Πόσον Νίκολας Κέιτζ Αντέχεις Ακόμα;

Θεέ μου, τι ζουλού χώρα είναι αυτή που φωτογραφίζεται με τον Νίκολας Κέιτζ όλη μέρα και όλη νύχτα;

Αν δεν τα έμαθες, άκου τα χονδρικά. Ο Νίκολας Κέιτζ, ο γνωστός πρωταγωνιστής του Χόλιγουντ, τον οποίο εγώ προσωπικά είχα να δω στο σινεμά από το 1997 στο Face Off (εργάρα, θα συμφωνήσω. Είχα πάει να το δω με μία συμμαθήτριά μου και τον φίλο της- δεν είχαν σταματήσει να γλείφονται σε όλη τη διάρκεια της προβολής και εγώ κρατούσα το φανάρι), ήρθε στην Κύπρο για τα γυρίσματα μιας ταινίας. Το πώς τους ήρθε να γυρίσουν ταινία στην Κύπρο μην το ψάχνεις, κι εγώ απόρησα. Ύστερα έμαθα ότι η ταινία θα λέγεται «Ζίου Ζίτσου» και σκέφτηκα ότι μία τέτοια τρολ ταινία μόνο εδώ πέρα θα μπορούσε να γυριστεί.

Ήρθε που λες ο Νίκολας ο Κέιτζ στη χώρα μας και όλοι οι τίμιοι πολίτες της χώρας έσπευσαν να βγάλουν σέλφι μαζί του σαν να βλέπουν πρώτη φορά παρακμασμένο ηθοποιό του Χόλιγουντ από κοντά. Μέχρι στιγμής όλα τα κοινωνικά δίκτυα κατακλύζονται από φωτογραφίες Κυπρίων μαζί του. Έβγαλε φωτογραφία με μία κυρία που δουλεύει στο αεροδρόμιο Λάρνακας, έβγαλε και με τον ταξιτζή που τον μετέφερε στο ξενοδοχείο του, έβγαλε με όλα τα γκαρσόνια και υπαλλήλους στις ταβέρνες που πήγε και έφαγε. Στα καλά εστιατόρια, στα κακά εστιατόρια. Στα Burger King και στα McDonald´s. Στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Μέσα στη θάλασσα, έξω από τη θάλασσα. Πάνω στο βουνό, κάτω στο ρυάκι, την ώρα που σκάει το κύμα. Πραγματικά, δεν έμεινε πέτρα κι άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να μην φωτογραφήθηκε με τον Νίκολας Κέιτζ.

Εδώ με το Προσωπικό του Jamie's Italian στη Λευκωσία. Αν κρίνω από την έκφρασή του, πρέπει να κάηκε το πελεκούδι.

Και επειδή εγώ σας γέννησα, σας χαρίζω και τη συνέχεια που δεν την είδατε ακόμα:

Ένα απόγευμα θα ανοίξετε την τηλεόραση και θα τον δείτε καλεσμένο στο «Με Αγάπη Χριστιάνα». Επειδή εκεί δεν βρίσκεται πλάσμα που να ομιλεί την αγγλική (ούτε και την σωστή ελληνική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), θα αρκεστούν στη νοηματική και σε ό, τι εγγλέζικο έμαθαν από τις Φιλιπινέζες τους.

“You know Nicholas Cage, Cyprus loves you very much. You eat well here? What is your favourite cheese? Have you tried Halloumi?” Ο Κέιτζ θα κοιτάζει αμήχανος με WTF βλέμμα ενώ το κυπριακό χιούμορ θα δώσει τα ρέστα του, θέτοντας διλήμματα: 

Do you prefer sheftalia or souvlakia?

Τη σεφταλιά θα πάρει ο Κέιτζ. Γάργαρα γέλια στο στούντιο εξ αιτίας της ευφάνταστης ερώτησης. Θα το πάνε κι ένα βήμα παραπέρα: “Do you prefer makaronia tou fournou or kolokasi?”

Το δε ανεκδιήγητο πάνελ θα του ετοιμάσει ως είθισται ένα από εκείνα τα τραγικά αφιερώματα στη ζωή και στην καριέρα του με ό,τι αποκλειστική πληροφορία τους παρέχει ένα απλό google search. Η Βαρβάρα από το πάνελ (ίνδαλμα που λατρεύω να μισώ) θα του ρίξει το κομπλιμάν: you are very simple from close, oh my God! Και πριν προλάβει να ανασάνει, ερώτηση βόμβα: do you think you could stay in Cyprus for always?

Μετά τη «Χριστιάνα» θα τον πάνε καλεσμένο στο ανώτερης διανόησης comedy show της κυπριακής τηλεόρασης. Στον Λούη Πατσαλίδη. Εκεί, ο ηθοποιός δεν θα εξαίρει απλώς τις σεφταλιές, θα τις δοκιμάσει κιόλας σε μία δοκιμασία όπου θα του έχουν κλειστά τα μάτια και αυτός θα χρίζεται με τις πίκλες και τα γιαούρτια. Θα πάρει και δωράκι ένα keyring με την επιγραφή I Love Cyprus για τα κότσια που υπέδειξε. Ο Κέιτζ θα μείνει άναυδος από το αστραφτερό χιούμορ της τηλεόρασής μας. Λίγο πριν φύγει, εννοείται πως θα παίξει και το παιχνίδι με τις κυπριακές βρισιές. «Ρε, Nicholas, can you say «γαμώ τον σιήστο μου;»

-      Ga-mo to Shesto mu!

Σείεται συθέμελα το Σατιρικό από τα γέλια και τα χειροκροτήματα. 90% τηλεθέαση! «Can you say γαμώ τον καπιλέ μου;» 

Ga-mo to kabele mu! What does that mean?

Ξεσαλώνουν την επομένη τα κοσμικά σάιτς: «Δείτε ποιος πασίγνωστος ηθοποιός λέει γ*μώ το σί*στο μου, γαμ* τον καπιλέ μου!» Βροχή τα share στο Facebook.

Εννοείται πως θα κάνει κι ένα πέρασμα από τον Πιο Αδύναμο Κρίκο. Ολόκληρο επεισόδιο θα στηθεί για χάρη του. Θα παίζει ο ίδιος, και άλλοι εφτά εγχώριοι συνάδελφοί του από τον νέο-ανθισμένο κυπριακό κινηματογράφο, ήτοι όλο το cast του Βουράτε Γειτόνοι, με τους ηθοποιούς πάντα εντός ρόλων.

