Δυο Χρόνια Πατέρας

Σήμερα ο γιος μου κλείνει δυο χρονών. Να μας ζήσει, να τον χαιρόμαστε, κι άλλα τέτοια συγκινητικά. Δεν θα σου γράψω τα συνηθισμένα, ότι περπατώ και πετώ, ότι βρήκα το νόημα της ζωής, ότι αισθάνομαι πλήρης -που και αυτά ισχύουν σε μεγάλο ποσοστό. Σήμερα θα σου γράψω για το αγγούρι της υπόθεσης.

Το αγγούρι είναι μεγάλο φίλε αναγνώστη. Και δεν είναι ότι δεν ήξερα ότι θα το φάω. Ήξερα ότι το παιδί πέραν της ευλογίας φέρνει μαζί του ως παρελκόμενο και το αγγούρι του. Το θέμα είναι πως αυτό το αγγούρι είναι μεγαλύτερο από ό, τι πίστευες και πως δεν είναι απλό να το φας. Και προ πάντων, δεν θα το φας διά της φυσικής οδού. Αυτό είναι που πονάει περισσότερο.

Ολίγα παραδείγματα:

Ένα πλάσμα που το λατρεύεις δεν θέλεις να το πληγώνεις. Για να μην το πληγώνεις οφείλεις από καιρού εις καιρόν, για να μην πω κάθε μέρα, να παίζεις θέατρο. Ειδικότις μου, θα πεις. Κι όμως, το να παίζεις θέατρο καταναγκαστικά είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο. Τσακώνεσαι, φερ’ ειπείν με τη μάνα του, τη γυναίκα σου δηλαδή. Δεν δικαιούσαι να την αποδομήσεις στα μάτια του. Οφείλεις να κρατήσεις χαμηλούς τους τόνους τηρουμένων των αναλογιών. Ίσως να μην καταφέρεις να αποφύγεις τον διαπληκτισμό μαζί της, αλλά δεν μπορείς και να τα κάνεις όλα μπουρδέλο όπως θα έκανες αν δεν υπήρχε το μωρό. Ο ίδιος τα διαισθάνεται και πληγώνεται. Το ίδιο ισχύει και με άλλους συγγενείς. Οφείλεις να αγαπάς τους συγγενείς που αγαπούν τον γιο σου και ακόμα χειρότερα, οφείλεις να αγαπάς και τους συγγενείς που αγαπά ο γιος σου. Γιατί όταν τον βλέπεις να ανοίγει η ψυχούλα του στη θέα του Χ, Ψ συγγενή, ποιος είσαι εσύ που θα του τον στερήσεις; Δεν πα να σου κάθεται στο στομάχι; Θα τον χωνέψεις.

Επίσης, δεν δικαιούσαι να μην σώνεις ή να βαριέσαι. Εγώ κάθε βράδυ ακολουθώ το ίδιο σισύφειο τελετουργικό. Τον κάνω μπάνιο, του δίνουμε το γάλα του και καθόμαστε μαζί στην κουνιστή την πολυθρόνα και διαβάζουμε κάθε βράδυ τα ίδια βαρετά παραμύθια, με την ίδια σπαστική σειρά, κάνοντας κάθε βράδυ τα ίδια ρουτινιασμένα σχόλια. Διαβάζουμε τον «Μάρκο που τρώει το φαγητό του στην κουζίνα», διαβάζουμε τη «διαστημική περιπέτεια του Μίκυ», και τέλος το μαγικό βιβλίο του «Ρένου που έχει ορχήστρα και παίζει διάφορα μουσικά όργανα». Τα μετροφυλλούμε, τα σχολιάζουμε και δεν πα να πεθαίνει απ’ τη νύστα, δεν πέφτει στο κρεβάτι του αν δεν ακολουθηθεί ευλαβικά η πιο πάνω ιεροτελεστία. Αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον είναι ο Χάρος μου να διαβάζω τις περιπέτειες του κάθε μαλακισμένου αρκούδου, μου είναι τεράστια αγγαρεία, αλλά σκάζω και το κάνω, γιατί η χαρά του γιου μου είναι απερίγραπτη, και επειδή αν εκτροχιάσω τη διαδικασία και εξ αιτίας μου τσαντιστεί και δεν κοιμηθεί, πάλι εγώ θα το πληρώσω.

