60 Χρόνια Κύπρος

Σε τρεις μέρες θα γιορτάσουμε την 60η επέτειο διακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τι να πει κανείς για την Κυπριακή Δημοκρατία, πλέον έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι ότι σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, πρόκειται για ξεκάθαρο πολιτικό πείραμα, παύλα (πάρα)μόρφωμα.

Δεν θα διαφωνήσω, πλέον έχω αντιληφθεί ότι αυτό το σχεδόν κράτος έχει ημερομηνία λήξης και τρέμω με την ιδέα για το πού και πότε ακριβώς θα καταλυθεί, αν αυτό θα γίνει από μόνο του, διά της βίας, ή με την υπογραφή μας, και γι’ αυτό έχω πάψει προ πολλού να παρακολουθώ ειδήσεις, γιατί είχα φτάσει στο σημείο να χάνω τον ύπνο μου. Από τον καιρό που έκανα παιδί, έτι περισσότερον!

[Η ενημέρωση που λαμβάνω για το τι συμβαίνει γύρω μας, είναι εντελώς συμπτωματική. Για τον πόλεμο Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν σήμερα τα έμαθα, κουτσά στραβά απ’ το τουίτερ. Μόνο για το Big Brother μπορώ να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη στη φάση που βρίσκομαι].

Πίσω στο θέμα μας, όμως.

Εξήντα χρόνια Κύπρος. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα κατορθώματα αυτού του κράτους και αυτού του λαού; Υπάρχει κάτι σ’ αυτή την μικρή πορεία και ιστορία για το οποίο αισθάνεστε υπερήφανοι που είστε Κύπριοι πολίτες; Πέραν της 2ης θέσης που έφερε η Φουρέιρα, εννοώ. Πιστεύετε ότι αφορούμε κανέναν; Θα έπρεπε να αφορούμε κανέναν; Το Μαυροβούνιο, η Ανδόρρα και το Λουξεμβούργο αφορούν κάποιον; Γιατί εμείς να θεωρούμε ότι αξίζουμε περισσότερη σημασία; Τι επιδείξαμε όλα αυτά τα χρόνια πλην μιας πλήρους σύγχυσης ως προς την εθνική μας ταυτότητα, ως προς το ποιοι είμαστε και προς τα πού θέλουμε να πορευτούμε;

Η Κύπρος είναι ένα καταραμένο μέρος, κατά τη γνώμη μου. Ένα μέρος με κακό φενγκ σούι, εξ αιτίας της ατυχέστατης γεωγραφικής του θέσης. Έχει, ή μάλλον είχε, κάποιες φυσικές ομορφιές στις οποίες μπορούσες να ζητήσεις αναψυχή και απόλαυση αλλά θεωρώ ότι με την κλιματική αλλαγή ξεθώριασαν κι αυτές.

Βρήκα ένα βίντεο από τους αντίστοιχους εορτασμούς του 1990 για τα τριαντάχρονά μας. Γραφικότατο σε βαθμό συγκίνησης. Μαθητές και στρατιώτες σχηματίζουν την Κύπρο μέσα στο κατάμεστο Μακάρειο Στάδιο και σχολές χορού χορεύουν κυπριακούς παραδοσιακούς χορούς. Σε κάποια φάση παιανίζει και η Βέμπο με το «παιδιά της Ελλάδος». Στις κερκίδες αχνοφαίνονται Έλση και Χριστόφιας. Φαντάζομαι ήταν όλη η πολιτική συμμορία παρούσα. Θα μπορούσε να ήταν μία μίνι τελετή έναρξης κάποιας μπανάλ Ολυμπιάδας. Δείτε το, τουλάχιστον τα χαϊλάιτς. Εγώ δεν θυμόμουν καν ότι μεταδόθηκε τέτοιο πρόγραμμα στην τηλεόραση, τότε.

Για τα εξηντάχρονα δεν ξέρω αν σχεδιάστηκε οτιδήποτε. Άλλωστε με τον κορωνοϊό, τι πλάνα να’ χεις; Αυτά που έγιναν το 1990 πάντως ήταν συγκινητικά. Καταμαρτυρούν πως τότε υπήρχε ακόμα κόσμος που την πίστευε την καημένη την Κυπριακή Δημοκρατία. Τη νοιαζόταν και την καμάρωνε. Μετά από τόσα στραπάτσα και τόση απροκάλυπτη διαφθορά αμφιβάλλω αν πλέον κανένας ενδιαφέρεται για την επιβίωσή της, τόσο σε εσωτερικό όσο και εθνικό επίπεδο. Να ‘ναι καλά η Ευρώπη, με τα καλά της και τα κακά της, που αν γίνει ποτέ ένα μπαμ θα μας περιμαζώξει, όσοι επιβιώσουμε, να μας μπήξει σε κάποιο βαλκανικό περίχωρο, να στήσουμε εκεί το γκέτο της «νέας Κύπρου» και να σκάσουμε.

Καλά στερνά!