«Κύριε Μάππουρε, πόσα όσκαρ κέρδισε ο Νίκολας Κέιτζ;»

«Γιατί τζείνος ξέρει πόσα όσκαρ εκέρδησα εγιώνι;» (φύρνουνται στο στούντιο).

«Ναστάζια, πως λέγεται η νυν σύζυγος του Νίκολας Κέιτζ;»

«Μμμ, δεν ξέρω αλλά να σας πω το όνομα της επόμενης; Ναστάζια!» (καίγονται τα μηχανάκια της AGB με το ποιοτικό χιούμορ).

Ο Νίκολας Κέιτζ στέκεται εκεί σαν καλαμιά στον κάμπο αγνωώντας τι και πως. Στο τέλος του πρώτου γύρου ψηφίζεται από όλους να αποχωρήσει (είναι στημένο, αφού δεν μπορεί να μιλήσει Ελληνικά και ουσιαστικά πιάνει τόπο στο στούντιο).

Και φυσικά, για φινάλε, δεν θα μπορούσε να μην κάνει την τιμή και στην εκπομπή της τρισαγαπημένης μου Θέκλας.

«Θεματάρα αύριο! Πώς ο Νίκολας Κέιτζ κατάφερε να μην ζει στη σκιά του τοξικού θείου του Φράνσις Φορντ Κόπολα».

Ακολουθεί αποκλειστικό απόσπασμα από την εκπομπή:

«Χρυσέ μου, να σου πω εγώ την εμπειρία μου με τη θεία μου στην Πάφο που ανακατώνετουν μες τα πόθκια μου;»

“Yes Thekla go ahead, I love your name by the way”.

«Thank you, it comes from the ancient greek verb Θέλγω, which means I attract things around me. Like a magnet. And right now you are attracted to me, I can tell. Όχι επειδή είμαι ψυχολόγος. Εδώ είμαι παρουσιάστρια να το ξεκαθαρίσουμε!»

“Of course you are”

«Γι’ αυτό και θα μιλώ μόνο εγώ, που κάνω τηλεθέαση. Εσύ κάτσε δαμέ να θωρούν οι Κυπραίες τα μμάθκια σου τα όμορφα, να γίνει η δουλειά μας. Που λες Νίκολας. Ο θείος σου είναι κλασική περίπτωση τοξικότητας. Να του θέσεις ό-ρι-α! Limits, darling! Να ξέρει μέχρι πού τον παίρνει να εκφράσει άποψη. Δεν του άρεσε ο τρόπος που είπες την ατάκα στην ταινία; Too bad! Too bad and sorry if I'm screaming, my dear, I get easily carried away. Αν τολμήσει να σου πει οτιδήποτε να του κόψεις τον αέρα. Να του πεις: «We didn’t ask your opinion, uncle Coppola, okay? When we ask you, you can say it!» Μόνον έτσι θα μάθουν, αγάπη μου, μόνον αν τους δειχτείς».

Ο Νίκολας Κέιτζ θα αποχωρήσει από το νησί και προβλέπω να μονάζει σε άλλο νησί να ξεπεράσει τα ψυχολογικά που θα του δημιουργήσουμε. Περαιτέρω, τον βλέπω υποψήφιο για να παρουσιάσει το «Χωρίς Αποσκευές» στο ΡΙΚ. Τέλειο το κόνσεπτ, προσφέρεται. Απογοητευμένος σταρ του Χόλιγουντ με αναδουλειές αποφασίζει να αποχωρήσει από τα εγκόσμια, σε ένα μακρινό, άγνωστο νησί. Εκεί ανακαλύπτει τα χωριά της Κύπρου και χαριεντίζεται με τον κόσμο της υπαίθρου. Χορεύει την Τυλλιρκώτισσα και οι βρακάδες του στήνουν ποτήρια κρασιού στο κεφάλι. Αν πάει καλά σε τηλεθέαση, δίνει μια τονωτική ένεση στην καριέρα του με επιπλέον γκεστ εμφανίσεις στις σειρές του Κούλη Νικολάου και Ανδρέα Γεωργίου. Ο Ντάνος δυσαρεστείται για την περιθωριοποίηση και από πίκα πάει στο Χόλιγουντ. Γίνεται ανταλλαγή. Παίρνουμε Νίκολας Κέιτζ, δίνουμε Ντάνο ο οποίος γυρίζει για σπάσιμο ταινία με τίτλο: Leaving Cyprus.

Τι άλλο εξωπραγματικό να σκεφτώ πια; Να τον τιμήσει ο Συλλούρης στη Βουλή; Oh, wait...

Γελώ. 

Toy Story 4

Το Toy Story 4 είναι πάρα πολύ καλό.

Πήγα σήμερα το πρωί να το δω έχοντας τις επιφυλάξεις μου καθότι δεν περίμενα να δω μία συνέχεια καλύτερη από την τρίτη της σειράς, η οποία σημείωσε, είναι και η αγαπημένη μου. Κι όμως, η τέταρτη ταινία στέκεται αξιοπρεπέστατα στο ύψος της καθ’ όλη τη διάρκειά της, ενώ έχει ένα αναπάντεχο, ανατρεπτικό τέλος το οποίο έρχεται και κερδίζει τον αμέριστο σεβασμό μου πραγματικά στην κόψη του νήματος.

Είναι η πιο ώριμη ταινία Toy Story. Είναι αργή και επιτρέπει ανάπτυξη και εξέλιξη χαρακτήρων, χτίζεται πάνω σε συναισθήματα και όχι τόσο πολύ στις δράσεις. Τη λες και ενήλικη ταινία όπως όλες τις τελευταίες που έβγαλε η Πίξαρ με τη Ντίσνεϊ. Προστέθηκαν και δύο νέοι χαρακτήρες, δυο μπουλουκάκια, απ’ αυτά τα μίζερα που κερδίζεις στα παιχνίδια του Λούνα Παρκ, τα οποία παρόλο που δεν μου γέμισαν το μάτι όταν τα πρωτο-είδα, εν τέλει έκλεψαν την παράσταση. Η σκηνή που παρουσιάζουν διάφορους τρόπους με τους οποίους εισηγούνται να σκοτώσουν τη γριά, ήταν για μένα η κορυφαία της ταινίας.

