Βραβεία Γονέων

Σήμερα έκατσα και είδα στο Νέτφλιξ το ντοκιμαντέρ για τον Μαϊκλ Τζάκσον, αυτό που προβλήθηκε προ ολίγων μηνών και στο οποίο δύο εκ των θυμάτων του εξιστορούν με λεπτομέρειες τα πάνδεινα που τράβηξαν μαζί του, και το οποίο ντοκιμαντέρ αποτέλεσε την αφορμή για να σταματήσουν πάμπολλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανά το παγκόσμιο να μεταδίδουν τραγούδια του.

Δηλώνω συγκλονισμένος. Από το μεσημέρι που τα είδα, δεν κάνω τίποτα άλλο από το να συζητώ γι’ αυτά τα δύο επεισόδια. Να τα δείτε οπωσδήποτε! Δεν ξέρω από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω.

Από εκεί που πρέπει να το πιάσω το θα το πιάσω, από την πηγή του κακού. Από τους γονείς των θυμάτων. Γιατί έχω δει κι άλλα ντοκιμαντέρ τελευταίως (έχω δει την εξαφάνιση της Μαντλίν Μακκάν και το Dirty John) και συμπέρανα ότι για οτιδήποτε κακό συμβαίνει σε παιδιά, δεν φταίει η κακιά η ώρα, αλλά οι ηλίθιοι γονείς.

Πόσο ηλίθια μάνα είσαι για να επιτρέπεις στο παιδί σου να κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με έναν ξένο και μάλιστα ένα τραγουδιστή που είναι εμφανώς διαταραγμένος, όπως ο Μαϊκλ Τζακσον; Τον Τζάκσον εγώ, τον θεωρώ ιδιοφυΐα, σημάδεψε όλη μου την παιδική ηλικία, αγαπώ τα τραγούδια του, είμαι φαν, θα ήθελα να χορεύω σαν αυτόν, αλλά δεν παύω να μπορώ να διαχωρίζω την ιδιοφυΐα από την ανωμαλία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Αυτές γιατί δεν το έβλεπαν; Είναι βλαμμένες; Ρητορικόν το ερώτημα. Να σου λέει ο μακαρίτης «φερ’ μου τον γιο σου να μείνει μαζί μου ένα χρόνο στη Νέβερλαντ» και η άλλη να το σκέφτεται! Ή να της λέει «σας προσκαλώ να με ακολουθήσετε οικογενειακώς στην παγκόσμια μου περιοδεία, όλα τα έξοδα πληρωμένα, αλλά δεν φαντάζομαι να έχετε πρόβλημα να κοιμάται στο κρεβάτι μαζί μου ο γιος σας» και οι γονείς να λένε «ε, και τι έγινε; Αισθάνεται μοναξιά ο καημένος, δεν έζησε παιδική ηλικία και την ζει ετεροχρονισμένα μέσω του 7χρονου υιού μας». Πόση βλακεία;!

Δεν ξέρω αν στις αρχές των 90ς δεν ήμασταν τόσο υποψιασμένοι ή δεν είχαν δει πολλά τα μάτια μας. Πάντως όταν βλέπεις την ιστορία εν έτει 2019 είναι όλα τόσο τυποποιημένα που φωνάζουν από μακριά πως επρόκειτο για παιδεραστή. Ικανοποιεί όλα τα κλισέ που μόνο βλάκες δεν μπορούσαν να το δουν. Θα μου πεις, δεν επίλεγε για θύματα και τα πιο έξυπνα άτομα του κόσμου. Σε οικογένειες με διάφορα προβλήματα απευθυνόταν, που έβλεπαν τη ζωή τους ξαφνικά να ανεβαίνει στάτους, και οι οποίες οικογένειες αγόραζαν το παραμύθι εύκολα. «Ο Μαϊκλ μιλούσε με τον γιο μου 4 ώρες καθημερινά στο τηλέφωνο και όταν έκλειναν του έστελνε απανωτά φαξ γράφοντας του πόσο πολύ τον πίστευε και τον αγαπούσε. Μπαίναμε στο σπίτι και βρίσκαμε όλο το σαλόνι καλυμμένο από χιλιόμετρα φαξ μηνυμάτων. Ήταν τρελό!» Τρελό, αλλά δεν τους πέρασε από το μυαλό πως επρόκειτο για ανώμαλο.

