με γυναίκα επειδή η θρησκεία του δεν το επέτρεπε και ένιωθε άβολα είναι τρανή απόδειξη γιατί δεν θα συνυπάρξουμε ποτέ σ’ αυτή τη ζωή με κόσμο που η θρησκεία του ορίζει και τη ζωή του.

Ο Δήμαρχος τραγικός. Όχι τόσο για τις πολιτικές απόψεις του, με την πλειοψηφία των οποίων συμφωνώ, όσο για το ότι πλάσαρε στον τηλεθεατή το προφίλ του Δημάρχου! Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος δηλώνει ευθέως ότι μπαίνει σε εγκλεισμό ώστε να κερδίσει λαοφιλία και να ψηφιστεί σε εκλογές; Μόνο ένας τεμπέλης, αριβίστας που μας περνά για ηλίθιους. Και καλά μας κάνει, γιατί κατά βάθος, αυτό είμαστε. Ηλίθιοι. Άνθρωπος που στα 45 του υπόκειται στο μαρτύριο συνύπαρξης με άλλους 15-16 αγνώστους για να ψηφιστεί σε κάποιο Δήμο της επαρχίας, πρέπει είτε να είναι τρομερά απελπισμένος οικονομικά ή από κάπου να χάνει. Εδώ με τη μάνα μας δεν αντέχουμε να μείνουμε ένα σαββατοκύριακο, αυτός πήγε και κλείστηκε με άλλους 16 για να εκλεγεί Δήμαρχος. Ο επόμενος!

Η «ακομπλεξάριστη» χοντρή. Ναι, το να μην σε πιέζει η κοινωνία να ανταποκριθείς σε πρότυπα μοντέλου είναι ένα, το να υποκρίνεσαι ότι όλο αυτό το χάλι είναι νορμάλ είναι εξίσου προβληματικό. Να είσαι όπως γουστάρεις ναι, αλλά να αναγνωρίζεις και το χάλι σου. Εγώ φερ’ ειπείν, έχω πρόβλημα με το φαγητό, είμαι τρομερά ιδιότροπος αλλά ουδέποτε το ωραιοποίησα. Δηλώνω ιδιότροπος, κι αν αυτό μου γυρίσει μπούμερανγκ μια μέρα σε θέμα υγείας θα πληρώσω τον λογαριασμό. Αλλά δεν βγήκα ποτέ να το πολιτικοποιήσω και να πω «τα πάχη μου τα κάλλη μου», «τη χοληστερίνη μου και έχει ο Θεός» και όλα τέλεια, αποδέξου τον εαυτό σου και λοιπές παρηγοριές του αρρώστου ώσπου να βγει η ψυχή του. Τα δε αγγλικά που πετά όταν μιλά, εννοείται δεν τα αντέχω. Κανονικά θα έπρεπε για κάθε αγγλικούρα που πετά να τρώει κι ένα χαστούκι!

Η Ραΐσα. Εντάξει, εγώ μόνο τη Ραΐσα Γκορμπατσόβα ήξερα. Τώρα έμαθα και αυτό το βλαχαδερό. Θαυμάζω το θράσος της να μας δείχνει τον κώλο της με στρινγκ. Καμία αυτογνωσία. Πολύ βαλκάνια, πολύ αμορφωσιά, πολύ «η καλύτερη γκαρσόνα είμαι εγώ», είναι ν’ απορείς τι της βρίσκουν και της την πέφτουν εκεί μέσα. Α, ναι, ας μην της μιλάμε άσχημα, κι αυτή και η Φουρέιρα πέρασαν των παθών τους τον τάραχο για να επιβιώσουν. Και ποιος δεν πέρασε, μεσιέ. Άστε με με τις συμπάθειες λόγω οίκτου. 

Δίδυμοι Tik-Tok, Ζακ, Μυκονιάτης και λοιποί κλαρινογαμπροί, καλά-καλά δεν τους ξεχωρίζω ποιοι είναι ποιοι, εντελώς αδιάφοροι χαρακτήρες, αλλά εξυπηρετούν την εικόνα άριστα οπότε μια χαρά βγάζουν τον μισθό τους. Ομοίως, στην ίδια λογική, Ράνια, Ραμόνα και Χριστίνα. Τι βυζάρες είναι αυτές Χριστίνα Ορφανίδου μου; Τι γυναικάρα είσαι εσύ;! Τι υπέροχο πλάσμα είσαι με τα γυαλάκια σου τα σοφιστικέ; Τι γάμπα ήταν αυτή που ξεπρόβαλε από το μαύρο το φόρεμα; Αχ! Να’ σαι καλά κοπέλα μου. Ταπεινός θαυμαστής εδώ!

Η Σοφία, ότι ξέμεινε από τα μπουζούκια της εθνικής οδού, αντιπαθέστατη. Κρίμα την ομορφιά της, αυτή η «αντρίλα» που πουλά εδώ μου κάθεται. Το γεγονός ότι νομίζει θα βγει από το παιχνίδι και θα κάνει ντουέτο με τον Ρέμο κάνει και την τελευταία κάμερα του πλατώ να γελά με σπασμούς. Δώρα Αρχοντίδου σε Android έκδοση 2020.

Ο Θέμης, άλλος κακομοίρης απ’ εκεί, παραβάφεται. Νομίζει ότι αν πασαλειφτεί όλα αυτά τα καρκινογόνα προϊόντα και μοιάζει με καρνάβαλο θα αφήσει στίγμα. Για την ηλικία του καλή η μαλακία του.

Ο Κρητικός, άλλος caveman μας βρήκε, Σφακιανάκης απ’ τα Lidl, βαριέμαι. Η συντοπίτισσά του Άννα Μαρία, καλή κοπέλα, αλλά μιλά πολύ. Όσο κι αν τη συμπαθώ, άμα την πιάσει η πάρλα, γυρεύω το δίκαννο. 

Τι λέτε; Ούτε τ’ αντέρά μου δεν χωνεύω; Όχι τα χωνεύω! Θέλω να σας πω σ' αυτό το σημείο πόσο πάω τον Δημήτρη Πυργίδη!

Το «χάος» το λεγόμενο.

Σαν να βλέπω τον Μάρκο Σεφερλή σε ρόλο στο Δελφινάριο. Δεν τρελαίνομαι για Σεφερλή. Αλλά μόνο και μόνο που βρέθηκε άνθρωπος να προσομοιάζει σε ρόλο που θα υποδυόταν ο Σεφερλής, ναι αξίζει τον σεβασμό μου. Λατρεύω το πώς ντύνεται, σαν ταινία του Τζιμ Κάρεϊ από τη δεκαετία του ’90, με μαλλί βγαλμένο από ροκ συγκρότημα του ’80, με περπάτημα Στάθη Ψάλτη στο «Βασικά Καλησπέρα σας». Θεότητα.

Αυτός θέλω να κερδίσει. Μόνο και μόνο γιατί με πείθει ότι μπήκε εκεί μέσα για να σπάσει πλάκα και όχι επειδή τον ενδιαφέρει πραγματικά το τι γίνεται γύρω του.

Χθες έμαθα ότι προστέθηκαν κι άλλοι παίχτες στο παιχνίδι μεταξύ των οποίων ένας Κύπριος. Απ’ ό,τι βλέπω ακόμα να απαγορεύσουν διά νόμου την παρουσία Κυπρίων στα διάφορα θεάματα. Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος να σταματήσω να βλέπω το Big Brother. Ακόμα να ξεπεράσω τον άλλον που αναφωνούσε «έπιπλο» όποτε μαγείρευε κάτι που τρωγόταν. Ίδωμεν!