Όπως και στον Αλαντίν, έτσι κι εδώ, η γυναικεία χειραφέτηση ως τάση των καιρών κατέχει δεσπόζουσα θέση. Ευτυχώς όχι στα όρια του ακτιβισμού όπως στην περίπτωση της Τζασμίν. Εδώ η βοσκοπούλα Λόλα προτιμά να ζήσει σαν χίπισα και δεν ακολουθεί την παλιοπαρέα μετά την επανασύνδεση. Μάλιστα, παρασέρνει και τον Γούντι σ’ όλο αυτό. Πρώτα απ’ όλα όμως, φροντίζει να υπογραμμίσει το μανιφέστο του «καλύτερα μόνη» και του «μου είσαι πλέον περιττός».

Το Toy Story 4 εντάσσεται δικαίως στο τοπ5 των αγαπημένων μου ταινιών των Πίξαρ και Ντίσνεϊ, με τις Coco, Inside Out, Toy Story 3 και Finding Nemo να προπορεύονται.

Φέτος γίνεται χαμός με τις ταινίες του Ντίσνεϊ, έπονται το Lion King τον Ιούλιο, το Maleficent 2 το φθινόπωρο και το Frozen 2 πριν το τέλος του έτους. Νέο χρυσό αιώνα διανύουμε οι φανς του Ντίσνεϊ!

Δεδικαίωται Ή Δεν Δεδικαίωται;

Βαριέμαι πάρα πολύ να σου γράψω για τον θάνατο του Χριστόφια.

Βαριέμαι γιατί από την καταστροφική του θητεία πέρασαν άλλα έξι μέτρια χρόνια και πλέον έχουμε άλλα προβλήματα, όχι πολύ σοβαρότερα από εκείνα που ζήσαμε επί χούντας μαζί του, αλλά αρκετά οδυνηρά ώστε να κάθομαι σήμερα να τον συζητάω.

Άλλα πράγματα θέλω να συζητήσω.

Τελικά δικαιούμαστε ή δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη για το έργο του; Αυτό το «ο νεκρός δεδικαίωται» που το μάθατε και το μηρυκάζετε όλοι σάμπως και σας άφησε κληρονομιά ή σας όρισε μετά θάνατον δικηγόρους του, ισχύει ή δεν ισχύει; Το λέω αυτό επειδή βλέπω επιλεκτικές ευαισθησίες όσον αφορά τα δημόσια πρόσωπα που τα τρώει το μαύρο χώμα. Θέλω να πω, κι ο Μαϊκλ Τζάκσον πέθανε, αλλά δεν είδα κανέναν να τον «δικαιώνει». Μια χαρά στήθηκε το ντοκιμαντέρ στο Νέτφλιξ, μια χαρά κάτσαμε και το είδαμε, μια χαρά το σχολιάσαμε όλοι, μια χαρά αποφασίστηκε να απαγορευθούν τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο και ούτε ένας δεν τόλμησε να πει «ο νεκρός δεδικαίωται» (σημ. ο Τζάκσον τουλάχιστον δικάστηκε και αθωώθηκε κάποτε, δεν πήγε αδίκαστος). Ή μήπως δεν μας νοιάζει επειδή ο Τζάκσον ζούσε μακριά και δεν υπάρχει κάποια θεία του, κάποιο τέκνο, κάποια αδελφή να διαβάσει τι γράφουν οι σκατόψυχοι δεξιοί και να κακοφανιστεί από τα σχόλια;

Αποφασίστε και πείτε μου γιατί έχω μπερδευτεί. Κι όλη αυτή την ξαφνική ηρωοποίηση του θανούντος, όλη αυτή την ξαφνική αποδοχή σαν να μη συνέβη απολύτως τίποτα αρνητικό μεταξύ του 2008 και του 2013 εγώ επίσης δεν την καταλαβαίνω. Πέιτε μου να ξέρω δικαιούμαστε να έχουμε άποψη για το έργο που αφήνει πίσω του ο μακαρίτης ή θα μας κάμετε «τέττε» ως «παλιάνθρωπους» που δεν μπορούν «να σεβαστούν το πένθος;» Κι αν ακόμα πρέπει να σεβαστώ το πένθος, από ποια ημερομηνία και μετά ακριβώς μπορώ να εκφράσω άποψη για το ποιόν του μακαρίτη άφοβα και ξάστερα; Πότε λήγει το πένθος;

Και ο Χίτλερ πέθανε. Εντάξει ο Χίτλερ είναι σημείο αναφοράς. Όπως έλεγε πολύ πετυχημένα και η πρωταγωνίστρια στο Russian Doll, “What do you mean he is a bad person? I mean, there was Hitler and everybody else”. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε κανέναν με τον Χίτλερ. Θεωρείται έγκλημα οποιαδήποτε σύγκριση και το αντιλαμβάνομαι. Αλλά γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά; Επειδή ο ένας ήταν καταφανώς τέρας ενώ για τον άλλον «παίζεται;» Αν δικαιούμαστε να σχολιάζουμε τον έναν, τότε θα έπρεπε να δικαιούμαστε να σχολιάζουμε και τον άλλον. Και αν ισχύει το «δεν ζει για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του», θα έπρεπε να ισχύει για όλους. Ούτε ο Μεγαλέξανδρος ζει, αλλά αδερφή τον ανεβάζουμε, αδερφή τον κατεβάζουμε, ενώ συχνά τον παραλληλίζουμε με τον Ντόναλντ Τραμπ, ως έναν αρχαίο ιμπεριαλιστή που δεν ήξερε που να βάλει τελεία.

Α, μια που το ‘φερε η κουβέντα. Όταν πεθάνει ο Τραμπ θα μου πείτε «ο νεκρός δεδικαίωται» ή θα μου πείτε «στα τσακίδια κι ακόμα παραπέρα;» 

Εν κατακλείδι, αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα δημόσια πρόσωπα έρχονται με αυτό το κουσούρι. Είναι καταδικασμένα να κρίνονται μια ζωή ή κατ’ ακρίβειαν να κρίνονται και στον θάνατο. Δεν πρόκειται για τον κυρ Στέφανο στη γωνία που έζησε αθόρυβα και δεν πείραξε κανέναν. Πρόκειται για ανθρώπους που με τις πράξεις ή και παραλείψεις τους επηρέασαν την πορεία μιας ολόκληρης πατρίδας και δικαιούμαστε να τους κρίνουμε. Και όσο αυστηρότερα τους κρίνουμε, τόσο το καλύτερο, ώστε να βλέπουν και οι επίδοξοι, μελλοντικοί πολιτικοί τι τους περιμένει και να αποφεύγουν τις χοντράδες νομίζοντας ότι η ιστορία θα τους χαριστεί.

Δεύτερο θέμα που θέλω να θίξω επί τη ευκαιρία.

Πόσο χωρκάτικο είναι να μας αφορά ο θάνατος οποιουδήποτε Κύπριου ηγέτη. Και όταν πέθανε ο Γλαύκος Κληρίδης, και είχα δει εκείνα τα απίστευτα, μαζίκά, γραφικά προσκυνήματα τα ίδια πίστευα (που ομολογουμένως ο Κληρίδης ήταν από τους πιο συμπαθείς Κυπρίους πρώην προέδρους). Ηρεμήστε κομματόσκυλα, δεν πέθανε και η Άννα Βίσση. Πέθαναν άνθρωποι που αν κρίνουμε από τη σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας, ελάχιστα μας ωφέλησαν. Εντάξει, προφανώς και άλλοι μας ωφέλησαν περισσότερο, άλλοι λιγότερο, μα υπάρχει ταβάνι. Δεν χάσαμε τον Νέλσον Μαντέλα, ούτε τίποτις προσωπικοτάρες ούτως ώστε να δικαιολογούνται οι ένδοξοι επικήδειοι που βλέπω σωρηδόν στα κοινωνικά δίκτυα. 

Βιογραφικό Σημείωμα

Έκατσα να συντάξω ένα σύγχρονο βιογραφικό σημείωμα για σκοπούς ανεύρεσης δεύτερης εργασίας. Και με έπιασε περαιτέρω κατάθλιψη, μία απέραντη θανατίλα, γιατί συνειδητοποίησα πόσο παλιός είμαι, και πόσο βαλτωμένος. Κατ’ αρχάς δεν ενθυμούμουν πώς συντάσσεται ένα βιογραφικό σημείωμα. Από ‘κει να δεις. Έπρεπε να γκουγκλάρω για να μάθω τι παίζει το 2019. Υπάρχουν ακόμα βιογραφικά; Ζήτησα βοήθεια από γνωστούς που εργάζονται σε τμήματα διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού για να σιγουρευτώ ότι υφίσταται η πρακτική. Και ευτυχώς είδα ότι δεν άλλαξαν πολλά από το μακρινό 2008, το έτος που χρειάστηκε τελευταία φορά να στείλω κάπου μαζεμένα τα χαΐρια μου.

Συνειδητοποίησα ότι το τελευταίο μου ακαδημαϊκό επίτευγμα χρονολογείται πάνω από μία δεκαετία. Πήρα πτυχίο ισπανικών το 2014, βέβαια, αλλά αυτό δεν μετρά. Ήτο παράταιρο, ήτο χόμπι. Ακαδημαϊκό επίτευγμα για το οποίο να χρειάστηκε να κάτσω κάτω τον κώλο μου και να φτύσω αίμα, δάκρια και ιδρώτα, δεν έχω να αναφέρω, ούτε να επιδείξω.

Γιατί με άφησα να πνιγώ στον βάλτο, δεν ξέρω ακόμα. Κατάθλιψη, τεμπελιά, παραίτηση, όλα αυτά στον ίδιο ντορβά, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.

Τώρα θα μου πεις, τόσα χρόνια σπούδαζες και τι κατάλαβες; Μόνο ψυχολογική ήταν η επιβράβευση. Στη δουλειά που επίλεξα να κάνω, έτσι κι αλλιώς, δεν προχωράς με τα πτυχία, τους πάπυρους και τις περγαμηνές. Προχωράς με τα κόμματα και τα μέσα. Στο λένε ευθαρσώς, στο φτύνουν στα μούτρα κάθε φορά που ρωτάς γιατί παραγκωνίστηκες στο χ, ψ, πρότζεκτ. Κάθεσαι και πισκαλάς του Αναστασιάδη, κύριος; Ναι; Έτοιμη η προαγωγή! Δεν πα να μην έβγαλες Δημοτικό. Το ήξερα αυτό, το επιβεβαιώνω με κάθε ευκαιρία καθημερινά δυστυχώς, κι όμως εξακολουθώ να μην το χωνεύω. Έχω ακόμα την ανάγκη να αισθάνομαι ότι μετρώ. Κι αυτό με τρώει.   

Τα πτυχία μου η μάνα μου τα πέταξε στα σκουπίδια. Τα είχα μέσα σε ένα φάκελο, ετοιμαζόμουν να τα πάω για πιστοποίηση. Όταν επέστρεψα άφησα τον φάκελο πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Τον είδε η μάνα μου, νόμισε ότι ήταν άδειος και τον πέταξε. Χάθηκαν έτσι άδοξα δύο πτυχία και δύο μάστερ. Ευτυχώς είχα προλάβει να τα φωτοτυπήσω. Αλλά δεν πρόλαβα να τα κορνιζάρω, να έχω να θυμάμαι εποχές που είχα ακόμα μυαλό που στρόφαρε. Είναι τρομερό συναίσθημα. Έμειναν μόνο φωτοτυπίες και φωτογραφίες να πιστοποιούν ότι υπήρξα φοιτητής. Τίποτε άλλο. Μπορώ να πληρώσω για να μου βγάλουν άλλα, βέβαια, καθώς διάβασα στα σάιτς των πανεπιστημίων μου, αλλά αυτό κοστίζει πάρα πολλά χρήματα και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να τα διαθέσω γι’ αυτό τον σκοπό. Άσε που δεν μπορείς να τα τυπώσεις όποτε σου δόξει. Υπάρχουν συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα στα οποία μπορείς να αιτηθείς επανέκδοση πτυχίου. Μπλέξε τώρα με τους Εγγλέζους.

