Έκατσα Και Είδα Τα Eurogames

Μόλις σήμερα κατάφερα να παρακολουθήσω τη νέα εκδοχή των Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα υπό τον τίτλο Eurogames που μεταδίδονται από το Σίγμα και τον Σκάι Ελλάδος από την περασμένη Παρασκευή.

Ήμουν επιφυλακτικός γιατί μόνο ο Θεός ξέρει τι σημαίνουν για μένα τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Επίσης, όλες οι ιμιτασιόν τηλεοπτικές απόπειρες που έγιναν για αναβίωσή του εν λόγω κόνσεπτ ήταν παταγώδεις αποτυχίες. Για όλα τα παραπάνω, και έχοντας διαβάσει μέτριες κριτικές στα διαδικτυακά φόρα φανατικών θαυμαστών του προγράμματος, διατήρησα χαμηλές τις προσδοκίες μου.

Παρόλα αυτά, εξεπλάγην ευχάριστα.

Τα Eurogames ήταν αξιοπρεπέστατα, σύγχρονα, γρήγορα, με τις σωστές δόσεις νοσταλγίας, και όλες τις προδιαγραφές της τηλεόρασης του 2020.

Δεν είχαν τα κοστούμια και τα σκηνικά της δεκαετίας του ’90 που ήταν πιο πλούσια, δεν είχαν την επισημότητα και τη σοβαροφάνεια της δεκαετίας του ’90, δεν είχαν την αυστηρότητα, αλλά ούτε και την αθωότητα εκείνης της υπέροχης δεκαετίας. Αυτά, δυστυχώς, είναι πλέον ψιλά γράμματα για τα δίσεκτα χρόνια που διαβαίνουμε και μόνο τον υποφαινόμενο κι άλλους δυο-τρεις σπασίκλες αφορούν. Εξάλλου, το παιδί μέσα μου πάει να πεθάνει, οπότε τι να λέμε τώρα, μπορώ να ζήσω άνετα και με αυτό που είδα απόψε. Το οποίο ήταν πολύ καλύτερο απ’ το απόλυτο τίποτα που μου πουλούσαν σωρηδόν τα κανάλια τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Θέλω να κάνω ειδική μνεία στη μετάδοση του Θέμη Γεωργαντά που αποδείχτηκε επίσης υπεράνω των προσδοκιών μου και πιστεύω πως είναι άξιος συνεχιστής της Δάφνης Μπόκοτα. Ετοιμόλογος, ευχάριστος, καθόλου φλύαρος, πωρωμένος όσο πρέπει και χαλαρός όσο πρέπει. Μου άρεσε πολύ. Και όσο σκέφτομαι ότι οι ιθύνοντες του Σκάι σκέφτονταν να αναθέσουν τη μετάδοση στο αμόρφωτο βλήμα που ακούει στο όνομα Σάκης Τανιμανίδης, αναρωτιέμαι τι ληγμένα χάπια έπαιρναν. Θέμης και ξερό ψωμί για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρόλο που όταν τον βλέπω στα πρωινάδικα, στα λέητ νάιτ, και στις συνεχείς και πλέον κουραστικές παρουσιάσεις των βραβείων του Mad, τον βαριέμαι.

Θέλω να σου πω επίσης ότι, με το που έπεσε το μουσικό σήμα της εκπομπής εγώ πλάνταξα στο κλάμα, έγιναν 13 χρονών και τηλεμεταφέρθηκα στο μπεζ σαλόνι του διαμερίσματός μας στην πολυκατοικία, αισθάνθηκα ακόμα και τον άνεμο να φυσά και να μπαίνει από τα ανοιχτά μας μπαλκόνια και είδα εμένα να βλέπω το αντίστοιχο πρόγραμμα παρέα με τον πατέρα μου. Θυμάμαι ότι τον έβαζα να χρονομετρά και ο ίδιος τους γύρους των αθλημάτων γιατί είχα υποψίες ότι οι κριτές μας «γελούσαν» και μας κατέτασσαν ξεπίτηδες συνέχεια τελευταίους. Ο καημένος ο πατήρ μου ξενυχτούσε μαζί μου κάθε Πέμπτη (οι κανόνες του σπιτιού έλεγαν ότι κοιμόμασταν στις 9:00), κι ας είχα σχολείο την επόμενη μέρα. Βλέπαμε το πρόγραμμα κανονικά, βλέπαμε ακόμα και το Δελτίο Ειδήσεων των 11:00 από την ΕΡΤ και μετά συνεχίζαμε μέχρι τα μεσάνυχτα για να μάθουμε αν κέρδισε το Χράντετς Κράλοβε της Τσεχίας, ή το Κέτσκεμετ της Ουγγαρίας.

Εννοείται ότι έγραφα όλα τα προγράμματα σε κασέττες, τις είχα όλες στη σειρά στη βιντεοθήκη μου παραταγμένες σαν κειμήλια, με διαφορετικό χρώμα γραφής του τίτλου στην ετικέτα, ανάλογα με το ποια χώρα διοργάνωνε την εκάστοτε εκπομπή. Τις έπαιζα στο βίντεο 2-3 φορές τη μέρα, τόσο πολύ που στο τέλος μάθαινα και το σχόλιο της Μπόκοτα απ’ έξω. Πέμπτη μεταδιδόταν το πρόγραμμα, την Παρασκευή το παρακολουθοπυσα τρεις φορές συνεχόμενες, ενώ μέσα στο σαββατοκύριακο ξεχείλωνα την κασέττα. Μέχρι την επόμενη Πέμπτη προλάβαινα και την έβλεπα τόσες πολλές φορές που εμπέδωνα τα αποτελέσματα κάθε γύρου, κάθε παιχνιδιού, ενδείξεις που σήμερα θα μπορούσαν να ερμηνευθούν και ως διάγνωση προχωρημένου στάδιου αυτισμού.

Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα είναι από τις πιο ζεστές εφηβικές μου αναμνήσεις και ό, τι και να σου περιγράψω εδώ τώρα είναι λίγο για να σου μεταφέρει την νοσταλγία και τη θαλπωρή που αισθάνομαι όποτε καταφεύγω σε επαναληπτικές μεταδόσεις μέσω Youtube, των τότε εκπομπών. Ακόμα κι απόψε που τα παρακολουθούσα σε πιο ήρεμη και απομυθοποιημένη μορφή, έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να έχει αγωνία για τα αποτελέσματα. Χάρηκα που η Σπάρτη κατετάγην προτελευταία, οτιδήποτε άλλο θα μου χαλούσε τη φαντασίωση. Το πόσο με πονά και ταυτόχρονα με πωρώνει να βλέπω την Ελλάδα να αποτυγχάνει δεν λέγεται. Αν κέρδιζε θα έλεγα «έλα μωρέ τώρα με το πανηγυράκι, είναι παιχνίδια για παιδάκια». Τώρα που χάνει βουρκώνω σαν τσολιάς που δέχεται επίθεση με δακρυγόνα στο Σύνταγμα.

Αν δεν είδατε το πρόγραμμα και σας ενδιαφέρει να πάρετε μια γεύση, υπάρχει όλο ανεβασμένο, εδώ: