Οι Καλύτεροι Της Δεκαετίας

Στα πλαίσια της ενότητας “τα τελευταία δέκα χρόνια” πρέπει κάπου εδώ να σου μιλήσω και για τα “πρόσωπα της δεκαετίας”, όπως ακριβώς έπραξα και όταν έκλεινε η προηγούμενη, το μακρινό πια 2009. Οι παλιοί και τακτικοί αναγνώστες θα θυμάστε ότι τότε είχα κάνει ολόκληρο βίντεο για να σας παρουσιάσω τα σημαντικότερα άτομα που σημάδεψαν τη δεκαετία μου 2000-09 (η παρουσίαση, μάλιστα έγινε υπό τύπον Chart Show, που μεταδιδόταν τότε στην τηλεόραση του Alpha και του οποίου προγράμματος ήμουν φανατικός τηλεθεατής), αν το ψάξετε στα αρχεία μου θα το βρείτε. 

Τώρα, λοιπόν, καλούμαι να σας παρουσιάσω τα καινούρια δέκα πρόσωπα που σημάδεψαν τη δεκαετία, αλλά φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω. Πρώτον γιατί την τελευταία δεκαετία δεν περιτριγυρίζομαι από χιλιάδες φοιτητές, όπως την προηγούμενη. Δεν κάνω 500 γνωριμίες κάθε χρόνο όπως όταν ζούσα στην Αγγλία και κάθε χρονιά ήταν μια καινούρια έκπληξη με τις προσωπικοτάρες που έβρισκα στον διάβα μου. Περασμένα μεγαλεία! Εγώ τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι πια δημόσιος υπάλληλος. Κάνω αμάν να εντυπωσιαστώ από οτιδήποτε ευχάριστο και ευφάνταστο. Πόσες ευχάριστες εκπλήξεις μπορεί να κρύβει μία δημόσια υπηρεσία άλλωστε, της οποίας μάλιστα, οι υπάλληλοι δεν ανανεώνονται ποτέ, αλλά οδεύουν ακάθεκτοι και ομαδικώς προς στον ίδιο τάφο; Ρητορικόν το ερώτημα.

Επομένως καλά το προβλέψατε. Αυτή τη δεκαετία δεν μπορώ να βρω δέκα ολόκληρα άτομα να σας παρουσιάσω ότι και καλά “με σημάδεψαν”. Θα σου πω τα προφανή, που είναι εύκολο να τα μαντέψετε και μόνοι σας, δηλαδή τον γιο μου, τη γυναίκα μου, τη θεατρική ομάδα (ως σύνολο όμως) και τη Μαρίνα. Η Μαρίνα μπαίνει επάξια στη λίστα, είναι μια καινούρια φίλη που έκανα τα τελευταία δέκα χρόνια και είναι κρίμα που δεν μπορώ να τη συγκρίνω με άλλα 7 άτομα για να φανεί η υψηλή της θέση στη λίστα των πιο σημαντικών ανθρώπων. Είναι σαν μία μεγαλύτερη αδελφή που δεν έχω, ένα υπέροχο πλάσμα με το οποίο η μαυρίλα και ο κυνισμός μου ήρθαν κι έδεσαν, ε, αυτά. Δεν θέλει να τη λιβανίζω δημοσίως, εκείνη ξέρει κι αυτό αρκεί.

Το ερώτημα δεν θα έπρεπε να ήταν “ποια είναι τα πρόσωπα της δεκαετίας”. Το ενδιαφέρον ερώτημα θα έπρεπε να είναι τι απέγιναν τα προηγούμενα δέκα πρόσωπα και γιατί εξαφανίστηκαν και τα κατάπιε το μαύρο χώμα; 