Αυτά που λες. Τι να γράψω σήμερα στο βιογραφικό σημείωμα; Ότι τα τελευταία δέκα χρόνια απλά αφέθηκα και βάλτωσα; Ότι η χαρά μου όλη ήταν τα θέατρα, οι ερασιτεχνικές μου παραστάσεις (πλάκα-πλάκα μετρώ 13 έργα!) και η οικογένεια που δημιούργησα; Α, ναι, και τα ταξίδια που πήγα. Καμιά 15αριά νέες χώρες προστέθηκαν στον χάρτη μου. Ήταν ευτυχισμένη αυτή η δεκαετία. Αλλά ακαδημαϊκά ήταν νεκρή. Και είναι βαρύ το τίμημα σήμερα που δεν ξέρω πώς να γεμίσω τα πεδία του σημειώματος.

Τι να κάτσω να σου γράψω στο βιογραφικό για τον βίο μου τον γραφικό. Έλα πάρε με τηλέφωνο να στα πω. Που θες και να στα γράψω. Σάμπως και στην Κύπρο λειτουργεί οτιδήποτε ορθόδοξα για να κάτσεις να με αξιολογήσεις γραπτώς; Δωσ’ μου τη ρημάδα τη δουλειά να στην κάνω, να τελειώνουμε. Γίναμε ξαφνικά Δυτικός Κόσμος, να στέλνουμε βιογραφικά. Εκεί που έκλασε η Δύση βγήκαμε εμείς!

Πφ!  

Βραβεία Γονέων

Σήμερα έκατσα και είδα στο Νέτφλιξ το ντοκιμαντέρ για τον Μαϊκλ Τζάκσον, αυτό που προβλήθηκε προ ολίγων μηνών και στο οποίο δύο εκ των θυμάτων του εξιστορούν με λεπτομέρειες τα πάνδεινα που τράβηξαν μαζί του, και το οποίο ντοκιμαντέρ αποτέλεσε την αφορμή για να σταματήσουν πάμπολλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανά το παγκόσμιο να μεταδίδουν τραγούδια του.

Δηλώνω συγκλονισμένος. Από το μεσημέρι που τα είδα, δεν κάνω τίποτα άλλο από το να συζητώ γι’ αυτά τα δύο επεισόδια. Να τα δείτε οπωσδήποτε! Δεν ξέρω από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω.

Από εκεί που πρέπει να το πιάσω το θα το πιάσω, από την πηγή του κακού. Από τους γονείς των θυμάτων. Γιατί έχω δει κι άλλα ντοκιμαντέρ τελευταίως (έχω δει την εξαφάνιση της Μαντλίν Μακκάν και το Dirty John) και συμπέρανα ότι για οτιδήποτε κακό συμβαίνει σε παιδιά, δεν φταίει η κακιά η ώρα, αλλά οι ηλίθιοι γονείς.

Πόσο ηλίθια μάνα είσαι για να επιτρέπεις στο παιδί σου να κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με έναν ξένο και μάλιστα ένα τραγουδιστή που είναι εμφανώς διαταραγμένος, όπως ο Μαϊκλ Τζακσον; Τον Τζάκσον εγώ, τον θεωρώ ιδιοφυΐα, σημάδεψε όλη μου την παιδική ηλικία, αγαπώ τα τραγούδια του, είμαι φαν, θα ήθελα να χορεύω σαν αυτόν, αλλά δεν παύω να μπορώ να διαχωρίζω την ιδιοφυΐα από την ανωμαλία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Αυτές γιατί δεν το έβλεπαν; Είναι βλαμμένες; Ρητορικόν το ερώτημα. Να σου λέει ο μακαρίτης «φερ’ μου τον γιο σου να μείνει μαζί μου ένα χρόνο στη Νέβερλαντ» και η άλλη να το σκέφτεται! Ή να της λέει «σας προσκαλώ να με ακολουθήσετε οικογενειακώς στην παγκόσμια μου περιοδεία, όλα τα έξοδα πληρωμένα, αλλά δεν φαντάζομαι να έχετε πρόβλημα να κοιμάται στο κρεβάτι μαζί μου ο γιος σας» και οι γονείς να λένε «ε, και τι έγινε; Αισθάνεται μοναξιά ο καημένος, δεν έζησε παιδική ηλικία και την ζει ετεροχρονισμένα μέσω του 7χρονου υιού μας». Πόση βλακεία;!

Δεν ξέρω αν στις αρχές των 90ς δεν ήμασταν τόσο υποψιασμένοι ή δεν είχαν δει πολλά τα μάτια μας. Πάντως όταν βλέπεις την ιστορία εν έτει 2019 είναι όλα τόσο τυποποιημένα που φωνάζουν από μακριά πως επρόκειτο για παιδεραστή. Ικανοποιεί όλα τα κλισέ που μόνο βλάκες δεν μπορούσαν να το δουν. Θα μου πεις, δεν επίλεγε για θύματα και τα πιο έξυπνα άτομα του κόσμου. Σε οικογένειες με διάφορα προβλήματα απευθυνόταν, που έβλεπαν τη ζωή τους ξαφνικά να ανεβαίνει στάτους, και οι οποίες οικογένειες αγόραζαν το παραμύθι εύκολα. «Ο Μαϊκλ μιλούσε με τον γιο μου 4 ώρες καθημερινά στο τηλέφωνο και όταν έκλειναν του έστελνε απανωτά φαξ γράφοντας του πόσο πολύ τον πίστευε και τον αγαπούσε. Μπαίναμε στο σπίτι και βρίσκαμε όλο το σαλόνι καλυμμένο από χιλιόμετρα φαξ μηνυμάτων. Ήταν τρελό!» Τρελό, αλλά δεν τους πέρασε από το μυαλό πως επρόκειτο για ανώμαλο.

Δεν φταίνε μόνο οι γονείς. Φταίνε λίγο πολύ όλοι, πέραν του ψυχοπαθή-παιδέρα που παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Και τα θύματα φταίνε, επίσης. Μπορεί να ήταν ανήλικοι και με το μυαλό πάνω απ’ το κεφάλι τους, αλλά δεν είναι δυνατόν να ασελγεί επάνω τους ο καλλιτέχνης επανειλημμένα, εφτά χρόνια συνεχόμενα και αυτοί να μην αναφέρουν τίποτα για να μην προδώσουν «τον όρκο αγάπης που έδωσαν στο είδωλό τους» αλλά και επειδή στον ουσιώδη χρόνο «δεν αντιλαμβάνονταν τις άσεμνες πράξεις σαν κακοποίηση». Αντιλαμβάνεστε. Έπρεπε να γίνουν γονείς για να ευαισθητοποιηθούν και να αποκαλύψουν τα αίσχη, γιατί άρχισε, λέει ο ένας, να έχει εφιάλτες πως ο μακαρίτης κακοποιεί τον γιο του και δεν μπορούσε άλλο να ζει με το ψέμα!

