Ώρα Για Ανέκδοτο

Πήγα στο παλιό μου διαμέρισμα, που σήμερα έχει γίνει αποθήκη, και γέμισα ένα μπαούλο με βιντεοκασέτες της δεκαετίας των ’80-’90 να αρχίσω τη ψηφιακή μετατροπή. Κάποτε πρέπει να γίνει κι’ αυτό πριν ψηφιοποιήσουν εμένα μια και καλή. «Γιαγιά, παίρνω τις κασέττες σου» της είπα. «Ποιες κασέττες;» μου είπε. «Ωραία», σκέφτηκα, μια χαρά πάει το αλτσχαϊμερ. Οι κασέττες της γιαγιάς μου είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που θα μπορούσα να έχω απ’ εκείνην. Το υλικό που είχε καταγράψει για την πλάκα της, από τον καιρό που απέκτησε βίντεο, το θεωρώ πραγματικό θησαυρό. Τα ξαναείπαμε.

Πήρα διάφορες κασέττες μεταξύ των οποίων και μία του 1998. Είχε πάνω μία φιλανθρωπική εκδήλωση του Telethon στην οποία εμφανίστηκε η Άννα Βίσση με μία συμφωνική ορχήστρα από τη Ρωσία. Είναι γνωστή εμφάνιση και υπάρχει αποσπασματικά στο Youtube. Αυτό που δεν υπάρχει, όμως, είναι το αγαπημένο μου ενσταντανέ της βραδιάς. Η στιγμή που ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης ανεβαίνει στη σκηνή να ευχαριστήσει τη Βίσση για τη συμβολή της στην εκδήλωση.

Εκείνη τον παρακαλεί να πει ένα ανέκδοτο κι εκείνος δεν της χαλάει χατίρι. Άλλο που δεν ήθελε. Ήταν γνωστός στο ότι αρέσκετο να λέει ανέκδοτα με κάθε ευκαιρία. Της λέει το εξής υπέροχο:

Και εγώ σήμερα σκέφτομαι. Τι θα συνέβαινε αν το συγκεκριμένο ανέκδοτο ξεστομιζόταν από έναν πιο πρόσφατο πρόεδρο της ΚΔ ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πρόσωπο; Θα είχαν ή δεν είχαν πέσει Κυβερνήσεις για το άκρως «σεξιστικό», «ρατσιστικό» και ό, τι άλλο θέλεις βάλε, αστείο του προέδρου; Θα είχαν ξεσηκωθεί κοινωνικές οργανώσεις καν και καν για να κακίσουν την ατυχή επιλογή του προέδρου να αναφερθεί, πρώτον σε Ζουλού (ρατσιστικό), δεύτερον, σε Σκανδιναβή (στερεότυπο), τρίτον, στην πατριαρχεία (σεξιστικό), τέταρτον, στο ασθενές φύλο που τρώει ξύλο (προώθηση βίας στην οικογένεια);  

Θα γινόταν ή δεν θα γινόταν της πουτάνας;

Εγώ τα νοσταλγώ τα ‘90ς. Όχι μόνο επειδή αναπόφευκτα εκεί διένυσα την πρώτη μου νιότη. Αλλά επειδή ήταν όλα πολύ απλά. Μπορούσες να μιλήσεις ελεύθερα και χωρίς να σκέφτεσαι ότι μετά θα πέσουν να σε φάνε όλοι οι κακογαμημένοι του κόσμου. Το ανέκδοτο του Κληρίδη σήμερα θα συζητιόταν δέκα μέρες με ατέρμονες γνώμες και αναλύσεις. Τότε ήταν απλά ένα «φάκιν ανέκδοτο» που ξεχάστηκε την ίδια νύχτα. Έτσι μεγαλώσαμε και τώρα δεν μπορούμε να συνηθίσουμε τη νέα τάξη πραγμάτων, την ποινικοποίηση των πάντων, ακόμα και της αναπνοής.

Άλλη ήταν η δική μου ένσταση. Το ότι ο πρόεδρος της Κύπρου είχε ώρα να λέει ανέκδοτα και το πλήθος από κάτω χειροκροτούσε εκστασιασμένο. Χειροκροτούσαν, οι ηλίθιοι, οι Κύπριοι με τον ίδιο ενθουσιασμό που μαθητές συναντούν ξαφνικά κάποιον καθηγητή τους σε χαλαρή εξωσχολική φάση να πίνει, να καπνίζει και εκπλήσσονται από την πιο καθημερινή του εικόνα. Μα, η Κύπρος είχε ανέκαθεν τρομερά εξωτερικά και εσωτερικά προβλήματα. Ο εκάστοτέ της Πρόεδρος δεν θα έπρεπε να διαθέτει ώρα να λέει ανέκδοτα με κάθε ευκαιρία. Ο εκάστοτε πρόεδρος θα έπρεπε να μην έχει ώρα να κοιμηθεί. Ο Κληρίδης όμως, προφανώς και είχε ώρα. Και ήταν πολύ αγαπητός. Ίσως ο πιο αγαπητός πρόεδρος που πέρασε από τη χώρα. Αντιλαμβάνεστε.

Τα έλεγε ωραία ο άτιμος, ομολογώ. Αλλά εν τέλει πίσω του άφησε μόνο τα ανέκδοτα και την κυρία Καίτη μας. Και δεν εννοώ τη Γαρμπή, βεβαίως, βεβαίως.