Τον βάζω για ύπνο και συνεχίζω να κάθομαι στην κουνιστή την πολυθρόνα και υποτίθεται «τον προσέχω» και «δεν φεύγω από εκεί» ως το άλλο πρωί. Άπαξ και ξυπνήσει μες τη νύχτα και δει ότι έχω φύγει, αρχίζει και με ψάχνει. Οπότε εγώ λαγοκοιμάμαι και έχω έγνοια ούτως ώστε αν ξυπνήσει να μην πάρει έγκαιρα πρέφα την απουσία μου και ταραχτεί. Αν πάλι την αντιληφθεί, σπεύδω κουτρουβαλιστός, σχεδόν νυχτοβατώντας να κάτσω στην πολυθρόνα ώστε να μην καταλάβει ότι πέρασαν 6-8 ώρες στις οποίες εγώ κοιμόμουν στο δικό μου το κρεβάτι. Αντιλαμβάνεστε. Θέατρο κανονικό. Φαρσοκωμωδία!

Τέλος, δεν δικαιούσαι να έχεις προβλήματα δικά σου. Τελευταίως πέρασα μία μεγάλη τρομάρα γιατί νόμιζα αρρώστησα σοβαρά, και πέρασα μια μίνι κατάθλιψη ώσπου να επιβεβαιώσω ότι είμαι εντελώς καλά. Εκείνες τις μέρες έκανα πολύ μαύρες σκέψεις. Σκηνοθετούσα στο μυαλό μου την κηδεία μου, σκεφτόμουν τι θ’ απογίνει ο γιος μου, αν θα μεγαλώσει σωστά χωρίς εμένα, αν θα αποκτήσει ποτέ πατριό, αν θα αναπτύξει παραβατική συμπεριφορά εξ αιτίας της απουσίας μου, αν θα με θυμάται μεγαλώνοντας. Τον έβλεπα και αντί να τον χαίρομαι πνιγόμουν στη μελαγχολία. Παρόλα αυτά, έτρεχα απτόητος στους παιδότοπους, βουτούσα μέσα στις πολύχρωμες μπάλες, σκαρφάλωνα στις τσουλήθρες, ήμουν ένας κανονικότατος κλόουν για τις ανάγκες του γιου μου, προσπαθώντας να αποκρύψω πάση θυσία ότι ανησυχώ για την υγεία μου. Τραγική συμπεριφορά που μου προκαλούσε περαιτέρω μελαγχολία.

Θέατρο; Κανονικότατο!

Φυσικά, αυτή η προσέγγιση μπορεί να είναι εντελώς λανθασμένη. Η μάνα μου, ας πούμε, όταν ήμασταν εμείς παιδιά ουδέποτε έκρυψε τα συναισθήματά της ή τη διάθεσή της για χάρη μας. Αν δεν χώνευε την πεθερά της ή οποιονδήποτε άλλο συγγενή απ’ το σόι του πατέρα μου μας το έλεγε ευθέως (άσχετα αν αυτό μας δημιουργούσε αμηχανία και ερχόμασταν σε δύσκολη θέση όταν ήταν όλοι μπροστά). Αν βαριόταν να παίξει μαζί μας, μας το έλεγε, αν δεν είχε διάθεση να μας βλέπει μπροστά της πάλι μας το έλεγε. Ειλικρινές, κατά μία έννοια. Ο πατέρας μου, αντιθέτως, προσπαθούσε λίγο παραπάνω. Δεν εκφραζόταν ποτέ αρνητικά για κάποιον συγγενή αλλά το καταλαβαίναμε, του φαινόταν στη φάτσα. Δεν το έκρυβε επαρκώς. Βαριόταν να παίξει μαζί μου X-men, αλλά καθότανε για κάνα μισάωρο προσπαθώντας να το φτάσει μέχρι τέλους. Προσπαθούσε να προσποιηθεί, αλλά το καταλάβαινες ότι προτιμούσε να δει μπάλα ή να διαβάσει εφημερίδα. Σερνότανε.

Τέλος πάντων, εγώ, καλώς ή κακώς, αυτή την τακτική ακολουθώ. Του θεάτρου. Είναι όλα τέλεια, και γιε μου μην σκας για τίποτα. Και χάλια να βγει η παράσταση εγώ θα στη σκηνοθετήσω με τρόπο ώστε να μην καταλάβεις ούτε για ένα λεπτό ότι δεν μας έκατσε το έργο.

Το αγγούρι πονά και είναι δύσκολο, ισχύει. Αλλά, ναι, μπορείς να επικεντρωθείς στα θετικά του για παρηγοριά. Ότι, για παράδειγμα, τουλάχιστον το αγγούρι είναι δροσερό και έχει χαμηλές θερμίδες.

Πολύ το θέατρο. Ελπίζω μόνο να αναγνωριστεί στο χειροκρότημα.  

Να ζήσεις γιόκα μου υπέροχε, φως της ζωής μου, σε λατρεύω!