Αν είναι δυνατόν!

Και στην υπόθεση της Μαντλίν που έβλεπα προ μηνών τα ίδια. Ποιοι ηλίθιοι πάνε για δείπνο και αφήνουν τα παιδιά τους να κοιμούνται αμέριμνα στο απέναντι κτήριο; «Είχαμε οπτική επαφή». Ποια οπτική επαφή ρε παπάρες; Εδώ εγώ με τον Αλέξη, στην Κύπρο, και δεν τολμώ καλά-καλά να ανέβω επάνω, χωρίς να βεβαιούμαι συνέχεια ότι έχω οπτική ή και ακουστική επαφή μαζί του. Και πήγατε εσείς στην Πορτογαλία, απέναντι από το Μαρόκο που έχει τη φήμη που έχει με το εμπόριο παίδων, και θεωρήσατε ΟΚ να παρατήσετε τρία παιδιά μόνα τους στο δωμάτιο; Βλήματα! Το πληρώνετε το λάθος ακόμα, και παραδέχομαι ότι δεν σας αξίζει ένα τόσο συνεχές και ατέλειωτο μαρτύριο τόσα χρόνια, αλλά ναι, είστε ηλίθιοι.

Και στο Ντέρντι Τζον, άμα το δείτε, οι ηλίθιες την πλήρωσαν τη νύφη. Καμία έξυπνη γυναίκα δεν θα έπεφτε με τα μούτρα και με τυφλή υποταγή σε ένα τόσο οφθαλμοφανές ρεμάλι.

Τώρα εγώ απορώ κατά πόσον οι ηλίθιοι αξίζουν προστασίας ή αν απλά πρέπει να τους ρίχνουμε στη μούρη ένα «ας πρόσεχες» όποτε την παθαίνουν. Ή αν θα πρέπει να δείξουμε έναν άλφα πατερναλισμό και συναισθηματική συμπάθεια. Σκέφτομαι πως τελικά το γεγονός ότι το τραύμα αυτό καθεαυτό μετατρέπεται σε σειρά στο νέτφλιξ και εξαργυρώνεται σε παρά, φήμη και περαιτέρω εργασιακές ευκαιρίες αρκεί για να μη κάνουμε απολύτως τίποτα. Ας πρόσεχαν.

Η Μαμά Της Σοφίας & Η Τελική Γιορτή

Πρώτη Ιστορία:

Όπως σε όλα τα παιδάκια, έτσι και στον γιο μου, η περιρρέουσα τον δίδαξε πώς να κάνει high five. Το high five δεν άργησε να γίνει «κόλλα το» και το «κόλλα το» δεν άργησε να γίνει το γνωστό τραγούδι που είχε βγάλει το 1992 η Βίσση σε ντουέτο με την κόρη της. Μια μέρα στην καθισιά μας, του λέω «Αλέξη, έλα να σου βάλω να ακούσεις το ομώνυμο τραγούδι, να μάθεις ποια το λέει». Επειδή το συγκεκριμένο τραγούδι δεν το έβρισκα σε καλή ποιότητα στο Youtube, βρήκα ένα άλλο στο οποίο η Σοφία Καρβέλα εμφανίστηκε στο Ciao Ant1 επί Ρούλας Κορομηλά, το 1993.

Ο γιος μου ενθουσιάστηκε με το τραγούδι. Στο ίδιο πρόγραμμα η Σοφία είχε τραγουδήσει κι ένα άλλο άσμα από το πρώτο και τελευταίο άλμπουμ της, το λεγόμενο «Μόνη Στα Διαλείμματα», στο οποίο περιγράφει τη μοναξιά που ένιωθε στα διαλείμματα του σχολείου, τώρα που το αγόρι που αγαπούσε πήγε στην Α’ Γυμνασίου. Ο γιος μου παρόλο το νεαρό της ηλικίας του αντιλήφθηκε το δράμα της μικρής Σοφίας και όποτε δούμε το εν λόγω βίντεο συμπάσχει, κοιτάζει με πόνο και πάντα με ρωτά: «είναι λυπημένη η Σοφία;»

Του απαντώ ότι είναι, αλλά όχι πολύ, γιατί ακριβώς μετά μπαίνει η μαμά της στο πλατώ του Ciao Ant1 και τραγουδούν μαζί το «Λάμπω» και είναι όλοι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Έκτοτε, όποτε ακούσει κάποιον να του λέει «κόλλα το, μεγάλε», ο γιος μου απαντά ότι πρόκειται για ένα τραγούδι που το λέει η Σοφία με τη μαμά της, η Σοφία που είναι λυπημένη. Γελάω γιατί ο γιος μου παίζει να είναι ο πρώτος που αναφέρεται στη Βίσση ως «η μαμά της Σοφίας» και ο πρώτος που αναφέρεται στη Σοφία ως «Σοφία» και όχι ως «η κόρη της Βίσση». Όλα σχετικά είναι τελικά.

Τώρα που βγήκε το νέο cd της Βίσση και το παίζω κάθε μέρα στο αυτοκίνητο, ο παμπόνηρος γιος μου έμαθε και αναγνωρίζει τη φωνή της και πάντα μου σχολιάζει: «πάλι ακούμε την μαμά της Σοφίας;»

Σοφία Καρβέλα, η δικαίωση άργησε κάποιες δεκαετίες, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Δεύτερη Ιστορία:

Σήμερα πήγαμε σύσσωμοι στη γιορτή του νηπιαγωγείου του γιου μου. Όταν λέω σύσσωμοι, εννοώ όλον τον θίασο, ήτοι γονείς, γιαγιάδες, παππούς και θείοι. Ο γιος μου θα πρωταγωνιστούσε σε ένα οικολογικό νούμερο στο οποίο θα υποδυόταν κάτι σαν «μαγικό κουτί που ταξιδεύει». Μην ρωτάς που κολλά το μαγικό κουτί με την οικολογία, κανένας μας δεν κατάλαβε, αλλά δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία.

