Η αντιπάθεια που έτρεφα και τρέφω προς τους καπνιστές
έχει καταλαγιάσει τα τελευταία δέκα χρόνια με την εφαρμογή του αντικαπνιστικού
νόμου στην Κύπρο. Δεν ξέρω αν εφαρμόζεται 100% σε όλα τα υποστατικά, αλλά πλέον
δεν με κόφτει ιδιαίτερα αφού λόγω ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης σπάνια
βγαίνω τα βράδια σε χώρους όπου ενδέχεται να καπνίζουν παράνομα. Οπότε, σε ένα
σχεδόν απόλυτο αριθμό, γλίτωσα από τη βρώμα που αναδυόταν από τα τσιγάρα των
γύρω μου.
Τώρα που εργάζομαι στο μωλ, όμως, παρατηρώ κάτι άλλο που
με εντυπωσιάζει. Παρατηρώ την ευκολία με την οποία οι συνάδελφοι επικαλούνται
τον εθισμό στο τσιγάρο για να βγουν έξω από το κατάστημα για να καπνίσουν.
Πέραν τούτου, εντυπωσιάζομαι που το θεωρούν αυτονόητο. Το «πάω για τσιγάρο» το
θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα, το θεωρούν πιο σημαντικό και από το «πάω τουαλέτα».
Εσένα τι σε νοιάζει, τι ζόρι τραβάς, θα μου πεις. Αφού
ούτως ή άλλως δεν τους μυρίζεσαι, γιατί το κάνεις θέμα; Καθόλου δεν με νοιάζει.
Κατ’ ακρίβεια, περνώ καλύτερα όταν βγαίνουν έξω να καπνίσουν και ησυχάζει το
κεφάλι μου.
Το ψάχνω όμως από φιλολογικής πλευράς. Αν εγώ είχα έναν
άλλον είδους εθισμό, θα επιδείκνυαν οι γύρω μου την ίδια κατανόηση; Θα
θεωρούνταν δεδομένο ότι μπορώ να βγω έξω επειδή φερ’ ειπείν, είμαι εθισμένος στο
«να μιλάω στο κινητό κάθε πέντε λεπτά» ή επειδή είμαι εθισμένος στο «να πηγαίνω
βόλτα και να βλέπω βιτρίνες άλλων καταστημάτων;» Θα δικαιούμουν να επικαλεστώ
εθισμό στο αλκοόλ και να πίνω το ουισκάκι μου μέσα από ένα φλασκί που θα είχα
κρυμμένο στη φόδρα του σακακιού μου; Θα δικαιούμουν να βγαίνω έξω κάθε δέκα
λεπτά επικαλούμενος τον εθισμό μου στο να… «ξύνω τ’ αρχίδια μου;»
Είναι απίστευτο το πώς κατάφεραν οι καπνιστές και πέρασαν
στη συνείδηση του κόσμου το «πάω για τσιγάρο» ως κάτι το φυσιολογικό στο οποίο
όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να δείξουμε σεβασμό και κατανόηση. Χεστήκαμε αν θες να
καπνίσεις, να κάτσεις εδώ που κάθεσαι να βγάλεις δουλειά. Πού προέβλεπε το
συμβόλαιό σου ότι δικαιούσαι διαλείμματα για τσιγάρο; Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ που
με προφύλαξες και δεν με έκανες αφεντικό. Δεν θα στέριωνα υπάλληλο στην
επιχείρηση. Εκτός του ότι με δυσκολία θα σταύρωνα άνθρωπο να προσλάβω, θα
γίνονταν τα νεύρα μου χορδές όποτε άκουγα την επίκληση της δικαιολογίας αυτής για
να βγει ο άλλος έξω.
«Πάω για τσιγάρο»
«Στα τσακίδια κι ακόμα παραπέρα!»
Πολλά ωραίον θεματάκιν Anti-Christos. Τι ωραίον μικρόν κεφάλαιον σε μιαν ανθολογίαν των αναρτήσεων σου θα έκαμνεν ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς καπνιστής, ελαφριών βαρών, αλλά που πολλά μιτσής (λύκειο) έχω να σχολιάσω ότι έννεν "αυτονόητον" το "πάω για τσιγάρο". Προσωπικά εν εχρειάστηκα ποττέ να διακόψω κάτι επειδή έλειψεν μου το τσιγάρο, ούτε εξύπνησα ποττέ τζιαι το πρώτον πράμαν που να γύρεψα να είναι το πακκέττον. Σε κάποιες δουλειές που εκαταπιάστηκα στη ζωή μου, οι θεριακλήδες της παρέας είχαν τούτην την "άτυπην ανοχήν" που τον μάστρον αλλά σε άλλες εν ήταν δεκτή. Μια τέθκοια περίπτωση ήταν στο μαγαζίν της παραλιακής της Θεσ/νίκης που εδούλεψα για κάτι μήνες. Ο μάστρος εν εδέχετουν. Οπότε έρκουνταν οι συνάδελφοι με ύφος κουταβιού να με παρακαλέσουν να τους καλύψω για να παν κλεφτά να κάμουν καμμιάν τζούραν σε φάσεις που ήταν κάπως ήσυχα. Αλλιώς έπρεπεν να φκάλουν το 8ωρον άκαπνοι. Τζιαι πίστεψε με, το να δουλεύκεις με καπνιστήν καταπιεσμένον έννεν καθόλου ευχάριστον :)
Είχα γράψει παλιά για την σχέση μου με το κάπνισμαν δαμέ, αν μεν βαρκέσαι να ρίξεις ένα βλέφαρο:
http://woofisarfkai.blogspot.com/2016/05/blog-post_10.html