Δεν αναφέρομαι σε όσους φίλους ζουν εκτός Κύπρου. Με τη πλειοψηφία εξ αυτών έχω επαφές, έστω και διαδικτυακές, και όσες φορές οι συνθήκες το ευνοούσαν καταφέραμε και βρεθήκαμε. Ήρθαν στον γάμο μου, πήγα εγώ στους δικούς τους. Κατ’ ακρίβειαν αν εξαιρέσω δυο μαλακισμένες με τις οποίες τσακώθηκα και με τις οποίες δεν θέλω πλέον επαφές, οι υπόλοιποι οκτώ βρίσκονται ακόμα στα πέριξ. Κι  εδώ έγκειται το δράμα μου, εδώ υπάρχει το ζουμί. Αφού βρίσκονται στα πέριξ γιατί σπανίως βρισκόμαστε, γιατί σπανίως τα λέμε, γιατί μια φορά τον χρόνο στην καλύτερη περίπτωση, κανονίζουμε καφέ και τα συναφή; 

Εγώ αυτό το πράμα δεν το καταλαβαίνω. Πώς γίνεται άνθρωποι με τους οποίους συμπορεύεσαι, τα βρίσκεις, τους πας και σε παν, να φτάνεις μια καλήν ημέρα μαζί τους στο τέλμα. Δεν πιστεύω ότι δεν αγαπιόμαστε πια. Αγαπιόμαστε. Απλώς αναλωθήκαμε. Ξεζουμιστήκαμε. Τελειώσαμε το μπουκάλι. Και αυτό είναι ως ένα βαθμό φυσιολογικό, αλλά ταυτόχρονα, βέρι σαντ! Γιατί εγώ πιστεύω ότι όταν το μπουκάλι αδειάζει, αν περνάς καλά με την παρέα, παραγγέλνεις κι άλλο ή τέλος πάντων πας μόνος σου στη βρύση και το ξαναγεμίζεις. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι απλά αποδεχτήκαμε ότι οι ζωές μας γι’ αλλού τραβήξανε και γίναμε απλά ωραίες αναμνήσεις. Ειδικά σε μια χώρα σαν τη Κύπρο στην οποία και να κλάσεις πέφτεις πάνω σε γνωστό σου. 

Έχω μερίδιο ευθύνης, δεν λέω. Αλλά δεν είδα και καμία άλλη να παίρνει πρωτοβουλία. Όλοι φταίμε. Τώρα θα μου πεις εδώ άλλες κι άλλες σχέσεις πρώτου βαθμού ξεθωριάζουν και σβήνουν. Σωστά! Θα διαιωνιστούν σχέσεις που άνθισαν λόγω των περιστάσεων; Απ’ την άλλη, γιατί όχι; Οι σχέσεις είναι σαν τα φυτά. Ώσπου τις ποτίζεις ανθίζουν. Φτάνει το πότισμα να είναι συστηματικό. Και ποιος δεν θα ήθελε ένα ωραίο κήπο με ωραία, υγειή φυτά, να λέει τον πόνο του και να τον συμπονούν; Καταντήσαμε να τον λέμε μόνο του ψυχολόγου και μάλιστα με το αζημείωτο. 

Με αγχώνει και με λυπεί το γεγονός ότι και οι καινούριες  προσωπικοτάρες θα περάσουν μια μέρα στη λήθη του βολέματος και της καθημερινότητας. Με στεναχωρεί και με αποθαρρύνει να επενδύω σε ανθρώπους όταν τελικά όλοι καταλήγουμε να επικοινωνούμε μόνο όταν πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον τυχαία σε κάποιο χώρο στάθμευσης. 

Τι τα θέλεις, μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε, δεν παίρνουμε μαζί μας κανέναν για παρέα. 

Έτσι λοιπόν. Δεν υπάρχουν δέκα πρόσωπα για τα οποία να μπορώ να σου μιλήσω αυτή τη δεκαετία. Για αυτά τα τέσσερα που ανέφερα έχω αναφερθεί πολλάκις. Θα ήταν πλεονασμός και πρήξιμο να στα ξαναπώ. Ας πιούμε στα επόμενα δέκα, τότε! 

Αμήν.