Σημασία είχε ότι ο γιος μας θα ανέβαινε για πρώτη φορά στο σανίδι και ελπίζαμε να σάρωνε με την πληθωρική του παρουσία τα πλήθη κατά την παρακαταθήκη που άφησαν οι γονείς του, οι θεατράνθρωποι. Εγώ κουβάλησα μαζί μου και τη βιντεοκάμερα, να απαθανατίσω το γεγονός. Όταν ανέβηκαν τα πρώτα παιδάκια στη σκηνή με το ζόρι συγκράτησα τη συγκίνησή μου. Νόμιζα ότι θα βαρεθώ, αλλά αυτό που λένε ότι όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας όταν γίνουμε γονείς, ισχύει. Τα έβλεπα που μάχονταν να αντεπεξέλθουν των ρόλων τους και τα καμάρωνα, ήμουν περήφανος γι’ αυτά και προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για τη γκράντε είσοδο του δικού μου.

Όταν ήρθε η ώρα της τάξης του κρύος ιδρώτας μας περιέλουσε. Ο γιος μου ανέβηκε στη σκηνή διστακτικά και όταν είδε από κάτω το πλήθος κοκκάλωσε. Έγειρε το κεφάλι του στον ώμο από ντροπή και πήρε ένα WTF ύφος το οποίο δεν εγκατέλειψε στιγμή. Έμοιαζε σαν να του ήρθε αυχενικό και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκείνη τη στάση. Από κάτω η οικογένεια αντάλλαζε ματιές μεταξύ της, πανικόβλητη, αδυνατώντας να πιστέψει ότι το υψηλόν μικρόν έμοιαζε να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Εννοείται ότι δεν άνοιξε το στόμα του να πει ούτε μια ατάκα. Με το ζόρι τον συγκρατούσαν τα πόδια του στη σκηνή, ενώ το χορευτικό το εκτέλεσε άχαρα και διεκπεραιωτικά παρουσία της δασκάλας του που επενέβη στο παρά πέντε προκειμένου να σώσει το νούμερο. Με το πέρας του δρώμενου ο μικρός έτρεξε στα παρασκήνια όπου και ξέσπασε σε κλάματα. Μας κάλεσαν κακήν κακώς (σαν να είχαμε παρκάρει παράνομα) να πάμε να τον παραλάβουμε.

Αχ γιε μου, σ' αυτά δεν μου έμοιασες καθόλου. Ο πατέρας σου έφτυσε αίμα στο σανίδι. Εγώ δεν είχα καλύτερο όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο από την τελική γιορτή. Ακόμα θυμάμαι τα ποιήματα που είχα πει (όταν είχα ενσαρκώσει τον μήνα Μάιο το 1986 και έκλεινα την απαγγελία με το «είμαι ο Μάης που άνθισε και το ξερό κλαρί σας, πέφταν τα ταβάνια από τα χειροκροτήματα) ενώ ακόμα θυμάμαι τις χορογραφίες και το καρδιοχτύπι που ένιωθα προκειμένου να έχω για ταίρι μου εκείνη που μ’ άρεσε. Όταν ξημέρωνε η μέρα της τελικής γιορτής πετούσα από τη χαρά μου. Ο γιος μου σήμερα όταν του είπαμε ότι σε μία ώρα θα πηγαίναμε στο θέατρο για τη γιορτή του, έκρινε ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να πέσει να κοιμηθεί στον καναπέ. Που ποτέ δεν κοιμάται το απόγευμα υπό κανονικές συνθήκες. Κοιμήθηκε και μέσα στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια της διαδρομής πιθανώς ευχόμενος να γλιτώσει τo... πανηγύρι. Έκανε το παν να μας δείξει ότι δεν τρελαίνεται για όλα αυτά.

Δεν πειράζει. Ας βγει λίγο πιο άχρωμο το παιδί. Ουδέν κακόν… Άλλωστε, αν γίνουμε όλοι της πίστας προβλέπω σε λίγα χρόνια να αντικαθιστούμε επάξια την οικογένεια Φλωρινιώτη.

Με το πέρας της εκδήλωσης μας πλησίασαν άλλοι γονείς και μας είπαν να μην στεναχωριόμαστε και ότι θα... περάσει. Εγώ δεν είμαι σίγουρος ότι θα περάσει και μη σώσει και περάσει. Στο αυτοκίνητο του είπα ότι πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας κι αν δεν γουστάρουμε τα θέατρα, τιμή μας και καμάρι μας, δεν είναι ανάγκη να καταπιεζόμαστε και να παίζουμε με το ζόρι. Οι υπόλοιποι του είπαν «μπράβο ήσουν τέλειος και του χρόνου ακόμα καλύτερος». Αντιλαμβάνεστε. Εγώ «τον εξωθώ στην αντικοινωνικότητα», μου είπαν, οι άλλοι προφανώς «τον ενθαρρύνουν να γίνει καλύτερος». 

Πεπρωμένο, Ρεπετισιονισμός Και Αντίβαρο

Έχω ξαναγράψει αυτές τις σκέψεις, αλλά τις επαναλαμβάνω καθότι με βοηθά να τις βάζω σε μια σειρά και να βγάζω κάποια ωφέλημα διά εμέ συμπεράσματα.

Έχω ξαναγράψει, βασικά, ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι ο πατέρας μου. Σε μία πιο βελτιωμένη έκδοση του, θα έλεγα, αλλά ναι, είναι τρομακτικό το ότι όσο προσπαθώ να αναχαιτίσω αυτή την εξελίξη, τόσο περισσότερο αποτυγχάνω, και πλέον βρίσκομαι στο στάδιο της αποδοχής. Ή καλύτερα, στο στάδιο στο οποίο έχω αφεθεί, έχω παραιτηθεί και δεν κάνω την παραμικρή προσπάθεια να ανατρέψω το πεπρωμένο μου. Παρατηρώ ότι:

Η σχέση μου με τη μάνα μου, είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο πατέρας μου με τη δική του.

Η σχέση μου με την αδελφή μου, είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο πατέρας μου με τη δική του.

Η σχέση μου με την πεθερά μου, είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο πατέρας μου με τη δική του.

