Ανακάλυψα ένα παλιό βίντεο στην αποθήκη του σπιτιού μας προχθές.
Βίντεο, λέγοντας, εννοώ μηχάνημα VHS! Και δουλεύει και μια χαρά! Κατενθουσιάστηκα. Πήγα και
δανείστηκα από τον θείο μου ένα adaptor και ξεκίνησα μαραθώνιους προβολών όλων των
οικογενειακών ταινιών που είχαμε τραβήξει στη δεκαετία του ’90. Πολλές απ’
αυτές τις είχα ψηφιοποιήσει όταν ήμουν φοιτητής. Αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο
ποσοστό έμεινε σκονισμένο στα μπαούλα. Τώρα έχουν όλες οι κασέτες την τιμητική τους.
Και τι δεν βρήκα. Σχολικά πάρτι, την ορκωμοσία μου στον στρατό, οικογενειακά
τραπέζια, τις πρώτες μας διακοπές με τα αγόρια στην Αγία Νάπα, μεθύσια και
άλλα αναρχικά, όλα συνοψισμένα υπό την ομπρέλα «ντροπιαστικό παρελθόν».
Από όσους έστειλα αποσπάσματα να δουν και να θυμηθούν εκείνα τα ανέμελα και
υπέροχα χρόνια ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Το «πώς ήμασταν έτσι»
κυριαρχούσε. Καλά, κι εγώ δεν χάρηκα που με είδα. Ένα απολειφάδι ήμουν.
Επειδή, όμως, εγώ ανατρέχω συχνά στο παρελθόν έχω συνηθίσει την εφηβική μου
εικόνα και εξοικειώθηκα μαζί της. Δεν αδικώ όσους αναγουλιάστηκαν πάντως.
Δυστυχώς είμαστε η γενιά που δεν μπορεί να δημιουργήσει κανένα μύθο γύρω
από την εποχή της. Είναι όλα εκεί καταγραμμένα. Οι γονείς μου, φερ' ειπείν, οι οποίοι
μεγάλωσαν σε εποχή που η τεχνολογία δεν επίτρεπε απρόσκοπτη και λεπτομερή
καταγραφή της ζωής, μπορούσαν να μας πουλήσουν και λίγο παραμύθι. Να μας διανθίσουν
την εποχή τους. Ακόμα περισσότερο οι γιαγιάδες μας. Αλλά εμείς δεν μπορούμε να
κοροϊδέψουμε τα παιδιά μας. Αυτοί ήμασταν, δείτε μας. Έτσι ήμασταν ως μωρά,
έτσι ήμασταν στο σχολείο, έτσι σαν έφηβοι και έτσι σαν φοιτητές. Αυτό το χάλι όπως
ακριβώς το βλέπετε, no filter.
Θα κριθούμε βάναυσα μια μέρα αν αυτά τα βίντεο προβληθούν ενόσω έχουμε
παιδιά στην εφηβεία. Δεν θα μπορούμε να επιβληθούμε καθόλου αφού θα έχουν απτές
αποδείξεις για το ότι εμείς δεν υπήρξαμε και τίποτα καλύτερο. Εδώ με το ζόρι
επιβαλλόμαστε τώρα…
Ήταν άλλη η ζωή μου τότε. Ήμουν κι εγώ άλλος, όλοι ήμασταν άλλοι. Δεν ξέρω
αν ήταν πιο ωραία, πάντως εκείνα τα άτομα, όσα ακόμα ζουν, δεν είναι σήμερα τα ίδια. Και φυσικά, δεν εννοώ εμφανισιακά. Ούτε εγώ, ούτε η αδελφή μου, ούτε η μάνα μου, ούτε οι φίλοι μου είμαστε ακόμα εκείνοι οι άνθρωποι στα βίντεα. Για καλό, για
κακό, δεν ξέρω. Πάντως μεταξύ μας, τότε, τα βρίσκαμε μια χαρά. Σήμερα είναι που δυσκολεύομαστε. Ακόμα και η Λευκωσία ήταν άλλη τότε.
Είδα ένα πλάνο από το 1997 στο οποίο το χιόνι είχε στοιβάξει έξω από το σπίτι
μου, στην Έγκωμη, και εμείς δεν ξέραμε αν θα πάμε σχολείο. Ακόμα και ο καιρός
ήταν άλλος!
