Γιουροβιζιακοί Πολέμοι 2019

Έχει καιρό να καταπιαστούμε με κάποιο γιουροβιζιακό θέμα εδώ πέρα.

Σήμερα είναι η κατάλληλη ευκαιρία μιας και προέκυψε ένα θέμα που εμένα μου ανοίγει τα μάτια όσον αφορά τη σχετικότητα των πάντων. Κι αυτό γιατί ενέχει πολιτικές προεκτάσεις που για μένα είναι και το ζουμί της Γιουροβίζιον (μα, δεν είναι η μουσική; Χαχα!).

Γι’ άλλη μια φορά θα ασχοληθούμε με τους Ρώσους και τους Ουκρανούς, ανάθεμα την ώρα που τους επίτρεψε η EBU να συμμετάσχουν. Την περασμένη βδομάδα, λοιπόν, διεξήχθη ο εθνικός τελικός της Ουκρανίας και κέρδισε μία τραγουδίστρια ονόματι Μαρούβ. Η Μαρούβ πέραν της γιουροβιζιακής της συμμετοχής έχει έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα με τη γειτονική και εχθρική Ρωσία, η οποία ως γνωστόν εισέβαλε πριν πέντε χρόνια στην Ουκρανία και προσάρτησε την Κριμαία. Η Ουκρανία έκτοτε ψήφισε μία σειρά από Νόμους οι οποίοι απαγορεύουν οποιαδήποτε δούναι και λαβείν με τη Ρωσία και ειδικότερα με ό, τι έχει να κάνει με το ευαίσθητο θέμα της Κριμαίας (Θυμάστε και τι είχε συμβεί το 2017 όταν η Ρωσία αποσύρθηκε από τη διοργάνωση του Κιέβου γιατί οι Ουκρανοί προειδοποιούσαν ότι θα συλλάμβαναν τη Ρωσίδα εκπρόσωπο αν πατούσε το… πόδι της στην Ουκρανία, εξ αιτίας των συναυλιών που είχε δώσει στην Κριμαία).

Η Μαρούβ κέρδισε εν τέλει τον τελικό αλλά στο συμβόλαιο που της δόθηκε για να υπογράψει αργότερα αναφερόταν ρητώς ότι πρέπει να ακυρώσει την περιοδεία της στη Ρωσία αλλιώς το εθνικό κανάλι της χώρας δεν θα της επέτρεπε να εκπροσωπήσει την Ουκρανία στη Γιουροβίζιον. Επειδή προφανώς είναι πολλά τα λεφτά απ’ τη Ρωσία, η Μαρούβ αρνήθηκε και έτσι έχασε το εισιτήριο για το Τελ Αβίβ. Κανένας άλλος καλλιτέχνης που συμμετείχε στον εθνικό τελικό δεν δέχτηκε να πάρει τη θέση της -ως ένδειξη συμπαράστασης προς την αδικημένη νικήτρια, έτσι η Ουκρανία χθες αποσύρθηκε και επίσημα από τη Γιουροβίζιον του 2019.

Όλα καλά και άγια αυτά, ολίγον μας ενδιαφέρουν τα εσωτερικά τους θέματα. Έκτοτε, όμως, ξεκίνησε μία θύελλα αντιδράσεων από όλα τα ευρωπαϊκά φαν κλαμπ, αφενός επειδή το ουκρανικό τραγούδι ήταν ένα από τα φαβορί και έχασαν μία δυνατή συμμετοχή, αφετέρου επειδή θεωρούν ότι ο διαγωνισμός «πολιτικοποιείται» και ότι η Ουκρανία «υπερβάλλει» με τα μέτρα που έλαβε απέναντι στη νικήτρια.

Κατ’ αρχάς εγώ συνεχίζω να εντυπωσιάζομαι που υπάρχει κόσμος που ζει τόσο πολύ στην κοσμάρα του ώστε να θέτει τα καλλιτεχνικά θεάματα, όπως τη Γιουροβίζιον, υπεράνω των πολιτικών καταστάσεων. Μία χώρα εισέβαλε στρατιωτικά στην πατρίδα τους, προσάρτησε εδάφη, και παρόλα αυτά φταίνε οι Ουκρανοί για τους «ναζιστικούς τους νόμους». Με βάση τη λογική τους, δηλαδή, οι Ουκρανοί θα έπρεπε να πουν κι ευχαριστώ στη Μαρούβ που «επιδιώκει την ειρήνη και συναγελάζεται (με το αζημίωτο βεβαίως) με τον εισβολέα. Μη χάσουμε τώρα τη Γιουροβίζιον εξ αιτίας του πολέμου, πώς θα ζήσουμε; Για όνομα του Θεού δηλαδή! Επιπλέον, βρίσκουν τα μέτρα «υπερβολικά». Αν το να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα σου με λεφτά του εχθρού θεωρείται υπερβολικό, από ποιον γκρεμό να πάω να πέσω, δηλαδή. Την εποχή της γιαγιάς μου, όσοι εξυπηρετούνταν από τον εισβολέα θεωρούνταν δοσίλογοι και προδότες. Σήμερα είναι ειρηνιστές!

