Θέμα Τακτ

Πώς αντιδράτε όταν βλέπετε έναν γνωστό ή φίλο σας μετά από πολύ καιρό και έχει κάνει επάνω του μία δραστική εμφανισιακή αλλαγή; Την σχολιάζετε; Εγώ με το ζόρι κρατιέμαι, κι αυτό για να μην με πουν  αδιάκριτο, Μα φοβάμαι πως η απορία ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου, κι αυτό είναι χειρότερο κι από το να ρωτήσω ευθέως τι συνέβη. Ας πούμε, εμφανίζεται μία γνωστή μου η οποία μέχρι τα 30 της δεν είχε ίχνος στήθους, με κάτι βυζάρες τούμπανα και εγώ πρέπει να υποκριθώ ότι δεν τα βλέπω. «Είναι αδιακρισία» μου λένε. Ποια αδιακρισία, μάνα μου; Για να τα βλέπουμε δεν τα έβαλε, αν όχι για να τα ζουλήξουμε; Παρά να τα κοιτάζω μια ώρα και να αναρωτιέμαι αν έτσι ήταν πάντα δεν είναι καλύτερο να ρωτήσω από πού ψωνίστηκε το βυζικό και αν τώρα νιώθει καλύτερα; Επιπλέον, θα τα εκθειάσω αν είναι πετυχημένα, και έτσι θα ανεβάσω και την αυτοπεποίθησή της που είναι και το πλέον ζητούμενο. Το να υποκρίνομαι ότι δεν έχω εντοπίσει την αλλαγή δεν είναι χαζό; Τι πάει να πει «τη φέρνω σε δύσκολη θέση;» Κι αυτή φέρνει εμένα σε δύσκολη θέση που παρατηρώ κάτι που βγάζει πλέον μάτι αλλά δεν «δικαιούμαι» να το θίξω.

Σαν την άλλη φορά, που ένας φίλος φαλακρός εμφανίστηκε ξαφνικά με περούκα και εγώ έπρεπε να υποκριθώ ότι δεν τρέχει τίποτα. Σα να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο! Μα πρώτα απ’ όλα έχω απορίες. Πώς το πήρε απόφαση; Πού βρήκε την περούκα; Πώς την περιποιείται; Την φορά και όταν κοιμάται; Πώς τη στερεώνει για να μην του την πάρει ο αέρας; «Μην τον ρωτάς να μην έρθει σε δύσκολη θέση!»  μου λένε. Ποια δύσκολη θέση μάνα μου που είχε να δει τρίχα το κεφάλι του από το λύκειο;» Ξαφνικά αποκτά τριχοφυΐα πιο πυκνή και από βλάστηση σε νησί του ειρηνικού ωκεανού και εγώ θα κάνω ότι δεν τη βλέπω;  Πάτε καλά;

«Να μπεις στο google άμα έχεις απορίες, Δεν είναι ανάγκη να αναγκάζεις τον κόσμο να μιλήσει για κάτι που ίσως δεν νιώθει άνετα!» ‘Αμα δεν νιώθουν άνετα με κάτι που οι ίδιοι επέλεξαν να κάνουν και το οποίο βγάζει μάτι, προφανώς δεν ήταν έτοιμοι γι’ αυτό. Ας πάνε σ’ ένα καλό ψυχολόγο να εξοικειωθούν με την εικόνα τους. Αν για παράδειγμα, μια γνωστή μου ζυγίζει 150 κιλά και μετά από λίγο καιρό εμφανιστεί σαν μοντέλο δεν θα χαρεί να της πω πόσο πιο όμορφη φαίνεται με τα κιλά που έχασε; Θα πρέπει και εκεί να υποκριθώ ότι δεν βλέπω την αλλαγή; Γιατί με τα βυζιά και την περούκα να συμπεριφερθώ διαφορετικά; Και εδώ για καλό έγινε ό, τι έγινε.

Ίσως επειδή τα κιλά έφυγαν με γυμναστική, με κόπο και φυσικό τρόπο, ενώ η περούκα και η σιλικόνη είναι κάτι ψεύτικο που απλώς παραμυθιάζει τον άλλον. Ναι, οκ, θα συμφωνήσω. Αλλά αν αυτή η ψευδαίσθηση του ανεβάζει τη ψυχολογία γιατί εγώ να υποκριθώ ότι δεν βλέπω τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Κοτζάμ ελέφαντας!