Πώς να είμαστε σε είκοσι χρόνια από τώρα άραγε;
Άρεσέ μου το θέμα που θίγεις με την καταγραφή των ζωών μας. Βλέπω τις κόρες μας που πλέον καταγράφουν την κάθε λεπτομέρεια που δεν θα βρουν ποτέ τον χρόνο να τις ανακαλέσουν. Και είναι όλα προσβάσιμα κάθε στιγμή στο google photos. Και κάθε μέρα τους θυμίζει την ίδια μέρα τι έγινε πέρσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι...Δεν θα προλάβουν να τα ξεχάσουν για να έχουν τη χαρά να τα θυμηθούν και να συγκινηθούν μεγαλώνοντας. Ίντα τζαιρούς εφτάσαμε κόρη μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλως παραδόξως εμάς έπιασεν μας εψές με την γυναίκα μου διάθεση να δούμεν βίντεο/ φωτογραφίες οϊ τόσον παλιές, αλλά πριν 8-10 χρόνια, που τον τζιαιρόν που ήταν τα κοπέλια μας βρέφη/ νήπια. Τζιαι έπιασεν με έναν αίσθημαν κάπως ανάποδον που τούτον που περιγράφεις Anti-Christos. Θα μου άρεσκεν πολλά να είχα τόσον πολλύν υλικόν που την δικήν μου παιδικήν ηλικίαν (έχω ελάχιστα βίντεο τζιαι σχετικά λλίες - ταλαιπωρημένες-φωτογραφίες). Εν μου λείπει καθόλου η εποχή που εβασιζούμαστεν στο φιλμ τζιαι όταν το εμφανίζαμεν οι μισές φωτογραφίες ήταν χάλια διότι εν υπήρχεν τρόπος να τες δούμεν πριν τες εμφανίσουμεν. Ούτε στην - κάκιστην εν συγκρίση με το σημερινόν επίπεδον - ποιότηταν του VHS τζιαι το πως συχνά πυκνά εκαταστρέφετουν μια κασέττα επειδή την εμάσησεν το βίντεο. Σήμερα οϊ μόνον μπορείς να κρατήσεις αρχείον της ζωής σου, αλλά μπορείς να ανασύρεις χαμένα αρχεία τζιαι να εξασφαλίσεις την διατήρησην τους εσαεί στο διαδίκτυον. Χλίδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν πιστεύκω επίσης ότι η σχέση μας με τα κοπελλούθκια μας θα εμπορούσεν να "διαταραχτεί" με το να είχαν οπτικοακουστικήν πρόσβασην στο παρελθόν μας. Στην φάσην της εφηβείας (οι γιούες μου μπαίνουν τωρά) ούτως ή άλλως εννά μας αμφισβητήσουν, είτε έχουν "υποσκαπτικά τεκμήρια" είτε οϊ. Εν άλλα τα βασικά σημεία, με πρώτιστον τον χαρακτήραν ενός εκάστου, που εννά καθορίσουν την σχέσην μας μαζίν τους.
Πέραν της δικής μου ηλικίας, θα μου άρεσκεν επίσης πάρα πολλά να είχα πρόσβασην στην αντίστοιχην περίοδον των γονιών μου. Μπορεί ως έφηβος να είχα πάτημαν να τους αμφισβητήσω, αλλά πιο ύστερα μόνον κέρδος θα είχα που το να ζήσω εν μέρει τούτην την περίοδον της ζωής τους. Η περίοδος που έζησεν η γενιά των παππούδων/ γονιών μας ήταν κοσμογονία, αφού επήαν που το να μεν έχουν τρεχούμενο νερό, ρεύμαν, τηλέφωνο, τουαλέτα εντός σπιθκιού στην εποχήν του διαστήματος τζιαι της πληροφορίας.
Εξάλλου κανένας εν μείνίσκει ο ίδιος, ούλλοι αλλάσουμεν με την ημέραν, πόσον μάλλον με τα χρόνια. Αλλά στο τέλος, οι εμπειρίες τζιαι οι αναμνήσεις μας εν ο μόνος σίουρος τρόπος "αθανασίας". Όσον πιο καλά "εντυπωθεί" κάπου, τόσον το καλλύττερον κατ' εμέναν.
Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν αυτό που λέει το τραγούδι :
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν."
Ας πούμε, βλέπω συναδέλφισσες μου των 50 + τις οποίες άνετα μπορώ να φανταστώ στο δημοτικό, σαν συμπεριφορές. Δεν νομίζω να άλλαξαν ουσιαστικά.
Κι εγώ, που ξέρω τον εαυτό μου και ξέρω πόσο πολύ άλλαξα σαν άτομο και τύπος κτλ, πάλι αν δω τον εαυτό μου στο δημοτικό, ξέρεις, λίγο απόμακρη, λίγο σιωπηλή, αυτό βλέπω και τώρα πολύ συχνά.
Και αναρωτιέμαι αν τελικά αυτά που καταγράφονται στους νευρώνες μας σαν κινήσεις και τρόπος έκφρασης, αν αλλάζουν ή αν μένουν εκεί.
Έστω κι αν η ουσία αλλάζει.
Τώρα για τα βίντεο, προ δεκαετίας περίπου, βλέπαμε στο σπίτι του ξάδελφού μου ένα βίντεο του από τη βάφτιση του. Εγώ ήμουν στην εφηβεία τότε, 90'ς. Μαλλί κοντό σγουρό στυλ καπελάκι.
Τα αγόρια μου, στην εφηβεία τότε, βλέποντας με, μετά το τρελό γέλιο, πέφτει η ατάκα :
"Ήταν αναγκαστικά να τα έχεις έτσι; Ή ενόμιζες εν ωραία; "