Δεν φταίνε μόνο οι γονείς. Φταίνε λίγο πολύ όλοι, πέραν του ψυχοπαθή-παιδέρα που παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Και τα θύματα φταίνε, επίσης. Μπορεί να ήταν ανήλικοι και με το μυαλό πάνω απ’ το κεφάλι τους, αλλά δεν είναι δυνατόν να ασελγεί επάνω τους ο καλλιτέχνης επανειλημμένα, εφτά χρόνια συνεχόμενα και αυτοί να μην αναφέρουν τίποτα για να μην προδώσουν «τον όρκο αγάπης που έδωσαν στο είδωλό τους» αλλά και επειδή στον ουσιώδη χρόνο «δεν αντιλαμβάνονταν τις άσεμνες πράξεις σαν κακοποίηση». Αντιλαμβάνεστε. Έπρεπε να γίνουν γονείς για να ευαισθητοποιηθούν και να αποκαλύψουν τα αίσχη, γιατί άρχισε, λέει ο ένας, να έχει εφιάλτες πως ο μακαρίτης κακοποιεί τον γιο του και δεν μπορούσε άλλο να ζει με το ψέμα!

Αν είναι δυνατόν!

Και στην υπόθεση της Μαντλίν που έβλεπα προ μηνών τα ίδια. Ποιοι ηλίθιοι πάνε για δείπνο και αφήνουν τα παιδιά τους να κοιμούνται αμέριμνα στο απέναντι κτήριο; «Είχαμε οπτική επαφή». Ποια οπτική επαφή ρε παπάρες; Εδώ εγώ με τον Αλέξη, στην Κύπρο, και δεν τολμώ καλά-καλά να ανέβω επάνω, χωρίς να βεβαιούμαι συνέχεια ότι έχω οπτική ή και ακουστική επαφή μαζί του. Και πήγατε εσείς στην Πορτογαλία, απέναντι από το Μαρόκο που έχει τη φήμη που έχει με το εμπόριο παίδων, και θεωρήσατε ΟΚ να παρατήσετε τρία παιδιά μόνα τους στο δωμάτιο; Βλήματα! Το πληρώνετε το λάθος ακόμα, και παραδέχομαι ότι δεν σας αξίζει ένα τόσο συνεχές και ατέλειωτο μαρτύριο τόσα χρόνια, αλλά ναι, είστε ηλίθιοι.

Και στο Ντέρντι Τζον, άμα το δείτε, οι ηλίθιες την πλήρωσαν τη νύφη. Καμία έξυπνη γυναίκα δεν θα έπεφτε με τα μούτρα και με τυφλή υποταγή σε ένα τόσο οφθαλμοφανές ρεμάλι.

Τώρα εγώ απορώ κατά πόσον οι ηλίθιοι αξίζουν προστασίας ή αν απλά πρέπει να τους ρίχνουμε στη μούρη ένα «ας πρόσεχες» όποτε την παθαίνουν. Ή αν θα πρέπει να δείξουμε έναν άλφα πατερναλισμό και συναισθηματική συμπάθεια. Σκέφτομαι πως τελικά το γεγονός ότι το τραύμα αυτό καθεαυτό μετατρέπεται σε σειρά στο νέτφλιξ και εξαργυρώνεται σε παρά, φήμη και περαιτέρω εργασιακές ευκαιρίες αρκεί για να μη κάνουμε απολύτως τίποτα. Ας πρόσεχαν.