Η σχέση μου με τη γυναίκα μου, μοιάζει σε μεγάλο βαθμό επίσης. Η σχέση μου με τον κουνιάδο μου, τον πεθερό μου, οι σχέσεις με τους πάντες και τα πάντα είναι σε μεγάλο ποσοστό παρόμοιες.

Το πώς το έχω «καταφέρει» αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω. Η Μπρέντα ισχυρίζεται ότι συνέβη ακούσια, έχοντας τάσεις ροπής σε καταστάσεις που μου ήταν ήδη οικείες. Απορρίπτω αυτή την εκδοχή. Αυτό θα ήταν μία λογική εξήγηση αν συνέβαινε με μία από τις παραπάνω σχέσεις. Το γεγονός ότι όλες οι σχέσεις μου έχουν εξελιχθεί βάσει των προδιαγραφών του πατέρα μου δεν μπορεί να έγινε ξεπίτηδες. Θα έπρεπε να ήμουν μάγος για να έχω καταφέρει να τις αναπαράξω όλες σε τόσες πολλαπλές μορφές και περιπτώσεις. Πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να το έχω επιδιώξει, ούτε καν υποσυνείδητα. Είμαι σίγουρος πως είναι αυτό που λέμε «γραμμένο». Αυτό που λέμε «δέσμιος του ντιενεϊ σου», ή κάτι πιο μαγικό που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα και θα το μάθουμε μετά θάνατον.

Πού είναι το πρόβλημα θα μου πεις. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ μικρότερος κάκιζα πολλές από τις πιο πάνω σχέσεις. Μου προκαλούσαν αμηχανία, ενίοτε ασφυξία και θυμό. Όχι όλες, αλλά αρκετές. Μικρός σκεφτόμουν ότι εγώ μεγαλώνοντας δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να έχω τέτοιες σχέσεις με τους συγγενείς μου. Κι όμως να που ξημέρωσε η μέρα που δεν μπορείς να κάνεις το παραμικρό για να επηρεάσεις τις χημείες και τις ισορροπίες μεταξύ των ανθρώπων. Προσπαθείς, αλλά στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Είμαι να σκάσω! Πώς έχουν γίνει όλα φωτοτυπία της ζωής του πατέρα μου, κατ’ εικόνα και ομοίωση, φτύμμα-γλείμμα που λέμε και στα Κυπριακά, δεν-ξέρω. Κάτι υπερφυσικό κρύβεται, δεν εξηγείται αλλιώς. Και κυρίως βαρετό. Ξέρω από τώρα πώς θα καταλήξουμε. Ξέρω από το τώρα το τέλος. Δεν υπάρχει καμία όρεξη, τίποτα το συναρπαστικό να κερδίσω. Είναι σαν να με βάζουν να δω μια σειρά ρημέηκ, και ξέρω από τώρα το τέλος. Απλώς άλλαξαν τους ηθοποιούς.

Το μόνο καλούπι που κατάφερα να σπάσω, ευτυχώς, είναι η σχέση μου με τον γιο μου. Εκεί φάνηκα τρομερά τυχερός. Με τον γιο μου έχουμε άριστες σχέσεις, καμία σχέση με το πως ήμουν εγώ με τον δικό μου μπαμπά. Λατρευόμαστε, συνεννοούμαστε, έχουμε μία σχέση τόσο εγκεφαλική και δυνατή, η οποία μάλιστα ξεκίνησε από τον καιρό που ήταν ακόμα έμβρυο στην κοιλιά της μαμάς του. Πώς το ήξερα ότι θα πάνε όλα τέλεια; Δεν ξέρω πώς το ήξερα. Από τη μέρα που έμαθα την ύπαρξή του από το τεστ εγκυμοσύνης κιόλας άρχισα να του μιλώ και ήξερα ότι με άκουγε, ότι συμφωνούσε με ό,τι άκουγε κι ότι θα τα πηγαίναμε περίφημα. Ήταν βρέφος ημερών κι όμως ήξερα ότι όταν του μιλούσα άκουγε και καταλάβαινε τα πάντα. Έτσι το πάμε μέχρι σήμερα.

Αυτή η σχέση υποδηλοί ότι η πιο πάνω θεωρία του «ρεπετισιονισμού» είναι εφικτό να σπάσει. Και είμαι σίγουρος ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή του γιου μου, έχει σπάσει και δεν πρόκειται να επηρεαστεί ποτέ αρνητικά. Και είμαι τόσο ευτυχισμένος γι’ αυτό, που λέω χαλάλι για όλες τις προαναφερθείσες σχέσεις που πνέουν τα λοίσθια. Αλλά πραγματικά απορώ και θέλω κάποτε κάποιος να μου εξηγήσει: Πώς γίνεται και στο 99,9% των σχέσεών μου δεν κατάφερα να αλλάξω το παραμικρό και να μην έχω την ελάχιστη θετική επιρροή στην εξέλιξή τους, ενώ με τον γιο μου τα κατάφερα όλα;!

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να ρισκάρω να κάνω δεύτερο παιδί γιατί τόσο δυνατό σύμμαχο-κολλητό δεν πρόκειται να ξαναβρώ. Χώρια που μπορεί να επηρεαστεί και η σχέση μου μαζί του επειδή πιθανόν να ζηλέψει την ύπαρξη του νεογέννητου και να με περιθωριοποιήσει. Από την άλλη, θέλω τρία παιδιά και κάποτε πρέπει να τα φέρω στον κόσμο, όσο ακόμα σώνω. Εντάξει, συμβιβάζομαι και με δύο. Αν κάνω τρίτο, προβλέπω να το μεγαλώνουν οι γύφτοι. Εγώ δεν βαστώ, ούτε αντοχές, ούτε λεφτά.

Τέλος πάντων. Η σχέση μου με τον γιο μου είναι τόσο μαγική που είμαι σίγουρος ότι παρέχεται εκ των ουρανών υπό μορφή αποζημίωσης. Σου λέει κάποιος που κοιτάζει από ‘κει πάνω, «θα τραβήξει που θα τραβήξει τα πάνδεινα, τον έχουμε που τον έχουμε γαμήσει με τις επαναλήψεις, ας του στείλουμε και κάτι φωτεινό για αντίβαρο!»

Μόνο έτσι εξηγείται. Μεταφυσικά!