Περιποιείτε Αλλήλους

Ήμουν στα Χανιά για τον γάμο της αδελφής μου το 2016, όταν με προσέγγισε μία φίλη της μάνας μου, που ήταν κι εκείνη καλεσμένη στον γάμο και μου είπε σε καθησυχαστικό τόνο: «μην ανησυχείς Χρίστο μου για την πατρότητα. Θα δυσκολέψει η ζωή σου, αλλά δεν θα έλθει και το τέλος του κόσμου. Θα μπορείτε να συνεχίσετε να πηγαίνετε ταξίδια, αλλά θα πρέπει να επιλέγετε πιο φιλικούς προς το παιδί προορισμούς. Τα Χανιά για παράδειγμα, είναι ό, τι πρέπει. Ήρθε πέρσι η κόρη μου με τα δύο της παιδάκια, δεν κουράστηκαν καθόλου, πέρασαν φανταστικά!» Της χαμογέλασα, εν μέρει παρηγορήθηκα. Συνεχίζει: «Εννοείται βέβαια, θα φέρεις μαζί και την κοπέλα σου!»

Ποια κοπέλα εννοεί; Τη γκόμενα; Γιατί έχω ακούσει και ιστορίες παντρεμένων που παίρνουν μαζί τους και τη γκόμενα στις διακοπές, καμουφλαρισμένη, χωρίς να παίρνει είδηση η σύζυγος. Εγώ όμως δεν έχω γκόμενα, άρα; Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να αντιληφθώ ότι εννοούσε την οικιακή βοηθό. Τη Φιλιπινέζα! Με το ζόρι κρατήθηκα να μην σκάσω στα γέλια. Το ότι οι φίλες της μάνας μου, από όσο μας ξέρουν, θεωρούν ότι μπορούμε να πληρώνουμε Φιλιπινέζα, και όχι μόνο να την πληρώνουμε για να μας κρατά το νοικοκυριό σε αξιοπρεπή επίπεδα καθαριότητας, αλλά να την φέρνουμε μαζί μας και στις διακοπές να μας «βουρά το κοπελλούδιν», απλά με ξεπερνά!

Τρελαίνομαι με τα first world προβλήματα σας. Από πού να τα πιάσω και πού να τ’ αφήσω. Πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι δεν μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου μόνος σου και θες βοήθεια και μάλιστα από την Ασία. Γεννιέται, φερ’ ειπείν, μια κοπέλα σε ένα νησάκι των Φιλιππινών, μέσα σε μια παράγκα, κάτω από ένα τσίγκο, και κάπου στις γραμμές της παλάμης της γράφει: «εσύ θα πας στην Κύπρο όταν μεγαλώσεις, να σώσεις μία οικογένεια αχρήστων, που γεννοβολά αβέρτα αλλά δεν μπορεί να τα φέρει εις πέρας!» Πού να πάει να πεθάνει εκείνο το Φιλιπινεζάκι; Από ποια μαούνα να πέσει να πνιγεί στον ινδικό ωκεανό, να το φάνε τα πιράνχας, καλύτερα;

Αν δεν μπορείς να συνδυάσεις καριέρα και οικογένεια, να παραδεχτείς ήττα, κύριος! Εγώ ένας από τους λόγους που επεδίωξα δουλειά στο Δημόσιο ήταν επειδή γνώριζα ότι τα παιδιά μου θα έχουν ανάγκη από την παρουσία μου το υπόλοιπο της ημέρας. Και δεν δικαιούμαι να τους στερήσω την παρουσία μου, ούτε μπορώ να κάνω εγώ ο ίδιος αυτό το κακό στον εαυτό μου και να τον αφήσω να γεράσει χωρίς να χαρώ και το τελευταίο λεπτό του απογεύματος μαζί του(ς). Μπορεί να κουράζομαι και να γκρινιάζω, μπορεί καμιά φορά να κοιτάζω και το κινητό περισσότερο από ό, τι πρέπει, αλλά είμαι εκεί, δίπλα του. Δεν πήζω πίσω από ένα γραφείο, ούτε τον πέταξα στα χέρια μιας βοηθού, λες και είναι κάποιο μέηλ που πρέπει να σταλεί και δεν προλαβαίνω. Να προλάβετε κι εσείς. Να κόψετε τον λαιμό σας!