Όπως προείπα, μέχρι σήμερα αποφεύγω να σχολιάζω. Αλλά νιώθω τόσο άβολα που νομίζω ότι είναι χειρότερο να με βλέπει ο άλλος να τον κοιτάζω περίεργα, παρά να το συζητήσουμε σαν να είναι το πιο φυσικό πράμα στον κόσμο και να τελειώνει εκεί το θέμα. Μια άλλη φορά για παράδειγμα, συναντήθηκα με μία γνωστή μου η οποία είχε μόλις είχε κάνει μπότοξ. Ήταν τόσο αποτυχημένο που έβγαζε μάτι. Το ένα φρύδι είχε σηκωθεί πιο πολύ από το άλλο, που νόμιζες πως έπαθε εγκεφαλικό. Ήθελα να της πω «τι έπαθες; Είσαι καλά; Μια θεία μου είχε πάθει κόλπο όταν ήμουν μικρός και είχε την ίδια έκφραση μαζί σου, μήπως να καλέσουμε γιατρό;» Αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν της έκατσε η ένεση και ανακουφίστηκα. Δεν είπα τίποτα, αλλά όλες αυτές οι σκέψεις διαπέρασαν το μυαλό μου και νομίζω ότι φάνηκαν στο ύφος μου. Με ένα «τι έπαθες» και με ένα «δεν μου έκατσε το μπότοξ» ξεμπερδεύαμε. Αλλά πού να τολμήσουμε να βάλουμε τα δάχτυλα υπό τον τύπον των ήλων;

Μην ανοίξω συζήτηση για πιο προσωπικά θέματα. Εκεί να δεις αμηχανία. Για παράδειγμα, φίλος σου που δεν μιλά για τα προσωπικά του και υποψιάζεσαι ότι είναι γκέι. Εμφανίζεται ξαφνικά με ένα «φίλο» του, αλλά δεν θέλει να σου πει ευθαρσώς ότι πρόκειται για τον γκόμενο του. Εσύ συμπεριφέρεσαι άνετα, του δίνεις χώρο να εκφραστεί αλλά αυτός τίποτα. Πώς να κάνεις φυσιολογική συζήτηση με αυτό τον άνθρωπο που πρώτα απ’ όλα ο ίδιος δεν έχει εξοικειωθεί με την ιδέα; Καθόμαστε, πίνουμε μαζί καφέ, σου λέω τα προβλήματά μου, αλλά εσύ δεν συμμετέχεις ούτε συμβάλλεις με δικά σου παθήματα επειδή φοβάσαι να πεις ότι «ο σύντροφός σου» είναι του ιδίου φύλου. Μιλάς γενικά και αόριστα και μας αναγκάζεις κι εμάς να μιλούμε τόσο αποστειρωμένα και ψυχρά σαν να είμαστε σε πολιτική εκπομπή και πρέπει να χρησιμοποιούμε πολιτική ορθότητα. Γιατί φοβάσαι; Αφού σε καταλάβαμε. Σε αγαπούμε όπως είσαι και γνωρίζουμε τις προτιμήσεις σου. Στο δείχνουμε! Ή για την άλλη,,. Που εκεί που δεν είναι παντρεμένη, δεν είχε καν σχέση, εμφανίζεται ξαφνικά με παιδί τριών χρονών και μάλιστα έγχρωμο. Την αποκαλεί «μαμά». Αλλά δεν τολμά να μας πει ότι υιοθέτησε, ή ότι πήρε σπέρμα από δότη, ή ότι πήγε στην Αφρική και έσωσε ένα παιδάκι από το ορφανοτροφείο.

Τώρα θα μου πεις, η πραγματικότητα μιλά από μόνη της. Τι θες να σου δώσουν λογαριασμό; Όχι, συμφωνώ ότι αυτά τα θέματα είναι πιο ευαίσθητα, πιο λεπτά, πιο προσωπικά και δεν μπορείς να βγάζεις τα σώψυχά σου σαν να «δίνεις λογαριασμό» ή να τα συζητάς έτσι απλά όπως μία αισθητική αλλαγή σαν αυτές που προανέφερα. Αλλά έτσι δεν κάνουμε συζήτηση. Και εγώ πιστεύω ότι αν εσύ δεν υποστηρίζεις τις επιλογές σου σαν να είναι οι πιο φυσιολογικές του κόσμου, τότε και ο κόσμος θα συνεχίζει να τις αντιμετωπίζει σαν να είναι «ιδιαίτερες». Σάμπως εγώ σου «δίνω λογαριασμό» όταν μπορεί να σου πω ότι τσακώθηκα με τη γυναίκα μου; Λογικό είναι ότι κάποτε τσακώνομαι και με τη γυναίκα μου και στο λέω. Θεωρείς ότι έτσι «σου δίνω λογαριασμό;»

Να μην μιλάμε για τίποτα, τότε. Μόνο περί ανέμων και υδάτων! Ώσπου ο ένας απ’ τους δυο να πεθάνει από βαρεμάρα. Εγώ δηλαδή.