Και τι πάει να πει «πολιτικοποιείται το θέαμα»; Κατ’ αρχάς, τα πάντα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι «πολιτικοποιημένα». Από το γάλα που επιλέγω να πιω το πρωί, μέχρι τι θα πάω να ψηφίσω, υπάρχει από πίσω πολιτικό κίνητρο. Κάθε επιλογή που κάνουμε είναι πολιτική. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν ότι η Γιουροβίζιον πολιτικοποιείται; Σοβαρά, τώρα; Μιλάμε για ένα θέαμα στο οποίο συμμετέχουν καλλιτέχνες εκπροσωπώντας κράτη, εμφανίζοντας τις σημαίες επί σκηνής και το όνομα της χώρας τους στον πίνακα βαθμολογίας, και αναμένετε να μην υπάρχει μέσα το πολιτικό στοιχείο; Μα, είστε βλάκες;

Η Γιουροβίζιον οφείλει να είναι πολιτικοποιημένη. Εντάξει, δεν συμφωνώ τα πολιτικά συμφέροντα να καθορίζουν το αποτέλεσμα αλλά σε ένα ποσοστό του 20%, πρέπει να είναι και πολιτικοποιημένη. Αλλιώς, δεν έχει ενδιαφέρον.

Βλέπω όμως όλα αυτά και αρχίζω και καταλαβαίνω και πώς σκέφτονται οι δικοί μας. Που περνούν τα οδοφράγματα ελαφρά τη καρδία, που άμα ακούσουν για κάποιον καλλιτέχνη που στήνει συναυλία στα Κατεχόμενα σπεύδουν να μας κουνήσουν το δάχτυλο («ποιο το πρόβλημά σας, στα καζίνο ξέρετε να πηγαίνετε», λες και η μια παρανομία δικαιολογεί την άλλη). Αρχίζω να καταλαβαίνω όλους αυτούς που θεωρούν ότι διακοπάροντας στα σκλαβωμένα εδάφη σαν να μη συμβαίνει τίποτε συμβάλλουν στην ειρήνη και όχι στα τετελεσμένα του πολέμου. Γενικώς αρχίζω να καταλαβαίνω πολλά. Πρώτα απ’ όλα ότι η βλακεία είναι πανανθρώπινο φαινόμενο. Δεν είναι μόνο κυπριακό προνόμιο. Έχει και στην υπόλοιπη Ευρώπη τέτοιους. Δεύτερον, το ότι είναι πιο σημαντικό να δούμε τη Γιουροβίζιον, να φάμε το ψάρι μας στην Κερύνεια, να κολυμπήσουμε στα καθαρά νερά του Βαρωσιού, παρά να κρατήσουμε ένα ελάχιστο επίπεδο εθνικής αξιοπρέπειας μπροστά στον κατακτητή που εκμεταλλεύεται την φαιδρότητα της σκέψης μας για να ριζώσει.

Μα φυσικά, όλα σχετικά είναι. Και η αξιοπρέπεια όμως!

Και για να μην κλείσουμε το κείμενο έτσι ξινισμένα, ας το πάμε αλλού. Αντί να χαρεί ο κόσμος και δη ο ελληνικός ότι αποσύρθηκε η Ουκρανία που είχε ένα τραγούδι που έμοιαζε με το κυπριακό, αυτό της Τάμτα, (έχουν και τα δύο έντονο το τρομπόνι μέσα), και ότι τώρα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πάμε καλά, κάθονται και κλαίνε για τους νόμους της Ουκρανίας. Μα, είστε βλάκες; Ρητορικόν το ερώτημα. 

Υ.Γ. Από όσα έχουν ανακοινωθεί μέχρι σήμερα εγώ με την Ιταλία συστρατεύομαι, αλλά αυτό δεν είναι νέο μιας και από το 2011 που επέστρεψαν μέχρι σήμερα μόνο τρεις χρονιές δεν πήραν το προσωπικό μου δωδεκάρι. Μαχμούντ φορ δε γουίν.