Δεν είναι κακό να αναγνωρίζετε τις ήττες σας. Μόνο καλό θα σας κάνει. Θα σας αναγκάσει να ανασυνταχτείτε και να προοδεύσετε. Κι εγώ παραδέχομαι ότι φέρνω καθαρίστρια μια φορά τη βδομάδα για να μου καθαρίζει και το θεωρώ μεγάλη ντεκαντάνς. Δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό. Δυστυχώς, δεν σώνω να καθαρίζω το σπίτι, η φυσική μου κατάσταση, οι αντοχές μου, η τεμπελιά μου, δεν μου επιτρέπουν να το φροντίζω στον βαθμό που θα έπρεπε. Το παραδέχομαι, όμως. Το λέω δυνατά: Είμαστε ένα ζεύγος αχρήστων που αν δεν έρθει η καθαρίστρια κάθε Πέμπτη, είμαστε άξιοι να μείνουμε με ρούχα ασιδέρωτα, σαν τους γύφτους. Αλλά από αυτό το «πταίσμα», μέχρι το «την έφερα κουτρουβαλιστή απ’ την Ασία να μένει μαζί μου, να καλύψει τις ανεπάρκειες μου και να μεγαλώσει και το παιδί μου» απέχουμε χιλιόμετρα. Το ότι κάποιοι τις φέρνουν μαζί τους και στις διακοπές, για να απλώνουν μπούτι στη παραλία ξέγνοιαστοι ενόσω η κακομοίρα απορροφά τον καύσωνα για να προσέχει μην πνιγεί το παιδί σου, απλά εκτός δικής μου πραγματικότητας.

Μου άρεσε πάντως ο τρόπος που το είπε: «εννοείται θα φέρεις μαζί σου και την κοπέλα σου!» Πώς να μην πάει ο νους μου στη γκόμενα;

Θα έχετε ακούσει κι εσείς, φαντάζομαι, ιστορίες ηλικιωμένων που παντρεύονται στο τέλος την κοπέλα που τους φρόντιζε. Αυτό δεν συμβαίνει, κύριοι, επειδή λίγο πριν τα τινάξουν αποτρελάθηκαν και έπεσαν θύματα μιας επιτήδειας, αδίστακτης ασιάτισσας. Αυτό συμβαίνει επειδή εκτιμούν το γεγονός ότι βρέθηκε κάποια, έστω και επί πληρωμή, να τους αλλάζει την πάνα με τα σκατά, χωρίς να παραπονιέται. Χωρίς να γκρινιάζει. Χωρίς να θεωρεί ότι κάνει κάτι το θεάρεστο. Η φροντίδα, σε όποια ηλικία κι αν ληφθεί, εκτιμάται και αναγνωρίζεται. Τι να σου κάνει κι ο γέρος; Γοητεύεται, παντρεύεται την οικιακή βοηθό, να ‘σου στο τέλος κι αυτή με μερίδιο στην περιουσία. Μα, είναι φυσικό. Εδώ εγώ άρχισα να αναπτύσσω αισθήματα ευγνωμοσύνης προς την κοπέλα που μας καθαρίζει. Ξέρεις τι είναι να έρχεσαι σπίτι και να το βρίσκεις στην τρίχα; Καθαρό, γυαλιστερό το παρκέ, το κρεβάτι στρωμένο, τα σώβρακά μου σιδερωμένα και τυλιγμένα σε ορθογώνια σχήματα όπως κάναμε φάκελο στον στρατό, μέσα στο συρτάρι; Ένα χάρμα! Όλη αυτή η περιποίηση, έστω και αν είναι πλασματική, είναι τα μάλα γοητευτική.

Και όχι μόνο για έναν άντρα. Για τους πάντες! Η Μπρέντα, για παράδειγμα, μου έχει πει πολλές φορές πόσο πολύ αγάπησε μια συγκεκριμένη οικιακή βοηθό που έζησε μαζί τους οκτώ χρόνια μέχρι που αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα της. Για πολλά χρόνια είχαν τηλεφωνική επικοινωνία, ενώ πολλές φορές μου είπε ότι αν πάμε ποτέ προς τα μέρη της, θέλει να ψάξουμε να τη βρούμε. Γιατί; Επειδή υποσυνείδητα θερμαίνεται η καρδούλα της από την περιποίηση που έλαβε από τη συγκεκριμένη. Επειδή ήταν κάπως σαν μαμά της, έστω κι αν αυτό συνέβαινε επί χρήμασι.

Εγώ αυτά βλέπω και ανησυχώ. Που μεγαλώνουμε, και αντί να μαθαίνουμε να περιποιούμαστε το έτερον μας ήμισυ, αντί να θεωρούμε αυτονόητο ότι θα μοχθήσουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αναθέτουμε τον μπελά σε κάποιον τρίτο. Εξαγοράζουμε τον κόπο, αλλά χάνουμε και τον σεβασμό. Ε, μην διερωτόμαστε μετά γιατί μεγαλώνοντας και γερνώντας αναπτύσσουμε αισθήματα προς το λάθος πρόσωπο. Τα παιδιά να νοσταλγούν την ασιάτισσα Μαίρη Πόππινς αντί τη μάνα τους / γιαγιά τους, ο γέρος να θέλει να παντρευτεί τη νοσοκόμα του αντί να πεθάνει στην αγκαλιά της γυναίκας του, και η σύζυγος; Ε, η εκάστοτε σύζυγος δεν ξέρω αν αρκείται σε μια επίσκεψη στις Φιλιπίνες για τσάι, πάντως αν επρόκειτο για Φιλιπινέζο «μπάτλερ» είμαι σίγουρος θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα η φαντασίωση.

Κατάντια σχέσεων, ρόλων και καθηκόντων;

Ω, ναι!