Μην αρχίσετε να μου τη πέφτετε στα σχόλια για τους χαρακτηρισμούς προς τους παίχτες. Βαριέμαι να τσακωθούμε για το Big Brother. Γενικώς βαρέθηκα να τσακώνομαι στο ίντερνετ (τις προάλλες μου επιτέθηκε το επίσημο φαν κλαμπ της Μαρινέλλας (!!!) στο Youtube, επειδή τόλμησα να γράψω ότι θαυμάζω το μπρίο της. Μου απάντησε κάποιος ότι «μπρίο» είχε η Καλουτά και η Ζωζώ Σαπουντζάκη. «Η Κυρία Μαρινέλλα είχε ταλέντο!» μου είπε αυστηρά. Εκεί φτάσαμε!) Το γεγονός ότι τους παρακολουθώ και τους έγραψα και κείμενο αρκεί για να πάρει νόημα η ζωή τους και η ζωή μου. Αν διαφωνείτε με τα σχόλια ξαναδιαβάστε τα πολλές φορές ώσπου να αρχίσουν να σας αρέσουν.

Γεια σας.

Υ.Γ.: Α, ναι. Άθλιος παρουσιαστής ο Βαρθακούρης, ακόμα και ο Μικρούτσικος που βρίσκεται σ’ αυτή τη λυπηρή κατάσταση το’ χει περισσότερο.

Παπά, Αγκαλιά!

Αν βαριέσαι τα μελιστάλαχτα κείμενα για τον γιόκα μου, αυτή είναι μια καλή στιγμή να σταματήσεις να διαβάζεις.

Μαγικά πράγματα μου συμβαίνουν.

Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε νιώθω αυτή την υπερφυσική σχέση με αυτόν τον μπόμπιρα. Από πιο πριν κιόλας. Τον κοίταζα στα τυπωμένα ultrasound και από το σχήμα του καταλάβαινα τον χαρακτήρα του. Κανένας δεν με πίστευε ότι ήξερα τα πάντα για εκείνον από όταν ήταν έμβρυο. Εγώ ξέρω όμως.

Τον φέραμε σπίτι στις τρεις μέρες, και η Μπρέντα μου τον έβαλε να κοιμηθεί δίπλα μου στο κρεβάτι ένα πρωινό Σαββάτου. Τρέμοντας μην τυχόν κάνω καμιά στροφή και τον λιώσω, κοιμήθηκα σε απόσταση. Τον είδα όμως που άπλωνε το χεράκι του και με έψαχνε, σαν να ήθελε να με αγκαλιάσει, οπότε αψήφησα τη σκέψη και πλησίασα. Πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα εγώ. Κοιμήθηκε έτσι γραπωμένος πάνω μου τρεις ώρες συνεχόμενες!

Σήμερα το βράδυ, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, του διάβασα κλασσικά το παραμύθι του και μετά ξάπλωσα λίγο δίπλα του ώσπου να κοιμηθεί. Είναι μέρος της καθημερινής μας ρουτίνας. Δεν μου γύρισε πλάτη για να κοιμηθεί. Έστριψε προς εμένα και με αγκάλιασε πολύ σφιχτά. Έκλεισα τα μάτια μου για να το απολαύσω και για μερικά δευτερόλεπτα έχασα κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η αγκαλιά του ήταν τόσο οικεία και σφιχτή που δεν μπορούσα να πω με σιγουριά κατά πόσον με αγκάλιαζε ένα μωρό ή ένας ενήλικας. Στοιχημάτιζα άνετα ότι ήταν η μάνα μου ή ο πατέρας μου. Κάποιος γονέας. Η ευτυχία απεριόριστη και κράτησε μία αιωνιότητα.

Μετά είπα του εαυτού μου σύνελθε, δεν είναι δυνατόν το παιδί να καλύπτει τις ανασφάλειες σου, εσύ πρέπει να το αγκαλιάζεις και να του δημιουργείς την αίσθηση της ασφάλειας. Όχι το ανάποδο. Οπότε απομακρύνθηκα, εκείνος γύρισε στο πλάι, ξεράθηκε στον ύπνο, είπα εκατό φορές «ευχαριστώ Θεέ μου» και κατέβηκα κάτω.